Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου
από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»
Δοχή Λειψάνου Νικηφόρου
«Νίκης εορτήν η πόλις Νικηφόρε, Δοχήν άγει σου Λειψάνου Νικηφόρου».
Σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, μεγάλη και νικηφόρο εορτή πανηγυρίζει η αγία μας Εκκλησία και θριαμβευτικά προβάλλει τα πάντιμο και άγια λείψανα του αγίου ενδόξου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρου τα όποια έμειναν μακρυά από το θρόνο της Βασιλεύουσας και χωρίς τις δέουσες τιμές δεκαεννέα ολόκληρα χρόνια στον τόπο της εξορίας.
Ας παρακολουθήσωμε όμως καλλίτερα το ιερό Συναξάρι. Ο Θεόφιλος ο μετά το Λέοντα τον τρίτο τον Ίσαυρο ωμότερος διώκτης των αγίων εικόνων και των μετά πίστεως και ευλάβειας προσκυνούντων αυτάς «εικονολατρών» κατά θεία δούλη απέθανε και έτσι έληξαν οι διωγμοί και των αγίων Πατέρων και ομολογητών της ορθοδόξου πίστεως.
Διάδοχοι του στο θρόνο τον αυτοκρατορικό ανέβηκαν η αγία και ευλαβεστάτη βασίλισσα Θεοδώρα με τον υιό της Μιχαήλ, η οποία και ελεύθερη τώρα από τον παράφρονα και μανιακό της άνδρα εθέσπισε τη μεγάλη εορτή της Ορθοδοξίας και ενήργησε την αναστήλωσι των ιερών εικόνων κατά το έτος 843.
Ουδέ αρκέστηκε μόνο σ' αύτη την πανηγυρική λύσι του μεγάλου προβλήματος της Εκκλησίας και την πανηγυρική επικράτησα και θρίαμβο των ιερών εικόνων, αλλά με διάταγμα βασιλικό ανεκάλεσεν από την εξορία όλους τους «υπερορίους» ομολογητές και «πατέρας» όσοι είχαν καταδικαστή από το Θεόφιλο τον εικονομάχο σε εξορία και φυλακίσεις και βάσανα.
Και ήταν συγκινητικό να βλέπη κανείς από τα πέρατα του κόσμου να επιστρέφουν στις ιερές τους επισκοπές και μητροπόλεις όσιοι και άγιοι Ποιμενάρχες επί χρόνια εξόριστοι και άδικα και βίαια χωρισμένοι από το ποίμνιο τους και στις Μονές τους ιεροί και θεοφώτιστοι πατέρες και Ηγούμενοι και να απολαμβάνουν πάλι τις ιερές Μάνδρες τους.
Ως ήταν όμως φυσικό και επόμενο και πολλοί είχαν πεθάνει από τα πολλά χρόνια και τα πολλά βάσανα και τις κακουχίες στην εξορία όπως ήταν «εν εξορία τετελειωμένος», και ο αγιώτατος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως άγιος και ομολογητής Νικηφόρος.
Τα της ομολογίας του και του μαρτυρικού τέλους του μας διδάσκει η αγία μας Εκκλησία κατά την ήμερα της μνήμης του και της εορτής του δηλαδή στις 2 του Ιουνίου μηνός.
θα έπρεπε λοιπόν και οι «αδίκω» και πίκρα δουλεία και εξορία θανατωθέντες να δικαιωθούν και πανηγυρικά έστω και μετά θάνατο να επιστρέψουν στις έδρες τους.
Αυτό εξ άλλου εζήτησεν επίμονα από την ευσεβέστατη αυτοκράτειρα Θεοδώρα και ο υπ αυτής και «τη του Θεού νεύσει και ψηφώ θεία» εκλεγείς και ενθρονισθείς Πατριάρχης Μεθόδιος ο ομολογητής ο όποιος «εβάσταζεν εν τω σώματι του τα στίγματα του Κυρίου Ιησού». Ο ίδιος δε με την αδεία και τη συνεργεία της Θεοδώρας ανέλαβε την τιμή της ανακομιδής των Ιερών και αγίων Λειψάνων. Με πολύ κλήρο και λαό εταξείδεψε στον τόπο της εξορίας του αγίου Νικηφόρου και βρήκε στο ναό του αγίου Θεοδώρου τη λάρνακα οπού ήταν κλεισμένο το πάντιμο του Νικηφόρου Λείψανο.
Άνοιξε τη Λάρνακα — και ώ του θαύματος! — βρήκε ακέραιο το πάντιμο λείψανο με τα εντάφια σπάργανα και τα ιερά οστά συνησμοσμένα και αδιάλυτα και «μυροβλυτούντα», καθώς δε λέγει ο ιερός Υμνογράφος: «Τη θεία ροπή αδιάφθορα τηρείται τα εντάφια, και τα οστά του θείω πνεύμοπι, την αρμονίαν μη λύσαντα».
Το εναγκαλίστηκεν ο αγιώτατος Μεθόδιος το κατασπάστηκε με γονυκλισία και τιμές και δεήσεις «εν γλωσσοκόμοις μεταθείς, χερσί ιερέων και πρεσβυτών, άμα δε και μοναχών, μετά ωδών και ύμνων εις τριήρη εισήνεγκαν».
Μόλις δε έμπαιναν στο λιμάνι της Κωνσταντινουπόλεως ο Μιχαήλ με τη Θεοδώρα οι ευσεβέστατοι βασιλείς και η Σύγκλητος όλη με αναμμένες λαμπάδες ατά χέρια προϋπάντησαν και υποδέχτηκαν το άγιο σκήνωμα.
Ω αγία των παλαιών αυτοκρατόρων και βασιλέων ευσέβεια! ω παράδειγμα ανεπανάληπτο και αξιομίμητο! Οι ευσεβείς αυτοκράτορες και άρχοντες «προσυπήντων και κατησπάζοντο και επ' ώμων φέροντες, εν τη μεγάλη απέθεντο Εκκλησία» και καθώς σημειώνει ο ιερός Υμνογράφος: «Συντρέχει ποιμήν, βασιλεύς τέ ευσεβής και των εν τέλει πληθύς, και υποθέντες τη ενδόξω σου σορώ αυχένας θεόληπτε ώσπερ κιβωτώ τη αγία, δορυφορούσι και ψάλλουσιν. Ευλογητός ει ο Θεός ο των πατέρων ημών». Ολονυκτία έκαμε και ύμνους επινικίους και ευχαριστήριους στον ενδοξαζόμενον εν ταις μνήμαις των αγίων αυτού Θεόν ανέπεμψαν και το πάντιμο Λείψανο στο Ναό των αγίων Αποστόλων εναπέθεσαν, όπου και κατ' έτος η παρούσα εορτή και πανηγύρι της μετακομιδής εορτάζεται.
Πρέπει όμως να ακούσωμε και πάλι τον ιερόν Υμνογράφο τι περί θαυματουργικής δυνάμεως των αγίων Λειψάνων του ομολογητού αγίου Νικηφόρου παραδίδει και ψάλλει: «κιβωτός αγιάσματος εξ ης πηγήν ιάσεων αντλούμεν, η σορός σου γέγονε τοις τιμώσί σε». «Η ιερά σου σορός, τα των δαιμόνων πονηρά πνεύματα, ως φοβερά μάστιξ εκδιώκει και νίκην κατ' αυτών, Νικηφόρε δόξαν θεόθεν κομίζεται» «ως φαιδρούς μαργαρίτας και λίθους σοφέ, υπερδιαυγείς την σορόν και την κόνιν σου, η Εκκλησία φέρουσα, ορθοτόμω στεφάνω καλλύνεται».
