Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου

από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»

Ο  ιδρυτής του Μοναχισμού της Δύσεως

«Άγξας λογισμοίς ως χαλινοίς παν πάθος, ζωής χαλινούς Βενέδικτος εκπτύει».

Σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, εορτάζουμε τη μνήμη του μεγάλου ασκητή της Δύσεως πού τότε ήταν ενωμένη με την Ανατολική Ορθόδοξη αγία μας Εκκλησία, τη μνήμη του αγίου Βενεδίκτου.

Γεννήθηκε στη Νουραία της Ιταλίας από γονείς πλουσίους και ευσεβείς χριστιανούς γύρω στα 480 μετά Χριστόν. Το όνομα πού του έδωσαν οι γονείς του ήταν το πιο επιτυχημένο από όσα ημπορούσαν να του προσφέρουν, γιατί Βενέδικτος — όνομα λατινικό — σημαίνει στα ελληνικά ευλογημένος, και ήταν πράγματι ευλογημένος από το Θεό άνθρωπος αφού από μικρότατη ηλικία έδειχνε χαρίσματα θαυμαστά, όπως γνώσι και σοφία, δύναμι θελήσεως και πίστι θαυμάσια.

Όλοι εθαύμαζαν το μικρό Βενέδικτο και απορώντας για τα μεγάλα του και εξαιρετικά χαρίσματα, έλεγαν «τι άρα το παιδίον τούτο έσται»;

Και το τι έμελλε να γίνη το αγιον εκείνο παιδί πολύ σύντομα φάνηκε. Μαζί με τον παιδαγωγό του εγκατέλειψαν από πολύ μικρός το πατρικό σπίτι και την ιδιαίτερη του πατρίδα και πήγαν σε ένα μακρυνό και έρημο τόπο.

Τόσο καρδιακά ενώθηκε με το Θεό, ώστε ξεκόλλησε κυριολεκτικά από τον κόσμο και το σώμα με τις ανάγκες του και με την προσευχή συνομιλούσε ακατάπαυστα και αχόρταγα μαζί Του. Το δε έλεος και ή χάρις του Κυρίου τον περιέλουζε και τον συνώδευε «πάσας τας ημέρας της ζωής του».

Τα θαύματα του οσίου Βενεδίκτου ήταν καταπληκτικά και απέδειχναν εκείνο πού είπεν ο Κύριος «ο πιστεύων εις εμέ α εγώ ποιώ κακείνος ποιήσει και μείζονα τούτων ποιήσει».

Ενήργησε λοιπόν πολλές νεκραναστάσεις, επροφήτεψε πολλά γεγονότα του μέλλοντος βαρυσήμαντα, και παρουσίαζε πράγματα και καταστάσεις πού σε άλλες και μάλιστα μάκρυνες χώρες συνέβαιναν χωρίς να τις είχεν επισκεφθή ποτέ. Περιέγραφε δε τα γεγονότα σαν να τα έβλεπε εκτυλισσόμενα μπροστά του. Και φυσικόν ήταν πλήθη ανδρών αλλά και γυναικών να τρέξουν για να ζήσουν κοντά στο θεόσταλτο θαυματουργό και διάσημο ασκητή και ερημίτη.

Έτσι ακολουθώντας τη μοναχική παράδοση της Ανατολής όπως την είχε μεταφέρει κατά τον τέταρτον αιώνα ο τότε στην Ιταλία εξόριστος άγιος Αθανάσιος Αλεξανδρείας,   εθεμέλιωσε τον    κοινοβιακό μοναχικό βίο και ίδρυσε το τάγμα των Βενεδικτίνων.

Το πρώτο του κοινόβιο το έχτισε στο ορός «Κάσσιον» στην Καμπανιά της Ιταλίας  καθώς μας πληροφορεί   ο ιστορικός της  Εκκλησίας Μελέτιος ο Αθηνών.

Έστρεψε μάλιστα το ενδιαφέρον του τάγματος του στη μελέτη της Γραφής και των προ αυτών πατέρων της Εκκλησίας και εκκλησιαστικών συγγραφέων και εκαλλιέργησε τα θεολογικά γράμματα και μάλιστα τον κλάδο της Δογματικής τόσον ώστε δίκαια ο εκκλησιαστικός συγγραφέας Τριθέμιος να τον ονομάζη καθηγητή και πρώτο των εν τη Δύσει

Μοναχών.

Για την ομαλότερη δε κοινοβιακή συμβίωαι των μοναχών του και των μελλοντικών μελών του τάγματος του «εξέδωκε κανόνα, ή τύπον διηρημένον εις κεφάλαια 73 τον όποιον τούτον τύπον επιγράφει ο Ρουδόλφος «περί αρχής του μοναδικού βίου», καθώς μας πληροφορεί ο άγιος Νικόδημος ό Αγιορείτης στο Συναξαριστή του. Πράγματι δε με βάση τον κανόνα του οι μετ' αυτόν Βενεδικτίνοι μοναχοί έζησαν κατά το θέλημα του σε διάστημα 400 χρόνων, μέχρι τότε πού δημιουργήθηκε το σχίσμα μεταξύ Ανατολής και Δύσεως. Ύστερα — ήταν κι' αυτό αποτέλεσμα του σχίσματος — εχωρίστηκαν σε πολλά τάγματα με διαφορετικές ενδυμασίες και κανόνες ζωής. Αυτή ήταν η μεγάλη προσφορά του αγίου και οσίου Βενεδίκτου στη Δύση.

Αξίζει όμως να αναφέρωμε και το θαυμαστό και εξαίσιο τέλος πού αξιώθηκε να λαβή από το Θεό. Ο όσιος Βενέδικτος εγνώριζεν έξι ήμερες πριν την προς Κύριον εκδημία του και μάλιστα επροείπε στους μαθητές του «τους μακράν και τους εγγύς» ότι κάποιο θαυμαστό σημείο μέλλει να συμβη τότε και θα μάθουν και οι άλλοι την κοίμησί του.

Επρόσταξε λοιπόν ο άγιος να ανοίξουν τον τάφο του για να είναι έτοιμος. Ευθύς υστέρα μια ζέστη σαν θέρμη διαχύθηκε σε όλο το σώμα του και απορόφησεν όλα τα υγρά από τον οργανισμό του. Μέσα σε έξι ήμερες είχε πλέον αποστεωθή. Επρόσταξε τότε τους μαθητές του να τον σηκώσουν και να τον μεταφέρουν στο Καθολικό του   κοινοβίου τους, στην κεντρικήν εκκλησία, για να κοινωνήση τα άχραντα Μυστήρια. «Εβαλε μέσα του το Χριστό» και ήρεμος και ησυχασμένος και υποβασταζόμενος από τους μαθητές του εσήκωσε τα χέρια του στον ουρανό και σ' αυτή τη στάσι και με ψυχική ανάτασι παρέδωκε το πνεύμα του στον άγιο Θεό.

Την ίδια στιγμή είδαν όράμα δυο άλλοι ασκητές Βενεδικτίνοι πού βρισκόταν μακρυά και χωριστά εργαζόταν. Είδαν ένα δρόμο πού ξεκινούσε από το κελλί του αγίου Βενεδίκτου και έφθανε ίσα με τον ουρανό. Ήταν δε ο δρόμος στρωμμένος από φανταχτερά και ολόλαμπρα μεταξωτά υφάσματα. Δεξιά πάλι και αριστερά στο δρόμο εκείνο τον αιθέριο ήταν παραταγμένοι Άγγελοι με αναμμένες λαμπάδες στο χέρι και με τη σειρά έπιαναν τον όσιο και τον ωδηγούσαν ψηλά στον ουρανό. Ένας από αυτούς τους αγίους Αγγέλους στράφηκε τότε και ερώτησε τους βλέποντες το δράμα μοναχούς: «γνωρίζετε ποιος βαδίζει αυτή τη θαυμάσια στράτα πού βλέπετε και θαυμάζετε»; Όχι απάντησαν οι Βενεδικτίνοι. Και ο Άγγελος επρόσθεσε.  «Ο  Βενέδικτος ο διδάσκαλος σας είναι πού την βαδίζει» και αμέσως έσβησε το όραμα από τα μάτια των ασκητών.