Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου

από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»

***

Οι τρισολαμπείς αστέρες

Σήμερα, ευσεβείς χριστιανοί, εορτάζαμε τη μνήμη τριών αγίων Μαρτύρων, του αγίου Λεοντίου του αγίου Υπατίου του Τριβούνου και του αγίου Θεοδούλου.

Ο άγιος Λεόντιος γεννήθηκε στην Ελλάδα γύρω στα 70 μετά Χριστόν, γι΄ αυτό και ο ιερός Υμνογράφος τον χαρακτηρίζει «της Ελλάδος προσφοράν». Ήταν εύσωμος, άλκιμος και ρωμαλέος, και γι' αυτό κατατάχθηκε στις τάξεις του Ρωμαϊκού Στρατού. Διακρίθηκε σ' όλους τους πολέμους πού έλαβε μέρος και γι' αυτό τιμήθηκε με πολλά παράσημα και δόξες και έγινε στρατηγός.

Όταν βρισκόταν στην Τρίπολι της βορείου Αφρικής «ταις βασιλικαίς σιτήσεσι και φιλοφροσύναις εδεξιούτο τους πένητας, και γνησίως και ειλικρινώς ελάτρευε τω Θεώ». Από το βασιλικό σιτηρέσιο και με μεγάλη φιλοφροσύνη εφιλοξενούσε τους πτωχούς και αποδειχτόταν ότι πραγματικά και στ' αλήθεια ελάτρευε το Θεό.

Η φιλάνθρωπή του αυτή δράσι αποτελούσε πρόκλησι για τους δουλοπρεπείς και γλυώδεις κόλακες του ηγεμόνα, οι όποιοι έτρεξαν και κατήγγειλαν στον Αδριανό τα συντρέχοντα.

Ο Αδριανός, έστειλε τον Τριβούνο Υπάτιο και στρατιώτες, ένας από τους οποίους ήταν ο Θεόδουλος, για να συλλάβουν τον Λεόντιο. Αλλά στο δρόμο «λαύρος πυρετός», δηλαδή θέρμη, κατέλαβε τον Ύπάτιο και μέσα στη δίνη της αρρώστειας άκουσε φωνή αγγελική απ' τον ουρανό να του λέγη: «ει βούλει της νόσου απαλλαγήναι, τρίτον επικάλεσαι εις βοήθειαν τον του Λεοντίου Θεόν». Τη φωνή μάλιστα την άκουσε και ο Θεόδουλος.

Έτσι και έγινε, και εθεραπεύθη ο Υπάτιος. Και όταν συναντήθηκε με το Λεόντιο και φιλοξενήθηκε στο σπίτι του, μη ξέροντας ότι τον είχε μπροστά του, τον αναζητούσε και τον έλεγε φίλο ιδικό του και των θεών.

Και ο Λεόντιος αποκαλύφτηκε μπροστά του και εδήλωσε άμεσα ότι βδελύσσεται τους ψεύτικους θεούς των ειδώλων. Μα αυτό ζητούσε και Υπάτιος μαζί με το Θεόδουλο· έπεσαν λοιπόν στα πόδια του Λεοντίου και τον παρακαλούσαν να τους μεταδώση «την χάριν της εν Χρισστώ οικειώσεως», να τους ένωση με το Χριστό. «Ευξαμένου δε του αγίου υπέρ αυτών εξ ουρανού νεφέλην ύδατος λέγεται  ελθείν, και φωτίσαι αυτούς, και λεύκας ενδύσαι στολάς», κατά το Συμεών το Μεταφραστή. Μόλις δηλαδή προσευχήθηκε ο άγιος υπέρ αυτών κατέβηκε από τον ουρανό ένα σύννεφο από νερό και τους εφώτισε και τους έντυσε με λευκές στολές, σαν τις στολές πού φορούν οι νεοφώτιστοι υστέρα από το βάπτισμα.

Οι άπιστοι βέβαια στρατιώτες πού συνώδευαν τον Υπάτιο και το Θεόδουλο, ταράχτηκαν όταν διαπίστωσαν πώς και οι δυο τους ήταν χριστιανοί και έτρεξαν και τα εμήνυσαν στον Αδριανό.

Πόσα και πόσα μέσα δεν μεταχειρίστηκε ο Αδριανός για να μεταπείση τους δυο απεσταλμένους του στρατιωτικούς, πού τους είχεν ο Χριστός αγρεύσει! Αλλά μάταια όλα. Γι' αυτό «τον μεν Υπάτιον αναρτηθήναι και ξέεσθαι εκέλευσε, και τον άγιον Θεόδουλον σπαθίζεσθαι και ούτω τας κεφάλας εκτμηθήναι». Διέταξε να κρεμάσουν τον Υπάτιο και να τον ξεσχίσουν, και να σπαθίζουν τον Θεόδουλο και υστέρα τις κεφαλές τους να κόψουν.

Τον μεγαλομάρτυρα όμως Λεόντιο, διέταξε να τον κτυπούν αλύπητα με τα ξύλα πού κτυπούν τα τύμπανα. Ύστερα τον εκολάκευε, τον παρακαλούσε και με υποσχέσεις προσπάθησε να τον απαγγιστρώση από το Χριστό. Άλλα εκείνος παρέμεινε λιονταρίσιος στην ψυχή, καθώς ήταν και στο σώμα και αγέροχα κατεγέλασε τα είδωλα και την κακόνοια. «Των τυρράνων ήλεγξε τας πονηράς επινοίας και Ελλήνων ήσχυνε την αθεώτατον πλάνην» λέγει πάλι ο Μεταφραστής.

Και έτσι διέταξε ο Ηγεμόνας και τον εκρέμασαν, για πολλές ώρες τις σάρκες του εξέσχισαν, πέτρα βαρεία ατό λαιμό του έδεσαν και υστέρα από νέο και πληθωρικό ξυλοκόπημα παρέδωκεν ο μεγαλομάρτυς το πνεύμα του στα χέρια του Θεού.

Πόσο φωτεινό είναι το παράδειγμα και των τριών, αγίων Μαρτύρων, ευσεβείς χριστιανοί! Και οι τρεις για την αλήθεια εμαρτύρησαν.

Δεν παρασύρθηκαν από το επάγγελμα τους, ούτε από τους όρκους τους οποίους είχαν δώσει ότι θα μείνουν πιστοί στη Ρωμαϊκή Πολιτεία και στον αυτοκράτορα. Όχι. Άλλα μόλις εγνώρισαν την αλήθεια περιφρόνησαν και αξιώματα, και αποστολές, και το συμφέρον και τη ζωή τους και αγωνίστηκαν έως θανάτου υπέρ της αληθείας.

Έκαμαν ό,τι προστάζει ο σοφός Σολομών στις παροιμίες, «έως θανάτου αγώνισαι υπέρ της αληθείας και Κύριος ο Θεός πολεμήσει υπέρ σου».

Πόσες και πόσες φορές κλίνομε ένοχα το κεφάλι στις άνομες διαταγές πάλλων προϊσταμένων και συνθηκολογούμε με τη συνείδησί μας, πού διαμαρτύρεται, μόνο και μόνο για να μη χάσωμε το ψωμί μας ή για να μη πέσωμε στη δυσμένεια του αφεντικού μας.

Και πόσες και πόσες φορές γινόμαστε γλυώδεις κόλακες και λιβανίζομε τους προϊσταμένους μας με υποκριτικά και ψεύτικα κολακευτικά λόγια για να αποκτήσωμε την ευμένειά τους αλλά με αποτέλεσμα να τους ρίξωμε στον εγωισμό και την έπαρσι για τα ανύπαρκτα χαρίσματα τους!

Όχι, αδελφοί μου χριστιανοί, και ο βίος μας και ο λόγος μας θα είναι μια ζωντανή μαρτυρία του Χριστού, μια μεγαλόστομη διακήρυξι της αληθείας, μια θαραλέα ομολογία της ηθικής, του δικαίου και του αγαθού, τα όποια οφείλουν να σέβωνται οι ισχυρότεροι μας και προς αυτά να κατατείνουν, αν θέλουν να δικαιωθούν και να σωθούν. Όλοι μας λοιπόν μάρτυρες της αληθείας. Αμήν.