Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου
από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»
***
«Ουχ ο Ισκαριώτης»
«Τον θεοειδέστατον, μεθέξει θεότητος, γενόμενον άπαντες, Ιούδα υμνήσωμεν.
Ενθέως μελωδούντες ο Θεός ευλογητός ει».
Πολλά ονόματα αγαπητοί μου αδελφοί έχουν κατασπιλωθή από εκείνους πού τα έφεραν και απεδείχθησαν μεγάλοι και διαβόητοι κακοποιοί! Ένας από τους μεγαλύτερους εγκληματίες των αιώνων είναι ο Ιούδας ο Ισκαριώτης. Και μόνο στο άκουσμα Ιούδας ανατριχιάζομε, και όταν βδελυττώμεθα κάποιον, Ιούδα τον ονομάζομε.
Τόση δε μεγάλη ισχύ και επιρροή έχει και ασκεί το κακό που χίλιοι άλλοι κι αν το διορθώσουν, η ενθύμησί του μένει και ποτέ δεν ξεχνιέται.
Σήμερα εορτάζει ο Αδελφόθεος Ιούδας άνδρας, «θεοειδέατατος και όμως για τους πολλούς παραμένει άγνωστος και μάλιστα οι περισσότεροι παραξενεύονται πού ακούουν ότι υπάρχει και Ιούδας άγιος.
Ναι, αγαπητοί μου αδελφοί, υπάρχει και θα έπρεπε να είναι ευρύτατα γνωστός και όχι μόνον από τους θεολόγους να μνημονεύεται.
Υπήρξε γυιός του Ιωσήφ του μνήστορος και αδελφός κατά σάρκα του Ιακώβου του Αδελφοθέου, αδελφός δε κατά το φαινόμενο και το Κυρίου Ιησού, και μάλιστα ο πιο καλοπροαίρετος, αφού νωρίς ακολούθησε τον Κύριο κατατάχτηκε στο χορό των δώδεκα Αποστόλων φέροντας και τα άλλα ονόματα Θαδδαίος ή Λεββαίος όπως μας πληροφορεί ο Ευαγγελιστής Ματθαίος.
Από τον ίδιον τον Κύριο και Μεσσία Αδελφό του, απεστάλη στο κήρυγμα του Ευαγγελίου και σαν «αδελφός και μυσταγωγός, πυρωθείς ως άνθραξ ταις αυτού λαμπρότησι» εκήρυττε με περίσσεια πίστεως τη Μεσσιανική αποστολή του Αδελφού του Ιησού και την δια του Χριστούσωτηρία.
Επεριώδευσε όλη σχεδόν την Ανατολή. Κυρίως τη Μεσοποτάμιο όπου «πολύν ήνεγκε τον καρπόν». Έφτασε και στην πόλι της Εδέσσης όπου ήταν η έδρα του Τοπάρχη Αύγαρου, τον όποιο και εθεράπευσε από ανίατη ασθένεια. Προς όλους τους πιστούς χριστιανούς τους οποίους απόκτησε αλλά και προς ολόκληρη τη χριστιανική οικουμένη έγραψε την ωραία του δογματικώτατη επιστολή την οποίαν η Εκκλησία «καθολικήν» ωνόμασε.
Αποκάλυψε μέσα σ' αυτή το δόγμα της πτώσεως του Εωσφόρου και του τάγματος του γράφοντας: «Αγγέλους τε τους μη τηρήσαντας την εαυτών αρχήν, αλλά απολιπόντας το ίδιον οικητήριον εις κρίσιν μέγαλης ημέρας δεσμοίς αϊδίοις υπό ζόφον τετήρηκεν». Και οι δαίμονες δεν έχουν ακόμη καταδικαστή αλλά είναι, δεμένοι για να κριθούν και καταδικαστούν κατά τη μεγάλη ήμερα της κρίσεως
Εφανέρωσεν ακόμη το διμερές της ψυχής γράφοντας: «Ούτοί είσιν οι αποδιορίζοντες, ψυχικοί, πνεύμα μη έχοντες». Το ανώτερο μέρος της ψυχής είναι το πνεύμα και όταν ο άνθρωπος δεν είναι πνευματικός λέγεται απλώς ψυχικός δηλαδή αισθησιοκράτης και για τη σαρκική ζωή και μόνον ενδιαφερόμενος άνθρωπος.
Άλλα μέσα στη «φωτιστικήν, και δογμάτων εμπλέων του πνεύματος επιστολήν» καθώς τη χαρακτηρίζει προσφυέστατα ο Υμνωδός βρίσκομε και πολλά κεφάλαια ηθικής.
Με βδελυγμία γράφει για τους σπίλους και μώμους ανθρώπους οι όποιοι όντες «ασεβείς, την του Θεού ημών χάριν μετατιθέντες εις ασέλγειαν και τον μόνον δεσπότην και Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν αρνούμενοι... ούτοι εισίν εν ταις αγάπαις υμών σπιλάδες συνευωχούμενοι αφόβως, εαυτούς ποιμαίνοντες, νεφέλαι άνυδροι υπό άνεμων παραφερόμεναι, δένδρα φθινοπωρινά, άκαρπα, δις αποθανόντα, εκριζωθέντα, κύματα άγρια θαλάσσης επαφρίζοντα τας εαυτών αισχύνας, αστέρες πλανήται, οις ο ζόφος του σκότους εις τον αιώνα τετήρηται.
Ομιλεί ακόμη περί της βλασφημίας σαν το μεγαλύτερο κακό και σαν το γνώρισμα του διαβόλου και της πομπής αύτοΰ: «Ομοίως μεν τοι και ούτοι ενυπνιαζόμενοι σάρκα μεν μιαίνουσι, κυριότητα δε αθετούσι, δόξας δε βλασφημούσιν, ο δε Μιχαήλ ο αρχάγγελος, ότε τω διαβάλω διακρινόμενος διελέγετο περί του Μωσέως σώματος, ουκ ετόλμησε κρίσιν επενεγκείν βλασφημίας, άλλ' είπεν' επιτημήσαι σοι Κύριος, ούτοι δε όσα μεν ουκ οίδασι βλασφημούσι, όσα δε φυσικώς ως τα άλογα ζώα επίστανται, εν τούτοις φθείρονται. Ουαί αυτοίς».
Και αφού μας εκληροδότησεν ο Αδελφόθεος Ιούδας αυτή τη δογματική και φωτιστική του επιστολή εσυνέχισε τις περιοδείες του και τα κηρύγματα του. Έφθασε και στην πόλι Αραρά. Εκεί όμως συνάντησε πείσμονα αντίδρασι των γοήτων και πλάνων ανθρώπων.
Τον συνέλαβαν οι άγριοι εκείνοι και αιμοβόροι άνθρωποι τον εκρέμασαν και με τόξα από μακρυά του κατεκέντηααν την αγία και αθλητική σάρκα και του Αδελφοθέου αποστόλου Ιούδα το θεοειδέστασο σώμα εξέπνευσε και παρέδωκε το πνεύμα στον εν ουρανοίς Αδελφό και Πατέρα Κύριο Ιησού Χριστό.
Τι τα θέλετε, αδελφοί, μεγάλη η ευθύνη να είναι κανείς και να λέγεται αδελφός του Κυρίου. Άλλα μήπως και εμείς δεν είμαστε αδελφοί Του; Τι γράφει ο Απόστολος Παύλος; Ο Χριστός μας «ουκ επαισχύνεται αδελφούς αυτούς —εμάς δηλαδή —καλείν, λέγων απαγγελώ το όνομα σου τοις αδελφοίς μου..» και ο ίδιος ο Κύριος στην περικοπή της μελλούσης κρίσεως είπε. «Αμήν λέγω υμίν εφόσον ουκ εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων ουδέ εμοί εποιήσατε».
«Τι δέον γενέσθαι» λοιπόν αδελφοί; Ο ένας να τίμα τον άλλο, ο ένας να εύχεται για τον άλλο, ο ένας να βοηθά τον άλλο, γιατί «αδελφός ύπ' αδελφού βοηθούμενος ως πόλις οχυρά, και έτσι όλοι συναδελφωμένοι θα συναντήσωμε τον πρωτότοκον Αδελφό μας Κύριον Ιησού Χριστό να μας απονείμη τη χάρι του Αδελφοθέου Ιούδα και το στέφανο των της πίστεως Αθλητών.
