Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου

από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»

***

Δαιμόνων φυγαδευτής

Σήμερα, ευσεβείς χριστιανοί, η αγία μας Εκκλησία μας παρουσιάζει πολλούς καρπούς του αγίου Πνεύματος, άνδρες πνευματοφόρους και γεμάτους από δωρεές του Παρακλήτου, τους Πέρσες αγίους Μανουήλ, Σαβέλ και Ισμαήλ, τον άγιο μάρτυρα Ίσαυρο και «τους συν αυτώ» Βασίλειο, Ιννοκέντιο, Φίλιππο, Ερμεία και Περεγρίνο και τον όσιον Υπάτιο «τον εν Ρουφιαναίς».

Επειδή όμως δεν είναι δυνατό να γνωρίσωμε στο λίγο αυτό χώρο του χαρτιού και στο λίγο χρόνο πού διαθέτομε όλους αυτούς τους υπέροχους καρπούς του αγίου Πνεύματος θα ασχοληθούμε μόνο με το βίο του οσίου Υπατίου ο όποιος έχει και πολλά τα ιδιότυπα χαρακτηριστικά. Έζησεν ο άγιος μας στα χρόνια των αυτοκρατόρων της Κωνσταντινουπόλεως Ονωρίου και Αρκαδίου γύρω στα 395 μετά Χριστόν.

Γεννήθηκε από γονείς εθνικούς στη Φρυγία της Μικράς Ασίας. Από μικρός προσχώρησε στην αληθινή πίστι του Χριστού και κατατάχτηκε στην αγία του Εκκλησία οπού πρυτανεύει το άγιο Πνεύμα. Ήταν δε τόσο ζηλωτής, ώστε πολύ δερνόταν από τον ειδωλολάτρη πατέρα του. Γι΄ αυτό και όταν έγινε δεκαοκτώ ετών εγκατέλειψε το σπίτι του και ήλθε στη Θράκη.

Επισκέφτηκε ένα κοινόβιο Μοναστήρι στο όποιο και παρέμεινε και εκάρη Μοναχός. Έδειξε δε εκεί τόσες αρετές και χαρίσματα, και ήταν τόσον ασκητικός, ώστε «κατεστάθη εις όλους αιδέσιμος και σεβάσμιος».

Η αρετή του δείχτηκε ακόμη μεγαλύτερη στον καιρό του πειρασμού. Κάποτε πολεμήθηκε από το δαίμονα της πορνείας και επειδή εγνώριζεν αυτό που είπεν ο Κύριος «το γένος τούτο εν ουδενί δύναται εξελθείν ειμή εν προσευχή και νηστεία», έμεινεν οκτώ ήμερες τελείως άσιτος, ούτε έφαγεν ούτε ήπιεν ολότελα. Την ογδόη ήμερα πού το έμαθε ο Ηγούμενος του έδωσε με τα χέρια του ένα ποτήρι κρασί και ένα ψωμί για να φάγη και πιή μετά το Απόδειπνο μπροστά σ' όλους τους αδελφούς. Και, ώ του θαύματος, μόλις έφαγε και ήπιε τα δώρα της υπακοής, αμέσως ελευθερώθηκε από τον πόλεμο του δαίμονα.

Ύστερα από πολλά χρόνια επισκεύτηκε, κατ' εντολή του Ηγουμένου, μια πόλι για να ενίσχυση κάποιο Μοναχό πού είχε και αυτός πέσει σε πειρασμό. Μετά απ' αυτό και μαζί με δυο άλλους Μοναχούς, ήλθε στη Χαλκηδόνα του Πόντου σε ένα διαλυμένο Μοναστήρι του Ρουφίνου. Ο Ρουφίνος εκείνος ήλθεν από τη Ρώμη στη Χαλκηδόνα και με πολλούς Αιγυπτίους Μοναχούς έκτισε το Μοναστήρι του και το εκαλλώπισε. Άλλα μετά το θάνατο του το Μοναστήρι του διαλύθηκε, ερημώθηκε, κατερειπώθηκε, έγινε κατοικητήριο των πονηρών πνευμάτων και κατέστη πια άγριο και φοβερό.

Ε, λοιπόν, απ' αυτό το Μοναστήρι, ο όσιος Υπάτιος μαζί με τους δυο του Αδελφούς, έδιωξεν όλα τα δαιμόνια κτίζοντας την Εκκλησία και με πολλή προσευχή και μεγάλη νηστεία. Το Μοναστήρι το επισκεύασε, το εκαλλώπισε και το επανέφερε στην πρώτη του λαμπρή μορφή και μαζί με τους Αδελφούς επιδιδόταν στο εργόχειρο. Άλλος έκανε πανιά με γιδίσες τρίχες, άλλος έπλεκε ζεμπίλια με χόρτα και άλλος εφύτευε και καλλιεργούσε τον κήπο.

Μετά από χρόνια επανήλθε στο πρώτο του Μοναστήρι, στη Θράκη, άλλα οι αδελφοί του Μοναχοί στο Μοναστήρι του Ρουφίνου τον εζήτησαν επίμονα και στανικά τον κατέστησαν Ηγούμενο τους. Πόσους και πόσους αγώνες δεν διεξήγαγεν ο όσιος! και σε πόσες και πόσες ασκήσεις δεν υπεβλήθη! Έτρωγε μόνον όσπρια, λάχανα και λίγο ψωμί και μια φορά την ήμερα, στις τρεις το απόγευμα. Γι' αυτό και απόκτησε το θαυματουργικό χάρισμα, ένα από τα πολλά και βασικά χαρίσματα του αγίου Πνεύματος. Εθεράπευε τυφλούς, κουτσούς, κουλούς, υδρωπικούς, αιμορροούσες γυναίκες, άτεκνες και στείρες και άλλες πού δεν είχαν γάλα αλλά προ παντός πολλούς δαιμονισμένους ελευθέρωσε, και τους καρπούς της γης πολλές φορές με την προσευχή του και μόνο τους επλήθυνε «εν καιρώ χρείας και ανάγκης».

Μέχρι τα ογδόντα έφθασε και έγινε πια κατάλευκος και στα μαλλιά και στα γένια σαν τα χρόνια και ήταν πια «αιδέσιμος και σεβάσμιος και κατά την πράξιν και κατά την θεωρίαν».

Όσα χρόνια έζησε τόσους μαθητές έκαμε και όλους τους παρέδωσε τέλειους και σωσμένους στα χέρια του Πλαστού, τελευταίος δε απήλθε και αυτός του ματαίου τούτου κόσμου «ίνα λαβή τας αντιμισθίας των πόνων του».

Ω αδελφοί μου και πόσο διδακτικός για όλους μας, είναι ο βίος του οσίου Υπατίου! Από όλη όμως τη διήγησι του βίου του ένα περισσότερο μας εντυπωσιάζει· το ότι εκεί πού είχαν τη φωλιά τους τα δαιμόνια εκείνος έστησε το κάστρο του, την ιερή Εκκλησία του Μοναστηρίου του και με την προσευχή του και με τη νηστεία του τα επολέμησε και τα έδιωξε ολότελα.

Να ξέρετε αδελφοί μου ότι κάθε Εκκλησία είναι και ένα Κάστρο και ένα οχυρό και ένα οπλοστάσιο κατά του διαβόλου. Γι' αυτό οι ευσεβείς προγονοί μας έκτιζαν πόντου εξωκκλήσια και σε βουνά και σε λαγκάδια και σε στεριές και σε θάλασσες για να διώξουν τα δαιμόνια.

Λοιπόν κι εμείς ας φροντίζωμε να ανεγείρωνται Εκκλησίες για να καθαιρούμε τα κάστρα του διαβόλου και να διαλύωμε τα δίχτυα του.

Όπου ακούμε ότι ανεγείρεται ένας Ιερός Ναός για τη λατρεία του Θεού και προς τιμή των αγίων Του ας μη παρελείπωμε να θέτωμε κι' εμείς ένα έστω λιθάρι, να δίδωμε κι εμείς τη συνδρομή μας. Μ' αυτό τον τρόπο γινόμαστε κι εμείς κτίτορες και πολέμιοι του ανθρωποκτόνου και η μνήμη μας σαν κτιτόρων παραμένει αιώνια σύμφωνα με τη συγκινητική ευχή των Εγκαινίων «μακαριά η μνήμη των αειμνήστων κτιτόρων του Ιερού Ναού τούτου».