Επίκαιρος λόγος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως κ. Ανδρέου

με αφορμή την στάση του Νικοδήμου και του Ιωσήφ του από Αριμαθαίας

του Χ.Ι. Αμαραντινού.

(Μ. Παρασκευὴ, αποκαθήλωση, Δελβινάκι 2-4-2010)

Ἡ φύση στὴν ὕπαιθρο εἶναι, ὄντως, «Θεοῦ χαρὰ». Τὸν ἀνοιξιάτικο καιρὸ τὸν εὐφραίνονται, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, καὶ τὰ πετροχελίδονα, ποὺ, τιτιβίζοντας, δίνουν μιὰ ἄλλη «νότα» στὴν ἀτμόσφαιρα. Παρ’ ὅλα αὐτὰ, Μ. Παρασκευὴ πρωΐ, ὅλα μὲ τὸν τρόπο τους ψιθυρίζουν ἕνα πένθιμο σκοπό. Γνωστὸ γιατί. Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ εἶναι καρφωμένος πάνω στὸν Σταυρό. Ἀκόμα καὶ οἱ σημαῖες μεσίστιες κυματίζουν στοὺς Ναοὺς καὶ στὶς Ὑπηρεσίες. Στὸ Δελβινάκι, ποὺ βρίσκεται στὸ ἐλεύθερο Πωγώνι τῆς Ἠπείρου, καὶ ποὺ ἀποτελεῖ ἕδρα τῆς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης, ἔχει ὁρίσει νὰ τελέσει τὴν ἀποκαθήλωση ὁ Μητροπολίτης κ. Ἀνδρέας, συνεχίζοντας τὴν παράδοση τοῦ μακαριστοῦ προκατόχου του, Σεβαστιανοῦ. Μετὰ τὶς Μεγάλες Ὧρες, ξεκινάει ὁ Ἑσπερινὸς τῆς Ἀποκαθηλώσεως.

Συγκινητικὲς στιγμές ξετιλύγονται ὅταν, βγαίνοντας ὁ Μητροπολίτης, παριστάνει τὸν Ἰωσήφ τὸν ἀπὸ Ἀριμαθαίας καὶ σὲ λευκὸ σεντόνι κατεβάζει τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ ἀπὸ τὸν Σταυρό. Μετὰ τὴν περιφορὰ τοῦ Ἐπιταφίου καὶ πρὶν τὸ θαυμάσιο Δοξάστικο «Σὲ τὸν ἀναβαλλόμενον τὸ φῶς, ὥσπερ ἱμάτιον,» ὁ Σεβασμιώτατος συνηθίζει νὰ ἀπευθύνει λόγους ἐπίκαιρους στὸ μεστό, ἀπὸ κόσμο, ἐκκλησίασμα :

«.... Οἱ ἀπογευματινὲς ὧρες τῆς Μ. Παρασκευῆς προχωροῦν γοργά. Μὲ τὴν δύση τοῦ ἡλίου θὰ ἄρχιζε ἡ ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, ἡ ὁποῖα ἐκτὸς τοῦ ὅτι ἦταν ἀργία γιὰ τοὺς Ἰουδαίους, ἐκεῖνο τὸ Σάββατο ἦταν, συνέπιπτε, καὶ ἡ Μεγάλη Ἑορτὴ τοῦ ἑβραϊκοῦ Πάσχα. Καὶ σύμφωνα μὲ τὸν Μωσαϊκὸ Νόμο τὰ σώματα τῶν καταδίκων δὲν ἔπρεπε νὰ παραμείνουν στὸν σταυρό, ἀλλὰ νὰ κατεβαστοῦν ἀπὸ ἐκεῖ καὶ νὰ ταφοῦν μέσα σ’ ἕνα κοινὸ τάφο.

Ἀλλὰ μὲ τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ τὶ θὰ ἀπογινόταν; Ποιὸς θὰ κατέβαζε τὸ ἄχραντο σῶμα τοῦ Κυρίου γιὰ νὰ τὸ ἐνταφιάσει; Οἱ δικοί του; Οἱ μαθηταί του; Μὰ ἐκεῖνοι ἦσαν κατατρομαγμένοι. «Καὶ ἀφέντες Αὐτὸν ἔφυγον πάντες» (Μάρκ. ΙΔ΄,50) λέει τὸ ἱερὸν εὐαγγέλιον. Ὁ κόσμος, ποὺ εἶχε ἔλθει νὰ παρακολουθήσει τὴν Σταύρωση; Μὰ ὅταν ἔγινε ὁ σεισμὸς καὶ ταρακουνήθηκε ἡ γῆ «πάντες ὑπέστρεφον τύπτοντες ἑαυτῶν τὰ στήθη» (Λουκ. ΚΓ΄48). Χτυποῦσαν τὰ στήθη τους γιὰ νὰ δείξουν τὴν μεταμέλειά τους, γιὰ τὸ ἔγκλημα ποὺ εἶχε συντελεσθεῖ καὶ ἔσπευδαν, ὅσο μποροῦσαν γρηγορότερα, γιὰ τὴν Ἱερουσαλήμ. Ποιὸς λοιπὸν θὰ ἔκανε τὴν ἀποκαθήλωση τοῦ Ἐσταυρωμένου;

Ἐκείνη ὅμως ἀκριβῶς τὴν στιγμὴ ποὺ ὀρθώθηκε τὸ δίλλημα αὐτὸ, ἔφτασαν ἐπιβλητικοὶ καὶ θαρραλέοι οἱ τολμηροί.

Πρῶτος ὁ Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας, «εὐσχήμων βουλευτὴς» (Μάρκ. ΙΕ΄,43), διακεκριμένος δηλ. βουλευτής, μᾶς πληροφορεῖ τὸ ἱερὸν εὐαγγέλιον, ὁ ὁποῖος κρατάει στὰ χέρια του τὴν ἄδεια τῆς ταφῆς, τὴν ὁποῖαν ἐπῆρε ἀπὸ τὸν Πιλάτο. Ὁ ἴδιος, ὅπως πάλι μᾶς πληροφορεῖ τὸ εὐαγγέλιον, «οὐκ ἦν συγκατατεθειμένος τῇ βουλῇ καὶ τῇ πράξει αὐτῶν»(Λουκ. ΚΓ΄, 51), δὲν συμφωνοῦσε μὲ ὅσα ἔκανε τὸ μεγάλο   Ἰουδαϊκὸ Συνέδριο, καὶ τὸ εἶχε πεῖ, ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἀθῶος. Ἔτσι «τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ἡτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ» (Μάρκ. ΙΕ΄, 43). Οἱ πολλοὶ μέσα στὸ Συνέδριο, ὅταν δικαζόταν ὁ Κύριος, τὸν λοιδόρησαν. Τὸν ἐχλεύασαν. Ἐν τούτοις ἐκεῖνος χωρὶς νὰ ὑπολογίσει τὴν κοινωνικὴ του θέση, τὸ μῖσος τῶν Ἰουδαίων ἀρχόντων, τὴν ρωμαϊκὴ ἐξουσία, τὰ πλούτη ποὺ εἶχε, τὴν κοινωνική του θέση, ἕνα πρᾶγμα ἐπιθυμεῖ: Νὰ δείξει τὴν λατρεία του πρὸς τὸν Ἐσταυρωμένον καὶ νεκρὸν ἤδη Διδάσκαλόν του, τὸν Ἰησοῦν Χριστόν.

Ἀλλὰ στὸ τιμητικὸ αὐτὸ ἔργο τῆς ἀποκαθηλώσεως, ὁ Ἰωσήφ ἔχει καὶ ἕνα σύντροφο. Εἶναι ἕνας ἐπίσης βουλευτής: Ὁ Νικόδημος. Ὁ ὁποῖος ἦταν κρυφὸς μαθητὴς τοῦ Ἰησοῦ, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, «διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων»(Ἰωάν. ΙΘ΄, 38). Διότι οἱ Ἰουδαῖοι εἴχαν πεῖ, ὅτι, ὅποιος δηλώσει ὅτι εἶναι μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ, θὰ γίνει ἀποσυνάγωγος. Ἀλλὰ ὁ Νικόδημος στὴν κρίσιμη αὐτὴ ἀκριβῶς ὥρα ἀποδεικνύεται ἐξόχως τολμηρός. Καὶ δείχνεται τολμηρὸς διότι τώρα δὲν εἶναι καιρὸς γιὰ δειλία. Τώρα χρειάζεται ἀνδρεία καὶ τόλμη. Δὲν λογαριάζει κόπους, οὔτε τὰ ἔξοδα ποὺ ἔκανε γιὰ νὰ ἀγοράσει τὴν μεγάλη ποσότητα τῶν 100 λίτρων μύρων, ποὺ σήμερα θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι ὑπολογίζονται σὲ 30 κιλά. Καὶ τὸ ἔκανε αὐτὸ διότι, ἀδελφοί μου, ὅταν μιλάει ἡ καρδιά τίποτα δὲν εἶναι πολὺ γιὰ τὸν Ἰησοῦν Χριστόν. Καὶ νὰ λοιπόν. Ὁ Ἰωσὴφ μὲ τὸν Νικόδημο κατεβάζουν εὐλαβικὰ τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου ἀπὸ τὸ Σταυρό, τὸ ἀλείφουν μὲ τὰ μύρα καὶ τὰ δάκρυά τους, τὸ τυλίγουν στὸ καινούργιο σεντόνι, ποὺ ἀγόρασε ὁ Ἰωσήφ, καὶ ἔπειτα μὲ ἱεροπρέπεια τὸ ἐναποθέτουν «στὸ καινὸν μνημεῖον»(Ματθ. ΚΖ΄,60) δηλ. στὸν καινούργιο τάφο, ποὺ εἶχε λαξεύσει ὁ Ἰωσήφ γιὰ τὸν ἑαυτό του βεβαίως, ἀλλὰ εἰς τὸν ὁποῖον τάφον κανένας μέχρι τότε δὲν εἶχε τοποθετηθεῖ. Ὁ πρῶτος καὶ ὁ μόνος, ναὶ, ἦταν ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Καὶ ὅταν στὴν συνέχεια ἔβαλαν ἕναν μεγάλο λίθο στὴν εἴσοδο τοῦ μνημείου γιὰ νὰ ἐξασφαλίσουν ὅτι δὲν θὰ ἔμπαινε κανεὶς μέσα, ἀνεχώρησαν γιὰ τὰ σπίτια τους.

Στὰ ἐγκώμια ποὺ θὰ ψάλλουμε ἀπόψε ὁ Ἰωσὴφ καὶ ὁ Νικόδημος ἰδιαιτέρως ἐγκωμιάζονται. «Ἰωσήφ κηδεύει, σύν τῷ Νικοδήμῳ, νεκροπρεπῶς τὸν Κτίστην» θὰ ψάλλει ἡ Ἐκκλησία. Καί πάλι «Ἰωσήφ τρισμάκαρ κήδευσον τὸ σῶμα Χριστοῦ τοῦ Ζωοδότου» (Γ΄Στάση).

Ἔτσι, λοιπόν, ἀδελφοί μου, παρουσιάζονται μπροστά μας πρότυπα ἀνδρείας καὶ δυναμισμοῦ. Καὶ θὰ ἔλεγα ὅτι αὐτὰ τὰ πρότυπα μᾶς χρειάζονται πάρα πολύ, μὰ πάρα πολὺ στὴ σημερινὴ ἐποχή μας. Κοιτᾶξτε. Ὅταν οἱ καιροὶ εἶναι εἰρηνικοί, εἰρηνικοὶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία, οἱ χριστιανοὶ μπορεῖ νὰ νομίζουμε ὅτι δὲν εἶναι ἀπαραίτητο νὰ φαίνεται ὅτι εἴμαστε χριστιανοί. Θεωρεῖται αὐτονόητο αὐτό. Θεωρεῖται αὐτονόητο νὰ πηγαίνουμε στὴν Ἐκκλησία , νὰ τελοῦμε γενικῶς τὰ θρησκευτικά μας καθήκοντα. Αὐτὰ ὅταν οἱ καιροὶ εἶναι εἰρηνικοί. Ἀλλὰ ὅταν ἡ πίστις πολεμεῖται, ὅταν χλευάζεται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὅταν μοιάζει νὰ κυριαρχεῖ ἡ ἀνηθικότητα, τὸ ψέμα, ἡ χρηματολατρεία, ἡ ἀπάτη, τὸ ἔγκλημα, ἡ κάθε μορφῆς βία, ὅταν καταβάλλεται πνευματικὴ προσπάθεια ἀποχριστιανισμοῦ τῆς χώρας καὶ γίνεται μιὰ πολεμικὴ καὶ μία λασπολογία ἀπὸ τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐνημερώσεως καὶ γελειοποιοῦνται τὰ ἱερὰ σύμβολα τῆς πίστεώς μας καὶ ἡ Ἐκκλησία καταβάλλεται προσπάθεια νὰ μπεῖ στὸ περιθώριο, ὅταν ἡ οἰκογένεια κλονίζεται, ὅταν οἱ ἐκτρώσεις πολλαπλασιάζονται, ὅταν ἡ πολυτεκνία χλευάζεται, ὅταν τὰ διαζύγια πληθύνονται, ὅταν ἡ Παιδεία τοῦ Ἔθνους ἀποκόπτεται σιγά - σιγά ἀλλὰ συστηματικὰ ἀπὸ τοὺς ζωτικοὺς χυμοὺς τῆς Ὀρθοδόξου χριστιανικῆς πίστεως, (βγάζουμε τώρα τοὺς πνευματικοὺς ἀπὸ τὰ Σχολεῖα, πᾶμε σιγὰ - σιγὰ νὰ καταργήσουμε τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, οὐσιαστικὰ ἡ προσευχὴ σὲ πλεῖστα ὅσα σχολεῖα, ἡ πρωϊνὴ προσευχὴ, ἔχει καταργηθεῖ, ὅπως καὶ ὁ ἐκκλησιασμός), ὅταν... ἀλλὰ τὶ νὰ προχωρήσει κανεὶς, τὶ νὰ πεῖ καὶ τὶ ν’ ἀφήσει; Τότε, λοιπόν τὶ θὰ γίνει ; Μὰ ἀδελφοί μου εἶναι φανερό. Σ’ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις ἡ δειλία δὲν ἔχει θέση. Οἱ καιροὶ ζητοῦν ἀνδρείους καὶ τολμηρούς. Ζητοῦν ἐκείνους ποὺ θὰ στηρίξουν τοὺς δειλοὺς καὶ τοὺς ὀλιγοψύχους. Καὶ αὐτοὶ οἱ ἀνδρεῖοι καὶ τολμηροὶ εὑρίσκονται, ἄς μὴν πλανώμεθα, στοὺς ἀληθινοὺς χριστιανούς. Στοὺς χριστιανοὺς ποὺ ἀκολουθοῦν τὸν Ἰωσὴφ τὸν ἀπὸ Ἀριμαθαίας καὶ τὸν Νικόδημο. Γιατὶ ὁ Ἰωσὴφ καὶ ὁ Νικόδημος στὶς κρίσιμες ὧρες δὲν ἀρνήθηκαν τὸν Χριστὸ , ὅπως ἔκανε ὁ Πέτρος μπροστὰ σὲ μιὰ παιδίσκη, οὔτε φάνηκαν καιροσκόποι, ὅπως ὁ Ρωμαῖος ἡγεμόνας ὁ Πιλᾶτος. Ἀλλὰ μὲ θάρρος καὶ τόλμη πρόσφεραν στὸν Μεγάλο Νεκρό ὅλες τὶς ἐπιβαλλόμενες νεκρικὲς τιμές, καθὼς καὶ τὸ «λελατομημένον ἐκ πέτρας καινὸν (καινούργιον) μνημεῖον» τοῦ Ἰωσήφ (Μάρκ. ΙΕ΄, 46).

Ἡ ἐποχὴ μας, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ποὺ εἶναι βουτηγμένη μέσα στὴν ραστώνη, μέσα στὴν ἠδυπάθεια, ἀλλὰ ταλανίζεται καὶ ἀπὸ τὸ θέμα τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, ὄχι μόνον ἡ Χώρα μας, ἀλλὰ θὰ ἔλεγε κανεὶς καὶ ὁλόκληρος ὁ κόσμος, χρειάζεται τολμηρὲς συνειδήσεις.

Χρειάζεται οἱ χριστιανοὶ νὰ δώσουμε «τὸ παρὼν» στὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν ἐπιβίωση τοῦ Ἔθνους. Ὄχι γιὰ τὴν οἰκονομικὴ ἐπιβίωση. Αὐτὴ θὰ ἔλθει ἔτσι ἤ ἀλλιῶς. Ἐδῶ περάσαμε κατοχὲς, πεῖνες, πολέμους, τὰ ξεπεράσαμε αὐτὰ, δὲν μὲ φοβίζουν ἐμένα αὐτά. Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο μὲ φοβίζει εἶναι ἡ πνευματικὴ κατολίσθηση τοῦ Ἔθνους. Εἶναι τὰ ἐγκλήματα ποὺ κάθε μέρα γίνονται, εἶναι οἱ ἀδίστακτες ληστεῖες καὶ κλοπὲς ποὺ μέρα-μεσημέρι γίνονται μέσα στὴν καρδιὰ τῆς Ἀθήνας, τώρα καὶ στὴ Θεσσαλονίκη. Εἶναι ἡ κατολίσθηση τῶν νέων μας στὰ ναρκωτικά, καὶ στὴν εὔκολη καλοπέραση. Αὐτὰ μὲ φοβίζουν.

Καὶ ἐδῶ ἀκριβῶς ἔρχονται ὁ Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας καὶ ὁ Νικόδημος νὰ μᾶς ποῦν ὅτι εἶναι ἀνάγκη νὰ φανοῦμε γενναῖοι. Νὰ φανοῦμε ὅτι ἀγαποῦμε πραγματικὰ τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ ὅτι δὲν ἀρκούμεθα μόνον στὸ ν’ ἀνάψουμε ἕνα κερὶ ἤ νὰ προσκυνήσουμε τὸν Ἐσταυρωμένο καὶ τὸν Ἐπιτάφιο καὶ μετὰ ἄντε πάλι τοῦ χρόνου νὰ τὸν ξαναδοῦμε. Ἐδῶ τὰ πράγματα φωνάζουν καὶ λένε ὅτι εἴμαστε ὑποχρεωμένοι, ἄν θέλουμε νὰ εἴμαστε ἀληθινοὶ Χριστιανοὶ νὰ ἀγωνιζώμαστε «τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν». Καὶ θὰ ἔλεγα τελειώνοντας αὐτὲς τὶς φτωχὲς σκέψεις ὅτι σ’ αὐτὸν τὸν ἀγῶνα πρωτοπόροι εἶναι οἱ νέοι. Γιατὶ οἱ νέοι ἔχουν μέσα τους αὐτὸ τὸ αἴσθημα τοῦ ἡρωϊσμοῦ, αὐτὸ τὸ αἴσθημα τῆς ἀγωνιστικότητας. Αὐτὸ, λοιπόν, τὸ αἴσθημα πρέπει νὰ τὸ βάλουμε σ’ ἕνα σωστὸ κανάλι γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ φανοῦν χρήσιμοι στὸν τόπο τους, στὴν οἰκογένειά τους, στὴν πατρίδα, στὸ Ἔθνος, στὸν κόσμο ὁλόκληρο.

Ἀδελφοί μου, «οἱ καιροὶ οὐ μενετοί». Δηλαδή οἱ καιροὶ τρέχουν καὶ δὲν μᾶς περιμένουν. Τὰ γεγονότα ἐκτυλίσσονται μὲ κινηματογραφικὴ ταχύτητα. Εἶναι, λοιπόν, ἀνάγκη ν’ ἀφήσουμε τὴν ραστώνη, τὸν ὠχαδελφισμό - ὠχ ἀδελφέ, δὲ βαριέσαι, ἄλλοι θὰ τὰ κάνουν αὐτά- ἐμεῖς θὰ τὰ κάνουμε αὐτά; Ἐμεῖς, ὅλοι ἐμεῖς! Ἐγώ, ἐσεῖς, οἱ πάντες. Μὴν τὰ ρίχνετε ἐσεῖς σ’ ἐμένα καὶ ἐγώ νὰ τὰ ρίχνω σὲ σᾶς. Βεβαίως ἐγώ ὡς Ἐπίσκοπος ἔχω τὴν πρώτη εὐθύνη. Καὶ οἱ ἱερεῖς μας ἀκολουθώντας ἐμένα. Ἀλλὰ καὶ σεῖς δὲν ἔχετε εὐθύνη; Μπορεῖτε νὰ μένετε μὲ σταυρωμένα τὰ χέρια καὶ νὰ ἀδιαφορεῖτε ὅταν βλέπετε νὰ καίγεται τὸ σύμπαν καὶ ἐμεῖς νὰ σφυρίζουμε ἀδιάφορα; Δὲν γίνονται αὐτὰ τὰ πράγματα.

Τὴν Μεγάλη Παρασκευή, λοιπόν, τὴν Μεγάλη, πράγματι, αὐτὴ ἡμέρα τῆς πίστεώς μας μᾶς καλεῖ σὲ ἀγῶνες. Ἐγὼ εὔχομαι καὶ προσεύχομαι αὐτὸν τὸν ἀγῶνα μὲ πρωτοπόρο, ὅπως εἶπα, τὰ νειᾶτα, τοὺς νέους ἀνθρώπους, νὰ τὸν ἀναλάβουμε ὅλοι καὶ μὲ Ἀρχηγὸ τὸν Χριστὸ, καὶ γιὰ τὸν Χριστὸν νὰ παλεύουμε γιὰ νὰ γίνει ἡ κοινωνία μας μία κοινωνία ἀνθρώπων «ζητούντων τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν» τοῦ ὁποίου ἡ Χάρις καὶ τὸ Ἔλεος, εὐχηθεῖτε το καὶ γιὰ μένα, τὸ εὔχομαι καὶ ἐγὼ γιὰ σᾶς, εἴθε νὰ εἶναι μετὰ πάντων ὑμῶν. Ἀμήν ».

πηγή: http://www.sfeva.gr/dat/5D0FDF2F/file.pdf