***

Τελέστηκε η εξόδιος ακολουθία της Ηγουμένης Αγαθής Αντωνίου

Σήμερα το πρωί στις 11:00 παρουσία εκατοντάδων πιστών και όλης της Μοναστικής και εκκλησιαστικής κοινότητας των Μετεώρων και της Καλαμπάκας πραγματοποιήθηκε η εξόδιος ακολουθία της Ηγουμένης Αγαθής Αντωνίου. Η Ηγουμένη «εκοιμήθη» την Παρασκευή το βράδυ στην Αθήνα σε ηλικία 74 ετών, όπου είχε μεταφερθεί για να υποβληθεί σε καρδιακή επέμβαση. Δυστυχώς όμως δεν άντεξε την επέμβαση, με αποτέλεσμα να χάσει τη μάχη με το θάνατο. Εκατοντάδες ήταν οι προσκυνητές που από χθες το βράδυ προσέρχονταν στο Μοναστήρι του Αγίου Στέφανου στα Μετέωρα για να προσκυνήσουν και να ασπαστούν την σωρό της Ηγουμένης. Είμαστε όμως σίγουροι ( και αυτό μας παρηγορεί που θα λείψει από κοντά μας) ότι η Ηγουμένη θα βρίσκεται κοντά στον Χριστό και στον κήπο των Αγγέλων, που τόσο αγάπησε και αφιέρωσε την ζωή της.

Πηγή: http://www.kalabakacity.gr/eidhseis/8349-telestike-i-eksodios-akoloythia-tis-igoymenis-agathis-antonioy.html

Και από: http://exagorefsis.blogspot.com/

***

ΛΟΓΟΣ ΕΠΙ Τῌ ΕΚΔΗΜΙᾼ ΤΗΣ ΜΑΚΑΡΙΣΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑΣ ΑΓΑΘΗΣ

ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ

του Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Ἀναστασίου

3 Μαΐου 2011

Σεβασμιώτατε Ποιμενάρχα μας, Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, τίμιον πρεσβυτέριον, Χριστοῦ διακονία, σεβαστοί Ἅγιοι Καθηγούμενοι καί πατέρες, ὁσιώτατες Γερόντισσες καί ἀδελφές, (ἀξιότιμε κ. Ἀντιπεριφερειάρχα), ἀξιότιμε κ. Δήμαρχε, ἐντιμώτατοι ἄρχοντες τοῦ τόπου μας, προσφιλέστατοι ἀδελφοί μας.

Τό νά ἐπιχειρήσει κανείς νά περιγράψει τήν προσωπικότητα, τήν μοναχική παρουσία καί τήν προσφορά τῆς προσφιλέστατής μας Γερόντισσας Ἀγάθης φαντάζει ἐκ τῶν προτέρων ὡς μεγάλο τόλμημα. Κι αὐτό γιατί ἡ Γερόντισσα Ἀγάθη εἶχε κατά πολύ ὑπερβεῖ τά συμβατικά μεγέθη μοναχικοῦ ἤθους καί βιοτῆς, ἀγάπης γιά τόν μοναχισμό καί τόν ἡγιασμένο ἁγιομετεωρίτικο χῶρο μας, αὐταπαρνήσεως καί προσφορᾶς σ’ αὐτόν καί τήν εὐλογημένη ἀδελφότητά της.

Ἡ πορεία τῆς ζωῆς τῆς κεκοιμημένης Γερόντισσας Ἀγάθης ὑπῆρξε, κατά κυριολεξία θά λέγαμε, σταυροαναστάσιμη. Μιά εὐλογημένη πορεία πλούσιας πνευματικῆς ὑγείας μέσα ἀπό χρόνιες σοβαρές σωματικές ἀσθένειες· μιά πορεία πνευματικῆς σωφροσύνης, συνέσεως καί διακρίσεως, πού ἐκμηδένιζε τήν ὑστέρηση στήν κοσμική γνώση καί θύραθεν παιδεία· μιά ἐμπνευσμένη καθοδήγηση καί διαποίμανση τῆς ἀδελφότητος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Στεφάνου κρυμμένη, πολλές φορές, πίσω ἀπό τήν φυσική συστολή καί ντροπαλότητα τοῦ χαρακτῆρος της.

Ὡς πνευματικός της πατέρας συνδεθήκαμε πνευματικά μαζί της ἀμέσως μετά τήν ἐκδημία τῆς μακαριστῆς γερόντισσας Ἀγαθοκλήτης τό 1982, ὅταν καί ἀναλάβαμε τήν διακονία τοῦ πνευματικοῦ τῆς ἀδελφότητος μετά τήν ἐπίμονη παραίνεση καί τήν εὐχή τοῦ μακαριστοῦ Γέροντός μας Σπυρίδωνος Ξένου. Ἔκτοτε γνωρίσαμε καί παρακολουθήσαμε ἀπό πολύ κοντά τήν εὐλογημένη παρουσία της, τόν αἱματηρό, πολλές φορές, ἀγώνα της καί τήν πλούσια καί ἀνεκτίμητη προσφορά της στό Ἱερό Κοινόβιο τοῦ Ἁγίου Στεφάνου καί στό Μοναστικό Κέντρο τῶν Ἁγίων Μετεώρων συνολικά.

Γνωρίσαμε καί ζήσαμε δίπλα της τήν μαρτυρική της προσπάθεια, ὡς τοποτηρήτρια τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, μετά τήν ἐκδημία τῆς μακαριστῆς γερόντισσας Ἀγαθοκλήτης, γιά τήν διάσωση καί τήν διαφύλαξη ἀκόμη καί αὐτῆς τῆς ἴδιας τῆς συνεχίσεως τῆς παρουσίας τῆς ἀδελφότητος, πού κινδύνεψε τότε σοβαρά.

Γνωρίσαμε καί ζήσαμε δίπλα της τήν ἀμέριστη συμπαράστασή της πρός τήν νέα Καθηγουμένη, πού διαδέχθηκε τήν μακαριστή γερόντισσα Ἀγαθοκλήτη, τήν μακαριστή γερόντισσα Χριστονύμφη καί τήν πολύτιμη στήριξη τῆς ἀδελφότητος καθ’ ὅλη τήν διάρκεια τῆς δοκιμασίας τῆς ὑγείας μέχρι καί τήν ἐκδημία τῆς μακαριστῆς Χριστονύμφης.

Ὡς μοναχή τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Στεφάνου, καί πρίν ἀκόμη ἐκλεγεῖ Καθηγουμένη, ἡ μακαριστή Γερόντισσα Ἀγάθη ἦταν, κατά κυριολεξία, αὐτό πού συχνά λέμε ἡ «σημαία» τῆς Ἱερᾶς Μονῆς. Ἦταν τό σῆμα κατατεθέν καί τό σημεῖο ἀναφορᾶς της· ἦταν τό σύμβολο, ἡ ἐνσάρκωση, τό ὁρατό καί αἰσθητό σημεῖο τῆς ἑνότητος, τῆς διατηρήσεως καί τῆς ἀπαρασάλευτης πορείας τῆς Μονῆς· ἦταν τό σταθερό θεμέλιο, πού ἄντεχε τούς κραδασμούς· ὁ ἀτσάλινος βράχος, πού ἔμενε ὄρθιος στίς δοκιμασίες· τό ψιλόκορμο κυπαρίσσι, πού δέν λυγοῦσε καί δέν τσάκιζε στούς ἀνέμους· ἡ μαλακή ἀμμουδιά, πού στέγνωνε τίς φουσκοθαλασσιές.

Λίγο μετά τήν ἐκλογή της ὡς Καθηγουμένης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Στεφάνου ἕνα ἀκόμη σοβαρότατο πρόβλημα ὑγείας (αὐτό τῆς καρδιοπάθειας) προστέθηκε στήν ἤδη ἀπό χρόνια ἐπιβαρυμένη κατάσταση τῆς ὑγείας της καί ἔμελε ἔκτοτε σέ ὅλη τήν πορεία τῆς εἰκοσαετοῦς καί πλέον ἡγουμενίας της νά ἐπαληθεύει καθημερινά τό ἁγιογραφικό λόγιο «ἡ γάρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται».

Στήν περίπτωση τῆς μακαριστῆς μας Γερόντισσας διαψεύστηκαν ὅλα τά ἀνθρώπινα προγνωστικά καί καταρρίφθηκαν ὅλα τά στατιστικά. Διαψεύσθηκε κάθε ἀπόπειρα λογικῆς ἑρμηνείας, προβλέψεως ἤ προγραμματισμοῦ τῆς πορείας της. Ἀποδείχθηκε μέ τόν πιό ἀπόλυτο καί κατηγορηματικό τρόπο ὅτι ὁ Θεός μέσα στήν πάνσοφη Οἰκονομία Του ἦταν ὁ Μόνος πού ὁρίζει τήν ζωή της, ἀλλά καί αὐτή τοῦ Κοινοβίου της ἐπιβεβαιώνοντας, ἔτσι τό ἁγιογραφικό: «ὅπου Θεός βούλεται νικᾶται φύσεως τάξις».

Αὐτό ἦταν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ἔτσι εὐδόκησε, ὥστε ἡ νεαρή μοναχή, πού ἐσπευσμένα ἐκάρη μεγαλόσχημη 45 χρόνια πρίν (1964) γιά νά προλάβει τόν ἐπικείμενο θάνατό της, νά εἶναι αὐτή, ἐπί τῆς ἡγουμενίας τῆς ὁποίας, πολλά χρόνια ἀργότερα, ἡ γυναικεία ἀδελφότητα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Στεφάνου γνώρισε τήν πιό λαμπρή περίοδο ἀπό τήν ἵδρυσή της.Κι αὐτό καθώς ἡ μακαριστή Γερόντισσα μέ τήν ἐγκάρδια ἀγάπη της πρός τόν Νυμφίο τῆς ψυχῆς της, τήν θερμή προσευχή της, τήν παροιμιώδη ταπείνωση καί ἁπλότητά της, τήν ὑπακοή της, τήν πραότητά της, τήν μεγάλη ἐλεημοσύνη της προσείλκυσε πλούσια τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, πού εὐλόγησε καί ἔδωσε πλούσια καρποφορία στό ἔργο της.

Ἡ γεμάτη καλοσύνη καί ἀγάπη καρδιά της τήν ἔκανε τρυφερή καί στοργική μητέρα τῶν πνευματικῶν της τέκνων. Ἡ ἀνεξικακία καί ἡ συγκαταβατικότητά της ἀνέπαυε δοκιμαζόμενες καί πονεμένες ψυχές. Ἡ ἀφελότητα τῆς καρδίας της, ἡ ἁγνότητα καί ἡ καθαρότητα τῆς σκέψεώς της ἐλάφρυνε καί ἀποφόρτιζε σύνθετους λογισμούς ἐκκοσμικευμένης βιοθεωρίας καί ὀρθολογισμοῦ τῶν ὑποτακτικῶν της. Μέ τόν ἁγιοπνευματικό καί ἀναβλύζοντα ἐκ καθαρῆς καρδίας κρυστάλλινο λόγο της ἀπεκάλυπτε τήν κατά Θεόν σοφία καί ἐν ταυτῶ ἐπικάλυπτε τήν κατά κόσμον σοφία καί θύραθεν παιδεία τῶν ὑποτακτικῶν της. Προσῆλθαν, ἔτσι, στό κοινόβιό της πολλές νέες μοναχές, τριπλασιάζοντας τόν ἀριθμό τῶν μελῶν τῆς ἀδελφότητος.

Παρότι ἡ ἴδια δέν ἔθετε ὡς πρώτη προτεραιότητα τήν ἐνασχόληση μέ τά διοικητικά, στά χρόνια τῆς ἡγουμενίας της ἡ Ἱερά Μονή Ἁγίου Στεφάνου γνώρισε μία ριζική ἀναδιοργάνωση στήν ἐσωτερική της λειτουργία μέ ἀπόλυτο σεβασμό στούς μοναχικούς θεσμούς καί κανόνες καί μία κτιτορικῶν διαστάσεων κτιριακή ἀνασυγκρότηση.

Στίς μοναχές της δίδασκε τήν πατροπαράδοτη καλογερική τοῦ Γεροντικοῦ, τοῦ Εὐεργετινοῦ καί τῆς Κλίμακος. Πα λαι ᾶς κο πῆς μο να χή ἡ ἴδια, μοναχή τοῦ κελιοῦ, τῆς σιωπῆς, τοῦ ἡσυχασμοῦ καί τῆς νήψεως, τοῦ «εὐλόγησον», τοῦ «νά ΄ναι εὐλογημένο» καί τοῦ «συγχωρέστε με», ἁπλή καί παραδοσιακή, εὐλαβής, φιλακόλουθη, ἀσκημένη στήν προσευχή καί τήν εὐχή τοῦ Ἰησοῦ, πού αὐτενεργοῦσε στήν καρδιά της, προσέφερε ἀνόθευτο μοναχικό λόγο καί γεροντική σοφία. Ἀγαποῦσε τόν μοναχισμό καί ἰδιαίτερα τόν ἁγιομετεωρίτικο μοναχισμό γιά τήν διαφύλαξη καί συνέχιση τοῦ ὁποίου ἔθετε πάντοτε σέ διακονία προσφορᾶς τήν ἀδελφότητά της.

Ἔτρεφε βαθειά εὐλάβεια καί ἀγάπη στόν λατρευτικό πλοῦτο τῆς Ἐκκλησίας μας, στήν ἀνόθευτη ἀλήθεια καί τά ἱερά δόγματα τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας καί ἡ ἀδελφότητά της ἔδιδε πάντοτε ὁμολογιακή μαρτυρία ὄντας κάποιες φορές ἡ ὑπογραφή της ἡ μόνη γυναικεία ὑπογραφή σέ κείμενα πού στήριζαν ἀνάλογες προσπάθειες.

Ἡ βεβαρυμένη κατάσταση τῆς ὑγείας της, οἱ συνεχεῖς μεταφορές της σέ πλεῖστα ὅσα νοσοκομεῖα, οἱ ἐπικίνδυνες καί ἐπώδυνες ἐπεμβάσεις στίς ὁποῖες κατά καιρούς ὑποβαλλόταν προσέθεταν ἕνα μαρτυρικό καί ὁσιακό χαρακτήρα στήν ὅλη βιοτή της, ἀκόμη καί σέ αὐτή τήν τελευτή της, ἀφοῦ ἡ προπομπή της, πού τελοῦμε σήμερα γίνεται μετά ἀπό πολύ μεγάλη ταλαιπωρία. Στήν διάρκεια τῆς τελευταίας πολύμηνης νοσηλείας της στό Ὠνάσειο, καί εἰδικά τίς συνεχεῖς ἡμέρες τῆς ὀδυνηρῆς ἀπομονώσεώς της στήν μονάδα ἐντατικῆς παρακολουθήσεως, ἡ μόνη ἀπαντοχή καί ἐλπίδα της ἦταν ἡ ἀδιάλειπτη νοερά εὐχή τοῦ Ἰησοῦ, πού αὐτενεργοῦσε στήν καρδιά της. Τό γεγονός αὐτό, σύμφωνα μέ τά πατερικά, εἶναι σημεῖο ἀναγεννήσεως τοῦ ἀνθρώπου, δεῖγμα ὅτι ὁ προσευχόμενος καρδιακά εἶναι Ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Τό συνεχές μαρτύριο τῶν ἀσθενειῶν της τό ἀντιμετώπιζε μέ περισσή ὑπομονή καί καρτερικότητα, χωρίς γογγυσμό καί παράπονο, χωρίς δυσανασχέτηση καί προπαντός χωρίς νά ρωτήσει ποτέ τόν Θεό «γιατί»  ὅλες αὐτές οἱ ταλαιπωρίες. Ἀντιθέτως πάντοτε εὐχαριστοῦσε ἐκ βάθους καρδίας τόν Θεό, μέ συνεχή, ἔντονη καί ἐνσυνείδητη δοξολογία.

Οἱ διαρκεῖς ἀσθένειές της ἐνίσχυαν ἀκόμη περισσότερο τήν μνήμη θανάτου, πού πρέπει νά διακατέχει κάθε μοναχό καί κάθε πιστό καί τήν ἕνωναν περισσότερο, ἀπό αὐτήν ἀκόμη τήν ζωή, μέ τήν ὄντως ζωή, τήν ἀληθινή καί αἰώνιο. Μέ αὐτήν πού εἶναι ὁ μόνιμος προορισμός καί στόχος ὅλων μας, ἀφοῦ κατά τόν Ἱερό Χρυσόστομο δέν εἴμαστε πολίτες ἀλλά ὁδίτες σ’ αὐτή τήν ἐπίγειο ζωή.

Ὁδίτες πού πορευόμαστε διαρκῶς πρός τήν οὐράνιο Πατρίδα μας.

Πολίτης αὐτῆς τῆς Πατρίδος εἶναι τώρα ἡ μακαριστή μας Γερόντισσα.

Τῆς Πατρίδος πού τόσο ἀγάπησε καί πού τόσο πόθησε ἡ ψυχή της νά πορευθεῖ, ἀφοῦ ἀφιέρωσε τήν ζωή της στό Χριστό συγκαταλεγόμενη μέ «τούς τραυματίες τοῦ θείου Νυμφίου» καί ἦταν πάντοτε νοσταλγός τοῦ αἰωνίου Πάσχα, τό ὁποῖο τώρα εὐφραινόμενη ἀπολαμβάνει.

Θά θέλαμε, κατακλείοντας, νά εὐχαριστήσουμε καί ἐμεῖς ἀπό τήν πλευρά μας τόν Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας γιά τήν ἀγάπη του πρός τήν μακαριστή Γερόντισσα καί ὅλους τούς παρευρισκομένους Ἁγίους Ἀρχιερεῖς, πού τιμοῦν μέ τήν παρουσία τους τήν μακαριστή Γερόντισσά μας καί εὔχονται γιά τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς της, καθώς καί τό πλῆθος τῶν κληρικῶν, μοναχῶν καί λαϊκῶν. Ἰδιαιτέρως δέ θά θέλαμε νά εὐχαριστήσουμε τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Γλυφάδας κ. Παῦλο, ὁ ὁποῖος στάθηκε ἕνας ἀληθινός φύλακας ἄγγελος γιά τήν μακαριστή Γερόντισσα καθ’ ὅλη τήν διάρκεια τῆς τελευταίας καί πιό κρίσιμης περιπέτειας τῆς ὑγείας της καί τήν ἐπί μῆνες νοσηλεία της καί παραμονή της στήν Ἀθήνα τό τελευταῖο ἑξάμηνο μέχρι καί τήν χθεσινή προετοιμασία τοῦ σκηνώματός της. Εὐχαριστοῦμε, ἐπίσης, τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεο, πού παρά τήν μεγάλη ἐπιθυμία του νά παρευρίσκεται ἐδῶ σήμερα δέν κατέστη δυνατόν λόγῳ ἀνειλημμένων ὑποχρεώσεών του, ὁ ὁποῖος κατά τό ἵδιο διάστημα στήριξε ποικιλοτρόπως τήν μακαριστή γερόντισσα, τίς ἀδελφές πού τήν διακονοῦσαν, ὅλη τήν ἀδελφότητα καί ἐμᾶς προσωπικῶς, κυρίως μέ τήν ἀποστολή παρηγορητικῶν καί ἐνισχυτικῶν ἐπιστολῶν ὑψηλοῦ θεολογικοῦ περιεχομένου καί ἔμπλεων Πνεύματος Ἁγίου. Τῆς σημαντικότατης συμβολῆς καί τῶν δύο ὡς ἄνω Ἀρχιερέων εἴμαστε μάρτυρες καί πάντως εὐγνώμονες.

Σεπτή καί σεβαστή μας Γερόντισσα Ἀγάθη, ὅσοι παρευρισκόμαστε τούτη τήν ὥρα στό Καθολικό τῆς Ἱερᾶς Μονῆς σου θά προπέμψουμε λιτανεύοντες τό τίμιον Σκήνωμά σου στόν τόπον τῆς ἐν γῆ ἀναπαύσεώς σου μέ ὕμνους, ὤδές καί δοξολογίες πρός τόν Τριαδικό Θεό μας, εὐχόμενοι νά ἀναπαύσει, διά πρεσβειῶν τῶν προστατῶν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς σου, Ἁγίου Πρωτομάρτυρος καί Ἀρχιδιακόνου Στεφάνου καί τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Χαραλάμπους τοῦ θαυματουργοῦ, καθώς καί τῶν κτιτόρων, ὁσίων Ἀντωνίου καί Φιλοθέου τῶν Μετεωριτῶν, τήν καθαρή ψυχή σου «ἐν χώρᾳ ζώντων καί ἐν σκηναῖς δικαίων». Αἰωνία σου ἡ μνήμη.

***

Εξόδιος χαιρετισμός της αδελφής Θεοτέκνης,

στην Εξόδιο ακολουθία της Ηγουμένης

της Ιεράς Μονής Στεφάνου Μετεώρων Αγάθης (Αντωνίου).

Ἐξόδιος χαιρετισμός στήν ὁσιωτάτη ἐν μοναζούσαις Ἀγάθη, Καθηγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Στεφάνου Ἁγίων Μετεώρων, ἐκφωνηθείς τῇ 3ῃ Μαΐου σωτηρίου ἔτους 2011 πρό τοῦ ἱεροῦ της σκηνώματος.

Ἡρπάγη γῆς Ἀγάθη, τῶν Μετεώρων εὖχος,

ζῇ δὲ νῦν ἐν πόλῳ σὺν πᾶσι τοῖς ἁγίοις.

Εἰκάδι ἀμφ᾿ ἐνάτῃ Ἀγάθη ἀπεβήσατο γαίης.

Χορεία σεπτῶν Ἱεραρχῶν μετά τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας Σταγῶν καί Μετεώρων κ. Σεραφείμ, σύμπασα ἡ μοναστική κοινότητα τῶν Ἁγίων Μετεώρων, κληρικοί, μοναχοί καί μονάστριες ἀπό ὅλη τήν Ἑλλάδα, οἱ ἐπίσημες ἀρχές τοῦ νομοῦ μας, πλήθη ἐν Χριστῷ πεφιλημένων ἀδελφῶν καί φίλων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς μας προπέμπομε σήμερα προσευχητικά καί δοξολογικά τήν πρότριτα κοιμηθεῖσα εὐλογημένη Γερόντισσα Ἀγάθη, τήν διακονήσασα ἐνζήλως καί φιλοκάλως ἐπί μίαν πεντηκονταετίαν τό ἱερό τοῦ Πρωτομάρτυρος κοινόβιο.

Δυνάμεθα νά ἐπαναλάβουμε γι᾿ αὐτήν τά λόγια τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου: «Οὐ τέθνηκεν, ἀλλὰ μετέστη εἰς αἰώνιον ζωήν· οὐχ ἡ γῆ αὐτὴν ἐκάλυψεν, ἀλλ᾿ οὐρανὸς ὑπεδέξατο. Ὑπέλαβεν αὐτὴν ἡ ὁμολογητῶν χορεία, ἡ ἀσκητῶν ὁμοσκηνία, ὅπου τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ἔνθα αἱ μακάριαι ἀναπαύσεις, ἀνθ᾿ ὧν εἵλετο κόπων καὶ πόνων ἐν σαρκὶ ἀσκητικῶς τε καὶ ὁμολογητικῶς»

Ἡ κυρία μας Θεοτόκος, στήν ἀναστάσιμη ἑορτή τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, ἀνέψυξε τούς πόνους τῆς ἀσθενείας της, ἐπιδίδοντάς της δι᾿ ἀνακοπῆς τῆς καρδίας της, παρά τίς φιλότιμες προσπάθειες τῶν ἰατρῶν, τό προσκλητήριο γιά τούς γάμους μέ τόν Νυμφίο Χριστό.

Ἡ εἴδηση βρῆκε τήν Ἀδελφότητα σύσσωμα προσευχομένη στό καθολικό ὑπέρ αὐτῆς καί γέμισε μέ δάκρυα τήν πολυάριθμη συνοδία της.

Ἡ μακαριστή πλέον Γερόντισσά μας, καταγομένη ἀπό τό Κατηχώριον Βόλου εἶχε προσέλθει στήν Ἱερά Μονή τοῦ Πρωτομάρτυρος Στεφάνου σέ ἡλικία εἴκοσι δύο ἐτῶν, στά 1962, ἕνα χρόνο δηλαδή μετά τήν σύσταση τῆς γυναικείας Ἀδελφότητος καί προσετέθη στά πρῶτα ἱδρυτικά μέλη.

Οἱ κτιριακές συνθῆκες τοῦ μοναστηριοῦ -μετά τούς βομβαρδισμούς καί τίς λεηλασίες τοῦ τελευταίου πολέμου- ἦταν κυριολεκτικά ἄθλιες. Τό κρύο ἀνυπόφορο, ἡ θέρμανση σχεδόν μηδαμινή. Τό τυπικό τῆς Μονῆς αὐστηρότατο, ἡ ὑγεία τῆς νεόκουρης μοναχῆς ἀσθενέστατη, λόγῳ τῆς καρδιοπάθειας πού τήν βασάνιζε σέ ὅλη της τή ζωή. Ὁ θεῖος ὅμως ἔρως, ἀρραβών πολύτιμος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κατέφλεγε τήν καρδίαν της διά τήν ὑπέρ φύσιν καί ὑπέρ τίς δυνάμεις της ἄσκηση.

Κατά τούς βαρεῖς χειμῶνες, ὅταν τό χιόνι κατέκλυζε τίς θυρίδες τοῦ κελλίου της, ἡ ἴδια μᾶς διηγεῖτο, ὅτι καθώς ἔκανε τά σταυρωτά κομποσχοίνια της στόν καθ᾿ ἡμέραν κανόνα, ἔνοιωθε μιά ἀόρατη θαλπωρή νά κυκλώνει τό ἀσθενικό καί πολύαθλό της σῶμα.

Ὡς ὑποτακτική, ταπεινή καί ὑπάκουη, ἐργατική καί φιλόκαλη, σιωπηλή, ἀλλά πάντοτε μέ εἰρηνικό βλέμμα, ἀνέπαυε τούς Προεστῶτες της καί ἀποτελοῦσε παράδειγμα πρός μίμηση στά συνεχῶς αὐξανόμενα μέλη τοῦ ἱεροῦ κοινοβίου. Ὁ ἀείμνηστος Γέροντάς μας Δοσίθεος ἔλεγε ὅτι ἡ ἐν λόγῳ μοναχή ἔμοιαζε μέ τό μικρό πλατανάκι, στήν σκιά τοῦ ὁποίου βρίσκει κανείς δροσιά καί ἀνάπαυση.

Ὅταν κατά τά ἔτη 1971-1976 λειτούργησε στό Μοναστήρι τό ὀρφανοτροφεῖο μέ κοριτσάκια τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου, ἡ ἀδελφή Ἀγάθη ἐργάστηκε μέ αὐταπάρνηση, ἀλλά καί μέ ἰδιαίτερη τρυφερότητα καί στοργή ὡς ὑπεύθυνη τοῦ Ἱδρύματος.

Στά 1988, μετά τήν κοίμηση τῆς ἀείμνηστης Γερόντισσας Χριστονύμφης, ἐξελέγη ἡγουμένη καί ἀνέλαβε τό ἔργο τῆς διαποιμάνσεως τῶν ψυχῶν, χωρίς ποτέ νά παραλείπει τίς προσωπικές προσευχές της, πού ἔκτοτε ηὔξησε. Ἦταν πάντα εὐγενική, προσηνής, καλωσυνάτη.

Τό κελλί της, ἀνοικτό τίς πιό πολλές ὧρες, παρά τίς πολλές καί πολυώδυνες ἀσθένειες, ἦταν τό καθημερινό καταφύγιο τῶν Ἀδελφῶν, πού εἰρήνευαν κοντά της καί ἔπαιρναν ὁδηγίες γιά τήν πνευματική κατάρτιση καί τήν ἄσκηση στήν διά τόν Κύριον ὑποταγή καί ὑπομονή.

Τό φιλακόλουθο τῆς ὁσιακῆς πνευματικῆς Μητρός ἦταν παροιμιῶδες· δέν προλαβαίναμε νά τελειώσουμε τόν Ἑσπερινό καί τό Ἀπόδειπνο πού ἐδῶ γίνονται μαζί, καί ἐνῶ εἴχαμε ψάλλει στήν Ἐκκλησία τό Θεοτοκάριο, τό ξαναδιάβαζε μόνη της καί ἐπαναλάμβανε τούς Χαιρετισμούς στήν μεγάλη Γοργοϋπήκοο Γερόντισσα.

Ὅταν ἀνέλαβε τό μοναστήρι ὡς ἡγουμένη, ὁ σεβαστός Γέροντάς μας π. Ἀθανάσιος τῆς εἶχε πεῖ ὅτι ἐσύ θά βοηθᾶς τήν ἀδελφότητα μέ τό κομποσχοίνι. Καί πράγματι, μέ τίς πολύωρες προσευχές της, ἀλλά συγχρόνως καί μέ τήν βοήθεια τοῦ Πνευματικοῦ Πατρός, καί τῶν ἑκάστοτε ἡγουμενοσυμβούλων, ὠργάνωσε μιά πολυάριθμη πνευματική κυψέλη, ἕνα κοινόβιο πάνω στά Ἅγια Μετέωρα, τό ὁποῖο, ὡς ἐκ τῆς θέσεώς του, ἔχει πολλές διοικητικές ὑποχρεώσεις, ἀλλά καί ἀπαιτεῖ εἰδική μεταχείριση τοῦ προγράμματος ἐργασίας τῶν ἀδελφῶν, ὥστε, παρά τό μεγάλο καθ᾿ ἡμέραν ἐπισκεπτήριο, νά ἔχουν οἱ μοναχές τίς ἀπαραίτητες ὧρες προσευχῆς καί μελέτης.

Τό ἀναστηλωτικό ἔργο τοῦ μοναστηριοῦ συνεχίστηκε ἐπί τῆς ἡγουμενίας της μέ ἀξιοζήλευτους ρυθμούς.

Ἀπό τό 1990 ἄρχισε καί προχωρεῖ, σύν Θεῷ, ἀπό τόν χαρισματοῦχο ἁγιογράφο Βλάσιο Τσοτσώνη ἡ θαυμαστή ἱστόρηση τοῦ παρόντος καθολικοῦ, ἡ ὁποία ἀναπαύει καί ἀνυψοῖ τίς προσευχόμενες μοναχές, ἀλλά καί ὅλους τούς εὐλαβεῖς προσκυνητές. Μέ τήν σοφή ἀρχιτεκτονία τοῦ ἐκλεκτοῦ μαΐστορα Σωτηρίου Τζήμα ὁλοκληρώθηκαν στόν στενό χῶρο τοῦ Μετεωρίτικου βράχου οἱ πτέρυγες τῶν κελλιῶν, ἡ δημιουργία ἐργαστηρίων καί ὁ σχεδιασμός τῶν κήπων τῆς Μονῆς, πού ἀναπαύουν τούς ἐδῶ βιοῦντας, ἀλλά καί ξεκουράζουν τά πλήθη τῶν ἐπισκεπτῶν.

Τά τελευταῖα χρόνια (2006-2011) ἀνηγέρθη ὁ περικαλλέστατος κοιμητηριακός ναός τῶν Ἁγίων Ταξιαρχῶν καί τῆς ἁγίας Μάρτυρος Κλαυδίας, ἐγγύς τοῦ ὁποίου θά ἀναπαύεται ἡ μακαριστή μας Μητέρα καί ὁ τάφος της θά εἶναι γιά μᾶς προσκύνημα καθημερινό.

Ὡς φιλεργής μέλισσα ἡ ἀείμνηστη Γερόντισσα Ἀγάθη, συγκεντρώνοντας μικρές-μικρές προσφορές, διέθετε τίς δαπάνες γιά τήν φιλοκάληση τῶν ναῶν μέ χρυσοκέντητα καλύμματα καί ἀργυρᾶ σκεύη, τελευταία της δέ παραγγελία ἦταν ὁ περίφημος χρυσοκέντητος ἐπιτάφιος, τόν ὁποῖο περιφέραμε ἐφέτος τήν Μεγάλη Παρασκευή.

Τά δύο τελευταῖα χρόνια ἦταν ἰδιαίτερα σκληρά στήν ὑγεία τοῦ νέου πολυάθλου Ἰώβ. Συνεχῆ κατάγματα, χειρουργεῖα καρδιᾶς, διαρκεῖς ἰώσεις τίς ἔπλεκαν τόν στέφανο τοῦ μαρτυρίου της, τόν ὁποῖο ὑπέμεινε καρτερικά, ἀγόγγυστα, δοξολογητικά, δίνοντας σέ ὅλες μας τό παράδειγμα τῆς ἄχρι θανάτου ὑπομονῆς.

Τόν τελευταῖο καιρό ἡ ἄσκηση στήν καρδιακή προσευχή ἦταν ἀνελλιπής καί αὐτό ἦταν ἡ μυστική δύναμη τῶν ἱερῶν ἀγωνισμάτων της.

Θά πρέπει ἐπίσης νά ἀναφέρω ὅτι στά θέματα τῆς πίστεως ἦταν πάντα ζηλωτική καί στήν διαποίμανσή της, παρά τήν ἐνίοτε αὐστηρότητά της, λόγῳ τῆς παραδεδομένης γραμμῆς τοῦ μοναστηριοῦ, ἦταν συγχωρητική εἰς ἔπακρον. Παρεχώρησε ὁ Θεός, μιά ἡμέρα, καθώς ἄνοιξα τό κελλί της, καί ἐνῶ εἶχε προηγηθεῖ μιά ὀδυνηρή ἀνοίκεια προσωπική της ἐξουθένωση, νά τήν βρῶ μέ ὑψωμένα χέρια μπρός στήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καί νά βοᾶ δυνατά: Σ᾿ εὐχαριστῶ, Χριστέ μου, σέ εὐχαριστῶ, Χριστέ μου, Χριστέ μου σέ εὐχαριστῶ!!!

Ὁ πανσόφως πάντα ποιῶν Κύριος οἰκονόμησε, ὥστε μέ τήν καθυστέρηση τῆς ἐλεύσεως τῆς σοροῦ της, ἀφ᾿ ἑνός νά λάβει στεφάνια ξενιτείας καί ἐγκαταλείψεως καί ἀφ᾿ ἑτέρου νά δύνανται νά συμμετάσχουν σήμερα στήν ἐξόδιο ἀκολουθία της πλειάς Ἁγίων Ἀρχιερέων (ἤτοι ὁ Μητροπολίτης Σταγῶν καί Μετεώρων κ. Σεραφείμ, Γλυφάδας κ. Παῦλος, Λαρίσης κ. Ἰγνάτιος, Καστορίας κ. Σεραφείμ, Κερκύρας κ. Νεκτάριος, Ρεντίνης κ. Σεραφείμ..........................................................................................................................) καί νά εὔχωνται ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς της καί κατευοδώσεως τοῦ ἱεροῦ κοινοβίου μας. Τούς εὐχαριστοῦμε ὅλους θερμότατα γιά τήν ἐξαίρετη αὐτή τιμή καί εὐλογία καί γιά τίς ὁλόθερμες καθ᾿ ἡμέραν προσευχές τους. Αὐτή ἡ ἀγάπη τους πρός τήν Γερόντισσά μας τιμᾶ τό

μοναστήρι μας καί μᾶς συγκινεῖ βαθύτατα.

Ἐξαιρέτως δέ εὐχαριστοῦμε τόν Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας Σταγῶν καί Μετεώρων κ. Σεραφείμ, ὁ ὁποῖος, διά τῶν προσευχῶν του καί τῶν λόγων του, στήριζε μέ συνεχῆ τηλεφωνική ἐπικοινωνία τήν μακαριστή μας Γερόντισσα καί ἅμα τῇ εἰδήσει τῆς ἐκδημίας της ἀνέβηκε τρεῖς φορές στό Μοναστήρι, μαζί μέ τόν Ἅγιο Πρωτοσύγκελλο, γιά νά διαβάσει «τρισάγιο» καί νά παραμυθήσει τήν πονεμένη μας ἀδελφότητα.

Ἐπίσης, θερμότατες ὀφείλομε εὐχαριστίες στόν Ἀξιότιμο Διευθυντή καί τούς ἰατρούς τοῦ Νοσοκομείου Τρικάλων πού τή περιέθαλψαν μέ ἰδιαίτερη ἐπιμέλεια καί φροντίδα, καθώς καί τούς ἰατρούς καί τήν Προϊσταμένη τοῦ Ὠνασείου Νοσοκομείου πού στάθηκαν μέ πολύ σεβασμό καί ἐξαιρετική ἐπιμέλεια κοντά της.

Πολυσέβαστη καί προσφιλέστατη Γερόντισσά μας.

Ἐμπρός στό ὁσιακό σου σκήνωμα γονατίζουμε ταπεινά ὅλες οἱ ὑποτακτικές σου καί ζητοῦμε τήν ὕστατη εὐχή καί συγχώρεση, γιά τίς πάμπολλες φορές πού δέν ἀνταποκριθήκαμε στήν πολλή σου καλωσύνη καί ὁσιότητα. Μεταφερθεῖσα στό οὐράνιο μετόχι μας, ὅπου σέ περιμένουν ὁ σεβαστός Γέροντας Δοσίθεος, οἱ προηγηθεῖσες Γερόντισσες Ἀγαθοκλήτη καί Χριστονύμφη καί ἡ ἀδελφή μας Ἀλεξία, τώρα πού ἀπέστη πᾶσα ὀδύνη, λύπη καί στεναγμός, τώρα πού ἐξέλιπαν οἱ ἐδῶ πολλές μέριμνες καί ποικίλες θλίψεις, τώρα πού ἀντικρύζεις τό Πρόσωπο τοῦ πεφιλημένου Νυμφίου μας, εὔχου καί γιά μᾶς τά τέκνα σου, ἀλλά καί γιά ὅλους τούς ἁγίους ἡγουμένους, Γερόντισσες, κληρικούς, μοναχούς καί λαϊκούς πού ἔσπευσαν ἀπό ὅλη τήν Ἑλλάδα στήν σεμνή προπομπή σου, γιά νά σοῦ δώσουν τόν τελευταῖο ἀσπασμό καί νά λάβουν τήν ἁγία εὐχή σου σά φυλακτό πολύτιμο καί εὐλογία.

Ἡ αἰφνίδια κοίμησή σου, ἐν ἡμέρᾳ ἀναστασίμῳ, ἐνῶ ἐξέπνεε ἡ ἑορτή τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς καί ἄρχισε ἡ μνήμη τῶν Ἁγίων Κολλυβάδων Πατέρων εἶναι συμβολική γιά μᾶς καί προτροπή γιά σταυροαναστάσιμη πορεία καί ἐπιστροφή –εὐχαῖς τῶν Ἁγίων Ἱεραρχῶν καί Πατέρων- στό πνεῦμα τοῦ αὐθεντικοῦ ἀσκητικοῦ μοναχισμοῦ, πού ἐσύ ἐβίωσες, καί πού ἴσως περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη φορά τό ἔχει ἀνάγκη ἡ πολύπαθη πατρίδα μας.

Πολυσέβαστη καί εὐλογημένη Γερόντισσά μας Ἀγάθη.

Στά σκηνώματα τοῦ οὐρανοῦ περιπολεύουσα, προσκύνησε καί γιά μᾶς τήν Ἄναρχο καί Παναγία Τριάδα, ἄσπασαι τούς τιμίους πόδας τοῦ γλυκυτάτου μας Χριστοῦ, μετάνισον στήν οὐράνιον Προεστῶσαν, τήν Τιμιωτέραν τῶν Χερουβίμ, προσκύνησε τούς ἁγίους Προστάτας καί Κτίτορας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς μας, εὐφράνθητι στήν συνάντηση τῆς Ἁγίας Ἀγάθης, βόησον ὑπέρ πάσης τῆς Ἐκκλησίας πρός Κύριον·

Καλή καί ἀγαθή μας ἡγουμένη «Καλόν Παράδεισο».

1. (Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου. Migne 99, στ.1200 «Μεγαλῷ καὶ Μαρίᾳ μοναζούσαις»).