Ο Μητροπολίτης Καμερούν Γρηγόριος διηγείται ότι σ΄ ένα χωριό στο Β. Καμερούν γιόρταζαν τη θεμελίωση της Εκκλησίας του χωριού τους...
Ένας μικρός όμως είχε ξεχωρίσει από τ' άλλα παιδιά...Δεν συμμετείχε στον εορτασμό... έμενε απόμακρος καθηλωμένος στην είσοδο της καλύβας του, λες και του είχαν πει: «Να φυλάς την άδεια καλύβα...»
Ο Επίσκοπος τον πλησίασε και του είπε: «Έλα κοντά μας... μην φοβάσαι...».
Τότε το μικρό, φτωχό κι αγράμματο αφρικανόπουλο του είπε:«Δεν θέλω να έλθω μαζί σας... γιατί στην Εκκλησία πού θα φτιάξετε θα 'ναι πάντα ο Χριστός εσταυρωμένος... Δεν θέλω να βλέπω τον Χριστό να πονάει στο Σταυρό!!!...»
«Δεν έχεις ακούσει ποτέ να λέμε Ουάνα Ντιρουέγκο;» του απάντησε ο Επίσκοπος Γρηγόριος. «Ουάνα Ντιρουέγκο!!!»... στην γλώσσα των Τιπουρί σημαίνει: «Χριστός Ανέστη».
Ήταν μεσημέρι... ο ήλιος στο κατακόρυφο... μαζεύτηκαν και τ΄ άλλα παιδιά κοντά τους... και αρχίσανε να μιλάνε για την Ανάσταση… στις παιδικές καρδιές... στη μέση της ερήμου...
***
Αυτά συμβαίνουν στην Αφρικανική Ήπειρο…Στην έρημο όμως, της ελληνικής κοινωνίας μας εκείνο που συζητάμε είναι με ποιο τρόπο θα κατορθώσουμε, στηριζόμενοι υποκριτικά πάνω στα δικαιώματα του ανθρώπου και στις δήθεν απαιτήσεις της σύγχρονης πολυπολιτισμικής κοινωνίας μας, επινοώντας τεχνάσματα διάφορα, παρακάμπτοντας επιταγές συνταγματικές, ιστορία και κοινή λογική, να πετύχουμε ώστε τα παιδιά της χώρας μας να μην ασχολούνται με τον Εσταυρωμένο κι Αναστημένο Χριστό και ακόμα καλύτερα, αν είναι δυνατόν, να μην ακούνε καθόλου το όνομα Χριστός.
***
Πιστεύουν άραγε, "ο αρχηγός της ανταρσίας και αυτουργός της πονηρίας" και τα επί γης παπαγαλάκια του, πως θα κατορθώσουν ποτέ να πετύχουν, με όποιο τρόπο κι αν ελιχθούν, την τελική νίκη επί του εσφαγμένου Αρνίου;
Το μόνο που επιτυγχάνουν, όσον αφορά το χώρο της νεολαίας, είναι να γεμίζουν με λύπη και τραύματα τις παιδικές ψυχές, αφήνοντας τες απροστάτευτες σε οποιεσδήποτε κακόβουλες επιρροές. Τρανό παράδειγμα τέτοιων επιρροών, μας δίνει «ο λογοτέχνης Θανάσης Πετσάλης-Διομήδης (τιμημένος με Αριστείο Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών) ο οποίος σε ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο του («Διάλογοι με τον εαυτό μου») μιλάει για την καταστροφική επίδραση πού είχε στην ψυχή του η μελέτη ενός βιβλίου, πού το διάβασε στα εφηβικά του χρόνια. Επρόκειτο για το βιβλίο ενός άθεου υλιστή Γερμανού φιλοσόφου, του Μπύχνερ… Μιλάει ο Θανάσης Πετσάλης-Διομήδης για τον φρικτό φόνο του Θεού μέσα στην καρδιά του, όταν ήταν παιδί. Ένα φόνο, του οποίου τις συνέπειες τις «πλήρωνε» μέχρι τα γεράματα του. Παρ' όλη την μεταστροφή του, είχε ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΑ (όπως λέει o ίδιος) σακατευθεί η δυνατότητα γνήσιας επικοινωνίας του με τον Θεό.»(Αρχιμ.Β.Λ)
***
Τα παιδιά, όπως το αφρικανόπουλο της ιστορίας μας, αγαπάνε τον Εσταυρωμένο και Αναστημένο Χριστό και θέλουν ν΄ ακούνε για την μόνη Αλήθεια, αλλοίμονο αν τους καταστρέψουμε μέσα στην καρδιά τους την αγάπη αυτή, όπως συνέβη στο μικρό Θανάση Πετσάλη-Διομήδη. ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΗ θα είναι η ζημιά για τα παιδιά αλλά και για όσους συντελέσουν σ΄ αυτό το κακό.
***
Η ορθοδοξία είναι πράγματι πηγή οικουμενικού πνεύματος, ανοιχτοσύνης και σεβασμού των δικαιωμάτων του ανθρώπου και της πολιτισμικής ταυτότητας των λαών, δεν ανέχεται όμως, την υποκρισία, την ψευτιά, τις ανομολόγητες σκέψεις της πίσω πλευράς του ανθρώπινου εγκεφάλου και κυρίως δεν μπορεί να σιωπήσει στην προσπάθεια θανάτωσης του Θεού στην καρδιά των παιδιών μας που αποτελούν την αναδυόμενη νέα ανθρωπότητα.
***
«Ουάνα Ντιρουέγκο!!!»... σημαίνει: «Χριστός Ανέστη». O Χριστός Ανέστη, «εξήλθε νικών και ίνα νικήση»(Αποκ. Ιωαν. 6,2). Αυτός είναι ο νικητής της ζωής και του θανάτου και φόβος δεν υπάρχει σ΄ Αυτόν παρά μόνον αγάπη για όλους. Εμείς όμως οι ατελείς έχουμε ευθύνη απέναντι στον Ευεργέτη μας, απέναντι στον εαυτό μας, απέναντι στα παιδιά μας, απέναντι στην κοινωνία μας και απέναντι στην ιστορία μας. «Στώμεν καλώς. Στώμεν μετά φόβου». Είναι επιτακτική ανάγκη να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.
