Επανέρχομαι στο θέμα του μαθήματος των θρησκευτικών διότι έμεινα πραγματικά έκπληκτος όταν διάβασα την ανακοίνωσης της ΟΛΜΕ(16/9/2008)η οποία βρίθει από εμπάθεια και μισαλλοδοξία, αποδεικνύοντας ότι οι μειοψηφίες που δίδουν προεδρείο βλέπουν μόνο τον ιδεολογικό εαυτό τους και τις δικές τους επιδιώξεις θάβοντας το συλλογικό συμφέρον του κλάδου των εκπαιδευτικών.
Αν κατάλαβα καλά το προεδρείο της ΟΛΜΕ δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να καταργηθεί σε κάποια-πολλά ή λίγα σχολεία-το μάθημα των θρησκευτικών οδηγώντας κάποιους-πολλούς ή λίγους-θεολόγους στην ανεργία. Η ιδεολογική άθεη ταυτότητα της αριστερίζουσας πλευράς της ΟΛΜΕ υπερισχύει του συλλογικού συμφέροντος του κλάδου. Ωραία λοιπόν. Στην επομένη εκλογική αναμέτρηση οι αριστερές παρατάξεις ας διακηρύξουν την κατάργηση των θρησκευτικών και την ανεργία των θεολόγων. Είμαι σίγουρος ότι θα ήταν υπερήφανοι γι αυτή τους την συνδικαλιστική πράξη.
Η σχετικοποίηση του όλου που διαπράττει το προεδρείο της ΟΛΜΕ είναι πέρα από κάθε φαντασία. Ενώ το σύνταγμα (άρθρο 3)αναφέρει την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία ως επίσημη θρησκεία του Ελληνικού κράτους, άρα αυτή η θρησκεία υπονοείται σαφέστατα στο άρθρο 16,η επίσημη ΟΛΜΕ διατείνεται ότι μέσα από το άρθρο δεν υπονοείται καμμία θρησκεία συγκεκριμένη. Κύριοι της Ερμού και Κορνάρου συγκρατηθείτε. Ό,τι και να πείτε η ιστορία έχει αποφανθεί για την απόλυτη προσφορά των Ελλήνων Ορθοδόξων στη δημιουργία του σύγχρονου Ελληνικού κράτους. Όταν το ΚΚΕ απείχε από την «ιμπεριαλιστική»μικρασιατική εκστρατεία ο Χρυσόστομος σφαγιαζόταν από τον τουρκικό όχλο δείχνοντας ξεκάθαρα τι θα πρέπει να διδάσκονται τα παιδιά μας.
Αναφέρεσθε στο άρθρο 14 της διεθνούς συμβάσεως για τα δικαιώματα του παιδιού κατά απίστευτα οπισθοδρομικό τρόπο, που μας θυμίζει εποχές βγαλμένες μέσα από το «σιδηρούν παραπέτασμα».Είναι ελευθερία το παιδί να ακολουθεί τυφλά μόνο την όποια πίστη της οικογένειας, αγνοώντας ό,τι θα μπορούσε να του μάθει ένας άνθρωπος που σπούδασε Θεολογία 4 χρόνια. Μη πιστεύοντας ότι κάτι καινούργιο μπορεί το παιδί να μάθει το οποίο πιθανώς θα του ανοίξει νέους ορίζοντες. Ας θυμηθούμε εκείνους τους γαλαζοαίματους που έμεναν σπίτι με οικιακούς δασκάλους ώστε να μαθαίνουν μόνο ό,τι ήθελαν οι γονείς.
Τα τελευταία χρόνια δεν έχει γίνει καμμία αλλαγή στη χώρα μας με την έννοια που το υπονοείτε. Η Ελλάδα έχει τη δική της εθνική και θρησκευτική ταυτότητα η οποία μέσα από την ιστορική συνέχειά της συνεχίζει να διδάσκει πολιτισμό. Αυτός ο πολιτισμός πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία άσχετα με τις όποιες πληθυσμιακές ανακατατάξεις. Έχετε πάντως ποτέ αναρωτηθεί ότι οπαδοί άλλων δοξασιών-πολιτικών και θρησκευτικών-επιδεικνύουν προσηλυτισμό κατά τον πιο αναίσχυντο τρόπο, επιζητώντας ταυτόχρονα την απαλλαγή από το μάθημα των θρησκευτικών;
Ας υποστηρίξουμε όμως ότι η λύση θα δοθεί μέσα από την καθαρά επιστημονική διδαχή του μαθήματος των θρησκευτικών. Σας ερωτώ. Πότε η θεολογία έγινε ξεχωριτή επιστήμη; Πότε θεωρείται ότι η κουβέντα περί θεού ανήκει στο μάθημα των θρησκευτικών και πότε όχι. Εάν δηλαδή υποστηρίξω στο μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών σε ένα αλλόδοξο μαθητή τις φράσεις του Ηρακλείτου περί θεού-κάποτε δεν υπήρχαν θεοί, αυτός ο κόσμος δεν φθιάχθηκε από κανένα θεό κ.λ.π.-αυτό το μάθημα δεν είναι θρησκευτικά αλλά αρχαία Ελληνικά; Ενώ εάν ομιλήσω για τις θέσεις του Χρυσοστόμου για το θεό αυτό είναι θρησκευτικά και δεν πρέπει οι αλλόδοξοι να είναι παρόντες-αυτοί που ήταν παρόντες στα ακούσματα του Ηρακλείτου.
Ας μην ψευδόμαστε. Οι πολέμιοι του Ελληνισμού ψάχνουν για κερκόπορτες. Αυτές όμως θα κλείσουν μέσα από τη σύγχρονη διδασκαλία της επιστήμης της θεολογίας, την οποία οι σχετικοί με το αντικείμενο πρέπει να προωθήσουν προς τα σχολεία.
Η μετανεωτερικότητα στη θεολογία σε σχέση με το μεταμοντερνισμό ανοίγει νέους χαώδεις δρόμους στη θεώρηση του θρησκευτικού φαινομένου από το σύγχρονο άνθρωπο-και ο μαθητής πρέπει οπωσδήποτε να μεθέξει αυτής της γνώσης. Ο ανθρώπινος νούς αποκωδικοποιεί τα δόγματα και τις «ανώτερες αλήθειες»και τις κάνει δικά του εφόδια σκοποθετικής πορείας στο σύγχρονο κόσμο που ανοίγεται μπροστά του. Η αλήθεια νοείται σαν οδός συνεχής και ο άνθρωπος μέσα από μία συνεχή μετάπλαση των σκέψεων σε πράξεις αποδεικνύει ότι νικά τον πόνο όπως οι «ήρωες»των θρησκευτικών».Επιτυγχάνει στο νέο κόσμο που ανοίγεται όπως επιτυγχάνουν οι άνθρωποι που οραματίσθηκαν την ύπαρξη ανωτέρων οντοτήτων. Ό,τι του δίδει ο θεολόγος το κάνει δικό του προκειμένου να επιτύχει το δικό του θαύμα. Μαθαίνει ότι η πίστη στο ανώτερο είναι η πίστη στο ανώτερο Εγώ που όλοι κρύβουμε μέσα μας.
Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω για τι κάποιος μαθητής δεν θα πρέπει να μάθει για τον John Lock,τον θεμελιωτή του εμπειρισμού, ο οποίος μέσα από το έργο του “the reasonableness of Christianity as delivered in the scriptures”θεμελιώνει έναν εμπειρικό χριστιανισμό ο οποίος σε σχέση με τον Καντιανό κριτικισμό προσφέρει στο νέο έναν ωραίο τρόπο χρήσης του νού-ο θεός γίνεται ο νούς μέσα μας - και της ηθικής που αυτός επιβάλλει. Μιάς ηθικής που οδηγεί σε μία καθαρά φωτισμένη σύγχρονη πολιτισμική κοινωνία. Το γελοίο είναι ότι το ίδιο βιβλίο ένας «απαλλαγμένος»μαθητής μπορεί να το διδαχθεί σε μάθημα ιστορίας η φιλοσοφίας η αρχαίων ελληνικών-διαθεματικές προσεγγίσεις.
Δεν δύναμαι να εξηγήσω το λόγο ένας μαθητής να μην ακούσει από κάποιο φωτισμένο θεολόγο την άποψη του Ludwig Wittgenstein η οποία αναπτύσσεται στο πόνημά του «Παρατηρήσεις στο χρυσό κλώνο του Frazen» και θέτει την ανάγκη της εκφραστικής ανάλυσης της θρησκείας και όχι της ερμηνευτικής. Ο πολύς Αυστριακός θεωρεί ότι οι λέξεις των θρησκευτικών κειμένων αντιπροσωπεύουν την εσώτατη ανάγκη μας να εκφράσουμε ό,τι μας ανησυχεί, την θέλησή μας να αφουγκρασθούμε κάτι ανώτερο, να δούμε ένα κόσμο καλύτερο από το δικό μας όπως είναι η Βασιλεία του Θεού, προκειμένου μέσα από τις εκφράσεις μας να διαγράψουμε και τα οντολογικά όρια του κόσμου μας.
Η επιστημονική μετανεωτερικότητα και όχι η απόρριψη θα πρέπει να γίνει η βάση συζήτησης για το θέμα που εδώ αναλύουμε. Από εκεί και πέρα «ουδείς…….εισίτω την πύλην».Το Πλατωνικό κενό συμπληρώνεται κατά βούληση. Αγεωμέτρητος είναι το λιγότερο.
