Σε επιφυλλίδα του ο κ. Χρήστος Γιανναράς προτείνει την κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών και την αντικατάστασή του με μάθημα που θα εξυμνεί την πολιτιστικο-αισθητική διάσταση της θρησκείας, ήτοι το μεταφυσικό μεγαλείο "του Παρθενώνα και της Αγια-Σοφιάς"».
Ο κ. Γιανναράς παραμένει συνεπής με τον αντεστραμμένο προτεσταντισμό της προτεραιότητας του άφατου και άρρητου βιώματος και τον λυρισμό του "κάλλους" που πρέσβευε ανέκαθεν.
Αυτό που έχει αλλάξει σε σχέση με το '70 και το '80 είναι ότι σήμερα, δεν αναγνωρίζονται πλέον στις θέσεις του νέοι που αναζητούν μια αυθεντικότερη βίωση της Ορθοδοξίας αλλά όλος ο απύθμενος κομφορμισμός των προνομιούχων μεσαίων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας τα οποία αποτροπιάζονται, πλέον, στη μη αφομοιώσιμη ιδέα ενός Θεού που εντέλλεται την αφιέρωση στον εξαθλιωμένο συνάνθρωπο, τον "ξένο και τον φτωχό" του βιβλικού κειμένου, τον αδύνατο της παρούσας οικονομικο-πολιτικής οργάνωσης της κοινωνίας. Αντίθετα, βολεύονται θαυμάσια με την αστικοποιημένη αντίληψη της θρησκείας ως "πολιτισμού". Θρησκεία χωρίς ηθική και χωρίς τον ευαγγελικό "ελάχιστο αδελφό", πολιτιστικός εθνοφυλετισμός! Αυτό εκφράζουν, σήμερα, οι νεορθόδοξοι. Και όλα αυτά τη στιγμή που στην "επάρατο" Δύση συζητούν σοβαρά για την επαναφορά του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία!
Για τον λόγο αυτόν η καίρια πρόταση του Σταύρου Ζουμπουλάκη για τη διδασκαλία των θρησκευτικών, όχι ως ομολογιακού αλλά ως "βιβλικού μαθήματος", (βλ. "Ο Θεός στην Πόλη", Εστία, 2002, σ. 107-123), δηλαδή με αρχή και τέλος τη Βίβλο ως θεμελίου της ηθικής του Χριστού, δηλαδή του κατεξοχήν λόγου υπέρ αδυνάτου, οφείλει άμεσα να ξανασυζητηθεί από τους θεολόγους. Και θα όφειλε η πρόταση αυτή, επιπροσθέτως προς τους θεολόγους, να βρει σύμμαχο και συμπαραστάτη την ευαίσθητη κοινωνία, κάθε Ελληνα πολίτη και, θα πρόσθετα, κάθε αριστερό, θρησκευόμενο ή άθεο, που όμως τολμά να αναγνωρίσει την τεράστια ηθική σημασία του χριστιανισμού για την ανθρωπιά ("humanite") της ευρωπαϊκής κοινωνίας».