***

Τίποτε περιττό στη Γραφή

Που βρίσκονται τα δίπτυχα του Παύλου; Φαντασθήτε να σας μνημόνευε στις προσευχές του ο απόστολος Παύλος! Τί τιμή, αλλά και τί εγγύησις να σε μνημονεύη ο αγιώτερος των αγίων, ο πιστότερος των πιστών, ο αγγελικώτερος των αγγέλων, ο μεγάλος Παύλος! Γνωρίζουμε τα ονόματα, πού μνημονεύει ο Παύλος στις Επιστολές του; Άλλ' οι περισσότεροι ούτε πόσες είναι οι Επιστολές του Παύλου γνωρίζουν. Έχουμε άγνοια Γραφής, διότι έχουμε αδιαφορία πνευματική. Λέγει σχετικά ο ιερός Χρυσόστομος: «Ημείς ερωτώμενοι, οπόσαι και τίνες εισίν αι Παύλον επιστολαί, ουδέ τον αριθμόν ίσμεν ειπείν» (Ε. Π. Ε. 27,22).

Πολλοί δεν θεωρούν αναγκαία όλα όσα σημειώνονται στην Αγία Γραφή. Όταν ιδίως ακούνε ονόματα, δεν δίνουν σημασία. Και ρωτάνε: «Τί έχει να μας ωφελήση η αναγραφή τόσων ονομάτων»; Άλλα μέσα στη Γραφή δεν υπάρχει κάτι το περιττό. Θα ήταν δυνατόν το Πνεύμα το Άγιον να υπαγορεύη πράγματα περιττά; Στη Γραφή δεν υπάρχει καρπός και φλοιός, ώστε άλλο να το απολαμβάνουμε και άλλο να το πετάμε. Όλα είναι ωφέλιμα. «Πάσα Γραφή θεόπνευστος και ωφέλιμος» (Β' Τιμ. 3,16).

Ο ιερός Χρυσόστομος, για να δείξη, πώς τίποτε περιττό δεν υπάρχει στην Αγία Γραφή, εξεφώνησε δύο ομιλίες πάνω σε δύο ονόματα. Πρόκειται για τα ονόματα Ακύλας και Πρίσκιλλα, πού σε πολλούς δεν λένε τίποτε. Στο Χρυσόστομο έλεγαν πολλά. Του θύμιζαν τον Παύλο, τη φιλοξενία του Παύλου, το επάγγελμα του Παύλου, το έργο του Παύλου, την αγάπη του Παύλου, τον ιεραποστολικό ζήλο του Παύλου. Τα ονόματα αυτά μνημονεύει, μαζί με τόσα άλλα ονόματα συνεργατών και συνεργάτιδων του ο απόστολος Παύλος στο τελευταίο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους Επιστολής: «Ασπάσασθε Πρίσκιλλαν και Ακύλαν, τους συνεργούς μου εν Χριστώ Ιησού» (Ρωμ. 16,3).

Ο μεγάλος πατέρας, ο Παύλος

Θαυμάζει κανείς τον Παύλο, πού μνημονεύει τον Ακύλα και την Πρίσκιλλα, αλλά θαυμάζει και το ιερό αυτό ζευγάρι, πού φάνηκαν άξιοι της αγάπης ενός Παύλου.

• Θαυμάζουμε τον Παύλο. Τί ήταν ο Παύλος; Ο απόστολος των εθνών. Όλη την οικουμένη του είχε εμπιστευθή ο Θεός. Ήταν το φωτεινότερο και ενδοξότερο πρόσωπο κάτω από τον ήλιο. Από την εποχή του Παύλου θυμάται κανείς ονόματα αρχόντων, αυτοκρατόρων, φιλοσόφων; Όχι. Τον Παύλο όλοι τον θυμούνται. Ο Παύλος ήταν ο πλανητάρχης του πνεύματος. Το φωτεινό μετέωρο, πού δέσποζε και δεσπόζει στο στερέωμα της Εκκλησίας. Φαντασθήτε, λοιπόν, το λεγόμενο σήμερα «πλανητάρχη», τον πρόεδρο της Αμερικής, ν' ασχολήται μ' ένα ζεύγος απλοϊκών ανθρώπων. Καταπληκτικώτερο είναι, ότι ο Παύλος ασχολείται με το ζεύγος Ακύλα και Πρίσκιλλα, αλλά και με τόσα αλλά πρόσωπα συγκεκριμένα. Για τον Παύλο η Εκκλησία δεν είναι μία απρόσωπη μάζα. Είναι κοινωνία προσώπων, πού όλα τα γνώριζε, το καθένα με την ιδιαιτερότητα του.

Ο θαυμασμός μας για τον Παύλο, το στοργικό πατέρα, γίνεται μεγαλύτερος, όταν σκεφθούμε τις δυσκολίες στο έργο του. Δεν ήταν κάποιος επίσκοπος ή πρεσβύτερος μιας πόλεως, ώστε να έχη χρόνο να επικοινωνή με τους πιστούς. Ήταν ο Απόστολος για όλη τη γη. Είχε διανύσει όλους τους δρόμους του τότε γνωστού κόσμου. Σκεφθήτε, λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, «το της οδού διάστημα και το των φροντίδων πλήθος, το των κινδύνων μέγεθος, αλλά και τα επάλληλα κύματα» (Ε.Π .Ε. 27,24). Και όμως εύρισκε και χρόνο και ψυχική δύναμι ν' ασχολήται μ' ένα «έκαστον» (Πράξ. 20,31).

• Θαυμάζουμε και το ζεύγος των πιστών, τον Ακύλα και την Πρίσκιλλα, πού είχαν κερδίσει την αγάπη του Παύλου. Ποιοί ήσαν και τους δίνει τόση σημασία ο πρώτος άνθρωπος της γης; Ήσαν ύπατοι και ηγεμόνες; Βασιλικό ζεύγος; Πλούσιοι και μεγιστάνες; Συγγενείς του κατά σάρκα; Τίποτε από όλα αυτά. Σημειώνει ο Χρυσόστομος: «Ουδέν τούτων εστίν ειπείν, αλλά τουναντίον άπαν, πτωχοί και πένητες και εκ της των χειρών εργασίας ζώντες» (Ε.Π .Ε. 27,26). Δύο απλοί άνθρωποι της Κορίνθου. Χειρόνακτες. Εργατικοί. Ήσαν σκηνοποιοί. Δούλευαν, δηλαδή, σκληρά, για να εξοικονομήσουν τα προς το ζην.

Αν όμως δεν ήσαν πλούσιοι, είχαν κάτι, πού αξίζει περισσότερο από όλα τα πλούτη του κόσμου. Είχαν ευγένεια ψυχής. Πόσο διδασκόμεθα! «Ου μικρόν εντεύθεν καρπούμεθα, το μηδενί των ευτελέστερων επαισχύνεσθαι, το ψυχής αρετήν επιζητείν, το πάντα έξωθεν ημίν περικείμενα περιττά είναι νομίζειν και ανόνητα» (Ε.Π.Ε. 27,28-30).

Ομότεχνοι του Παύλου

Αν ο Παύλος μετέβαινε σήμερα στην Κόρινθο, ποιόν θα επισκεπτόταν πρώτα; Τον κ. νομάρχη; Τον κ. δήμαρχο; Τον επίσκοπο; Τους αξιωματικούς; Τις δικαστικές αρχές; Οπωσδήποτε θα έκανε ό,τι έκανε στην πρώτη του μετάβασι στην Κόρινθο. Τους πρώτους, πού επισκέφθηκε, ήταν μία προσφυγική οικογένεια. Ακύλας και Πρίσκιλλα οι πρόσφυγες. Ήσαν Ιουδαίοι, πού κατοικούσαν στη Ρώμη. Είχαν γνωρίσει τον Ιησού Χριστό. Άλλ' ο Κλαύδιος Καίσαρ διέταξε ν' απομακρυνθούν όλοι οι Ιουδαίοι από τη Ρώμη. Διωγμένοι ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα κατέφυγαν στην Κόρινθο. Αν όμως τους έδιωξε ο Κλαύδιος, τους δέχτηκε ο Κύριος. Ανεπιθύμητοι στον επίγειο άρχοντα, επιθυμητοί στον Παύλο, πού ήταν ο επίγειος άγγελος.

Ο Παύλος στην Κόρινθο! Από τη φιλόσοφο Αθήνα στη διεφθαρμένη Κόρινθο. Όλοι, βλέπετε, έχουν ανάγκη από το Ευαγγέλιο, και οι πλανεμένοι στο νου και οι διεφθαρμένοι στο σώμα. Από τον επίσημο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, στο άσημο ζευγάρι, τον Ακύλα και την Πρίσκιλλα. Από τον άνθρωπο των γραμμάτων, στους εργάτες της Κορίνθου. Για όλους ο λόγος του Θεού, και για τους Αρεοπαγίτες και για τους ραφτάδες.

Ο Παύλος στην Κόρινθο! Στο σπίτι του Ακύλα και της Πρισκίλλης, στο φτωχικό προσφυγόσπιτο. Σημείο επαφής; Το «ομότεχνον». «Χωρισθείς ο Παύλος εκ των Αθηνών ήλθεν εις Κόρινθον και ευρών τίνα Ιουδαίον ονόματι Ακύλαν, και Πρίσκιλλαν, γυναίκα αυτού. Και δια το ομότεχνοΝ είναι έμεινε παρ' αυτοίς και ειργάζετο, ήσαν γαρ σκηνοποιοί τη τέχνη» (Πράξ. 18,1-3).

Συνεργοί του Παύλου στη χειρονακτική τέχνη. Εργαζόταν ο Παύλος. Είχε να επιτέλεση το δυσκολώτερο και βαρύτερο έργο. Και όμως, εύρισκε χρόνο να δουλεύη και με τα χέρια του. Ήταν σκηνοποιός.

•Φαντασθήτε τον Παύλο να κρατάη τη φαλτσέτα και να κόβη δέρματα, αυτός, πού χειριζόταν το μαχαίρι του λόγου και έκοβε τα πάθη των ανθρώπων.

•Φαντασθήτε τον Παύλο να κρατάη τη βελόνα και να συρράπτη τα δέρματα, αυτός, πού με το κήρυγμα του και την αγάπη του συνέδεε ψυχές με το Θεό.

•Φαντασθήτε τον Παύλο να κατασκευάζη σκηνές, αυτός, πού έστηνε παντού την άχειροποίητο σκηνή, «την σκηνήν του σωτηρίου». Αν η Εκκλησία είναι η σκηνή η αληθινή, «ην επηξεν ο Κύριος και ουκ άνθρωπος» (Έβρ. 8,2), ο Παύλος ήταν ο πρώτος πνευματικός σκηνοποιός. Πόσες τοπικές εκκλησίες ίδρυσε ο Παύλος! Πόσους ανθρώπους ωδήγησε στην κατασκήνωσι του Θεού, την Εκκλησία!

Γιατί εργαζόταν ο Παύλος!

Αισθανόταν την ανάγκη να εργάζεται και χειρονακτικά, κατασκευάζοντας υλικές σκηνές. Γιατί;

• Για να μην επιβαρύνη κανέναν. Για να μη δώση την παραμικρή αφορμή, «εγκοπήν τίνα», να τον κατηγορήσουν, ότι ζούσε από το Ευαγγέλιο. Ο Παύλος δεν ζούσε από το Ευαγγέλιο, αλλά ζούσε για το Ευαγγέλιο. Δεν άπλωνε το χέρι να πάρη «τυχερά», άλλ' άπλωνε συνεχώς το χέρι για να δίνη. Άλλο ιεραποστολή, άλλο βιοποριστικό επάγγελμα. Ως βιοποριστικό επάγγελμα ο Παύλος είχε το εργόχειρο του. «Μνημονεύετε, αδελφοί, τον κόπον ημών και τον μόχθον νυκτός γαρ και ημέρας εργαζόμενοι προς το μη επιβαρήσαι τίνα υμών εκηρύξαμεν εις υμάς το ευαγγέλιον» (Α' Θεσ. 2,9).

Όταν οι εργάτες του Θεού, οι κληρικοί, επίσκοποι και πρεσβύτεροι, επανέλθουν στο αδάπανο Ευαγγέλιο, όταν προσφέρουν δωρεάν τη διακονία τους και έχη καθένας το εργόχειρο του για τις ανάγκες του, τότε θα σταματήση πλήρως η επαγγελματοποίησι στο χώρο της Εκκλησίας. Η Εκκλησία δεν είναι επάγγελμα και θησαυρισμός. Είναι θυσία και προσφορά.

•Για να έχη τη δυνατότητα να φροντίζη και για τους άλλους, να πραγματοποιή ελεημοσύνες. Έδειχνε τα χέρια του και έλεγε: «Ταις χρείαις μου και τοις ούσι μετ' εμού υπηρέτησαν αι χείρες αύται» (Πράξ. 20,34). Ω χέρια του Παύλου! Χέρια ροζιασμένα! Ευλογήστε και τα δικά μας χέρια, να γίνουν χέρια εργασίας, χέρια αγάπης, χέρια ελεημοσύνης!

Εργασία - αργία

•Εργαζόταν ο Παύλος χειρονακτικά. Δεν είναι ντροπή η  εργασία. Αντίθετα, είναι ευλογία. Αν ήταν ντροπή η εργασία, τότε δεν θα εργαζόταν ο Παύλος. Δεν θα εργαζόταν ο ίδιος ο Κύριος. Η εργασία, όταν γίνεται με χαρά, για άσκησι, με τιμιότητα, όταν γίνεται χωρίς άγχος, μοιάζει με την προπτωτική εργασία. Δεν εργάζεται κανείς, διότι έχει υλική ανάγκη, και γι' αυτό βεβαίως. Άλλα κυρίως εργάζεται, διότι πρέπει να εργάζεται. Υπόδειγμα ο Αναμάρτητος Κύριος.

Η εργασία είναι ευλογία. Η αργία είναι ντροπή και κατάρα. Όλα με την αργία καταστρέφονται. Αν το νερό βρίσκεται σε αργία, σε ακινησία, είναι στάσιμο, μουχλιάζει. Η νεολαία μας θα μουχλιάση, αν μάθη στην τεμπελιά, αν δεν της προσφέρεται έγκαιρα εργασία. Αν το σίδερο δεν κινήται, δεν τρίβεται, σκουριάζει. Αν η γη δεν εργάζεται, δεν καλλιεργήται, γίνεται χέρσος τόπος, γεμάτος αγκάθια.

• Εργαζόταν ο Παύλος χειρονακτικά και για να δώση παράδειγμα σε μας. Αν η εργασία είναι ευλογία, η αργία είναι κατάρα. Και είναι κατάρα όχι μόνο, διότι αχρηστεύεται ο άνθρωπος, πού δεν κινείται, αλλά και διότι ή αργία είναι πηγή όλων των κακών.« Αργία μήτηρ πάσης κακίας», έλεγαν και οι αρχαίοι Έλληνες. Και ο Παύλος τονίζει, ότι όσοι δεν έχουν έργο, έχουν περιέργεια.«Ακούομεν γαρ τινας περιπατούντας εν υμίν ατάκτως, μηδέν εργαζομένους, αλλά περιεργαζομένους» (Β' Θεσ. 3,11). Και παραγγέλλει: Όποιος δεν εργάζεται με τα χέρια, αυτός δεν θα εργάζεται και με τα... δόντια! Αργία από εργασία; Αργία και από φαγητό. Όποιος δεν θέλει να δουλεύη, αυτός και δεν θα τρώη. «Ει τις ου θέλει εργάζεσθαι, μηδέ εσθιέτω» (Β' Θεσ. 3,10). Τί θα έλεγε ο Παύλος, αν ζούσε σήμερα και έβλεπε, πώς όλοι μεν τρώνε, αλλά λίγοι εργάζονται;

Η αργία είναι πηγή όλων των κακών. Όποιος είναι οκνηρός, άεργος, αμέσως επιστρατεύεται από τον εργοδότη του κακού, το Διάβολο, πού διαθέτει το καλύτερο «Γραφείο ευρέσεως εργασίας»! Λέγει σχετικά ο ιερός Χρυσόστομος: «Αμαρτία μόνον εστίν όνειδος. Ταύτην δε αργίαν τίκτει είωθε. Και ου μόνον και δύο και τρεις μόνον, αλλά πάσαν ομού την πονηρίαν» (Ε.Π.Ε. 27,40).

Ό,τι για το άλογο είναι το χαλινάρι, είναι για την ανθρώπινη φύσι η εργασία. Αφήνουμε αχαλίνωτα αλόγα τους νέους μας, αφού διαθέτουν πολύ καιρό αργίας. Όποιος δεν μαθαίνει στο παιδί του ένα επάγγελμα, αυτός το μαθαίνει να κλέβη.

Συνεργοί τον Παύλου

Ίσως να ρωτήσουν μερικοί:

—Μα ήταν για τον Παύλο να σπαταλά τον πολύτιμο χρόνο τον, φτιάχνοντας σκηνές; Λεν θα μπορούσε αυτό το χρόνο να τον χρησιμοποίηση για πνευματικό έργο;

Ποιος έκανε σπουδαιότερο και μεγαλύτερο πνευματικό έργο από τον Παύλο; Κανείς. Άρα το χειρονακτικό έργο δεν αποτελεί εμπόδιο στο έργο του Θεού. Απόδειξις πάλι ο ίδιος ο Κύριος. Απόδειξις και ο Παύλος. Ξέρετε ποιος εξοικονομεί χρόνο; Αυτός, πού δεν αμαρτάνει. Με την τιμία εργασία αποφεύγει κανείς ν' αμαρτάνη. Λέγει για τον απόστολο Παύλο ο ιερός Χρυσόστομος: «Ανθρωπος δαίμοσιν επιτάττων, της οικουμένης διδάσκαλος ων, τους την γήν οικούντας απαντάς επιτραπείς και τας υφ' ηλίω κειμένας εκκλησίας απάσας και δήμους και έθνη και πόλεις μετά πολλής θεραπεύων επιμελείας, νύκτα και ημέραν ειργάζετο, και μηδέ μικρόν ανέπνει των πόνων εκείνων. Ημείς δε ουδέ το μυριοστόν της εκείνον φροντίδος μετιόντες, μάλλον δε ουδέ εις νουν λαβείν δυνάμενοι, διατελούμεν εν αργία ζώντες διηνεκώς. Και ποίαν έξομεν απολογίαν ή τίνα συγγνώμην, ειπέ μοι;» (Ε.Π.Ε. 27,42).

Απόδειξις, ότι το επάγγελμα δεν είναι εμπόδιο στο έργο του Θεού, είναι και οι δύο εργαζόμενοι άγιοι, ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα. Συνεργοί του Παύλου, όχι τόσο διότι είχαν το ίδιο χειρονακτικό έργο, αλλά κυρίως διότι βοήθησαν τον Παύλο στο μεγάλο του έργο, στον ευαγγελισμό ψυχών, στην εξάπλωσι του Ευαγγελίου.

• Αυτοί φιλοξένησαν τον Παύλο δύο χρόνια, όσα έμεινε στην Κόρινθο. Αυτό σημαίνει, πώς ήσαν άξιοι χριστιανοί. Ο Χριστός είχε δώσει εντολή στους Αποστόλους, να φιλοξενούνται κατά τις ιεραποστολικές περιοδείες τους σε σπίτια αξίων χριστιανών. «Εις ην δ' αν πόλιν ή κώμην εισέλθητε, εξετάσατε τις εν αυτή άξιος εστί, κακεί μείνατε έως αν εξέλθητε» (Ματθ. 10,11). Άλλ' αν για τον Παύλο ήσαν άξιοι ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα, για το ιεραποστολικό ζευγάρι αυτό ήταν ιδιαίτερη ευλογία. Μοναδική. Το να φιλόξενης έναν Παύλο είναι σαν να φιλόξενης άγγελο, αφού ήταν επίγειος άγγελος ο Παύλος, σαν να φιλόξενης τον ίδιο το Χριστό, αφού ήταν Χριστομίμητος ο Παύλος. Λέγει σχετικά ο ιερός Χρυσόστομος: «Ώστε άξιοι Παύλου ήσαν ούτοι ει δε άξιοι Παύλου, των αγγέλων ήσαν άξιοι. Εγώ το δωμάτιον εκείνο και ουρανόν και εκκλησίαν θαρρών αν προσείποιμι. Όπου γαρ Παύλος ην, εκεί και ο Χριστός ην. Όπου δε Χριστός ην, εκεί και, άγγελοι συνεχώς εφοίτων» (Ε.Π.Ε. 27,32).

Ιδιαίτερη ευλογία για τον Ακύλα και την Πρίσκιλλα η παρουσία του Παύλου στο σπίτι τους. Άλλα και ιδιαίτερη διδασκαλία απελάμβαναν. Διδάσκονταν από το λόγο του Παύλου. Την ώρα του εργόχειρου θα τους μιλούσε για το εργόχειρο του Θεού, πού είναι η εν Χριστώ Ιησού σωτηρία των ανθρώπων. Διδάσκονταν και με τη συμπεριφορά του Παύλου. Πώς εκινείτο ο Παύλος! Πώς βάδιζε ο Παύλος! Πώς έτρωγε ο Παύλος! Πώς προσευχόταν ο Παύλος! Πώς γονάτιζε ο Παύλος! Πώς έκλαιγε ο Παύλος! Στο σπίτι τους έκρυβαν θησαυρό. Αν εμείς θεωρούμε πολύτιμο θησαυρό τις δεκατέσσερις Επιστολές, πού μας άφησε ο Παύλος, φαντασθήτε τί θησαυρός είναι να έχης τον ίδιο τον Παύλο κοντά σου. Κοντά στον Παύλο ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα πυρακτώθηκαν.

•Έγιναν θερμότεροι συνεργάτες. Όταν ό Παύλος, κυνηγημένος κυρίως από τους Ιουδαίους, φεύγη από την Κόρινθο, το ιεραποστολικό ζευγάρι τον ακολούθησε. 'Από συνεργοί γίνονται συνέκδημοι του Παύλου. «Και συν αύτω Πρίσκιλλα και Ακύλας» (Πράξ. 18,18). Και όταν ο Παύλος χρειάστηκε να φυγή από την Έφεσο, άφησε εκεί τον Ακύλα και την Πρίσκιλλα.

•Από ομότεχνοι, συνεργοί. Από συνεργοί, συνέκδημοι. Από συνέκδημοι, διδάσκαλοι του Ευαγγελίου. Στην Έφεσο έρχεται ο Απολλώς, σπουδαίος ρήτορας της αρχαίας Εκκλησίας, νεαρός, πού γνώριζε καλά τις Γραφές, την Παλαιά Διαθήκη, αλλά δεν είχε κατηχηθή επαρκώς στο μυστήριο του Ιησού Χριστού. Ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα τον παρακολούθησαν στη συναγωγή, οπού μίλησε. Ύστερα τον πλησίασαν. Τον πήραν στο σπίτι τους, εκεί και τον κατήχησαν. Τον μύησαν στα βαθέα της Πίστεως. Το σπίτι τους έγινε φροντιστήριο κηρύγματος. «Ακούσαντες δε αυτού (του Απολλώ) Ακύλας και Πρίσκιλλα προσελάβοντο αυτόν και ακριβέστερον αύτω εξέθεντο την οδόν του Θεού» (Πράξ. 18,26).

Τί να πρωτοθαυμάση κανείς; Την ταπείνωσι του Απολλώ, πού, καιτοι μορφωμένος και χαρισματούχος, κάθησε σαν μικρό μαθητούδι να διδαχθή από δύο απλοϊκούς ανθρώπους; Ή τη διακριτικότητα και το ζήλο της Πρίσκιλλας και του Ακύλα, πού διέκριναν στο πρόσωπο του Απολλώ ένα διάδοχο του Παύλου, νέο κήρυκα της Κορίνθου; Πράγματι, με συστατικά γράμματα του Ακύλα και της Πρίσκιλλας έφθασε ο Απολλώς στην Κόρινθο και «συνεβάλετο πολύ τοις πεπιστευκόσι δια της χάριτος» (Πράξ. 18,27).

Και έγγαμοι και γυναίκες

Στην περίπτωσι των δύο αγίων, της Πρίσκιλλας και του Ακύλα, βλέπουμε, ότι το επάγγελμα δεν αποτελεί εμπόδιο για την ιεραποστολή. Βλέπουμε επίσης, ότι ούτε ο γάμος αποτελεί εμπόδιο ιεραποστολής.

Έγγαμοι ήσαν, και όμως εργάστηκαν ομού για το έργο του Θεού, περισσότερο από πολλούς αγάμους και μοναχούς. Λέγει ο Χρυσόστομος: «Μη κατηγορείν του γάμου μηδέ νομίζειν εμπόδισμα είναι και κώλυμα της εις αρετήν φερούσης οδού το γυναίκα έχειν και παίδας τρέφειν και οικίας προΐστασθαι και τέχνην μεταχειρίζεσθαι. Ιδού και ενταύθα ανήρ ην και γυνή και των εν μοναστηρίοις ζώντων ακριβέστερον επεδείξαντο πολλώ της φιλοσοφίας» (Ε.Π.Ε. 27,30).

Και οι έγγαμοι δεν εμποδίζονται να προσφέρουν στο έργο της ιεραποστολής. Αρκεί να πιστεύουν δυνατά, να συμφωνούν και να ζουν αρμονικά. Και περισσότερο αυτό εξαρτάται από τη γυναίκα!

Ο ι. Χρυσόστομος παρατηρεί, ότι ο Παύλος αναφέρει πρώτα τη γυναίκα, την Πρίσκιλλα: «Ασπάσασθε Πρίσκιλλαν και Ακύλαν». Γιατί; Είχε, φαίνεται, περισσότερο ζήλο η Πρίσκιλλα. Η γυναίκα, όταν είναι ευσεβής και ενάρετος, κάνει θαύματα. Μία τέτοια γυναίκα και κατηχεί και διδάσκει και ωφελεί.

Στην Εκκλησία έχουν τη θέσι τους οι γυναίκες. Δεν κηρύττουν βεβαίως κατά τη διάρκεια της λατρείας, αφού αυτό απαγορεύεται. Μπορούν όμως να διδάσκουν έξω από το Ναό ή μέσα στο Ναό μόνο σε γυναίκες. Έχουν θέσι και οι γυναίκες. Μπορούν να διδάσκουν, όταν ο άνδρας αδύνατη. Παράδειγμα η Πρίσκιλλα. «Αυτή άνδρα λόγιον όντα, τον Απολλώ, λαβούσα κατήχησε την οδόν του Θεού και διδάσκαλον απηρτισμένον εποίησε» (Ε .Π .Ε. 27,34).

Τί μπορεί να κάνη μία γυναίκα, όταν δεν ασχολήται με τα μάταια, όταν αγαπά τον Ιησού Χριστό!

•Η υπόθεσις του Ευαγγελίου δεν είναι μόνο των λογίων είναι και των απλοϊκών.

•Δεν είναι μόνο των κληρικών είναι και των λαϊκών.

•Δεν είναι μόνο των θεολόγων είναι όλων των επαγγελμάτων.

•Δεν είναι μόνο των καλογήρων είναι και των εγγάμων.

•Δεν είναι μόνο των ανδρών είναι και των γυναικών.

Όλοι καλούνται να γίνουν συνεργοί στο έργο του Θεού, για τη δόξα του Θεού.

***

Ακύλας και Πρίσκιλλα

Ο βίος τους

Οι Άγιοι Απόστολοι Ακύλας και Πρίσκιλλα ήταν ένα αγαπημένο ζευγάρι Ιουδαίων που καταγόταν από την Πάντα και μαρτύρησαν επί Νέρωνα. Η μνήμη τους εορτάζεται στις 13 Φεβρουάριου, και θεωρούνται η Ορθόδοξη εκδοχή του Καθολικού Βαλεντίνου.

Το 49 μ.Χ. ο Κλαύδιος (41-54 μ.Χ.), ο τέταρτος ρωμαίος αυτοκράτορας, ο οποίος είχε διαδεχθεί τον Καλιγούλα, εξέδωσε ένα διάταγμα με το οποίο έδιωχνε όλους τους Εβραίους από την Ρώμη, λόγω των αναταραχών που γινόντουσαν μεταξύ τους στις συναγωγές, με αιτία κάποιον «ΧΡΙΣΤΟ». Ανάμεσα στους Εβραίους πρόσφυγες που εγκαταλείπουν την Ρώμη είναι και ένα ζευγάρι. Ο Ακύλας (=Αετός, κατασκευαστής χοντρών Σικελικών μάλλινων υφασμάτων για σκηνές) και η σύζυγος του Πρίσκιλλα ή Πρίσκα. Το όνομα της θυμίζει μία σπουδαία ρωμαϊκή οικογένεια και το επίπεδο της μορφώσεως της ίσως ήταν από τα ανώτερα εκείνης της εποχής.

Οι δυο τους κατευθύνθηκαν προς την Κόρινθο, εγκαταστάθηκαν εκεί και εξασκούσαν το επάγγελμα του σκηνοποιού. Ήσαν δε άνθρωποι ενάρετοι και ευσεβείς...

Ο Απόστολος Παύλος αμέσως μετά από την 1η Αποστολική Περιοδεία και λίγο πριν την 2η, μετά από ένα επεισόδιο με τον Βαρνάβα, παίρνει τον Σίλα για βοηθό του. Αμέσως μετά στα Λύστρα κατηχεί τον Τιμόθεο και τον παίρνει επίσης μαζί του. Στην Τρωάδα βλέπει το όραμα με τον Μακεδόνα και εκεί συναντά τον Λουκά, ο οποίος γίνεται αργότερα ο συγγραφέας των Πράξεων και του τρίτου Ευαγγελίου. Ξεκινά ένα μακρύ ταξίδι και περνά από πολλές πόλεις διδάσκοντας τον λόγο του θεού. Σαμοθράκη, Νεάπολη, Αμφίπολη, Απολλωνία, Θεσσαλονίκη, Βέροια, Πύδνα ή Δίον, Αθήνα, Κόρινθος, Κεγχρεές... Στις Πράξεις ΙΗ διαβάζουμε: «...Μετά από αυτά αναχώρησε από την Αθήνα και ήρθε στην Κόρινθο. Και βρήκε κάποιον Ιουδαίο με το όνομα Ακύλας, Πόντιος στο γένος, που είχε έρθει πρόσφατα από την Ιταλία, και την Πρίσκιλλα τη γυναίκα του, γιατί είχε διατάξει ο Κλαύδιος να αναχωρήσουν όλοι οι Ιουδαίοι από τη Ρώμη, και προσήλθε σ αυτούς. Και επειδή ήταν ομότεχνος, έμενε κοντά τους και εργαζόταν, γιατί ήταν σκηνοποιοί στην τέχνη...»

Δεν ξέρουμε σίγουρα αν ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα γνώριζαν το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού και αν ήταν βαπτισμένοι Χριστιανοί πριν γνωρίσουν τον Απόστολο Παύλο. Είναι πολύ πιθανόν να είχαν ακούσει γύρω από όλη την υπόθεση του Ιησού στην Ρώμη μια και εκεί γινόταν τόση «φασαρία» ανάμεσα στους εβραίους Χριστιανούς και στους εβραίους αντιρρησίες. Αλλά να ήταν ακριβείς γνώστες του ευαγγελίου και μάλιστα βαπτισμένοι στο όνομα του Ιησού αυτό μάλλον πρέπει να το αποκλείσουμε. Συγκεκριμένα ο Λουκάς γράφει για τον Απόστολο Παύλο «...εύρων τινά Ιουδαίον ονόματι Ακύλαν και Πρίσκιλλα γυναίκα αυτού δια το ομότεχνον είναι έμεινε παρ αυτοίς» Αν ο Ακύλας ήταν Χριστιανός δεν θα έλεγε «τινά» αλλά θα έλεγε «εύρων τινά μαθητή ή αδελφόν ονόματι Ακύλα».

Ο Απόστολος Παύλος έμεινε μαζί τους για 18 περίπου μήνες. Εκείνοι τον άκουγαν να τους μιλάει, τον ρωτούσαν και μάθαιναν, έπαιρναν από αυτόν ότι πολυτιμότερο μπορούσαν. Τόσο πολύ τους άγγιξε ο φλογερός και σωτήριος λόγος του, ώστε αφού κατηχήθηκαν και βαπτίσθηκαν από αυτόν, αποφάσισαν να τον ακολουθήσουν οτις περιοδείες του ως βοηθοί του. Έτσι, οι άγιοι Ακύλας και Πρίσκιλλα συνδέθηκαν μαζί του και έγιναν έμπιστοι φίλοι και συνεργάτες του. Ήταν γι αυτούς απλανής διδάσκαλος και φωτισμένος πνευματικός Πατέρας. Με αρχηγό τον Απόστολο Παύλο έπλευσαν τον Σαρωνικό και διέσχισαν το Αιγαίο Πέλαγος. Προορισμός τους η Έφεσος της Μ. Ασίας. Εδώ καλλιεργούνται τα  γράμματα   και  οι  τέχνες.  Υπήρχαν  θέατρα,  αγορά,   υδραγωγεία,   μα  το θεαματικότερο ήταν ο τεράστιος ναός της θεάς Αρτέμιδος. Ένα έργο τέχνης του Χειροκράτους (Δ' αιώνα π.Χ.), που θεωρούνταν ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου. Σε αυτήν την «ξακουστή» πόλη υπήρχαν τρία χαρακτηριστικά : α) Η λατρεία της θεάς Αρτέμιδος που ήταν και προστάτιδα της πόλης . β) Η λατρεία του Ρωμαίου Αυτοκράτορα, γ) Η μαγεία.

Ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα τον πρώτο χρόνο της παραμονής τους στην Έφεσο δεν έκαναν φανερή Ιεραποστολή. Όμως με το φωτεινό παράδειγμα τους έδειχναν στους γύρο τους πως γίνεται ο άνθρωπος όταν ασπασθεί και ακολουθήσει στα σοβαρά και με συνέπεια τον Χριστιανισμό... Κάποιο Σάββατο στην Έφεσο ήταν μαζεμένοι όλοι στην συναγωγή για να ακούσουν κάποιον λόγιο άνδρα από την Αλεξάνδρεια. Ο ομιλητής, με το γλυκό ύφος και την συναρπαστική γλώσσα, πολυμαθής, εύγλωττος, πειστικός, συναρπαστικός, με πύρινο πνεύμα. Από το κήρυγμα του όμως έλειπε ο Εσταυρωμένος Ιησούς, η Ανάσταση του, απουσίαζε το βάπτισμα, το Άγιο Πνεύμα. Σημεία στο κήρυγμα που αποτελούν την σπονδυλική του στήλη. Σ αυτό το σημείο φαίνεται το αποτέλεσμα της μαθητείας του ζευγαριού από τον Απόστολο Παύλο. Όταν απομακρύνθηκαν όλοι και άδειασε η συναγωγή, στην έξοδο περίμενε ένα ζευγάρι για να γνωρίσει τον ομιλητή. Ήταν ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα οι οποίοι τον πήραν κατά μέρος και του εξέθεσαν ακριβέστερα την οδό του Θεού.

Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα προετοίμασαν και κατήχησαν άρτια τον Απολλώ και ο λόγιος ζηλωτής από την Αλεξάνδρεια εξελίχθηκε σε ένα σπουδαίο κήρυκα του Ευαγγελίου, και πολύτιμος συνεργάτης του Απόστολου Παύλου

Το διάταγμα του Κλαύδιου για την εξορία των Εβραίων ήταν πλέον παρελθόν, αφού ήδη από το 54 μ.Χ. ανέβηκε στον θρόνο ο Νέρωνας που έμεινε μέχρι το 68 μ.Χ. Το 68 μ.Χ. περίπου μετακομίζουν ξανά για 4η φορά, γυρίζοντας στην Ρώμη. Εκεί συνεχίζουν να διδάσκουν τον λόγο του θεού.

Στις πράξεις των Αποστόλων και στις επιστολές του Αποστόλου Παύλου αφιερώνονται πάνω από 10 εδάφια για το ζευγάρι αυτό. Πουθενά όμως δεν γίνετε λόγος ούτε υπαινιγμός για το θέμα των παιδιών τους. Αν είχαν παιδιά δεν θα ήταν εύκολες οι τόσες μετακινήσεις τους (Ρώμη, Κόρινθος, Έφεσος, Ρώμη, Έφεσος) που σχεδόν όλες γινόντουσαν με ευκολία και προθυμία, με μόνο σκοπό την ιεραποστολή και την διάδοση του Χριστιανισμού. Για το τέλος των αποστόλων, δεν ξέρουμε και πολλά πράγματα. Από βιβλίο που γράφτηκε τον 4ο αιώνα, με τίτλο «Διαταγαί Αποστόλων», λέγεται ότι «υπό Παύλου εχειροτονήθη επίσκοπος Ακύλας και Νικητής των κατά Ασίαν παροικιών». Πότε, όμως, και σε ποιες «παροικίες» της Ασίας δεν διευκρινίζεται. Άλλη μία πληροφορία που βρίσκουμε προέρχεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία και την συναντάμε σε σχετικό υπόμνημα το οποίο διαβάζεται στην Ακολουθία του Όρθρου: «Τμηθέν γύναιον Ακύλας φησί βλέπων, Ουκ ανδρίούμαι προς τομήν ανήρ κάρας;» (Βλέποντας ο Ακύλας την γυναίκα του να αποκεφαλίζεται και να μαρτυρεί λέει: «Μπορώ να μην φανώ άνδρας εγώ ανάλογα προς την γυναίκα μου ανδρείος και πρόθυμος για αποκεφαλισμό υπέρ της Πίστεως του Χριστού;»). Από αυτό αντλούμε δύο πληροφορίες: Ότι έφυγαν από τον κόσμο αυτό με μαρτυρικό τρόπο και ότι στην σειρά πρώτη μαρτύρησε η Πρίσκιλλα και ακολούθησε ο Ακύλας.

Έτσι με τον μαρτυρικό τους θάνατο, η εκκλησία κατέταξε τους Αποστόλους Ακύλα και Πρίσκιλλα, στις τάξεις των Αγίων.