Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου
από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»
«Σήμερον φαιδρότερον του ηλίου πάσαν την κτίσιν φωτίζει ο θειος Αναστάσιος
των Μοναστών η τερπνότης και των Μαρτύρων η δόξα».
Σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, εορτάζει μαζί με τον άγιο απόστολο Τιμόθεο, του αγίου Παύλου τον Μαθητή, ο άγιος και πανένδοξος οσιομάρτυς Αναστάσιος ο Πέρσης.
Πραγματικά λαμπρότερον και φαιδρότερον ήλιου πάσαν την κτίσιν φωτίζει, γιατί το παράδειγμα του είναι από τα πιο σπάνια μέσα στην ιστόρια των Περσών οπού οι πύλες των ψυχών εστάθηκαν ερμητικά κλειστές και δεν άνοιξαν ακόμη να δεχθούν το φως του ήλιου της Δικαιοσύνης. Ο πανένδοξος οσιομάρτυς Αναστάσιος αντικατέστησε την λάμψη του ήλιου και των άστρων την οποία οι πατριώτες του πυρολάτρες οι γνωστοί μάγοι της Ανατολής σαν κόρην οφθαλμού κρατούσαν.
Έζησε στη Περσία τότε πού εβασίλευεν εκεί ο Χοσρόης ο κλέφτης του τιμίου Σταυρού, και στήν Κωνσταντινούπολι ο ευσεβής αυτοκράτωρ Ηράκλειος. Ο πατέρας του ήταν μάγος και λεγόταν Βάβ, κοντά του δε έμαθε και εκείνος τη μεγάλη τέχνη της αστρολογίας.
Πάνω όμως από τις μαντείες και τις αστρολογίες του πατέρα του και του εαυτού του διαπίστωσεν ότι υπήρχεν η δύναμις του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού του Σωτήρος του κόσμου Χριστού ο όποιος με την επιδρομή του Χοσρόη είχε κλαπή από τους αγίους τόπους και καθημερινά εθαυματουργούσε στην πατρίδα του.
Ευρύτατα λεγόταν και πιστευόταν «ότι των Χριστιανών θεός ήκεν ενθάδε».
«Ο λόγος ο του Σταυρού... δύναμις Χριστού εστί» και έφθασεν εύηχος στα αυτιά του Αναστασίου από πιστό Χριστιανό και ο πρώην μάγος και αστρολάτρης εγκατέλειψε τη διδαχή του πατέρα του Βαβ εσήκωσε «τον Σταυρόν αυτού και ηκολούθησε τον Κύριον».
Στο μεταξύ είχε καταταγή στις τάξεις του περσικού Στρατού και βρισκόταν αντιμαχόμενος το στρατό του Ηρακλείου στη Χαλκηδόνα, οπού και πληροφορήθηκε την κατά κράτος νίκη του Ηρακλείου και ο πανικός πού σκορπίστηκε στό στρατό του τού έδωσε την ευκαιρία να ξεφύγη από το «μαύρο κύκλο» και να καταφυγή στην Μεράπολι οπού οι Χριστιανοί κατοικούσαν.
Ελεύθερος τώρα ημπορούσε περισσότερα να μάθη για τη νέα του πίστι και καλλίτερα να επιτέλεση το προς τον Ιησού και το Σταυρό καθήκον του. Για να προσπορίζεται δε και τα απαραίτητα προσκολλήθηκε σε έναν αργυροκόπο και τον βοηθούσε στην τέχνη του.
Από εκεί ήλθε και στα Ιεροσόλυμα οπού και βαπτίστηκε και πήρε το λαμπρό της Αναστάσεως όνομα και μετά τον αρραβώνα του πνεύματος έλαβε το χρίσμα της χάριτος και ντύθηκε το αγγελικό των Μοναχών σχήμα στην περίφημη και ιστορική Μονή του αγίου Σάββα.
Τόσος ήταν ο ζήλος του και η επιμέλεια του στην άσκησι τη μεγάλη και τη μάθησι, ώστε το ψαλτήριο του Δαβίδ το έμαθε από στήθους και ηδολέσχει εν τοις δικαιώμασι του Κυρίου.
Ολοένα δε και σε υψηλότερες πνευματικές σφαίρες ανέβαινε και την τελειότητα επιποθούσεν η ψυχή του στέργοντας να δεχθή και το μαρτύριο για να ανάλυση και ζήση με τον Κύριο, το νυμφίο της ζωής του.
Όσον μάλιστα εμελετούσε τα παλαίσματα και τους άθλους και τα φρικτά μαρτύρια τα όποια ηρωικότατα υπέμειναν οι καλλίνικοι Μάρτυρες «σφοδρώς προς την τούτων εξεκαίετο μίμησιν» κατά το ιερό Συναξάριό του.
Και η επιθυμία της ημέρας έγινε θείο και αποκαλυπτικόν όνειρο της νύχτας «όθεν, κατ' όναρ έδοξε ποτήριον χρυσούν, πλήρες οίνου λαβών εκπιείν. Σύμβουλον δε νομίσας της έμφυτου επιθυμίας του δια Χριστόν μαρτυρίου των θείων Μυστηρίων μεταλαβών, εξήλθε της Μονής».
Ήλθε λοιπόν στην Καισαρεία της Παλαιστίνης, βρήκε συμπατριώτες του μάγους και αστρολάτρες με θάρρος και παρησία τους εκαυτηρίασε και τους ήλεγξε για την πλάνη τους και με καύχησι ωμολόγησε και αποκάλυψε την αγία προς το Χριστό πίστι του. Εκείνοι δε οι τρισκατάρατοι τον συνέλαβαν, στον άρχοντα του Μαρξαβανά τον παρέδωσαν και μεγάλους λίθους να μεταφέρη τον υποχρέωσαν κοροϊδεύοντας τον συγχρόνως και κτυπώντας τον και τραβώντας τις τρίχες από τα γένια του.
Και δεν εσταμάτησαν μέχρις εδώ τον μετέφεραν στην Περσία και τον παρουσίασαν στο Βασιλέα, μπροστά στον όποιον εξέθεσε το μεγαλείο του Χριστιανισμού και την ποταπότητα των μαγικών παραληρυμάτων και «τύπτεται ράβδοις αφειδώς, και της μιας αναρτάται χειρός κάτωθεν αυτού λίθου εξηρτημένου».
Μετά δε τούτο τον εκρέμασαν με σχοινί και πριν ξεψυχίση με το σπαθί του έκοψαν το θεόσοφο κεφάλι.
Τίποτε δεν μένει, αδελφοί, να ειπούμε παρά όλοι μαζί να εγκωμιάσωμε τον «περίδοξο» oσιομάρτυρα με τα εγκώμια του ιερού Υμνογράφου ψάλλοντος. «Όσιε πάτερ, νικητής Μήδων και Περσών γεγονώς των νοητών, πάσαν Βαβυλώνας πλάνην καθελών, τη δυνάμει του Σταυρού ου τω λόγω των ηδονών εθέλχθης ου το πυρ των πειρασμών εδειλίασας διό Χριστός ο Θεός ημών, δραδίοις νικητών εστεφάνωσε»
Ακόμη δε να προσευχηθούμε στον Κύριο όπως «τους πεπλανημένους επισυναγάγη και σύναψη τη λογική αυτού ποίμνη» άνοιξη δε τους οφθαλμούς των τυφλών, άθεων, απίστων, οικουμενιστών, μοντερνιστών, ορθολογιστών, μασσώνων και αιρετικών για να γνωρίσουν το φως της αλήθειας του Χριστού και έλθουν «εκ σκότους προς το αληθινόν αυτού φως» Αμήν.
