Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου

από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»

***

Ο υιός του Ζεβεδαίου

«Δεύτε της ουρανίου μυσταγωγίας τον κήρυκα, και υποφοίτην του Ευαγγελίου,

ψαλμικαίς υμνωδίαις, Ιάκωβον ευφημήσωμεν».

Σήμερα, ευσεβείς χριστιανοί η αγία μας Εκκλησία πανηγυρίζει την πάμφωτη μνήμη του αγίου ενδόξου Μαθητού και Πρωτομάρτυρας Ιακώβου του Αποστόλου. Ήταν αδελφός του Ιωάννου του θεολόγου, γιός του Ζεβεδαίου και της Σαλώμης και ανηψιός «το κατά σάρκα» του Κυρίου Ιησού, γιατί η Σαλώμη, η μητέρα του, ήταν θυγατέρα του Ιωσήφ του μνήστορος από την πρώτη του γυναίκα, και κατά το φαινόμενο αδελφή του Κυρίου Ιησού Χριστού.

Ύστερα από τον Πέτρο και τον Ανδρέα, εκάλεσεν ο Κύριος μέσα από τα πλοία τον Ιάκωβο και τον αδελφό του Ιωάννη και αυτοί αμέσως εγκατέλειψαν και τον πατέρα τους πού συνεργάζονταν και το πλοίο τους και όλα τα ιδιωτικά και κοσμικά και ακολούθησαν τον Κύριο πιστά και αφιερωμένα.

Είχε βέβαια σαν άνθρωπος, πού δεν είχεν ακόμη λουσθή μέσα στα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, και αδυναμίες και μάλιστα παράξένες. Κάποτε όταν δεν επίστευαν πολλοί από τους ακροατές Ιουδαίους στο κήρυγμα του Ιησού παρεκάλεσε τον Κύριο να του επιτρέψη να κατεβάση φωτιά από τον ουρανό και να τους κάψη, «και τάχα αν τούτο έδρασαν, ειμή αυτού αγαθότης τούτους διεκώλυσε», λέγει ο Συμεών ο μεταφραστής.

Άλλοτε πάλι, προς το τέλος της επίγειας ζωής του Κυρίου, όταν εκείνος ωμιλούσε για τη δόξα του Σταυρού και της Αναστάσεως, ο Ιάκωβος μαζί με τον αδελφό του τον Ιωάννη επλησίασαν κρυφά από τους άλλους Μαθητές τον Κύριο και τον παρεκάλεσαν να τους χαρίση στη βασιλεία του την επίγεια — έτσι την φαντάζονταν — την πρωτοκαθεδρία, ώστε να καθίσουν ένας στα δεξιά και ένας στα αριστερά του θρόνου του.

Πάντως ήταν γεμάτος από αγάπη και αφοσίωσι προς τον Κύριο και γι΄ αυτό αυτός μαζί με τον αδελφό του Ιωάννη και τον Απόστολο Πέτρο αποτελούσαν τους πρόκριτους μεταξύ των δώδεκα.

Γι΄ αυτό και παρέστη μαζί τους σαν μάρτυς σε εξαιρετικά και βαρυσήμαντα θαύματα και γεγονότα της ζωής του Κυρίου, όπως κατά την ανάστασι της θυγατέρας του Ιαείρου, κατά την ένδοξη Μεταμόρφωσι του Κυρίου στο Θαβώριον ορός και στην αγωνία της Γεθσημανής. «Δια ταύτα ουν, αυτούς τε και τον κορυφαίον Πέτρον, αείποτε εν ταις προσευχαίς και ταις άλλαις οικονομίαις παρελάμβανε, τα υψηλότερα και μυστικώτερα των δογμάτων μυσταγωγών», σημειώνει ο ιερός Συμεών.

Κατά το Συμεών το μεταφραστή, το δώρο του Χριστού μας, προς τον Ιάκωβο για τον επιδειχθέντα υπέρ αυτού ζήλο και για τα ειλικρινή αισθήματα της αγάπης και αφοσιώσεως ήταν η υπόσχεσι οτι και εκείνος θα έπινε πρώτος από τους άλλους Αποστόλους το πικρό ποτήρι του μαρτυρικού θανάτου πού ήπιε και ο Χριστός «Και τοσούτον αυτούς ηγάπησεν — τους δύο αδελφούς δηλαδή,  Ιάκωβο και Ιωάννη — ως τω μεν την επί το στήθος ανάκλησιν χαρίσασθαι, τω δε πιείν το ποτήριον, ο αυτός έπιε».

Μετά την Ανάληψι του Κυρίου ο Ιάκωβος δόθηκε με ζήλο και αυταπάρνησι στο κήρυγμα της Αναστάσεως του Χριστού και μέσα στα Ιεροσόλυμα αποτελούσε το καρφί πού έμπαινε στα μάτια του Βασιλέα Ηρώδη και τον ενοχλούσε. Κα! «τούτον τον μακάριον Ιάκωβον... μη φέρων ο Ηρώδης παρρησιαζόμενον, και το σωτήριον κήρυγμα καταγγέλλοντα, τας χείρας επιβαλών, ανείλε μαχαίρα... μάρτυρα τω Δεσπότη παραπέμψας Χριστώ».

Κατά το θεόπνευστο κείμενο των Πράξεων  των   Αποστόλων, ο Βασιλεύς Ηρώδης, για να φανή ευχάριστος σους αιμοχαρείς Ιουδαίους, ώστε να κρατά οπωσδήποτε το θρόνο, απεφάσισε, και επέχειρισε να κακοποίηση τους πρωτεργάτες της διαδόσεως του Ευαγγελίου κα! της οργανώσεως της Εκκλησίας του Χριστού, δηλαδή τους Αποστόλους. «Κατ' εκείνον δε τον καιρόν επέβαλεν Ηρώδης ο βασιλεύς τας χείρας κακώσαί τινας των από της Εκκλησίας» ανείλε δε' Ιάκωβον τον αδελφόν Ιωάννου μαχαίρα».

Αδελφοί μου, ο άγιος Απόστολος Ιάκωβος έχει διπλή τη χάρι. Ανήκει και στο χορό των δώδεκα μαθητών και Αποστόλων του Χριστού κα! στο νέφος των Μαρτύρων της πίστεως Του.

Και σαν απόστολος επρώτευε και σαν Μάρτυς. Ανήκει στην τριάδα των προκρίτων μαθητών κα! πρώτος αυτός εδοκίμασε το πικρό ποτήριο του θανάτου του Χριστού. Ας πρωτεύωμε και εμείς πάντοτε, αδελφοί, στη φιλία του Χριστού, στην εργασία των εντολών, στην κατάκτισι της αρετής.

Μη μας αρέσουν τα τέλματα, αλλά οι ψηλές κορφές. Μη μετρούμε την αγάπη μας προς το Χριστό ούτε και τα καλά έργα μας στον κόσμον αυτό!

Ζήλο σαν τον άγιο απόστολο Ιάκωβο, ζήλο ένθεο, φλογερή αγάπη, ζωντανή πίστι και ασάλευτη, και ακαταίσχυντη ελπίδα πρέπει να δείχνωμε στο Θεό για να μας θεωρή δικούς του και υποψηφίους της βασιλείας του.

Υπομονή και καρτερία στα δεινά του βίου, θάρρος και ευψυχία στην περίοδο του διωγμού, αγωνιστικότητα και αυτοθυσία στην εξυπηρέτησι του αδελφού, αγάπη και μαρτύριο για τη δόξα του Χριστού πρέπει να δείχνωμε και να δεχώμαστε   για να γίνωμε  κάτοικοι   του ουρανού «Φέρε τοίνυν τα συμπίπτονται γενναίως τούτο γαρ σοι  μαρτύριόν εστί» λέγει ο όσιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Δηλαδή βάσταζε τα βάσανα πού συναντάς στη ζωή με γενναία ψυχή, γιατί αυτό αποτελεί μαρτύριο. Είθε ακολουθώντας όλοι τον άγιον Απόστολον Ιάκωβο να γίνωμε απόστολοι και κήρυκες και μηνυτές στους ανθρώπους του θελήματος του Θεού και μάρτυρες στο βωμό της αγάπης του πλησίον. Αμήν.