Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου
από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»
***
Τριάς Μαρτύρων
«Κάλλη παραβλέπουσα των ποιημάτων κτιστού τα κάλλη οπτάνη Καλλιόπη».
Σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, μαζί με την ανακομιδή των τιμίων λειψάνων του αγίου ενδόξου Μεγαλομάρτυρας Θεοδώρου του Στρατηλάτου εορτάζομε και τη μνήμη τριών άλλων αγίων και ενδόξων Μαρτύρων, της αγίας Μάρτυρος Καλλιόπης και των αγίων Μαρτύρων Μαρκιανού και Νικάνδρου.
Η αγία και ένδοξος Μάρτυς Καλλιόπη έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα της Ρώμης Δέκιου γύρω στα 250 μετά Χριόταν.
Η ωραιότης του σώματος της ήταν εντυπωσιακή, αλλά περισσότερο θαυμαστό ήταν το κάλλος της ψυχής της.
Κατώρθωσε η μακαριά και απαγγιστρώθηκεν από το μάταιο κάλλος του σώματος και από κάθε κάλλος των κτισμάτων του κόσμου τούτου και αφωσιώθηκε στο άκτιστο κάλλος της θεότητος, γι΄ αυτό και ο ιερός υμνογράφος την εγκωμιάζει και λέγει: «κάλλη παραβλέπουσα των ποιημάτων, κτιστού τα κάλλη οπτάνη Καλλιόπη».
Και το κάλλος της ψυχής της το έδειξε περίτρανα όταν την συνέλαβαν και την εβίασαν να αρνηθή την άγια πίστι της. Άλλ' εκείνη η μακαριά ήταν γερά στηριγμένη στο βράχο της πίστεως και ακλόνητη παρέμεινε στις απειλές των τυράννων.
Την εξυλοκόπησαν λοιπόν ανελέητα και της απέκοψαν τους μαστούς αλλά Άγγελος Κυρίου της επρόσφερε την υγεία της. Στη συνέχεια την έρριξαν επάνω στα τούβλα και την κατάκαψαν με μεγάλη φωτιά και τα εγκαύματα της τα επασπάλισαν με αλάτι και τα έτριβαν με υφάσματα τραχεία από γιδίσιες τρίχες υφασμένα.
Τελευταία δε την αποκεφάλισαν και της επρόσφεραν τον αμαράντινο της δόξας και του μαρτυρίου στέφανο.
Οι δε άγιοι Μαρκιανός και Νίκανδρος με θάρρος και παρρησία ωμολογούσαν και εκήρυτταν την αλήθεια του ευαγγελίου του Χριστού και γι΄ αυτό συνελήφθησαν και επί είκοσιν ήμερες στη φυλακή εκλείσθησαν. Μετά τους έβγαλαν και τους παράδωσαν στον άρχοντα Μάξιμο, ο όποιος τους εβίαζε να αρνηθούν την αγία τους ορθόδοξη πίστι και να ασπασθούν τα είδωλα.
Άλλα οι άγιοι δεν επείσθησαν και γι΄ αυτό με σιδερένια νύχια καταξεσχίστηκαν, επάνω σε υψηλούς στύλους κρεμάστηκαν και με σίδερα μυτερά κατακεντήθηκαν άλλα και με αναμμένες λαμπάδες κατακάηκαν.
Η θηριωδία των τυράννων δεν εσταμάτησε μέχρις αυτού, αλλά βλέποντας ότι δεν παράδιναν τα πνεύματα τους οι Μάρτυρες κάτω από τα φοβερά βασανιστήρια τους κατέβασαν από τους στύλους τους εξάπλωσαν σε αναμμένα κάρβουνα και ταυτόχρονα τους εράβδιζαν με ραβδιά ροζιασμένα.
Στις πληγές τους δε έρριξαν αλάτι και ξύδι ανακατωμένα και τις έτριψαν με κεραμίδια σπασμένα.
Και ακόμα με πέτρες τους χτυπούσαν στα πρόσωπα και στο στόμα.
Στο φριχτό τους γολγοθά του Μαρτυρίου ακολουθούσαν και οι γυναίκες τους αλλά με διαφορετικά φρονήματα και αισθήματα η κάθε μία.
Η γυναίκα του αγίου Νικάνδρου τον ενεθάρρυνε στο μαρτύριο και του παρουσίαζε τη δόξα και το στέφανο πού τον ανέμεναν.
Αντίθετα η γυναίκα του Μάρτυρος Μαρκιανού κρατούσε το μικρό της παιδί στην αγκαλιά και έκλαιγε και τον παρακαλούσε να σπλαχνισθή τουλάχιστο το νήπιο και να μην το αφήση ορφανό και απροστάτευτο, ό,τι δηλαδή έκανεν άλλοτε η Ανδρομάχη στον Έκτορα. Άλλα ο άγιος Μαρκιανός παρά το ότι με πόνο αποχωριζόταν τα αγαπητά του πρόσωπα, αγαπούσε υπέρ τη γυναίκα του και το παιδί του τον Κύριο και γι΄ αυτό πήρε στην αγκαλιά του το νήπιο το καταφίλησε και υψώνοντας το με τα χέρια του προς τον ουρανό είπε: «Κύριε εσύ θέλεις φροντίσει δια το παιδίον τούτο» και πάλιν ασπάστηκε τη γυναίκα του και το παιδί του και δόθηκε ολοκληρωτικά στο Μαρτύριο.
Έκοψαν λοιπόν οι δήμιοι και των δύο αγίων Μαρτύρων τις γλώσσες με μαχαίρι, υστέρα δε απέκοψαν και τις κεφαλές τους και έτσι έλαβαν και οι δύο της δόξας το στέφανο.
Ακούσατε, αγαπητοί μου αδελφοί, Ουσίας τρόπους και μέτρα αγάπης προς τον Κύριο;
«Ο φιλών πατέρα ή μητέρα, γυναίκα ή τέκνα υπέρ εμέ ουκ εστί μου άξιος» είπεν ο Κύριος, γι΄ αυτό και ο άγιος Μαρκιανός παρέδωκε στην πρόνοια του Κυρίου τη γυναίκα του και το παιδί του και τον ακολούθησε μέχρι και το Μαρτύριο αποδείχνοντας ότι τον αγαπούσε περισσότερο από κάθε γήϊνο.
«Και ος ου λαμβάνει τον Σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου ουκ εστί μου άξιος» επρόσθεσε ο Κύριος, γι΄ αυτό και ο Άγιος Νίκανδρος με υπομονή εσήκωσε το σταυρό των θλίψεων και ανέβηκε το γολγοθά του Μαρτυρίου μέχρι πού εμαρτύρησε χάριν του Μεγάλου και πρώτου Μάρτυρος πού δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Κύριο.
«Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης» λέγει στον Εκκλησιαστή ο σοφός Σολομών. γι΄ αυτό και η αγία Καλλιόπη δεν επρόσεξε στο μάταιο κάλλος ούτε και στις «ψευδείς αρέσκειες» άλλα «τον ωραιότατον Χριστόν αγαπήσασα και δι' αγνείας την ψυχήν ωραίσασα» ακολούθησεν οπίσω του ωραίου κάλλει παρά πάντας βροτούς Νυμφίου Χριστού και εθυσίασε το εκθαμβωτικό της κάλλος χάριν εκείνου και ενώθηκε δια του μαρτυρίου με Αυτόν.
Και εμείς, αγαπητοί μου, αδελφοί, πάνω από κάθε αγάπη να έχωμε την αγάπη του Χριστού και εκείνος θα μας αξίωση της ιδικής του αγάπης και των άφθαρτων αγαθών «α ητοίμασε Κύριος τοις αγαπώσιν αυτόν».
