Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου

από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»

***

Στήλη αρετών τε και πίναξ

«Βίος Μετρίου πάσι τοις χριστωνύμοις, στήλη πρόκειται αρετών τε και πίναξ».

Σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, μαζί με τον άγιον Ιουστίνο το φιλόσοφο και Μάρτυρα και απολογητή, η αγία μας Εκκλησία συνεορτάζει και τον άγιο και δίκαιο Μέτριο το γεωργό.

Καταγόταν από την Παφλαγονία της Μικράς Ασίας, ήταν δε φτωχός και βιοπαλεστής γεωργός. Με την ευσεβή σύζυγο του περνούσαν ειρηνικά, αλλά είχε ένα καημό πού δεν έκανε μέσα στα τόσα του παιδιά κανένα αγόρι. Έβλεπε μάλιστα ότι πολλοί πατριώτες του έστελναν τα αγόρια τους στην Πόλι και γινόταν αξιωματικοί κοντά στους αυτοκράτορες και είχαν έτσι μεγάλους προστάτες και βοηθούς, και επιθυμούσε να είχε και εκείνος ένα έστω αγόρι για να βρή στα γεράματα του στήριγμα και προστασία.

Γι΄ αυτό και παρεκάλεσε τον Κύριο λέγοντας: «Κύριε, ανίσως και εγώ ο δούλος σου είμαι άξιος, χάρισαι και εις εμένα παιδίον αρσενικόν, δια να το έχω και εγώ στήριγμα και βακτηρίαν του γηρατείου μου, και δια να δοξάσω το όνομα σου το άγιον».

Ο φτωχός λοιπόν γεωργός Μέτριος, εσυνήθιζε να πηγαίνη με το αμάξι του στο πανηγύρι της Παφλαγωνίας και να πουλή τις πραμάτιες του. Επούλησε λοιπόν σε ένα πανηγύρι όσα ευδόκησεν ο Θεός και ανέβηκε πάλι στο αμάξι του και οδηγώντας τα υποζύγια του ερχόταν στο χωριό του. Και όταν έφθασε σε ένα χλοερό λιβάδι κατέβηκεν από το αμάξι του για να ξεκουραστούν τα ζώα του και να ξαποστάση κι' εκείνος.

Αλλά κατά θείον οικονομία κοιτάζοντας κατά γης είδε ένα πουγγί πού είχε μέσα χίλια πεντακόσα φλουριά κλειστό. Το πήρε στα χέρια του ο φτωχός γεωργός αλλά και τίμιος και δίκαιος και βιοπαλαιστής άγιος Μέτριος και έτσι όπως ήταν κλειστό — χωρίς την παραμικρή περιέργεια να το άνοιξη και να μέτρηση τα φλουριά — το ασφάλισε επάνω στο αμάξι του.

Και όταν έφτασε στο σπίτι του δεν είπε τίποτα στη γυναίκα του, ούτε και το άνοιξε, αλλά το απόθεσε σε ένα κρυφό και σίγουρο τόπο και επερίμενε να έλθη το πανηγύρι τον άλλο χρόνο για να ξαναπάη τις πραμάτειες του. Γύρισε λοιπόν ο χρόνος, ήλθε πάλιν ο δίκαιος Μέτριος στο πανηγύρι, επούλησε τις πραμάτειες του και εγύριζε για το φτωχικό του. Σταμάτησε πάλι στο λειβάδι το γνωστό και εκεί πού ξαπόσταζεν είδεν ένα πραματευτή να κοιτάζη ερευνητικά τον τόπο και τον άγιο Μέτριο και να αναστενάζη. Η λύπη ήταν ολοφάνερη στο πρόσωπο του. Ο άγιος Μέτριος θέλησε να του απαλύνη τον πόνο και τη θλίψι και τον ερώτησε, ποιος ήταν που πήγαινε και τι του συμβαίνει κι' έχει τόση στενοχώρια. Πολύ δε τον εβίασεν ο άγιος να λύση τη λύπη του και να του είπη τον πόνο του. Και ο ξένος λέγοντας στην αρχή ότι θα ήταν ανώφελο να του έλεγε το πάθημα του σιγά σιγά άρχισε να του εξιστορή το δράμα του.

Είχα περιουσία 1.000 φλουριά,, με τα όποια αγόρασα εμπορεύματα για να τα μεταπουλήσω στο πανηγύρι. Τα επούλησα όλα και εμάζεψα 1.500 φλουριά και ενώ τα είχα ασφαλισμένα καλά μέσα στο πουγγί μου κάπου στο δρόμο της επιστροφής τα έχασα, και έτσι από πλούσιος πραματευτής κατάντησα πάμπτωχος. Και ποιος θα ημπουρούσε να τον βοηθήση στην έσχατη του φτώχεια; μήπως ο φτωχοντυμένος άγιος πραματευτής πού βρισκόταν μπροστά του;

Ο άγιος μας εδόξασε το Θεό πού του έδωσε την ευκαιρία να φανή χρήσιμος στον πτωχεύσαντα πλούσιο, και βγάζοντας το πορτοφώλι πού είχε βρή στο προηγούμενο πανηγύρι, το παραδίδει στο θλιμένο συνάνθρωπο και του λέγει: Άνοιξε το και μέτρησε άνθρωπε μου τα φλουριά πού περιέχει και όταν είναι 1.500 στ' αλήθεια, θα πή πώς δικό σου είναι το πορτοφώλι και τότε θα πιστέψης ότι ο Θεός δοκιμάζει αλλά δε ζημειώνει.

Μόλις το είδε καλά κλεισμένο όπως πέρυσι το είχε ο πραματευτής ασφαλίσει το αναγνώρισε, και αμέσως το άνοιξε και μπροστά στον άγιο μας τα φλουριά του εμέτρησε. Ήταν πράγματι 1.500. «Πολλά δε εβίασεν ο πραγματευτής τον γεωργόν δια να πάρη από αυτά, τα πεντακόσια φλουριά, πλην δεν εδυνήθη να τον καταπείση. Ύστερα δε και με όρκους φρικτούς ώρκισεν αυτόν ο πραγματευτής καν να πάρη ολίγον τι, εκείνος όμως ο ευλογημένος δεν επήρεν ούτε οβολόν» μας πληροφορεί ο άγιος Νικόδημος. Και αλληλοευχόμενοι ξεκίνησαν για τα σπίτια τους.

Το βράδυ ο άγιος γεωργός όταν κοιμήθηκεν είδε τον Άγγελο του να λέγη: Για την αγία σου και θεάρεστη πράξι, να ότι ο Θεός άκουσε την προσευχή σου και σου εχάρισε παιδί αρσενικό το όποιο θα γίνη όπως επιθυμεί ή ψυχή σου, θα γίνη άνθρωπος των ανακτόρων και θα δοξασθή πολύ προσφέροντας σου κάθε αγαθό.

Ο αγιός μας εξύπνησε και εδόξασε το θεό. Μετά από λίγο καιρό εγέννησε πράγματι αγόρι η γυναίκα του και καθ' υπόδειξι του Αγγέλου Κωνσταντίνος βγήκε τ' όνομά του και όταν εμεγάλωσε το πήρε κοντά του στην Κωνσταντινούπολι ο αυτοκράτορας Λέων έκτος ο σοφός και τον ανέδειξε Πατρίκιο και παρακοιμώμενο του. Και βέβαια τόσον ο Άγιος μας όσο και όλοι του οι συγγενείς εγέμισαν από όλα τα αγαθά. Ακούσατε,  αδελφοί   μου,   αγαπητοί,   απάθεια  και  ακεραιότητα χαρακτήρας του αγίου Μετρίου; Ενώ ολόκληρο θησαυρό βρήκε και ενώ τόσο φτωχός ήταν, ούτε καν σαγηνεύτηκε, ούτε και την παραμικρή περιέργεια είχε να τον άνοιξη και να τον μέτρηση.

Και όμως πόσοι και -πόσοι από εμάς βρίσκομε πράγματα και χρήματα και δεν τα παραδίδομε στην αστυνομία να εξέταση και να τα παραδώση στον κύριο τους, ή και όταν το παραδώσουμε πόσον συμφεροντολογικά φερνόμαστε και απαιτούμε ή δεχόμαστε «ευρετίκια»!