Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου

από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»

***

Ο πολύαθλος Ερμείας

«Ως αστέρα μέγιστον τη οικουμένη ο Χριστός σε έδειξε φωταγωγούντα τους πιστούς, ταις των αγώνων σου λάμψεσι, Μάρτυς Ερμεία, Αγγέλων συνόμιλε.»

Σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί,, ένα πολύαθλο μάρτυρα εορτάζαμε, τον άγιο και των Αγγέλων συνόμιλο Ερμεία.

Ήταν στρατιώτης του Ρωμαϊκού στρατού στα Κόμανα του Πόντου, τότε πού αυτοκράτορας στη Ρώμη ήταν ο Αντωνίνος πιστός στρατιώτης της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αλλά και πιστότερος οπλίτης της χριστιανικής στρατιάς.

Πρόγραμμα του ήταν να στρατολογή ανθρώπους στο Χριστό και μέσα στο στρατό να ευαγγελίζεται τη δια του Ιησού σωτηρία.

Ελευκάνθηκε στη στρατιωτική του υπηρεσία έχοντας στο ενεργητικό του πολλούς ανθρώπους που εκέρδισεν «εν Χριστώ».

Για τους Ρωμαίους όμως αυτό ακριβώς ήταν το παθητικό του απολογισμού του σαν Ρωμαίου πολίτου και μόλις εξέσπασε κατά των χριστιανών διωγμός τον συνέλαβαν και τον ωδήγησαν στον Άρχοντα Σεβαστιανό.

Οι ανακρίσεις τον απέδειξαν ένοχο κατά της θρησκείας των ειδώλων. Εξ άλλου ο ίδιος καθόλου δεν εδίστασεν αλλά φανερά και «στεντωρία τη φωνή» ωμολόγησεν ότι ήταν χριστιανός και εκαυχάτο γι' αυτό.

Περιθώριο συνδιαλλαγής δεν υπήρχε. Εξ άλλου είχε διαπράξει τόσα κατά της πατροπαράδοτης θρησκείας των ειδώλων, και ακόμη εθεωρείτο επικίνδυνος. Γι' αυτό και ο άρχοντας Σεβαστιανός κατ' ευθεία τον υπέβαλε στα μαρτυρία.

Πρώτα του έσπασαν με γροθιές τα σαγόνια. Ύστερα του έγδαραν το πρόσωπο και του έκοψαν το δέρμα και μετά του ξερίζωσαν ένα - ένα τα δόντια.

Η δύναμις του Υψίστου όμως τον   εθεράπευσε    και αβλαβή   τον διαφύλαξε και ο Τύραννος θέλοντας να τον ξεπαστρέψη  και μάλιστα κατά το χειρότερο και επωδυνότερο, τρόπο «επταπλασίως κάμινον εξέκαυσε» και τον έρριξε μέσα. Και το σίδερο και η πέτρα θα έλυωνε και όμως το ιερό και άγιο σώμα του Ερμείου απρόσβλητο από τη φωτιά παρέμεινεν όπως άλλοτε των  αγίων Τριών Παίδων Ανανία, Αζαρία και Μισαήλ στη Βαβυλώνα και τόσων άλλων αγίων μετά ταύτα. Η χάρις του παναγίου Πνεύματος σαν αύρα λεπτή κατέβαινε και ολόδροσο το περιβάλλον της καμίνου καθιστούσε και ο πανένδοξος Ερμείας ευλογούσε το Θεό και έψαλλε σαν τους Αβραμιαίους παίδας.

Τι χειρότερο δεν απέμενε πλέον να σκεφθή ο Σεβαστιανός παρά μόνο να φαρμακώση το Μαρτυρά. Επίστευε ότι με ένα δυνατό δηλητήριο θα διέλυε τα μέσα και τα σωθικά του Ερμεία. Αγνοούσε όμως εκείνο πού πριν από την Ανάληψί του είχεν υποσχεθη ο Χριστός στους μαθητές και τους πιστούς οπαδούς Του: «Όφεις αρούσι, καν θανάσιμόν τι πίωσιν ου μη αυτούς βλάψη» Ενόμισε μάλιστα ότι θα εδείλιαζεν ο Άγιος και τον εβίασε για να πιή το δηλητήριο «στανικώς». Ο άγιος βέβαια πιστεύοντας στην υπόσχεσι του Κυρίου και ελπίζοντας στο έλεος του καθόλου δεν εδίστασε, αλλά όπως ο δήμιος του το επρόσφερε κατ' ευθείαν το εκατάπιε και οι ειδωλολάτρες ανέμεναν το βέβαιον αποτέλεσμα. Ευλογητός όμως ο Θεός ο όποιος δια νέου θαύματος «απειργάσατο» τη σωτηρία και αυτού του δημίου. Ως είδεν ο δήμιος ότι ο Ερμείας δεν διελύθη και δεν απέθανε άλλα ακμαίος και αβλαβής διέμεινε αυθόρμητα και με αυταπάρνησι μεγάλη εφώναξε «καγώ χριστιανός ειμί και εις του Ερμείου τον Θεόν πιστεύω».

Η μεγαλύτερη τιμωρία του Σεβαστιανού αυτή ήταν, να χάση από τα είδωλα και τον πιστό του υπηρέτη και δήμιο, και αφού εκείνος τον έχασεν ήθελε να τον χάσουν και οι χριστιανοί από την στρατευόμενη παράταξί τους και αμέσως τον αποκεφαλισμό του διέταξε, αλλά ο δήμιος έτσι τον ουρανόν εκέρδισε και του μαρτυρίου το στέφανον έλαβε.

Τι απέμεινε τώρα να γίνη; Έπρεπε κατά τον Άρχοντα οπωσδήποτε ο Ερμείας να αποθάνη να μην τον ενοχλή η παρουσία του, να μην γίνεται αίτια «απώλειας και άλλων».

Σκέφτηκε λοιπόν αλλά βάσανα να εφαρμόση και πάση θυσία τον Ερμεία να θανάτωση. Άλλος δήμιος του έκοψε με μαχαίρι όλου του σώματος τα νεύρα, τίποτα όμως δεν κατάφερε. Σε μεγάλο, καζάνι πού εκόχλαζε το βραστό λάδι τον έριξε άλλα το αποτέλεσμα ήταν μηδέν και πάλι. Με καρφιά Του εκέντησε τα μάτια και του έσπασε τους βολβούς και τρεις ολόκληρες ήμερες τον εκρέμασαν ανάποδα, αλλά ο γηραλέος και ηρωΐκώτατος Μάρτυς δεν παρέδωκε το σώμα στο βίαιο των τυράννων θάνατο.

Και άλλο δεν απέμενε παρά να του πάρουν το κεφάλι όπως και του προμαρτυρήσαντος δημίου και τόσων άλλων Μαρτύρων.

«Τις μη θαυμάση, τις μη λαλήση τας δυναστείας» του Μάρτυρος «ότι εν σώματι θνητώ τον ασώματον έχθρόν κατετρόπωσε» και νίκες περιφανείς κατά των τυράννων και εκ πλάνης των ειδώλων κατήγαγε.

Αλλά ποιος από εμάς διαθέτει την απαιτούμενη πίστι του κόκκου συνάπεως με την οποίαν θα ημπορέση όχι μόνο τα θαύματα του αγίου Μάρτυρος Ερμείου να επιτέλεση και «όρη μεθιστάνειν», κατά την αψευδή υπόσχεσι του Κυρίου;

Δυστυχώς εξέλιπεν η πίστις και όλοι ζούμε ψυχροί και αδιάφοροι τα προβλήματα της ψυχής μας και την κρίσι πού διέρχεται σήμερα ο κόσμος και δεν υψώνομε τα χέρια στον ουρανό για να παρακαλέσωμε επίμονα και να ειπούμε «Κύριε πρόσθες ημίν πίστιν». Κατά την πίστιν μας και το μέλλον μας και οι ελπίδες μας. «Γενηθήτω κατά την πίστιν σου» αυτό είναι το δόγμα.