Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου

από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»

***

Θεοδοσίαι δύο

«Θεού δόσις πέφυκας εικότως Μάρτυς σοφή, αθλήσει εκλάμπουσα και παρθενίας φαιδραίς ακτίσι πυρσεύουσα, πάντων τας διανοίας, των αεί σε τιμώντων, πίστει Θεοδοσία».

Δύο Θεοδοσιών, αγίων γυναικών τη μνήμη εορτάζομε σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, της αγίας ενδόξου Μάρτυρος Θεοδοσίας της Τυρίας και της οσίας μητρός ημών Θεοδοσίας της Κωνσταντινοπολιτίσσης.

Δύο τα κοινά γνωρίσματα που είχαν στη ζωή τους και μετά τέλος οι αγίες, το της παρθενίας και το του μαρτυρίου. Η μία, η πρώτη, παρθένος μέσα στον κόσμο στην Τύρο της Φοινίκης και η άλλη παρθένος στο ιερό της Μοναστήρι οπού ασκείται πάντοτε η Παρθενία μαζί με τις λοιπές αρετές.

Δύο διαφορετικά τέλη είχαν οι Μάρτυρες γυναίκες, την Τυριά την έπνιξαν στη θάλασσα ενώ την Κωνσταντινοπολίτισσα την εσκότωσαν με κέρατο κριού.

Ας γνωρίσωμε την πρώτη αγία.

Από μικράς ηλικίας ήταν αγνή και αφιερωμένη στη λατρεία του Θεού. Δεν την έθελγαν οι χαρές του κόσμου και οι απολαύσεις της σαρκός, αλλά «τα κάλλη του πνεύματος εκζητήσασα» προσκολλήθηκε στο Νυμφίο Χριστό και «εξ όλης της καρδίας και της ισχύος και της διανοίας εκείνον αγάπησε και στη λατρεία του αφιερώθη τόσο πού μέχρι τα δεκαοκτώ της χρόνια ήταν πασίγνωστη σαν πιστή και αφιερωμένη στο Χριστόν αμνάδα.

Γι' αυτό και μόλις εξέσπασεν ο διωγμός κατά των χριστιανών αμέσως συνελήφθη και με δεσμά περιωρίσθη από την ιεραποστολική της υπέρ του Χριστού δράσι και «τη ειρκτή εναπερρίφθη» μέχρι που θα εδικαζόταν και θα πλήρωνε πολύ ακρίδα την εις Χριστό της πίστι.

Μέσα στη φυλακή βρήκε την ευκαιρία η αγία Παρθένος να συνομιλήση με το Νυμφίο της ψυχής της προσευχόμενη σ' Εκείνον και ζητώντας την ενίσχυσί Του για να φθάση κοντά του το συντομώτερο αφού νικηφόρα αντιμετώπιση το φοβερό μαρτύριο.

Και έλαβε «χάριν παρά Κυρίου» ώστε ανδρικώτατα να αντιμετωπίζη τον ωμό τύραννο και για παιχνίδια να θεωρεί τα φρικτά βασανιστήρια. Την έσυραν λοιπόν δεμένη στον άρχοντα Ουρβανό, ο όποιος καθώς την είδε νέα και πανωραία «ηράσθη του κάλλους» της και δεν επιθυμούσε να χαθή μέσα στα καθιερωμένα κατά των χριστιανών μαρτύρια. Την εκολάκεψε λοιπόν όσον ημπορούσε. Της υποσχέθηκε χρήματα και δόξες αρκεί μόνο να εθυσίαζε στα είδωλα, αλλά η ανδρεία Θεοδοσία απέκρουσε τις προτάσεις του Ουρβανού και διακήρυξε «τη φωνή στεντωρία» ότι — χριστιανή είμαι και χριστιανή παραμένω. Πολύ μεγάλο το εθεώρησε θράσος εκείνο το πεπαρρησιαμένον αντιπάλαιμα της Θεοδοσίας ο Ουρβανός και προσβεβλημένος από τη στάσι της Θεοδοσίας απέναντι του την ωδήγησεν αμέσως στο μαρτύριο. Τους μαστούς της τους αμόλυντους τους κατακρεούργησε και το σώμα της το παρθενικό και λεπτοφυέστατο το κατέξανε με σιδερένια νύχια.

Τόσο δε σκληρά και βάναυσα και επίμονα την κατεπλήγωναν, ώστε εφάνηκαν τα ιερά της κόκκαλα και παρ΄ ολίγο να ξεχυνόταν και τα σπλάχνα της.

Και όμως παρ' όλα τα φριχτά βασανιστήρια η Θεοδοσία καθόλου δεν ελύγισεν, άλλ' ούτε και εφώναζε διαμαρτυρόμενη, ή ζητώντας από το Θεό βοήθεια, γιατί ζούσε το πνεύμα και τη ζωή των Μαρτύρων και έλεγεν «εκ πόθου» «Σε Νυμφίε μου ποθώ και σε ζητούσα αθλώ».

Και αυτή της η σιγή και η στωϊκή αντιμετώπισι των πολυωδύνων βασάνων εξώργιζε περισσότερο τον Άρχοντα, γιατί έδειχνεν έτσι η αγία ότι καθόλου δεν τον είχε ανάγκη το Ρωμαίον άρχοντα αλλά μόνο το Χριστό Σωτήρα.

Με γελαστά τα χείλη δε έλεγε στον Ηγεμόνα: «Τι δη μανάσαι άνθρωπε, ουκ οίδας ότι της του Θεού μαρτύρων κοινωνίας τυχείν ηξιώθην;».

Ω Μακαριά καρτερία! ω ασύγκριτη ιδεολογία! ω φιλομαρτυρικόν επιπόθημα!

Η αγία εχαιρόταν, γιατί ήδη της ετοιμαζόταν τα ίδια με τα των λοιπών Μαρτύρων στέφανα!, χαιρόταν γιατί σε λίγο θα εώρταζε τους πνευματικούς της γάμους με το Νυμφίο της Χριστό.

Γι' αυτό και εκορόϊδευε τον Ηγεμόνα και του κατελόγιζε ανοησία, πλάνη και αμάθεια σε σημείο πού ο άρχοντας «συνείδεν εαυτόν γελώμενον υπό της κόρης» και με περισσότερα από προτήτερα την κατάτρωγε βάσανο;.

Και αφού ακόμα ζούσεν η αγία του Χριστού Μάρτυς, την εξακόντισε στα βαθειά νερά της θάλασσας και μέσα στον υγρό τάφο «το μακάριον τέλος εδέξατο» η Τυριά Θεοδοσία.

Όπως όμως χαρακτηριστικώτατα γράφει ο Ιερός Συναξαριστής «πνίγει θαλάσσης Θεοδοσίαν ύδωρ. Τρέφει δε Χριστός εις αναψυχής ύδωρ». Επνίγηκε στη θάλασσα η αγία αλλά με το μαρτύριο της ήπιε το «ύδωρ το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον», «το καινόν πόμα» πού της επεφύλασσεν ο Χριστός, και εκέρδισε τη «θεία ευφροσύνη».

Τα ίδια βραδεία απέλαβεν από τον Κύριο και η αγία και Οσία Θεοδοσία η Κωνσταντινουπολίτισσα.

Και ενώ η ζωή τους και τα μαρτύρια και των δύο ήταν δώρο του Θεού προς τον κόσμο, ο Θεός τις εδόξασε και εμείς τις τιμούμε σήμερα σαν Θεού δόσιν αγαθή. Ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης μάλιστα έγραψε και πλήρη ασματικήν ακολουθία και πανηγυρίζει πανηγυρικώτερα τη σημερινή εορτή.

Αμποτε και εμείς αγαπητοί να αποδειχθούμε δώρα Θεού και να μας δέχεται ο κόσμος και να μας τίμα σαν ουράνια ευλογία. Άλλα για να γίνη αυτό πρέπει να ακολουθήσωμεν εκ ψυχής τον Κύριο γιατί εκείνος αντιδοξάζει τους αυτόν δοξάζοντας.