Ζωηφόρος

Αγίου Ανδρέου του δια Χριστόν Σαλού, του Αρχιμ. Νικοδήμου Παυλόπουλου,

Αγίου Ανδρέου του δια Χριστόν Σαλού

(28 Μαΐου)

του Αρχιμ. Νικοδήμου Παυλόπουλου

Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου

από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»

***

Ο δια Χριστόν Σαλός

«Παύλου το ρήμα και μεταστάς Ανδρέας,

ημείς γε μωροί δια Χριστόν κεκράγει».

Σήμερα, ευσεβείς χριστιανοί, η αγία μας Εκκλησία τιμά και γεραίρει τη μνήμη ενός αγίου με πολύ παράξενο βίο.

Δεν ανήκει στη χορεία των Αποστόλων, ούτε των Ιεραρχών, ούτε των Μαρτύρων, ούτε των οσίων, αν και όλων τούτων των παρατάξεων χαρακτηριστικά γνωρίσματα έχει.

Ανήκει στην ταξί των δικαίων εκείνων πού πήραν μια πρωτότυπη ονομασία, «δια Χριστόν σαλοί». Ανόητοι, δηλαδή όχι στην πραγματικότητα αλλά κατά το φαινόμενο, για χάρι του Χριστού.

Μα και οι Απόστολοι, ενώ ήταν οι σοφοί αλιείς των ψυχών, οι κήρυκες του Λόγου και οι θεόπνευστοι συγγραφείς των ευαγγελίων, ενομίζοντο από τον κόσμο της αμαρτίας «μωροί», ανόητοι και τρελλοί, καθώς γράφει ο Απόστολος Παύλος, «ημείς μωροί δια Χριστόν».

Άλλα πόσον αντίθετη είναι η γνώμη των ανθρώπων από τη γνώμη του Θεού θα ιδούμε από την ακρόασι του βίου του αγίου Ανδρέα, του δια Χριστόν σάλου.

Γεννήθηκε στη Σκυθία!. Από παιδί τον είχαν αγοράσει για δούλο. Έπεσε όμως σε καλά χέρια.

Ο κύριος του ήταν ευγενής και φιλάνθρωπος και τον ανέθρεψε και τον επροστάτεψε σαν παιδί του. Ακόμη εφρόντισε και για τη μόρφωσί του.

Άλλα και ο Ανδρέας ήταν οξύς στο νου και διέθετε μνήμη και κρίσι. Απέκτησε γνώσεις πολλές και σοβαρές, αλλά και την ψυχή του εστόλισε με αρετές ξεχωριστές.

Τόσος ήταν ο ζήλος του για την επικράτησι της δικαιοσύνης του Θεού στη γη, τόση η λύπη του για τη δυστυχία των πτωχών αδελφών του, τόση η φλόγα του για τη σωτηρία των αμαρτωλών, ώστε πολλές φορές φαινόταν ότι έκανε τρέλλες και ενόμιζαν και οι άνθρωποι ότι πρόκειται περί τρελλού.

Η αγνή του ψυχή δεν ανεχόταν να αισθάνεται ότι τόσες ψυχές ήταν βουτηγμένες στην αμαρτία, τόσες και τόσες γυναίκες ήταν κλεισμένες στα καταγώγια της διαφθοράς. Και γι΄ αυτό συχνά πυκνά έμπαινε στα καταγώγια της αμαρτίας και έκανε κατήχησι στις αμαρτωλές εκείνες γυναίκες, που πολλές απ' αυτές ήταν πια πωρωμένες. Οι περισσότερες τον κορόιδευαν και τον εχαστούκιζαν ακόμη, αλλ΄ εκείνος με ανοχή και αγαθωσύνη δεχόταν τους περιπαιγμούς νοιώθοντας άρρητη χαρά και αγαλλίασι που με την προσπάθεια του και την επιμονή του αρκετές πρόσεχαν τα λόγια του και έβγαιναν από τα «άντρα» της διαφθοράς στο φως της αρετής και της χαράς.

Όχι λίγες φορές ξεγυμνωνόταν ολότελα για να ενδύση γέρους και ορφανά πού   εγκαταλελειμμένα ετουρταύριζαν μέσα στα κρύα, μέσα στο βοριά. Γυμνός έτρεχε στο σπίτι του και οι θεαταί τον εκορόιδευαν και έλεγαν ο ένας στον άλλο΄ «να τον πάλι τον σάλο» άλλοι όμως τον εθαύμαζαν αναγνωρίζοντας το μεγάλο θησαυρό πού έκρυβε μέσα στο σώμα του το φθαρτό, την αγαθή του ψυχή, τη χριστιανική. Ακόμα και οι θαυμαστές του τον παρατηρούσαν για την τόση μεγάλη εγκατάλειψι του εαυτού του και του υπενθύμιζαν ότι   ο Κύριος είπεν, «ο έχων δύο χιτώνας δότω τω μη έχοντι». Άλλ' ο μακάριος Ανδρέας τους απαντούσε ότι δεν ήταν άξιος τόσων επαίνων, ούτε και την εντολή του Κυρίου με το παραπάνω ετηρούσε, άλλ' έκανε απλώς ό,τι το συμφέρον του εξυπηρετούσε, έντυνε δηλαδή στο πρόσωπο κάθε γυμνού το Χριστό, για να του ανταποδώση, την ευεργεσία. Εκείνος όταν «έλθη κρίναι ζώντας και νεκρούς» και να του είπη «δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου, γυμνός (γαρ ήμην) και περιεβάλετέ με».

Άλλα τι να ειπούμε και για τη λιτότητα πού ετηρούσε στη δίαιτα; Συνήθως έτρωγε σκέτο ένα ξεροκόμματο. Και αυτό ακόμη το έδινε ολάκερο όταν έβλεπε κάποιον πεινασμένο να τον επισκέπτεται. Και όταν ακόμη ο πεινασμένος από διάκρισι δεν το δεχόταν και έφευγε, ο δια Χριστόν σάλος έτρεχε πίσω και τον ανάγκαζε να γίνη δέκτης της αγάπης του και της προσφοράς του.

Ω, αδελφοί μου! Για τους ανθρώπους ο άγιος Ανδρέας ήταν «σημείον αντιλεγόμενον». Για άλλους ήταν υπεράνθρωπος και ήρωας της αγάπης και της αυτοθυσίας και για άλλους πάλιν ήταν τρελλός και ανόητος, «σάλος» όπως τον εχαρακτήριζαν.

Αλλά μήπως και ο αρχηγός της πίστεως μας δεν ήταν σημείον αντιλεγόμενον;  Από την Υπαπαντή το είχε προφητεύσει ο θεοδόχος Συμεών, «ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών και εις σημείον αντιλεγόμενον». Οι φαρισαίοι έλεγαν ότι «δαιμόνιον έχει» και «εν τω άρχοντι των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια» και ο ιαθείς τυφλός ομολογεί «εάν τις θεοσεβής η και το θέλημα αυτού ποιή τούτου ακούει, (ο Θεός) εκ του αιώνος ουκ ηκούσθη ότι ήνοιξε τις οφθαλμούς τυφλού γεγεννημένου, ει μη ούτος ην παρά Θεού, ουκ ηδύνατο ποιείν ουδέν». Δηλαδή εάν κάποιος είναι θεοσεβής και πραγματοποιεί το θέλημα του Θεού τον ακούει ο Θεός, γιατί ποτέ δεν ακούστηκε ότι κάποιος άνθρωπος άνοιξε τα μάτια κάποιου τυφλού εκ γενετής. Εάν δεν ήταν λοιπόν ο Χριστός ο απεσταλμένος του Θεού τίποτε δεν θα ημπορούσε να πράξη.

Ας προσπαθήσωμε και εμείς να γίνωμε σημείον αντιλεγόμενο, και θα γίνωμε όταν φροντίζωμε να κάνωμε το θέλημα, όχι των ανθρώπων, άλλα του Θεού. Ας μη μας συγκινή η σοφία των ανθρώπων ούτε και η γνώμη του κόσμου «η γαρ σοφία του κόσμου τούτου μωρία παρά τω Θεώ εστί». Να μας συγκινή το θέλημα του Θεού και μόνο που μένει εις τον αιώνα και ας νομιζώμεθα και «μωροί δια Χριστόν».

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel