από το βιβλίο του «ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ»

Το 1910 ένα δωδεκάχρονο αγόρι σένα μικρό χωριό της Ηπεί­ρου, το Παλαιοσέλι Κονίτσης, ξημερώνοντας τα Θεοφάνεια (στις τέσ­σερις περίπου το πρωί) σηκώθηκε και βγήκε στην αυλή. Τα πάντα ήσαν σκεπασμένα από χιόνι και το κρύο πολύ δυνατό.

Μόλις το παιδί άνοιξε την πόρτα κι έκανε το πρώτο βήμα, κοκάλωσε από την έκπληξη και τον θαυμασμό. Είδε ολόκληρη τη φύση ανε­στραμμένη! Τα είδε δηλαδή όλα ανάποδα. Τα βουνά, τα σπίτια, τα δέν­δρα, ακόμη και τον ουρανό πού ήταν καθαρός και γεμάτος αστέρια. Τα κλαδιά κάτω και οι ρίζες των δένδρων επάνω. Οι στέγες με τα κεραμί­δια των σπιτιών κάτω και τα θεμέλια τους επάνω. Οι μάνδρες των αυλών και αυτές ανάποδα. Και τα βουνά το ίδιο… Και τον Αώο ποταμό να κυλά αντίστροφα, από κάτω προς τα πάνω!

Τί το παράδοξο; Μήπως ή Εκκλησία μας αυτή την ήμερα δεν βε­βαιώνει θριαμβευτικά: «Ό Ιορδάνης εστράφη εις τα οπίσω…»; Όταν το παιδί κάπως συνήλθε από την γλυκεία εκείνη έκπληξη, γύ­ρισε, για να μπει μέσα στο σπίτι και είδε ότι όλα ήσαν πλέον φυσικά. Στράφηκε όμως αμέσως προς τα έξω… Και να, ή αύτη ανεστραμμένη φύσις… Ή ίδια προηγούμενη ακατάληπτη εικόνα σε μια γαληνόμορφη, παράξενη, αχνή και διάχυτη φωτοχυσία!… Δεν ήταν από το πάλλευκο χιόνι πού είχε καλύψει σε μεγάλο ύψος τα πάντα· ούτε από τον κατακάθαρο ουρανό με το πλήθος των αστέρων. Όχι ήταν κάτι άλλο, πού κυρίευσε τις αισθήσεις και την παιδική ψυχούλα αυτού του αγοριού. Ήταν μια πρωτόγνωρη γαληνόμορφη φωτοχυσία, τέτοια πού δεν ξανάζησε ποτέ μέχρι πού πέθανε ογδόντα τεσσάρων ετών. Και το δωδε­κάχρονο εκείνο αγόρι, ήταν ό πατέρας μου.

Πόσες άραγε ψυχές αμόλυντες και αγνές θα έχουν δει το παραδοξώτατο αυτό γεγονός της ανεστραμμένης φύσεως;

Τις δύο – τρεις φορές πού μου διηγήθηκε ό πατέρας μου αυτό το γεγονός, με τις ίδιες πάντοτε λέξεις, ή φωνή του ήταν σιγανή, ταπεινή και από τα μάτια του έτρεχαν συνεχώς δάκρυα, πού προκαλούσαν κατάνυξη και δέος!…

πηγή: http://istologio.org/?p=668