«Χωρίς δισταγμούς το λέω. Η ζωή μου ολόκληρη Σου ανήκει. Τι χρειάζονται τα περισσότερα λόγια;
Πάρε την. Σου την προσφέρω ταπεινή θυσία. Κάμε δεκτή την προσφορά μου. Στην υπηρεσία του λαού σου, Κύριε, στη διακονία των αδελφών μου, των παιδιών σου να μείνω, να ζήσω, να πεθάνω. Υπηρέτης, διάκονος, δούλος, εργάτης, να οι τίτλοι πού με τραβούν. Να οι κορφές πού ποθώ ν' ανεβώ. Δέξου με, εσταυρωμένε Κύριε, στη δούλεψη σου. Δέξου με...».
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι - πολύ σπάνιοι - μεγάλοι άνθρωποι, πού για να κρύψουν τη μεγαλοσύνη τους επιλέγουν να είναι υπηρέτες των άλλων, διάκονοι, δούλοι, εργάτες. Και χωρίς να το θέλουν προδίδουν με τον τρόπο αυτό τη μεγαλοσύνη τους.
Το παράθεμα στην αρχή του άρθρου το βάζει ο συγγραφέας του στο στόμα ενός νεαρού ήρωα του διηγήματος του «Οι Δυνατοί»1. Δεν είναι όμως δύσκολο να διακρίνουμε ότι πρόκειται για την εξομολόγηση της καρδιάς του ίδιου του συγγραφέα. Για τις «προγραμματικές δηλώσεις» της δικής του ζωής.
Της ζωής του Ευσταθίου Χ. Μπάστα.
Γιατί όλη η ζωή του ήταν ένα δόσιμο. Ένα δόσιμο στο Θεό και τους ανθρώπους. Μάλιστα τους νέους. Τους νέους, πού τους αγάπησε, τους «σπούδασε», τους κατεύθυνε, τους δόθηκε.
Από μικρό παιδί ακόμη, εκεί πού ζούσε με την οικογένεια του φτωχικά στο Σκουροχώρι της Ηλείας, είχε αρχίσει να καλλιεργεί στην ανήσυχη ψυχή του ένα φρόνημα ακμαίο, ηρωικό, αγωνιστικό, ζηλωτικό, ένα πολεμικό φρόνημα, προκειμένου να μάθει τα μυστικά και τις στρατηγικές του «αοράτου πολέμου» ενάντια στο σατανά, με οδηγό του το ομώνυμο έργο του αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου. Κι αυτό το φρόνημα θα τον συνόδευε πλέον σ' όλη του τη ζωή.
Λίγο αργότερα το φρόνημα αυτό θα μετουσιωθεί σε ζήλο ιεραποστολικό, πού θα τον ασκήσει μέσα από την ολοκληρωτική αφιέρωση του στον Κύριο Ιησού Χριστό. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ιεραποστολικής Αδελφότητος Θεολόγων «Ο Σωτήρ».
Τον πνευματικό του, ζωντανό, αφυπνιστικό, διεγερτικό λόγο θα τον ακούσουν πολλές περιοχές της Ελλάδας, απ' όπου πέρασε ως ιεροκήρυκας. Και θα έχουν να λένε για τη φλόγα της ψυχής του, φλόγα αγάπης για τον Χριστό και την Εκκλησία Του, πού μετέδιδε και στους ακροατές του.
Αυτοί όμως για τους οποίους ο αείμνηστος υπήρξε «ο δικός τους» ήταν οι νέοι, μαθητές και φοιτητές. Οι δεύτεροι ευτύχησαν να τον έχουν κοντά τους για 25 χρόνια ως διευθυντή των φοιτητικών οικοτροφείων Αθηνών «Απ. Παύλος» και «Μ. Βασίλειος». Και τον ενθυμούνται ως στοργικό πατέρα, σοφό παιδαγωγό, διακριτικό συμβουλάτορα, δυναμικό εμψυχωτή στα πρώτα τους νεανικά όνειρα και ανοίγματα στη ζωή. Ήταν συνεχώς δίπλα τους: με την παρουσία του (ακόμα και στο ποδόσφαιρο και στον περίπατο), το λόγο του, την προσευχή του· κάποτε και με τη μυστική οικονομική βοήθεια, σε ώρες δύσκολες. Καθηγητές τώρα αυτοί, δάσκαλοι, γιατροί, δικαστικοί, ακαδημαϊκοί, μοναχοί, ιερείς, ηγούμενοι ιερών μονών, αρχιερείς (οκτώ παρευρέθηκαν στην κηδεία του), ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος Β', διετέλεσαν οικότροφοι του στα φοιτητικά τους χρόνια. Και θα τους μείνουν αξέχαστα.
Και οι μαθητές τον είχαν δικό τους. Μέσα από τις σελίδες του περιοδικού τους αυτού, πού για 35 χρόνια υπήρξε ο διευθυντής της
συντάξεως του. Τα άρθρα του απέπνεαν πνοή ζωής, χάριτος, φωτός - ό,τι δηλαδή ανέβλυζε από την καρδιά του - γεμάτα σφρίγος και δυναμισμό. Πόσες αλήθεια εφηβικές καρδιές δεν ένιωσαν να πάλλουν δυνατά στην ανάγνωση των άρθρων αυτών μ' έναν παλμό αγνότητας, αλκής, ήβης! Πόσες ψυχές αγοριών και κοριτσιών δεν δοκίμασαν μέσα τους μεγάλα αισθήματα, τρανές αποφάσεις, όταν βρέθηκαν μπροστά σε γραμμές σαν τις παρακάτω:
«Όταν ανοίγουμε την Αγία μας Γραφή, το αθάνατο βιβλίο, όταν την μελετούμε με σέβας και προσοχή, κάνουμε και αντηχεί εντός μας ο λόγος Του ο δημιουργικός. Είναι ο λόγος πού προστάζει: "γενηθήτω φως". Αμέσως η άγνοια και το σκοτάδι υποχωρούν και γίνεται εντός μας φως και μόνο φως. "Όσοι φωτίζονται από τούτο το θείο φως, βλέπουν καθαρά, γνωρίζουν πλέον και αποκτούν βεβαιότητα. Γνωρίζουν από που έρχονται και που πηγαίνουν. Γνωρίζουν γιατί ζουν και πώς πρέπει να ζουν... "Όσοι εισπνέουν το φως το γλυκύ και άϋλο πού ακτινοβολεί ο λόγος του Θεού, μεταμορφώνονται. Το φως γεμίζει τον μέσα κόσμο τους. Και είναι ισχυροί λοιπόν οι φωτισμένοι αυτοί και νικούν κατά κράτος το κακό και τον πονηρό. Και νικητές ζουν με θεϊκή ειρήνη και έχουν κάμει χαρά τους τη χαρά του Χριστού... Γι' αυτό και γίνονται αγαπητοί και γίνονται οδηγοί και παρήγοροι και ζωοδότες στο περιβάλλον τους. Είναι δημιουργοί ιστορίας και πολιτισμού. Είναι αληθινοί άνθρωποι. Γι' αυτό και πολύ επιτυχώς είπαν: "Οι άνθρωποι κάνουν βιβλία, η Βίβλος κάνει ανθρώπους"»2.
Ο ίδιος έκανε και βιβλία- πολλά βιβλία- πάνω από 35. Όλα για ανθρώπους μεγάλους, δυνατούς εν Χριστώ ανθρώπους. Για να κάνει και όσους τα διάβαζαν μεγάλους και δυνατούς.
Ο Ευστάθιος Μπάστας υπήρξε καθόλα μεγάλος. Και όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τον θάνατο, και τότε έδειξε τη μεγαλοσύνη του. Δυο λέξεις επαναλάμβανε συνέχεια. Το μεγαλειωδέστερο μήνυμα όλων των αιώνων: «Χριστός Ανέστη». Τίποτε άλλο. Μετά βυθίστηκε στη σιωπή.
Για να περάσει έπειτα στη βοή τη μεγάλη, την τρανή, στο φως το καθάριο της εορτής αυτών πού ακατάπαυστα ψάλλουν και τραγουδούν: «Κύριε, δόξα σοι».
1. Οι Δυνατοί, εκδ. «Ο Σωτήρ», Αθήναι 1978, σελ. 192.
2. «Προς την Νίκην». τεύχ. 161, 1970, σελ. 507-508, σε γλωσσική απλοποίηση.
Από το νεανικό περιοδικό «Προς την Νίκην». τεύχ. 707, Ιανουάριος 2009
