Απίστευτο κι όμως αληθινό πως συμπληρώθηκαν κιόλας την Πέμπτη 28 Ιανουαρίου δύο χρόνια, από την ημέρα που η Εκκλησία της Ελλάδος, η ίδια η Ελλάδα, η Ορθοδοξία κι ο Ελληνισμός παντού, εντός και εκτός συνόρων, έχασαν τη δυνατή και καθαρή φωνή του, τη δυναμική παρουσία του, το ατέλειωτο χαμόγελό του, την ηγετική του φυσιογνωμία.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος βγήκε από τον χρόνο, αλλά όχι κι από την ύπαρξη.
Ζει και υπάρχει στη γειτονιά των αγγέλων, στην πόλη του Θεού. Βρίσκεται εκεί όπου ο χρόνος και ο χώρος υπάρχουν πλέον «εν ετέρα μορφή», αδιάστατη και αδιόρατη, δηλαδή πάνω και πέρα και από τον χρόνο και από τον χώρο, όπως τον συλλαμβάνει το περατό μυαλό μας.
Δύο χρόνια μετά την εκδημία του ο Χριστόδουλος καίτοι νεκρός, ζει, και εξακολουθεί να σημαδεύει και μάλιστα τόσο αισθητά την Εκκλησία αλλά και την ίδια την ψυχή της γενέτειρας Ελλάδος με τη μνήμη του γιατί τον αγάπησε ο λαός πολύ. Ο Χριστόδουλος είχε λόγο δυνατό προφορικό και γραπτό.
Ήταν ένας λόγος άλλοτε παρεμβατικός και ανατρεπτικός, άλλοτε παραμυθητικός και ενισχυτικός και άλλοτε προφητικός, πάντοτε όμως τίμιος για την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό.
Είναι έμπονη δυστυχώς η επισήμανση πως εδώ και δύο χρόνια η Εκκλησία της Ελλάδος έχει περάσει στην αφωνία, στην αφάνεια και την αλαλία και μάλιστα σήμερα που οι καιροί μας βοούν και που ο λόγος της Εκκλησίας όφειλε να είναι όχι απλά ένας θρήνος προφητικός για την αδράνεια των συνειδήσεων, αλλά συνάμα λόγος-πρόταση ζωής και ελπίδας σ' έναν κόσμο που ζητά διέξοδο στην απόγνωση, θάρρος στο πεζοπόρημα της ζωής, αντίσταση στην κατηφοριά, οριοθέτηση των ουσιωδών του βίου.
Είναι γεγονός πως πολλές φορές στη ζωή οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες, δίχως τούτο να καταργεί την ιδιαιτερότητα και την ιδιοπροσωπία των ανθρώπων.
Ωστόσο, ισχύει όχι μόνο το σοφό «αρχή άνδρα δείκνυσι», αλλά και το αντίστροφο, ότι δηλαδή και ο άνθρωπος πολλές φορές αναδεικνύει την αρχή, που σημαίνει ότι οι θεσμοί βαδίζουν μέσα στο χρόνο και την ιστορία με τα βήματα προσώπων.
Κι αναλόγως, τα βήματα αυτά μπορούν να γίνονται άλματα, σημειωτόν ή κι ακόμα ακινησία, οπότε οδηγούν στην ανυπαρξία, στον αφανισμό και τον αργό θάνατο.
Ο Χριστόδουλος δικαίως είχε χαρακτηριστεί από πολλούς, ως «ο εκκλησιαστικός ηγέτης της εποχής μας», διότι ενώ παρέμεινε πιστός και εγκυστωμένος στην παράδοση της Ελληνοορθοδοξίας, συνάμα δεν την θεωρούσε ως μία μουσειακή υπόθεση του χτες, αλλά ως μία δυναμική προοπτική του σήμερα και του αύριο για να ζήσει ο κόσμος.
Νοιαζόταν για τον άνθρωπο του σήμερα και την πορεία εν γένει της Εκκλησίας μέσα στο σήμερα που ένας καινούργιος κόσμος πλάθεται και αναπλάθεται παντού, στην Ευρώπη, την Αμερική, την Ασία, την Αφρική, «εις πάντα τα έθνη».
Παρακολουθώντας τον Χριστόδουλο κάποιος εκ του συστάδην παρατηρούσε πως δεν παραδινόταν απλώς στην Παράδοση, αλλά την παρέδινε ως πυξίδα πλοηγίας στο αύριο.
Πεποίθησή του ήταν πως η ζωή της Εκκλησίας δεν είναι δυνατόν να εξαντλείται σε μία ανερμάτιστη βασανιστική κανονολογία, η οποία καταργεί τη χάρη, την αγάπη, τη φιλανθρωπία και μεταποιεί τους κανόνες σε κανόνια και κανονιοβολεί τους αμαρτωλούς και κολασμένους λες κι ο Χριστός δεν ήλθε γι' αυτούς γιατί τους αγάπησε πολύ, σε σημείο που τους υιοθέτησε και τους έκανε αδελφούς του.
Ο Χριστόδουλος υπήρξε ο πρωθιεράρχης της νεολαίας κι αυτό οφειλόταν στην παιδικότητα που έκρυβε μέσα του και στη λαχτάρα του να κομίζει ζώντα τον αείποτε Νέο, τον Χριστό, να καινίζει και ανακαινίζει ατέλεστα τη ζωή των ανθρώπων κάθε ηλικίας.
Μ' άλλα λόγια, ο Χριστόδουλος είχε σωματική και βιολογική διάπλαση μεγάλου ηλικιακά ανθρώπου, αλλά καρδιά παιδιού, πράγμα το οποίο το εισέπραττε κάποιος που τον γνώριζε έστω και για πρώτη φορά.
Τολμούσε και ονειρευόταν. Είχε όραμα, διορατικότητα, όνειρα, όχι κατά τρόπο θεωρητικό υπό μορφή ανεκπλήρωτων εξαγγελιών, αλλά έθετε σε εφαρμογή τα όνειρά του, μεριάζοντας τα εμπόδια ενίοτε και από δυνάμεις ισχυρής καταστολής, όπως λόγου χάρη τότε τα εκσυγχρονιστικά και διεθνιστικά μυθεύματα του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, τα οποία είχαν διαδεχθεί τον αμοραλισμό του Παπανδρεϊσμού, που συντέλεσαν στη χαλάρωση του ήθους και της συνείδησης δυστυχώς του νεοελληνικού βίου, απαξιώνοντας αξίες και αρχές και τα αποτελέσματα είναι τόσο θεατά και φωναχτά στις μέρες μας.
Ήταν όντως αμνησίκακος ο Χριστόδουλος! Δεν έκανε ποτέ λόγο για τη μικροψυχία του πρώην προέδρου της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου, ο οποίος προφασίσθηκε ανειλημμένες υποχρεώσεις και δεν πήγε στην ενθρόνισή του.
Και ιδού τον Χριστόδουλο ακόμα και νεκρό τον θυμούνται και τον αναζητούν οι πάντες, κι αυτό φαίνεται από τον τάφο του που έχει καταστεί κοινό προσκύνημα οποιαδήποτε ώρα της ημέρας κι αν πάει κάποιος στο κοιμητήριο, ενώ ο Στεφανόπουλος έχει περάσει στη λήθη, ούτε καν το όνομά του δεν αναφέρεται.
Δεν έκανε ποτέ λόγο για την απαράδεκτη συμπεριφορά και τους «ειδικούς λόγους» που επικαλέστηκε ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Δημήτριος, ο οποίος με διάφορα τεχνάσματα και δικαιολογίες, δεν του επέτρεψε να επισκεφθεί τον Ελληνισμό της Αμερικής, διότι γνώριζε ότι η Ομογένεια θα αποθέωνε τον Χριστόδουλο.
Πώς να λησμονηθεί ακόμα εκείνη η αφιλάδελφη και ταπεινωτική συμπεριφορά του Δημητρίου προς τον Χριστόδουλο στη Νεκρώσιμη Ακολουθία του αείμνηστου Ιακώβου.
Αντί να πει στον Βαρθολομαίο άφησε να βάλουμε τον Χριστόδουλο να προστεί της Νεκρώσιμης Ακολουθίας μιας που ήλθε να τιμήσει τον Ιάκωβο αφού δεν ήλθες εσύ, τον είχε και στεκόταν στην άκρη λες και ήταν κάποιος Χωρεπίσκοπος.
Και να σκεφθεί κανείς πως αν ο Χριστόδουλος δεν συναινούσε τον Αύγουστο του 1999 να δώσει απολυτήριο στον τότε βοηθό Επίσκοπό του, τον Βρεσθένης Δημήτριο για να ενταχθεί στο εκκλησιαστικό κλίμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ο Δημήτριος θα εξακολουθούσε να ήταν μέχρι σήμερα αυτός που ήταν επί μισό αιώνα, βοηθός Επίσκοπος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών για διάφορες κατ' ανάθεση παραστάσεις σε υποδοχές εκκλησιαστικών ηγετών, μνημόσυνων, κηδειών και τα παρεμφερή.
Ο Χριστόδουλος γεύθηκε και αρκετές πίκρες κατά την δεκαετή αρχιεπισκοπία του.
Ο «Ε.Κ.» είναι σε θέση να γνωρίζει πως η πιο μεγάλη πίκρα της ζωής του ήταν εκείνη που γεύθηκε στις 30 Απριλίου του 2004, όταν ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο φίλος και γνώριμος από τα παλιά, έφτασε στο σημείο, δυστυχώς, να συγκαλέσει εκείνη την διευρυμένη, όπως χαρακτηρίστηκε, Σύνοδο, και να διακόψει κάθε Ευχαριστιακή και Διοικητική κοινωνία με τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, με αφορμή εκείνο το εκκλησιολογικά πρωτόγνωρο και περίεργο καθεστώς των Μητροπόλεων των λεγόμενων Νέων Χωρών.
Κρίμα! Ήταν μία ατυχής πράγματι πράξη, η οποία σημάδεψε και την ίδια την Πατριαρχία του Βαρθολομαίου. Κι όμως ήταν αμνησίκακος και συγχωρητικός ο Χριστόδουλος.
Για την Ομογένεια της Αμερικής ο Χριστόδουλος ήταν ο καρδιακός φίλος και υποστηρικτής της, με την καρδιά του να ξεχειλίζει πάντοτε από αγάπη, ενδιαφέρον και αγωνία για το σήμερα και το αύριο.
Έφυγε με την πίκρα πως δεν την επισκέφθηκε. Ένα τελευταίο έμπρακτο δείγμα του σεβασμού και της αγάπης του προς την Ομογένεια ήταν και το γεγονός ότι επέλεξε την εφημερίδα της, τον «Εθνικό Κήρυκα», για να παραχωρήσει την τελευταία συνέντευξη της Αρχιεπισκοπίας και της ζωής του, που δημοσιεύθηκε στη Χριστουγεννιάτικη έκδοση στις 22 και 23 Δεκεμβρίου του 2007.
Είναι δε χαρακτηριστικά τα όσα είπε σε σχετική ερώτηση για το μέλλον του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας στην Αμερική ή αν βαίνουμε με ημερομηνία λήξεως, πως «τα πάντα εξαρτώνται από εσάς.
Χάνεται και σβήνει στο χρόνο ό,τι ξεχνιέται και λησμονείται» και τόνισε ότι ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία «χρειάζονται φροντίδα, σεβασμό και διαρκή αναθέρμανση».
Λείπει κραυγαλέα ο Χριστόδουλος από την Ελλάδα σήμερα, ο οποίος τολμούσε και αντιστεκόταν σθεναρά στα οδοστρωτικά ρεύματα του διεθνισμού και της πολτοποίησης της κακώς νοούμενης παγκοσμιοποίησης. Λείπει από την Ελλάδα και τον Ελληνισμό παντού εντός και εκτός συνόρων.
πηγή: http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4223:2010-02-06-16-43-56&catid=25:2009-12-18-08-37-46&Itemid=123
