Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου
από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»
***
Ο Παρθεναγωγός
«Αδιάσειστος στύλος, πύργος ακλόνητος απερίτρεπτον τείχος, βάσις της πίστεως, δόσις θεϊκή, ευσέβειας υπέρμαχος, πλάνης καθαιρέτης εδείχθη ο αθλοφόρος Θεόδοτος».
Όλα αυτά τα χαρίσματα τα είχε, αγαπητοί μου αδελφοί ο αληθή επίσκοπος και καλός ποιμήν Θεόδοτος Άγκυρας. Από την πίστι ποτέ δε παρεξέκλινε παρά σαν στύλος έμεινεν αδιάσειστος, το ποίμνιο του ποτέ δεν αμέλησε παρά σαν μάντρα και πύργος απόρθητος το επροστάτευε και από τους νοητούς λύκους το έσωζε, την αγνότητα σαν κόρην οφθαλμού την διεφύλασσε και μέσα σε τείχη ιερά και παρθενώνες λογικούς την διασφάλιζε και την προέβαλε, την αίρεσι με πάθος επολεμούσε και εδίωκε και πραγματικός ποιμένας και διδάσκαλος και ιερουργός της Άγκυρας αναδείχτηκε.
Ήταν δε και αλείπτης Μαρτύρων. Πολλούς ενεθάρρυνε προς το Μαρτύριο και όχι μόνον εδώ στη γη πνευματικά τους αναγεννούσε με τη διδασκαλία του και το παράδειγμα του, αλλά και στον ουρανό τους προωθούσε με όλες τις δυνάμεις του δια μέσου των υπέρ Χριστού μαρτυρίων.
«Επήλειψας λόγοις σου, ιεροίς τα ιερά προς τους αγώνας γύναια και καθελόντα Μάρτυς τον δυσμενή, ανδρείοις παλαίσμασιν, αφθαρσίας στεφάνους ανεπλέξαντο» του ψάλλει εγκωμιαστικά ο ιερός Υμνογράφος. Ομάδα παρθένων γυναικών εκείνος ενεψύχωσε στο Μαρτύριο και εκείνες οι μακάριες με ανδρείο φρόνημα εβάστασαν το βάρος των θλίψεων και ήπιαν το πικρό του μαρτυρίου ποτήριο μέσα στη λίμνη «αποπνιγείσαι». Η διαταγή μάλιστα του Ηγεμόνα ήταν μέσα στον υγρό τάφο να μείνουν τα σώματα των παρθένων να καταφαγωθούν από τα ψάρια και κανείς να μη τα περιστείλη για να τα θάψη γιατί θα είχε συνέπειες από τον ίδιο.
Ο Επίσκοπος όμως των ψυχών και των σωμάτων Θεόδοτος δεν ημπορούσε να αφήση άταφα τα μαρτυρικά και αγία σώματα και παρά την απαγόρευσι του Ηγεμόνα εκείνος ο «γενναιόφρων» τα περιέστειλε και με κάθε τιμή και τις ευχές της εκκλησίας τα έθαψε για να «επιστρέψουν εις γήν εξ ης ελήφθησαν».
Αντιλαμβάνεσθε όλοι ποιο ήταν το αποτέλεσμα. Η πράξι του Επισκόπου θεωρήθηκε θρασύτατο τόλμημα και σαν αντάρτης επίσκοπος και καταφρονητής των διαταγών της εξουσίας συνελήφθη και στον ηγεμόνα Θεότεκνο επαρουσιάσθη.
Ο άγιος Επίσκοπος Θεόδοτος «επαρρησιάσατο την ευσέβειαν» δεν εδίστασε να ομολογήση το μέγα του κατά Θεό κατόρθωμα και ότι τίποτε δεν θα σταθή ικανό να τον χωρίση από την αγάπη εκείνου ο όποιος έχει το υπέρ παν όνομα. «Της του Χριστού αγαπήσεως όλως με ουδέν χωρίσει, ου θάνατος, ου ζωή, ουδέ πάσα άλλη βάσανος» έλεγε στον Ηγεμόνα.
Γι' αυτό και «τύπτεται σφοδρώς». Πόσον ο διάβολος εμαίνετο κατά των χριστιανών! Και τις πιο ιερές πράξεις πού και οι ειδωλολάτρες στην αρχαιότητα τις εσεβόταν και τις ετηρούσαν τις πολεμούν τα όργανα του και αποτολμούν να κτυπήσουν ανελέητα και αδίστακτα το άγιο σώμα του γηραιού Ιεράρχου!
Και μόνον αυτό; Δυο φορές τον εκρέμασαν επάνω σε υψηλό ξύλο και έτσι κρεμασμένο του καταξέσχισαν τις σάρκες με σιδερένια νύχια και τις ετσουρούφλιζαν με αναμμένες λαμπάδες.
Και όμως με όλα αυτά τα μαρτύρια δεν υπέκυπτεν ο γενναίος αθλητής και ποιμενάρχης, αλλά έντονο τηρούσε της ψυχής του το φρόνημα καθώς λέγει και ο ιερός Υμνογράφος: «Συντρίβει σώμα ταις πολλοίς, ο διώκτης αικίαις, ουκ ισχύει δε όλως σου τον τόνον της ψυχής χαυνώσαι θεία στοργή, του Σωτήρος, μάκαρ, κρατούμενον».
Τελευταία αφού αχαύνωτος έμενεν ο τόνος της ψυχής, με πέτρες του κατασυνέτριψαν τις σιαγόνες και με μαχαίρι του πήραν την κεφαλή. Άλλα η αγία του ψυχή χαίρουσα και αγαλλομένη ανέβηκε και κατεσκήνωσε στις ουράνιες Μονές οπού «ου θλίψις ου στεναγμός αλλά ζωή ατελεύτητος».
Να παράδειγμα προς μίμησι, αγαπητοί μου αδελφοί, παράδειγμα και για τους ποιμένες και για εμάς το ποίμνιο. Ο άγιος Θεόδοτος «εκ νεαράς ηλικίας ανατεθείς τω Θεώ, θεοδότοις αρεταίς την ψυχήν ελάμπρυνε σαφώς» κατά τον Υμνωδό. Οι σημερινοί ποιμένες επίσκοποι και λοιποί κληρικοί ζουν από μικροί με φόβο Θεού; ή μήπως βρήκαν μερικοί απ' αυτούς το θυσιαστήριο σαν τράπεζα εμπορική; Τηρούν εαυτούς αγνούς από του κόσμου ώστε να κερδίζουν την εμπιστοσύνη του λάου ή τα έργα πολλών είναι πονηρά και δεν αντέχουν στο φως; Ιδού ο καθρέπτης, ο άγιος Θεόδοτος ο όποιος πάλι κατά τον Υμνωδό «πανταχού διήρχετο, ψυχάς διδαχαίς, των ευσεβών στηρίζων χάριτι».
Και ερωτώ. Ζουν οι ποιμένες μας αυτές τις άγιες ανησυχίες; Αγρυπνούν υπέρ του ποιμνίου; Διδάσκουν την ευσέβειαν αδιαλείπτως; Στηρίζουν τους πιστούς εν τη πίστει; Η μήπως πολλοί μια και έλυσαν το πρόβλημα της ζωής αναπαύονται στις φαρδιές πολυθρόνες τους ή και αγωνίζονται να αρμέξουν τις παχειές των ευσεβών αγελάδες;
Άλλα και εμείς το ποίμνιο, αγαπητοί μου αδελφοί, ακολουθούμε τους καλούς μας ποιμένες; Τρέχομε στης Εκκλησίας το προσκλητήριον; Είμαστε έτοιμοι για πνευματικούς αγώνες; Όταν η αθεΐα τρίζοντας τα δόντια υπόσχεται απελευθέρωσι των ανθρώπων από το ζυγό του Θεού και εξουθένωσι των φανατικών οπαδών του όταν τα αναρχικά και αθεϊστικά συνθήματα ανεμπόδιστα κυκλοφορούν, εμείς υψώνομε μαζί με τους Επισκόπους και το ιερατείο τη φωνή της διαμαρτυρίας; Συσπειρωνόμαστε μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας, για να σώσωμε την ελπίδα του έθνους, τα παιδιά μας; Η αμελούμε εγκληματικά λέγοντας όσα πάνε και όσα έρθουν;
Η ζωή του αγίου Θεοδότου κείτεται παράδειγμα ολοζώντανο μπροστά μας.
