Ἀκολουθεῖ ἡ περικοπή τῆς ἀναστάσεως τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου.

Ἔτσι ἔχομε μιά ἑνότητα τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπου ὁ Ἰησοῦς, ὁ Κύριος τῆς Ἐκκλησίας, ἀποκαλύπτεται σάν:

-ἐξουσιαστής τῶν φυσικῶν νόμων καί δυνάμεων,

-ἐξουσιαστής τῶν ἀοράτων ἐχθρῶν μας –τῶν δαιμόνων- καί

-νικητής τοῦ θανάτου.

            Λέγει ὁ ἅγ. Κύριλλος ἀρχιεπίσκοπος Ἀλεξανδρείας:

«Ὁ Χριστός, εἶναι ὁ Ἐμμανουήλ –τό παιδί πού θά γεννηθεῖ ἀπό τήν Παρθένο- γιά τό ὁποῖο προφήτευσε ὁ Ἡσαΐας ὅτι θά τοῦ δοθεῖ ἐπίσης τό ὄνομα «Ταχέως σκύλευσον, ὀξέως προνόμευσον».

Δηλαδή: «Λαφυραγώγησε γρήγορα, λεηλάτησε μέ ἀσυγκράτητη ὁρμή».

Συνηθίζει ἡ Ἁγία Γραφή, νά ἀποκαλεῖ τόν Θεό τῶν ὅλων μέ διάφορα ὀνόματα, πού πολλές φορές δηλώνουν τά ἔργα του γιά τή σωτηρία μας.

Ἐπειδή ὁ Λόγος ἔγινε ἄνθρωπος καί σκήνωσε ἀνάμεσά μας, ὀνομάζεται «Ἐμμανουήλ».

Καί ἐπειδή «εἰσῆλθε στήν οἰκία τοῦ μέχρι τότε ἰσχυροῦ διαβόλου, τόν ἔδεσε καί διήρπασε τά σκεύη του», δηλαδή τούς ἀνθρώπους πού τόν προσκυνοῦσαν καί ἦταν δοῦλοι του ὀνομάζεται: «Ταχέως σκύλευσον, ὀξέως προνόμευσον».

Ἡ ἴδια προφητεία ἀποκαλύπτει, ὅτι τό Παιδί τῆς Παρθένου εἶναι Θεός καί μέ τήν ἀκατανίκητη δύναμή του θά λυτρώσει τούς ἀνθρώπους, γιατί «πρίν μάθει νά λέγει «πατέρα» ἤ «μητέρα», θά καταλάβει τόν στρατό τῆς Δαμασκοῦ καί τά λάφυρα τῆς Σαμάρειας, μπροστά στά μάτια τοῦ βασιληᾶ τῶν Ἀσσυρίων».

Εἶναι βαθύ τό νόημα τῆς ἐξεταζομένης προφητείας καί  πολύ πνευματικό. Διότι δέν βλέπομε τόν Χριστό, ἀμέσως μόλις γεννήθηκε νά λαφυραγωγεῖ τή Δαμασκό καί νά ἁρπάζει ἀπό τόν βασιληᾶ τῶν Ἀσσυρίων τούς Σαμαρεῖτες, πού εἶχαν ὁδηγηθεῖ στή χώρα του. Ἄν ὅμως ἐκλάβομε πνευματικά τήν προφητεία, τότε ὁπωσδήποτε θά δοῦμε τήν ἀλήθεια.

Ἡ Δαμασκός καί ἡ χώρα τῶν Ἀσσυρίων, ἤ ὅπως τήν ἔλεγαν «γῆ τῶν γλυπτῶν», ἦταν γεμᾶτες εἴδωλα, βωμούς καί ψευδομάντεις. Ὅλοι λάτρευαν τά δαιμόνια καί τόν ἀρχηγό τους διάβολο.

Ἀντιπροσωπευτική εἰκόνα τῆς κατάστασης πού ἐπικρατοῦσε παντοῦ...

Ἐνανθρώπησε ὁ Χριστός καί ἀμέσως ἄρχισε νά ἁρπάζει μπροστά στά μάτια τῶν δαιμόνων –μέσα ἀπό τά χέρια τους- τούς ἀνθρώπους πού αὐτοί εἶχαν ἀπατήσει. Μέ τό «πού γεννήθηκε», ἄρχισε νά πολεμᾶ γιά χάρη μας τόν νοητό βασιληᾶ τῶν Ἀσσυρίων, δηλαδή τόν διάβολο καί νά τόν καταλεηλατεῖ. Τό διαπιστώσουμε εὔκολα μελετώντας τόν Εὐαγγελιστή Ματθαῖο, πού μιλᾶ γιά τήν προσκύνηση τοῦ Βρέφους ἀπό τούς μάγους, οἱ ὁποῖοι ἄφησαν τήν πλάνη τῶν εἰδώλων καί προσέφεραν τήν λατρεία τους καί τά δῶρα τους στόν ἀληθινό Θεό.

Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός εἶπε, ὅτι ἦλθε νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τήν νοητή αἰχμαλωσία μέ τά λόγια: «Πνεῦμα Κυρίου μένει σ’ ἐμένα, διότι ὁ Κύριος μέ ἔχρισε. Μέ ἔχει ἀποστείλει νά κηρύξω τό χαρμόσυνο ἄγγελμα στούς πτωχούς, νά ἰατρεύσω τούς συντετριμμένους ἀπό τήν ἁμαρτία, νά ἀναγγείλω ἐλευθερία καί ἄφεση στούς αἰχμαλωτισμένους ἀπό τόν νοητό ἐχθρό...».

***

            Ἀξίζει νά προσέξομε, ὅτι ὁ Χριστός, ἀντιμετωπίζει τίς ἀσθένειές μας σάν καρπό  ἁμαρτίας. Σάν σημεῖο ἐξουσίας τοῦ σατανᾶ πάνω μας. Δέν ἀσχολεῖται μέ διακρίσεις φυσικῆς ἀσθένειας καί δαιμονικῆς κατοχῆς.

«Διώκει τά δαιμόνια καί θεραπεύει τούς ἀσθενοῦντας».

            Οἱ ἰάσεις τῶν ἀσθενούντων καί ἡ ἐκδίωξη τῶν δαιμόνων, ἀποδεικνύουν ἐξ ἴσου τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Ἔχουν τήν ἴδια ἔννοια. Σημαίνουν τόν θρίαμβό του ἐπί τοῦ κράτους τοῦ διαβόλου καί τήν ἔλευση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Φανερώνουν, ὅτι ἡ θεία του δύναμη πού τελικά θά νικήσει τήν ἀσθένεια, τόν θάνατο καί τόν διάβολο, ἐνεργεῖ ἤδη ἀνάμεσά μας.

Τά θαύματα προλαμβάνουν κατά κάποιον τρόπο τήν κατάσταση τῆς ἀφθαρσίας καί τῆς ἀθανασίας τῆς αἰώνιας ζωῆς.

            Γι’ αὐτό, ἀπ’ ὅλους τούς ἀσθενεῖς πού ζητοῦν τή βοήθειά του, ὁ Χριστός ἀπαιτεῖ μόνο ἕνα: Νά πιστεύσουν σ’ Αὐτόν.

            Ἡ πίστη μας σ’ αὐτόν εἶναι ἔκφραση τῆς πίστης μας στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί γι’  αὐτό εἶναι «σώζουσα πίστις».

            Ἐπιπλέον, οἱ θεραπεῖες μᾶς ἀνάγουν στήν ἄσχημη πνευματική κατάσταση πού βρισκόμαστε ἐξ’  αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, οἱ ὁποῖες μᾶς κάνουν ψυχικά τυφλούς, χωλούς, παραλύτους, αἰχμαλώτους· μέ δυό λόγια ἀφημένους στό ὑπόβαθρο τοῦ θανάτου.

            Ἀναφέρονται στά εὐαγγέλια πολλές θεραπεῖες δαιμονιζομένων. Ὁ λόγος εἶναι ὅτι σ’ αὐτό τό εἶδος τῆς ἀνθρώπινης συμφορᾶς, φαίνεται καθαρά ἡ κυριαρχία τοῦ διαβόλου, τοῦ ὁποίου τό κράτος συντρίβει ὁ Ἰησοῦς ἀποκαλύπτοντας ἔτσι τή Θεότητα καί τήν παντοδυναμία του.

Ὁ ἅγ. Μάξιμος ὁ ὁμολογητής λέγει, ὅτι μετά τήν πτώση, ὁ ὅλος ἄνθρωπος (ψυχή καί σῶμα), ὑπόκειται στήν ἐπήρεια τοῦ σατανᾶ. Οἱ δαίμονες ἐνεργοῦν σέ ὅλα τά μέρη τῆς ψυχῆς καθώς καί στό σῶμα. Μᾶς παραπλανοῦν διά τῶν αἰσθήσεων στό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας. Μᾶς πολεμοῦν μέ τούς ἐμπαθεῖς λογισμούς καί φαντασίες ἤ ἐξάπτουν -χρησιμοποιώντας τό σῶμα- τά ψυχικά πάθη.

Δηλαδή ἐνεργοῦν ἐναντίον μας διά τῶν λογισμῶν, τῶν ἐπιθυμιῶν καί τῶν παθῶν.

Μερικές φορές καταλαμβάνουν καί τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, ὁπότε τόν ἔχουν ὁλοκληρωτικά στήν κατοχή τους...

***

            Ὁ Χριστός, ἀφοῦ γαλήνευσε τήν ἀγριεμένη θάλασσα καί ἔφτασε στά Γάδαρα, συνάντησε ἄλλη τρικυμία.

Βρῆκε ἕναν ἄνθρωπο μακρυά ἀπό τόν κόσμο. Κανείς δέ μπορεῖ νά ἐπικοινωνήσει μαζί του. Τριγυρίζει γυμνός στίς ἐρημιές. Δέν μιλᾶ. Κραυγάζει. Κανείς δέν τολμᾶ νά τόν συμμαζεύσει.

Ὑπάρχει κάτι χειρότερο;

            Ναί! ἀπαντοῦν οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Ὑπάρχει καί εἶναι ἡ θεληματική ὑποδούλωση μας στήν ἁμαρτία. Στό ὅτι «ἀπειθοῦμε στήν ἀλήθεια καί πειθόμαστε στήν ἀδικία». Στό ὅτι αὐτοπροαίρετα ἀφήνουμε τό φῶς καί προτιμᾶμε τό σκοτάδι. Ἑπομένως: «προαιρέσεως τό πτῶμα, οὐκ ἀνάγκης τό ἔγκλημα».

            Διαβάζομε στό Γεροντικό:

Ὁ ἅγ. Παῦλος ὁ ἁπλοῦς, ὁ μαθητής τοῦ Ἁγ. Ἀντωνίου, εἶχε τό χάρισμα νά βλέπει τήν ψυχική κατάσταση τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἐμεῖς βλέπομε τά πρόσωπά τους.

Κάποτε βρέθηκε ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία καί παρατηροῦσε ὅσους ἔρχονταν νά προσευχηθοῦν. Βλέπει νά μπαίνει κάποιος μέ κατάμαυρο πρόσωπο. Δύο δαίμονες τοῦ εἶχαν περάσει χαλινάρι καί νά τόν ἔσερναν ἐδῶ καί ἐκεῖ.

Ὁ ἄγγελός του στεκόταν μακρυά σκυθρωπός.

Ὁ Παῦλος δάκρυσε, χτύπησε τό στῆθος του καί ἀφοῦ κάθησε στήν πόρτα, θρηνοῦσε τό κατάντημα τοῦ ἀδελφοῦ.

Τελείωσε ἡ ἀκολουθία καί βλέπει ὁ ἀββᾶς Παῦλος τόν ἄνθρωπο πού εἶχε μπεῖ στό ναό κατάμαυρος, νά βγαίνει ἀγνώριστος:

Λαμπρό πρόσωπο, ὁλόλευκο σῶμα, οἱ δαίμονες νά ἔχουν φύγει μακρυά· καί ὁ ἄγγελός του τόν συνόδευε χαρούμενος.

Ὁ Γέροντας δόξασε μέ μεγάλη φωνή τόν Θεό γιά τήν φιλανθρωπία καί τήν ἄφατη ἀγαθότητά του. Ἔπειτα μάζεψε ὅλους ὅσοι ἦταν ἐκεῖ. Τούς περιέγραψε τήν ἄθλια κατάσταση τοῦ ἀδελφοῦ πρίν μπεῖ στήν Ἐκκλησία καί τήν θαυμαστή μεταβολή του.

Μετά τόν παρακάλεσε νά τούς δώσει ἐξηγήσεις.

Ἐκεῖνος, δέν δίστασε νά ἐξομολογηθεῖ δημοσίως:

-Εἶμαι πολύ ἁμαρτωλός... Γιά πολύ χρόνο ἔπεφτα στήν πορνεία. Σήμερα μπῆκα στήν ἁγία ἐκκλησία καί ἄκουσα τόν προφήτη Ἡσαΐα -ἤ καλύτερα τόν ἴδιο τόν Θεό- νά μᾶς λέγει:

«Λουσθεῖτε μέ τή μετάνοια καί γίνετε καθαροί.

Ἀφαιρέσατε ἀπό τίς ψυχές σας τίς πονηρίες σας, ὥστε νά μή φαίνονται ἀκάθαρτες μπροστά στά μάτια μου.

Συνηθεῖστε νά κάνετε τό καλό καί τήν ἀρετή.

Καί ἀφοῦ μετανοήσετε ἐλᾶτε νά λογαριασθοῦμε... Καί τότε ἄν οἱ ἁμαρτίες σας εἶναι σάν τό κόκκινο χρῶμα, θά τίς λευκάνω σάν τό χιόνι. Ἄν μέ ἀκούσετε θά φάγετε τά ἀγαθά τῆς γῆς».

Ἄκουσα τοῦτα τά λόγια –εἶπε ὁ ἀδελφός- καί ἱκέτευσα:

«Κύριε, αὐτά πού ὑποσχέθηκες μέ τόν προφήτη σου, ἄς πραγματοποιηθοῦν σέ μένα τόν ἁμαρτωλό. Σέ διαβεβαιώνω, ὅτι ἀπό σήμερα σταματῶ τήν ἁμαρτία καί γίνομαι δικός σου δοῦλος».

Μέ τέτοια ἀπόφαση βγῆκα ἀπό τήν ἐκκλησία...

Τότε ὅλοι δόξασαν τόν Θεό λέγοντας: «Ὡς ἐμεγαλύνθη τά ἔργα σου Κύριε, πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας».

***

            Πῶς ὅμως μποροῦμε νά ἀντιμετωπίσομε τόν διάβολο:

            Λέγει ὁ ἅγιος Παχώμιος:

«Ἀδελφοί μου, ἀκούω πολλές φορές τούς πονηρούς δαίμονες νά θρηνοῦν καί νά λένε: Ὁ τάδε χριστιανός, προσευχήθηκε ἐκτενῶς. Ὁλόψυχα. Μᾶς καῖνε τέτοιες προσευχές. Γι’ αὐτό φύγαμε μακρυά του.

Ὀφείλομε νά παραμένομε πνευματικά ἄγρυπνοι.

Νά ἐπιμένομε στήν προσευχή.

Νά περιφρουρούμεθα μέ τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.

Νά ὑποτασσόμαστε στό θέλημά του.

Ἄν ἔτσι ἀγωνιζόμαστε, οἱ ἐχθροί μας ἀποδυναμώνονται. Δέ μποροῦν νά μᾶς βλάψουν».

Ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος συμβουλεύει:

«Παιδιά μου, δέν πρέπει νά φοβεῖσθε τούς δαίμονες καί ὅταν ἀκόμη ἐπιτίθενται καί μᾶς ἀπειλοῦν μέ θάνατο. Εἶναι ἀσθενεῖς. Τό μόνο πού μποροῦν, εἶναι νά ἀπειλοῦν. Μέ τήν ἔνσαρκο Οἰκονομία τοῦ Κυρίου, κατέρρευσε ὁ ἐχθρός καί ἐξασθένησε ἡ δύναμή του. Τόν Θεό μόνο νά φοβούμεθα. Τούς δαίμονες νά τούς καταφρονοῦμε.

Ἐν τούτοις, παρότι ἀδύνατοι, δέν ἡσυχάζουν... Εἶναι πολύ πονηροί. Τό μόνο πού τούς ἐνδιαφέρει, εἶναι πῶς θά βλάψουν τούς ἀνθρώπους πού σέβονται τόν Θεό.

Ὅταν ἔρχονται ἐναντίον μας, ἄς ἐπιτείνομε τόν πνευματικό ἀγώνα.

Φοβοῦνται πολύ τήν κατά Χριστόν ἄσκηση.

Τρέμουν τήν νηστεία, τήν ἀγρυπνία, τήν ἀδιάλειπτη προσευχή, τήν ἀφιλαργυρία, τήν ταπείνωση, τήν ἀγάπη πρός τούς πτωχούς, τήν εἰρηνική συμπεριφορά· καί πάνω ἀπ’ ὅλα τήν εὐσέβεια πρός τόν Χριστό.

Ἄν σᾶς ἐπιτεθοῦν, μή φοβεῖσθε. Σφραγισθεῖτε μέ τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. Σταυρώσατε καί τό σπίτι σας. Ἐπικαλεσθεῖτε μέ πίστη τό ὄνομα τοῦ Κυρίου. Ἀμέσως θά ἐξαφανισθοῦν, διότι τρέμουν τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, ἐπειδή πάνω στόν Σταυρό τούς ἐκμηδένισε τελείως ὁ Κύριος. Μή χάνομε λοιπόν τό ἠθικό μας. Μή δημιουργοῦμε φανταστικούς φόβους. Νά ἑδραιώνεται ἡ ψυχή μας μέ τή σκέψη ὅτι ἐφ’ ὅσον φροντίζομε νά ἔχομε κοντά μας τόν Κύριο, τίποτε δέ μποροῦν νά μᾶς κάνουν οἱ ἐχθροί.

Μή τούς ἀκοῦμε ἔστω καί ἄν μᾶς δίδουν συμβουλές πού φαίνονται «καλές». Ὁ Κύριος τούς ἐφίμωνε παρότι τόν ὁμολογοῦσαν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, διότι μαζί μέ τήν ἀλήθεια σπέρνουν κρυφά τήν κακία τους.

Εἶναι ἀπαράδεκτο τή στιγμή πού ἔχομε τίς ἅγιες Γραφές, νά ζητᾶμε διδασκαλία ἀπό τόν διάβολο, πού ξέπεσε ἀπό τή θέση του καί ἔκανε ἄλλα ἀντ’ ἄλλων».

Ἀναφέρεται στόν βίο τοῦ ἅγ. Ἀναστασίου τοῦ Σιναΐτου ὅτι τά πονηρά πνεύματα, τρέμουν ἰδιαίτερα τίς προσευχές ἐκεῖνες πού μιλοῦν γιά τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί τήν νίκη του κατά τῶν ἀοράτων ἐχθρῶν.

Ὁ πασχαλινός ψαλμός: «Ἀναστήτω ὁ Θεός καί διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροί αὐτοῦ», εἶναι ἀντιπροσωπευτικό παράδειγμα.

Τονίζεται ἀκόμη ὅτι ὁ τίμιος Σταυρός, τό Ἅγιο Βάπτισμα καί ἡ θεία Κοινωνία εἶναι τά πιό δυνατά ὅπλα. Ἄν μάλιστα φροντίζαμε νά κοινωνοῦμε ἀξίως καί νά διατηροῦμε τήν χάρη πού παίρνομε θά ἦταν ἀδύνατο νά μᾶς βλάψει ὁ πονηρός.

Ὅσους δέν ἐξοπλίζονται μέ τά ὅπλα πού εἴπαμε καθώς καί αὐτούς πού ἀρνοῦνται τήν θεότητα τοῦ Χριστοῦ, ὁ διάβολος τούς θεωρεῖ φίλους του...

***

            Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι τά πονηρά πνεύματα, ἀναγνωρίζουν στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ τόν Μεσσία, ἀσχέτως ἄν γι’ αὐτά ἡ παρουσία του δέν εἶναι σωτηρία ἀλλά καταστροφή.

Ἀντίθετα, οἱ Γαδαρηνοί, παρά τά ὑπερφυσικά σημεῖα πού εἶδαν, ἀδυνατοῦν νά τόν ἀναγνωρίσουν. Δέν κατάφεραν νά διακρίνουν «ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεός τόν λαόν αὐτοῦ». Νά ἁρπάξουν τήν ἀνεπανάληπτη εὐκαιρία πού τούς ἐδόθη.

            Κρατοῦν στάση ἀνάλογη μέ τῶν Φαρισαίων, πού ἰσχυρίζονταν ὅτι ὁ Χριστός ἐκβάλλει τά δαιμόνια μέ τήν δύναμη τοῦ Βεελζεβούλ.

            Ἀνησυχοῦν οἱ Γαδαρηνοί, διότι διαπιστώνουν ὅτι τό νά ἔχεις κοντά σου τόν Χριστό στοιχίζει. Φοβοῦνται ὅτι τηρώντας πιστά τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί παίρνοντας στά σοβαρά ὅτι εἶναι μαθητές του δεσμεύονται ἀπέναντί του, χάνουν τήν ἀνεξαρτησία τους, παύουν νά ἀποφασίζουν ὅπως τούς ἀρέσει.

            Μήπως τούς μοιάζομε;

            Κρατᾶμε καί μεῖς κάποια ἀπόσταση ἀσφαλείας ἀπό τόν Θεό;

            Ἀφήνουμε περιθώρια στή σχέση μας μαζί του;

***

            Ξεχνᾶμε ποιοί εἴμαστε!..

Θέλουμε νά διαπραγματευόμαστε μέ τόν Θεό καί νά ἀποφασίζουμε ἀπό κοινοῦ σάν δυό φίλοι. Νά κάνουμε διάλογο μεταξύ ἴσων.

Λάθος σκεπτικό! Ὁ Χριστός διδάσκει ὅτι πρώτη προϋπόθεση γιά νά ἀποδεσμευθοῦμε ἀπό τήν τυραννία τῶν δαιμόνων καί νά  διαλεχθοῦμε μαζί του εἶναι ἡ μετάνοιά.

Ἔπειτα, ἡ ἐπίγνωση τῆς θέσης μας.

Ὁ Χριστός, δέν μᾶς καλεῖ νά μιλήσουμε σάν ἴσοι μαζί του.

Ὄχι, λέγει ὁ Χριστός. Δέν εἴμαστε ἴσοι. Ἐγώ εἶμαι ἐκεῖνος πού σᾶς θεραπεύει. Ξέρω καλύτερα ἀπό σᾶς τά ὅριά σας καί τήν κατάστασή σας. Δέν σᾶς ζητῶ κάτι περισσότερο ἀπό αὐτό πού μπορεῖτε. Εἶμαι ἐκεῖνος πού νίκησα τό σατανᾶ καί ἐπιβλήθηκα στά στοιχεῖα τῆς φύσης. Εἶμαι ὁ Κυρίαρχος τοῦ κόσμου. Εἶμαι ὁ Νομοθέτης. Δέν γίνεται νά μιλῶ σάν ἴσος μέ σᾶς...

Ὅμως σέβομαι τήν ἐλευθερία σας.

Ἀφήνω σέ σᾶς τήν εὐθύνη γιά τήν ἀπόφασή σας: γιά τό ἄν θά πάρετε στά σοβαρά τίς ἐντολές μου καί τή δέσμευσή σας ἀπέναντί μου, πού ἀναλάβατε μέ τό βάπτισμα.

***

Μᾶς μένουν δύο ἐπιλογές:

Μιά, νά μιμηθοῦμε τούς Γαδαρηνούς καί νά ζητήσομε ἀπό τόν Χριστό νά φύγει ἀπό τά ὅριά μας...

Ἡ ἄλλη, εἶναι ἡ ἐπιλογή τοῦ πρώην δαιμονιζομένου. Ἡ ἀπόφασή του νά μείνει γιά πάντα ἀφοσιωμένος μαθητής τοῦ Χριστοῦ.

Ἄν τή προτιμήσουμε θά ζήσουμε μιά πρωτόγνωρη ἀλλαγή. ΑΜΗΝ.-