από την εφημερίδα «VETO της Κυριακής», 14-3-2010

Η κυρία Λιάνα Κανέλλη είναι βουλευτής του ΚΚΕ

***

Έφτασε το τέλος των ψευδαισθήσεων της εργατικής τάξης, που παράγει τα πάντα και δανείζεται και τον αέρα που αναπνέει.

***

Οι σωτήρες είναι γυμνοί. Πουλάνε την πατρίδα κι έναν ευρωδωσιλογισμό σε συσκευασία αυτοκτονικού ψευδοσοβινισμού.

Ναι, υπάρχει ελπίδα. Είναι εδώ. Μπροστά μας, δίπλα μας. Οι βολεμένοι περνούν στο αντάρτικο για να υπερασπιστούν το δίκιο του εργάτη. Το δικό τους. Το έμαθαν όταν τα 'φτυσε η πιστωτική τους κάρτα...

***

Η Ε.Ε., όπως πουλήθηκε από εμποράκους των εθνών, μεταπράτες των κολοσσιαίων πολυεθνικών συμφερόντων και ιθαγενείς επιστάτες, με την ψευδαίσθηση ότι δεν είναι νεόπλουτοι μικροαστοί αλλά «Φαναριώτες» μεγαλοαστοί, πνέει τα λοίσθια. Όχι μόνον οικονομικά αλλά κυρίως ιδεολογικά και πολιτικά.

Στη μετα-Μάαστριχτ εκστρατεία της δικτατορικής ελίτ των Βρυξελλών, με στόχο την υλοποίηση της Λισαβόνας, οι λαοί έγιναν Ιφιγένειες και σφάζονται για την ωραία χρηματοπιστωτική καταβόθρα των κερδών.

ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ τριακονταετών, εκατονταετών και δύο παγκοσμίων πολέμων να ποτίζει τα εδάφη της και με τα κόκαλα των τιμίων να φωτίζουν γενναία τον ευρωενωσιακό Μεσαίωνα, η συζήτηση για το μέλλον των Ελλήνων ως Ευρωπαίων και των Ευρωπαίων ως Ελλήνων δεν γίνεται μήτε πολιτικά μήτε διαλεκτικά - εν τέλει απολίτιστα.

Λογιστές και σαράφηδες, ηθικοί(;) τάχα μου δήθεν «φιλάνθρωποι» καπιταλιστές, μεσάζοντες χαρτογιακάδες και εκπορνευμένα διδακτορικά κάθονται και υπολογίζουν το βεληνεκές του όπλου φτώχεια. Τις παράπλευρες απώλειες της νεοαποικιοκρατίας, της σύγχρονης δουλείας, το δόγμα της ιδιόκτητης Ευρώπης

Η αριστοτελική αρχή του ανθρώπου ως πολιτικού ζώου απελευθέρωσε, βοηθούσης της επικοινωνιακής εξέλιξης των μαζικών μέσων, τις δυνάμεις της αποκτήνωσης. Βαίνουμε ολοταχώς σε μια σύνθεση κρατών, κρατιδίων, προτεκτοράτων και εξαθλιωμένων περιφερειών στην ήπειρο μας, όπου ο λευκός άνθρωπος κυριαρχεί ως κτήνος με το μόνο όπλο του: την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Ναι, υπάρχει ελπίδα αναστροφής και καταστροφής της προσωρινώς κυρίαρχης αστικής πολιτικής. Γιατί έφτασε το τέλος των ψευδαισθήσεων της εργατικής τάξης, που παράγει τα πάντα και καταλήγει να δανείζεται και τον αέρα που αναπνέει, τη λιακάδα που ξημερώνει.

Ολοένα και περισσότεροι, νέοι, γυναίκες, γέροι, χρυσές ηλικίες που ακούνε για... διαφάνεια, λόγου χάριν, βλέπουν διάφανες μόνο τις τσέπες τους.

Οι κοιμισμένοι κι ενσωματωμένοι ακαδημαϊκοί και διανοούμενοι βλέπουν τους διαστροφικούς όρους, όπως «πολυπολιτισμικός», να ξεχαρβαλώνουν αυτόν καθαυτό τον ίδιο τον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο πολιτισμό.

ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΜΑΖΕΣ, τρομοκρατημένες από τα σύγχρονα προβοκατόρικα καμένα Ράιχσταγκ, βλέπουν ακόμα και φαιδρές, αλλά πάντα επικίνδυνες, ανασυστάσεις σωτήριων εθνικοσοσιαλισμών. Ποιος θα φανταζόταν τη νύχτα του Πολυτεχνείου, όταν παιδιά τότε νέα αποφασίστηκε να βαφτιστούν λαοκρατία, ας πούμε, μετρώντας άστρα, ότι ο Αϊ-Γιώργης Καρατζαφέρης θα συνεργαζόταν πλέκοντας εγκώμια με το γιο του Ανδρέα, τον Γιώργο. Εθνικό (ΛΑΟΣ) – σοσιαλιστική (ΠΑΣΟΚ) επίθεση στο δράκο λαό.

Η σεισάχθεια μετά το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» δεν είναι απόφαση αρχόντων. Είναι επαναστατική διαδικασία με όρους 21ου αιώνα. Η οργή του σύγχρονου ανθρώπου που βλέπει να υποδουλώνεται στο πλαίσιο μιας ψευδοδημοκρατίας κι ενός πλουτοκρατικού μονολόγου, που μετράει ανάγκες και όνειρα με spread και άλλα τέτοια, επιτάσσει μια διαλεκτική, ιδεολογική και πολιτική, που ήδη σχηματίζεται δια χειμάρρων σε ταξικό ποτάμι εργαζομένων. Ο όγκος της είναι ευθέως ανάλογος της καταστολής.

Οι σωτήρες είναι γυμνοί. Πουλάνε την πατρίδα κι έναν ευρωδωσιλογισμό σε συσκευασία αυτοκτονικού ψευδοσοβινισμού.

Ναι, υπάρχει ελπίδα. Είναι εδώ. Μπροστά μας, δίπλα μας. Οι βολεμένοι περνούν στο αντάρτικο για να υπερασπιστούν το δίκιο του εργάτη. Το δικό τους. Το έμαθαν όταν τα 'φτυσε η πιστωτική τους κάρτα...