***
B. Μαρκεζίνης Θ. Καρυώτης – Ανοιχτή επιστολή για ΑΟΖ:
Η «τραγωδία» του Καστελόριζου
28-12-2010 15:50:26
Ανοιχτή επιστολή προς την πολιτική ηγεσία του τόπου απηύθυνε ο ακαδημαϊκός Βασίλειος Μαρκεζίνης και ο καθηγητής πανεπιστημίου του Maryland Θεόδωρος Καρυώτης αναφορικά με το νομικό καθεστώς που διέπει την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) και ιδιαίτερα αυτό της οριοθέτησης στο Καστελόριζο. Το θέμα είναι κρισιμότατης σημασίας για τα εθνικά θέματα καθώς εμπίπτει και στην εκμετάλλευση των πετρελαιοφόρων κοιτασμάτων του Αιγαίου.
Η επιστολή των δύο ακαδημαϊκών ανδρών έχει ως εξής:
"Η δια μονομερούς δηλώσεως δημιουργία της κυπριακής (ΑΟΖ) το 2004 από τον Πρόεδρο Παπαδόπουλο ήταν πραγματικά ηγετική κίνηση. Αν και η Τουρκία διεμαρτυρύθη, η απόφαση έγινε αμέσως αποδεκτή και από την ΕΕ και από τις ΗΠΑ. Επανειλημμένες προσεγγίσεις του όμως προς την Ελληνική πλευρά, να οριοθετήσει μαζί με την Κύπρο την ΑΟΖ, του έμειναν αναπάντητες. Η πρόσφατη απόφαση της μεγαλονήσου να οριοθετήσει την ΑΟΖ με το Ισραήλ δεν αφήνει πλέον καμία δικαιολογία στην Ελλάδα να μην ασκήσει τα νόμιμα δικαιωματά της.
Εδώ και 30 χρόνια η χώρα μας επιμένει ότι η μοναδική διαφορά με την Τουρκία - η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου - είναι νομικής φύσης. Η έννοια της υφαλοκρηπίδας όμως έχει, εδώ και 25 χρόνια, υπερκεραστεί απ' αυτή της ΑΟΖ.
Με βάση τα άρθρα 55-57 της νέας Σύμβασης του 1982 ως ΑΟΖ ορίζεται η πέραν και παρακείμενη της αιγιαλίτιδας ζώνης περιοχή σε πλάτος μεχρι 200 ναυτικών μιλίων από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης και εντός της οποίας το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα σε θέματα που έχουν σχέση με την εξερεύνηση, εκμετάλλευση, διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πηγών ζώντων ή μη των υδάτων, του βυθού και του υπεδάφους της θάλασσας.
Επίσης η Σύμβαση αναφέρει ρητά (άρθρο 121, παράγραφο 2) ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα ενός νησιού καθορίζονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζονται και για τις ηπειρωτικές περιοχές. Επομένως, η Τουρκία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα ίδια επιχειρήματα για την ΑΟΖ που προβάλλει για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου, ότι, δηλαδή, τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι κάθονται πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας. Επιπλέον, η νέα Σύμβαση έχει καταργήσει τη γεωλογική έννοια της υφαλοκρηπίδας και έτσι η Τουρκία έχει χάσει άλλο ένα επιχείρημα.
Κλειδί σ' αυτή την οριοθέτηση είναι το Καστελόριζο, νησί το οποίο κατοικείται και, κατά συνέπεια, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι και διαθέτει ΑΟΖ και ότι είναι νησί της ΕΕ. Εάν η Ελλάδα δεχτεί να προχωρήσει σε οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο χωρίς τον υπολογισμό του Καστελόριζου, η εμφανής συνέπεια θα είναι η Ελλάδα να μην έχει θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο!
Οι τελευταίες μελέτες που έχουν γίνει δείχνουν ότι υπάρχουν μεγάλες ποσότητες φυσικού αερίου και πετρελαίου στο τρίγωνο Καστελόριζου-Κρήτης-Κύπρου. Οι περισσότερες απο αυτές τις μελέτες έγιναν από αμερικανικές εταιρείες πού, προφανώς, ειδοποίησαν τους Τούρκους γι΄αυτό και, πιθανώς, είναι ζήτημα χρόνου προτού οι τελευταίοι αρχίσουν να προκαλούν την Ελλάδα με έρευνες στην περιοχή.
Τελευταία ακούονται πολλά γύρω από την παλαιά Αμερικανική ιδέα περί συνεκμεταλλεύσεως.
Η συνεκμετάλλευση δεν οδηγεί πουθενά, δεν λύνει κανένα πρόβλημα, και γι΄αυτό ουδέποτε χρησιμοποιήθηκε από άλλες χώρες που αντιμετώπισαν τα προβλημάτων που έχουμε με την Τουρκία. Συνεκμετάλλευση λοιπόν θα είναι τραγικό λάθος με επιπτώσεις και σε άλλους τομείς των διμερών σχέσεων, ανοίγοντας την όρεξη της Τουρκίας και για άλλους οικονομικούς πόρους, όπως την αλιεία.
Εν όψει των ανωτέρω, η Ελλάδα, ακολουθούσα το παράδειγμα άλλων χωρών (π.χ ΗΠΑ, Ρωσία, των περισσοτέρων χωρών της ΕΕ, Ισραήλ) να διακηρύξει την κυριαρχία της σε ΑΟΖ με βάση τη Σύμβαση του 1982.
Τα ανωτέρω μπορούν να γίνουν με την ψήφιση νόμου που να δημιουργεί ΑΟΖ στις ελληνικές θάλασσες και εν συνεχεία να ανακοινωθεί στον ΟΗΕ. Μετά θα έρθουμε σε διαπραγματεύσεις με την Κύπρο και την Αίγυπτο προς καθορισμό της διαχωριστικής γραμμής.
Βεβαίως, η Τουρκία δεν θα αναγνωρίσει τέτοια κίνηση, όπως έπραξε και πρόσφατα με την Κύπρο. Νομικώς όμως αυτό είναι αδιάφορο. Σ’ αυτή την περίπτωση όμως θα πρέπει να της υπενθυμίσουμε ότι η προσχώρησή της στην Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας είναι μια από τις προϋποθέσεις για την πλήρη ένταξή της στην ΕΕ.
Βεβαίως, η «χώρα των μηδενικών διαφορών» θα μπορούσε, αγνοώντας το Διεθνές Δίκαιο, να επανέλθει στις παράνoμες παραβιάσεις του εναερίου και υδάτινου χώρου μας. Επιθυμεί όμως να καταστρέψει την εικόνα ότι «έχει αλλάξει» που και η ίδια αλλά και οι εν Ελλάδι υποστηρικτές της, εδώ και χρόνια, προσπαθούν να δημιουργήσουν;"
Με φιλικόυς χαιρετισμούς,
Βασίλειος Μαρκεζίνης, Ακαδημαικός
Θεόδωρος Καρυώτης, Καθηγητής Πανεπιστημίου
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Πηγή: http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=16463&Itemid=139
***
Συνέντευξη του Β. Μαρκεζίνη στον Τύπο της Κυριακής:
"Ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να έχει τα κότσια να παίρνει δύσκολες αποφάσεις
όχι μόνο στα οικονομικά, αλλά και στα εθνικά θέματα"
Λαμπρό μυαλό και ένθερμος πατριώτης, ο ακαδημαϊκός κ. Βασίλειος Μαρκεζίνης, τιμημένος με τον τίτλο του σερ, έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον των Ελλήνων τόσο με την ικανότητά του να προβάλλει νέες ιδέες όσο και με τη δυνατότητά του να τις παρουσιάζει άνευ κειμένου στις διάφορες ομιλίες του. Καίτοι ζει στο εξωτερικό, παρακολουθεί στενά και τη διεθνή και την εσωτερική σκηνή και δεν κρύβει τις ανησυχίες του για τα πολλαπλά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Αληθινός χείμαρρος, ο κ. Μαρκεζίνης σε πείθει όταν τον συναντάς για το ανιδιοτελές ενδιαφέρον του για την πατρίδα, αλλά ταυτόχρονα είναι πάντα έτοιμος να συζητήσει και ακόμα να παραδεχτεί λάθη του, όταν τον πείσεις γι’ αυτό.
Στην αποκαλυπτική συνέντευξη που ακολουθεί, ο κ. Μαρκεζίνης διατυπώνει τολμηρές, αν όχι και ασυνήθιστες, ιδέες εφ’ όλης της ύλης, προτρέποντας τον πρωθυπουργό να δείξει και στα εθνικά θέματα τα ίδια κότσια που έδειξε και στη λήψη μερικών οικονομικών αποφάσεων. Η συνέντευξη τελειώνει με τη ρηξικέλευθη πρόταση να γίνουν εκλογές, μια και η χώρα, ουσιαστικά, έχει φθάσει στο αδιέξοδο - οικονομικό, κοινωνικό, εθνικό. Γι’ αυτόν, το ενδεχόμενο να μην κερδίσει κανείς αυτές τις εκλογές δεν θα σημαίνει καταστροφή. Αντίθετα, μια ανανεωμένη Βουλή, χωρίς ένα κόμμα να έχει πλειοψηφία, θα αναγκαζόταν να συμφωνήσει σ’ ένα πρόγραμμα κοινής αποδοχής, που μετά, τουλάχιστον τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, θα μπορούσαν να εφαρμόσουν με τη συναίνεση της μεγίστης πλειοψηφίας της Βουλής.
- Από την αρχή του 2010 τονίζετε, με αυξανόμενες λεπτομέρειες, ότι οι διαπραγματεύσεις για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου προχωρούν μυστικά, αλλά σταθερά, πράγμα που η ελληνική κυβέρνηση ή δεν το αναφέρει ή το αρνείται. Εμμένετε στη θέση σας;
Ασφαλώς με μεγάλη λύπη, αλλά και μεγάλη σιγουριά. Σημειώνω δε τούτο και γιατί γνωρίζω πολλά από όσα μαγειρεύονται στο παρασκήνιο, αλλά και γιατί οι Τούρκοι λένε ακριβώς τα ίδια που λέω και εγώ ( π.χ. βλ. πρόσφατη δήλωση του κ. Νταβούτογλου στη Νέα Υόρκη). Προφανώς οι δικοί μας θεωρούν τους συμπατριώτες μας ανόητους ή ότι είναι τόσο απορροφημένοι από τις οικονομικές κακουχίες ώστε δεν θα αντιδράσουν.
- Δηλαδή, ούτε και η πρόσφατη ρητή διάψευση του πρωθυπουργού ότι δεν μελετώνται παραχωρήσεις χάριν της ιδέας της συνεκμετάλλευσης δεν σας πείθει για το αντίθετο;
Στα μάτια μου, η διάψευση του πρωθυπουργού δεν είναι σαφής… Γιατί μας είπε ότι τέτοιου είδους συζητήσεις δεν μπορούν να γίνονται υπό το καθεστώς απειλών, π.χ. περί casus belli και αμφισβητήσεων των δικαιωμάτων μας στο θαλάσσιο και εναέριο χώρο. Με άλλα λόγια, παύσε τις απειλές (ή δώσε την εντύπωση ότι έπαυσαν) και μετά θα αρχίσει η συνεκμετάλλευση στα ... νερά μας!
- Αν δεχθούμε αυτά που λέτε ως ορθά, πώς προχωρούμε περαιτέρω, μια και αυτές οι διαφορές πρέπει κάποτε να λυθούν;
Πρώτον, τέτοιες «συζητήσεις» δεν γίνονται εν κρυπτώ, έστω και αν η παρούσα κυβέρνηση έχει σχετική πλειοψηφία στη Βουλή. Κατά τη γνώμη μου, τα υπό διαπραγμάτευση θέματα πρέπει, τουλάχιστον στις βασικές τους γραμμές, να συζητηθούν δημόσια και να συμφωνηθούν στη συνάντηση αρχηγών οι κατευθυντήριες γραμμές, και μόνο μετά μπορεί να αρχίσουν συζητήσεις. Το λέω αυτό γιατί η κυβέρνηση, αλλά και οι γείτονες εξ Ανατολών καλόν είναι να καταλάβουν ότι κυριαρχικά δικαιώματα δεν απεμπολούνται και μάλιστα από ένα κόμμα που σήμερα αντιπροσωπεύει μόλις 20% περίπου των ψηφοφόρων.
Δεύτερον, κυριαρχικά δικαιώματα -μας διδάσκει η Ιστορία- παραδίδονται μόνο κατόπιν ενός χαμένου πολέμου και όχι προκαταβολικά, έτσι μόνο και μόνο για να δείξουμε πόσο συναινετικοί είμαστε. Η «παραδοτική» συμπεριφορά είναι, κοντολογίς, πρωτοφανής.
Τρίτον, προσωπικά πάω ένα βήμα πιο πέρα και υποστηρίζω ότι αν το ελληνικό Κοινοβούλιο θέλει να προχωρήσει σε μια γενική διευθέτηση των ελληνοτουρκικών θεμάτων (πέραν του μόνου, καθ’ ημάς, θέματος, δηλαδή της υφαλοκρηπίδας), θα έπρεπε τότε να βάλουμε στο τραπέζι όλες τις διάφορες που προκύπτουν από τουρκικές παρανομίες ή παραβιάσεις των αρχών της καλής γειτονίας. Αναφέρομαι έτσι στο μεταναστευτικό, στις συνεχείς επεμβάσεις στις θρησκευτικές μειονότητες της Βορείου Ελλάδος, στη μη αποζημίωση ελληνικών περιουσιών στην Πόλη μετά τα γεγονότα του 1955, στις συνεχείς προκλήσεις στον εναέριο και υδάτινο χώρο μας κ.ο.κ. Επιμένω σε όλα αυτά, μια και επί του παρόντος συζητούμε για δικές τους «φτιαγμένες» απαιτήσεις στην επικράτειά μας και όχι για χρόνια παράπονα δικά μας, που απορρέουν από τη δική τους συνεχή προκλητικότητα.
- Μήπως τέτοια διαπραγμάτευση απαιτεί «πολιτικά κότσια» που, από χαρακτήρα ή λόγω των περιστάσεων, δεν έχει κανείς;
Είναι περιττό να υπενθυμίσει κανείς στον πρωθυπουργό ότι δεν είναι μόνο αρχηγός του κόμματός του, αλλά και ο υπ’ αριθμόν ένα υπηρέτης όλης της χώρας. Η σκέψη του από τα δικά της συμφέροντα πρέπει, λοιπόν, πάντα να εκκινεί. Αυτή η υποχρέωση μπορεί ενίοτε να οδηγήσει σε σύγκρουση «συμφερόντων» μεταξύ των καλόπιστων μεν, αλλά προσωπικών ή κομματικών του πιστεύω, και του αντικειμενικώς διαπιστωμένου συμφέροντος της πατρίδας. Τέτοιες συγκρούσεις ιδεών λύνονται μόνο όταν ο πρωθυπουργός είναι ηγέτης, δηλαδή έχει «κότσια» να παίρνει δύσκολες αποφάσεις, ιδίως αν έχει, όντως, το λαό μαζί του. Κοντολογίς, συμφωνώ με τον κ. Σαμαρά όταν, στην πρόσφατη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό, είπε ότι «για εμάς η έννοια της σωτηρίας της πατρίδας δεν έχει μόνον οικονομική διάσταση». Αυτό σημαίνει ότι τα δύο -οικονομικό και εθνικό- περπατάνε μαζί και όχι ότι το ένα επιτρέπει να ξεχνιέται το άλλο!
- Και γιατί δεν κάνουμε κάτι τέτοιο;
Επί τετραετία τώρα διαφωνώ με όλους εκείνους - διπλωμάτες, επιδοτούμενους ακαδημαϊκούς οργανισμούς ή δημοσιογράφους- που διστάζουν να αναφέρουν καν τη λέξη «πατριωτισμός» και με χίλιους δύο τρόπους προσπαθούν -υπό αμερικανική επιρροή- να μας πείσουν ότι οι Τούρκοι άλλαξαν και ότι είναι συμφέρον μας να μοιράσουμε μαζί τους την περιουσία μας! Λάθος μέγιστον. Φοβούμαι ότι ενδεχομένως αυτά που πιστεύω εγώ δεν είναι στο μυαλό των διαπραγματευτών. Αν έχω δίκιο, τότε το μέγιστο κομμάτι της φαιάς των ουσίας ασχολείται μόνο με το πώς να βρουν τρόπο να «ωραιοποιήσουν» τα ουσιαστικώς συμφωνηθέντα. Παρουσιάζοντας τη λύση ως, κατά βάσιν, επιχειρηματική απόφαση γεωτρήσεων και σμικραίνοντας τις πολιτικές της εντυπώσεις, μπορεί να είναι ένας τρόπος να «καμουφλάρουν» αυτό που πολλοί θα ελάμβαναν ως απεμπόληση εθνικών δικαιωμάτων...
- Πόσο μπορεί να συνεχισθεί αυτή η σκανδαλώδης κατάσταση;
Το νήμα που συνδέει όλα τα ανωτέρω «συμφέροντα» και τους δίδει τη δυνατότητα να επηρεάζουν την εξωτερική μας πολιτική, αργά ή γρήγορα θα σπάσει. Ο κυρίαρχος λαός δεν θα συγχωρέσει εύκολα όσους, πειθόμενοι στις επιθυμίες άλλων, ζημιώσουν τα συμφέροντά του. Πλησιάζουμε, με άλλα λόγια, το σημείο όπου, ίσως, δεν μιλάμε πλέον για πολιτικές ευθύνες αυτών που αποφασίζουν, αλλά ακόμη και για ποινικές. Γιατί ο λαός που αδικείται κάποτε εξεγείρεται, όταν, δε, γίνει αυτό, τότε, όμως, δύσκολα συγκρατείται...
- Στο οικονομικό πεδίο παραμένετε, λοιπόν, εξίσου απαισιόδοξος;
Ναι, για πολλούς λόγους. Πρώτον, γιατί και πάλι καταδικάζω τη μαζική παραπληροφόρηση που κυριάρχησε όλο το καλοκαίρι, δίνοντας την εντύπωση στους πολίτες ότι όλα πάνε καλά και ότι τελείωσαν τα αυστηρά μέτρα, πράγμα που δεν αληθεύει, και γι’ αυτό το κατήγγειλα σε ομιλίες και συνεντεύξεις. Τώρα, αν και αρχίζουμε να βλέπουμε την έκταση της μαυρίλας του 2011, ακόμη δεν βλέπουμε χειροπιαστά σημάδια ανάπτυξης στην πράξη, αλλά μόνο ασυντόνιστα σχέδια.
Δεύτερον, συνεχίζω να ανησυχώ σχετικά με τη δυνατότητα νομικών καθυστερήσεων σε αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, με πρόσχημα - εύλογο ή και όχι, οι γνώμες διίστανται- τις περιβαλλοντικές ανησυχίες.
Τέλος, βλέπω να μεγαλώνει η δυσπιστία, αν όχι και η εκδικητικότητα, προς τον επιχειρηματικό κόσμο, διχάζοντας έτσι ακόμα περισσότερο την ταλαιπωρημένη κοινωνία μας. Αυτό συχνά συμβαίνει όταν υποφέρουν υπερβολικά (και κατά τη γνώμη μου αδικαιολόγητα) οι «μικροί» και ευδαιμονούν οι «μεγάλοι». Από την άλλη μεριά, τέτοια αισθήματα δεν ενθαρρύνουν επενδύσεις και αυτό χρειαζόμεθα τώρα όσο ποτέ!
Επειδή, λοιπόν, φοβούμαι ότι η υπομονή του κόσμου θα ξεχειλίσει κάποια στιγμή, αρχίζω να πιστεύω ότι χρειαζόμαστε εκλογές για να ξεκαθαρίσει το δημοκρατικό τοπίο και να φύγει όσο το δυνατόν πιο μεγάλο ποσοστό του πεθαμένου πολιτικού κόσμου.
- Αν όχι ο μόνος, πρέπει να είστε από τους λίγους που κάνουν μια τέτοια πρόταση. Γιατί;
Γιατί βλέπω το απροχώρητο και στα οικονομικά και στα εξωτερικά, αλλά και μια «κουρασμένη» και όχι τόσο ομονοούσα (εντός και εκτός του ΠΑΣΟΚ) Βουλή. Επίσης, δεν πείθομαι από τη «φτιαχτή» αισιοδοξία που παράγει ο μηχανισμός κυβερνητικής επικοινωνιακής πολιτικής και που μέχρι τώρα κατόρθωνε να δίδει τριμηνιαίες παρατάσεις βίου! Ούτε, όμως, βλέπω ελπίδα πραγματικής λύσεως στις συζητήσεις για κυβερνήσεις συνεργασίας - ως αν η συμπαράσταση από νεο-συσταθέντα κομματίδια θα μπορούσε ποτέ να νομιμοποιήσει τα δρακόντεια μέτρα που επιβάλλονται από τους ξένους επί ημερησίας βάσεως.
Ετσι, λοιπόν, αρχίζω να πιστεύω ότι θα ήταν ίσως καλύτερο να οδηγηθούμε σύντομα σε εκλογές. Βεβαίως, μια πιθανή έκβασις είναι ότι κανένα κόμμα δεν θα έχει αυτοδυναμία. Αυτή όμως η εκ πρώτης όψεως αδυναμία θα μπορούσε να δημιουργήσει τις δικές της κατανοητές πιέσεις για μια πραγματική κυβέρνηση συνεργασίας μέσα από ένα κοινό, μίνιμουμ (α λα Αγγλία) πρόγραμμα, στο πλαίσιο ενός ανανεωμένου Κοινοβουλίου.
Το πλεονέκτημα αυτό δεν υφίσταται επί του παρόντος, μια και η αλαζονεία της παρούσης κυβερνήσεως δεν της επιτρέπει, παρά το μέγεθος της κρίσεως, να αντιμετωπίσει καν ένα τέτοιο σενάριο, διατυπώνοντας, αντ’ αυτού, στον κ. Σαμαρά την (κατά τη γνώμη μου) ασαφή και ανεπίδεκτον αποδοχής αίτηση να συμμετάσχει στην «ανάληψη ευθύνης και συμμετοχής στην προσπάθεια» του... ΠΑΣΟΚ!
ΤΙΤΛΟΣ: Μία «σπίθα» μπορεί να πυροδοτήσει ανεξέλεγκτες εξελίξεις
- Ακόμη και αν δεχθούμε ότι η ιδέα σας δίδει λύση στο σημερινό αδιέξοδο, θα διακινδύνευε ποτέ εκλογές ο πρωθυπουργός γνωρίζοντας ότι μπορεί, ως λέτε, να τις χάσει;
Σωστή απορία! Βεβαίως, τη σκέψη μου θα την ενστερνιζόταν πιο εύκολα ο πρωθυπουργός αν γύρω στον Μάρτιο τα νέα μέτρα που λαμβάνει τώρα άρχιζαν να αποδίδουν. Αν όμως αυτό δεν γίνει, γιατί, σωστά λέτε, να διακινδυνεύσει να χάσει την εξουσία;
Τα πράγματα όμως στην πολιτική ποτέ δεν είναι τόσο απλά και θα μπορούσαν, ενδεχομένως, άλλοι λόγοι να τον ωθήσουν σε μια τέτοια απόφαση. Π.χ., υπάρχει και ο πειρασμός να κάνει εκλογές με «λίστα» και έτσι να εδραιώσει περισσότερο τη θέση του μέσα στο κόμμα του.
Δεύτερον, μπορεί να ελπίζει ότι η ανάκαμψη του κ. Σαμαρά δεν θα συνεχίσει και ότι θα μπορούσε ο ίδιος περαιτέρω να την αναχαιτίσει, βοηθώντας το παραπαίον κομματίδιο της κυρίας Μπακογιάννη να του αφαιρέσει κανένα 3%.
Υπάρχει, όμως, τέλος, και ο αστάθμητος παράγων. Μία σπίθα, π.χ., θα μπορούσε αναπάντεχα να ανάψει στο γύρο των απεργιακών αντιδράσεων που σίγουρα έχουμε μπροστά μας, καθώς τα μέτρα που λαμβάνονται τώρα θα αρχίσουν να πλήττουν νέες μερίδες πολιτών. Και αυτή η σπίθα, αλλά και τα τυχόν επακόλουθά της - τραυματισμοί, θάνατοι, λεηλασίες, προβοκάτσια- αποτελούν το είδος των γεγονότων που μπορεί να αποδεσμεύσουν αλυσιδωτές αντιδράσεις, που κανείς πολιτικός δεν μπορεί να εκτιμήσει αυτή τη στιγμή εν ψυχρώ.
Εκλογές σε όλες αυτές τις περιπτώσεις μπορεί, λοιπόν, να έδιδαν όχι μόνο λύσεις που το συννεφιασμένο σκηνικό μάς εμποδίζει προς το παρόν να δούμε μπροστά, αλλά και μια νέα δημοκρατική νομιμοποίηση για ό,τι πιο δύσκολο πρέπει ακόμη να γίνει.
-----------------------------------------------------------------------------------------------
ΤΙΤΛΟΣ: «Οταν έλθει η έκρηξη, θα είναι μεγάλη»
- Ο «κυρίαρχος λαός», ωστόσο, παρά τα όσα βιώνει, πιστεύετε ότι έχει αναπτύξει τόσο πολύ δυναμικές αντιδράσεις όσο θα έπρεπε να έχει κάνει για να αντισταθεί σε τέτοιες πιέσεις ή τάσεις;
Ο λαός μας είναι ασφαλώς κουρασμένος από τα οικονομικά δεινά που υφίσταται, αλλά είναι και φοβισμένος από την επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης, του Τύπου, και των συνδικάτων που έχουν μαζί καταφέρει να τον κρατήσουν μέχρι στιγμής υπομονετικό, δαμασμένο, αν όχι ακόμη και υποτακτικό. Η χειροτέρευση όμως της οικονομικής κατάστασης -που προσωπικά τόνισα και όταν ακόμη όλοι μάς λέγανε ότι πάμε καλά και «τέρμα τα νέα μέτρα»-, συνδυαζόμενη με τυχόν εθνική παραχώρηση, φέρνει κοντύτερα τη στιγμή που το καζάνι θα ξεχειλίσει. Αν θέλετε, λοιπόν, εμένα με ανησυχεί (και όχι ενθαρρύνει) η παρούσα «βουβαμάρα» και με κάνει να πιστεύω ότι όταν έλθει η «έκρηξη» θα είναι μεγάλη.
Το λέω, το ξαναλέω, και θα γίνει. Και τότε όλοι θα βγούμε ζημιωμένοι γιατί δεν τολμάμε, όσο υπάρχει ακόμη καιρός, να κάνουμε βαθιές αλλαγές στον κουρασμένο και ηθικά φθαρμένο πολιτικο-δημοσιογραφικό μας κόσμο.
Πηγή: http://www.e-typos.com/content.aspx?cid=16691&catid=7
***
Το πρόβλημα που έχει η Ελλάδα με την οριοθέτηση του ΑΟΖ στη Μεσόγειο
του Χρήστου Ν. Μουρούτη (This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.)
Posted by olympiada στο Δεκεμβρίου 28, 2010
Ο κ. Σαμαράς στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό του 2011, αναφέρθηκε στο ζήτημα του καθορισμού της Ελληνικής ΑΟΖ όπως έχει κάνει και η Κύπρος, με απόλυτα επιτυχή τρόπο και χωρίς θόρυβο και τυμπανοκρουσίες. Η Κύπρος οργάνωσε την έρευνα στην Ανατολική Μεσόγειο και με πολύ προσεκτικές κινήσεις οριοθέτησε τα οικόπεδα θαλάσσης που με βάση το Διεθνές Δίκαιο που οριοθετεί τον καθορισμό των ΑΟΖ (αποκλειστικών οικονομικών ζωνών, μέσα στις οποίες μιά χώρα έχει «ιδιοκτησία» της εκμετάλλευσης) της ανήκουν προς εκμετάλλευση, με τις χώρες Συρία, Αίγυπτο και Λίβανο αρχικά και τελευταία, με το Ισραήλ. Η συμφωνία με τη Συρία έχει κολλήσει λόγω απειλών της Τουρκίας, με το Λίβανο αναμένει την επικύρωση από την Βουλή και με τις χώρες Αίγυπτο και Ισραήλ έχει ολοκληρωθεί. Οι κινήσεις της Κύπρου έγιναν πολύ μεθοδευμένα. Σε αυτές αντέδρασε η Τουρκία, χωρίς να έχει ωστόσο λόγο να το κάνει, αφού δεν έχει έρρισμα πάνω στα πιθανά ευρήματα τα οποία είναι πιθανόν να ανακαλυφθούν στη Μεσόγειο.
Σύμφωνα με τα μέχρι τώρα δεδομένα, οι έρευνες (οι οποίες παράνομα παρενοχλήθηκαν κάποιες φορές από την Τουρκία) δείχνουν κοιτάσματα στην Ανατολική Μεσόγειο κάτω από την Κύπρο, βόρεια της Αιγύπτου και δυτικά του Ισραήλ που είναι εφικτό να δώσουν ευρήματα σε όλες αυτές τις τρείς χώρες. Ηδη η εταιρεία Noble έχει ξεκινήσει έρευνες στα «οικόπεδα» του Ισραήλ και της Κύπρου με πολύ ενθαρρυντικά αποτελέσματα. Αν πράγματι ανακαλυφθούν υδρογονάνθρακες στην ανοιχτή θάλασσα της Μεσογείου, είναι πλέον οικονομικά εκμεταλεύσιμοι με τις τιμές του πετρελαίου σήμερα. Αν οι υδρογονάνθρακες είναι σημαντικοί, τα ωφέλη για την Κύπρο που έχει σχετικά μικρό πληθυσμό, θα είναι σημαντικά και είναι εφικτό να την βοηθήσουν σημαντικά.
Η Ελλάδα δεν έχει ενεργήσει στον καθορισμό ΑΟΖ. Εχει ουσιαστικά παραιτηθεί από το δικαίωμά της των θαλασσίων και εναερίων συνόρων των 12 μιλίων (αιγιαλίτιδα ζώνη), λόγω της τακτικής της Τουρκίας (απειλή πολέμου, με επίσημη δήλωση και ψήφο από το Κοινοβούλιό της) και στη Μεσόγειο επίσης δεν το έχει κάνει, ακόμα και με την Κύπρο, λόγω της σοβαρής διαφωνίας με την Τουρκία για το κατά πόσον το Καστελόριζο αποτελεί «διακοπή» της Τουρκικής ΑΟΖ προς τη Μεσόγειο ή όχι. Δηλαδή δεν έχει κινηθεί προς τον καθορισμό της δικής της ΑΟΖ στην Μεσόγειο, νότια της Κρήτης, όπου ίσως να υπάρχει το μεγάλο απόθεμα πετρελαίων, υπό τον φόβο της απειλής της Τουρκίας. Η Τουρκία ωστόσο έχει οριοθετήσει στο δικό της ΑΟΖ, αυτόνομα και όχι με συμφωνία όπως είθιστε, οικόπεδα θαλάσσης στην Μεσόγειο, μεταξύ Κρήτης και Κύπρου, που λογικά τα «κλείνει» η Ελληνική Μεγίστη (Καστελόριζο) και δεν της δίνει δυνατότητα ΑΟΖ στην περιοχή αυτή. Θέση της Τουρκίας είναι το Καστελόριζο δεν πρέπει να της κλείνει την «δική» της, όπως την θεωρεί, ΑΟΖ προς τη Μεσόγειο, αφού είναι μια μικροσκοπική κουκίδα. Το Διεθνές Δίκαιο βέβαια, θα δικαίωνε τα ελληνικά επιχειρήματα, αφού το Καστελόριζο είναι κατοικημένη νήσος, όπως απαιτείται, για να έχει δική του ΑΟΖ και άρα έχει ΑΟΖ που είναι οριοθετήσιμη. Η Τουρκία επιμένει να το αντιμετωπίζει ως «υφαλοκρηπίδα» που σε τέτοια περίπτωση και εφόσον δεν θα ήταν κατοικήσιμη δεν θα είχε ΑΟΖ. Και διεκδικεί ένα σημαντικό κομμάτι θαλάσσιας περιοχής μεταξύ των νήσων Κύπρου και Κρήτης, που πρακτικά δεν της ανήκει.
Εχουν γραφτεί πολλά κείμενα σχετικά με τις ολιγωρίες της ελληνικής πλευράς σχετικά με το θέμα αυτό αλλά και τις διαπραγματεύσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας που αποσκοπούν ειδικά στην οριοθέτηση της ΑΟΖ στο μεταξύ τους κομμάτι νοτίως του Καστελόριζου. Πολλοί μιλούν για προσφυγή στο Δικαστήριο της Χάγης, χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν ότι μιά τέτοια κίνηση δεν έχει μηχανισμούς διεθνούς εφαρμογής, όπως έχουν τα εθνικά δικαστήρια στη βάση ενός κρατικού συστήματος. Προσωπικά θεωρώ ότι η Τουρκία δεν θέλει τη Χάγη και προτιμά να χρησιμοποιεί το δίκαιο της «δύναμης», δηλαδή να κουνά το σημαιάκι του πολέμου ή και να το χρησιμοποιεί όταν αυτό είναι εφικτό να της δώσει αποτελέσματα.
Θα διακινδυνεύσω λοιπόν να κάνω μερικές προβλέψεις για τις εξελίξεις αυτού του σημαντικού εθνικού μας ζητήματος και τους τρόπους που θα αντιδράσουν οι παίκτες στην περιοχή:
Βλέπουμε ότι η Τουρκία, απέναντι στην Κύπρο, βρυχάται και απειλεί, ακόμα και στα ζητήματα της ΑΟΖ μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ, που δεν φαίνεται να εχει καμμία λογική. Το κάνει ως μέθοδο τακτικής για να δείξει ότι δήθεν έχει δικαιώματα, αφού θα ήθελε, μέσω πιθανής λύσης να έχει τον έλεγχο του νησιού με την τοποθέτηση των Τουρκοκυπρίων σε ισόνομη θέση επί του συνόλου της εδαφικής επικράτειας της Κύπρου. Γι’ αυτό και δεν πιστεύω ότι θα στηρίξει πλέον την πολιτική της διχοτόμησης αλλά θα έχει ως στόχο μιά πολιτική λύση με αυξημένο ρόλο, αλλά και βέτο, των Τουρκοκυπρίων, όπως αυτόν που πρέβλεπε το Σχέδιο Ανάν, το οποίο απορρίφθηκε. Yφίσταται λοιπόν ο κίνδυνος θερμού επεισοδίου, σε περίπτωση που ανακαλυφθεί πετρέλαιο από την Κύπρο στη νότια από αυτήν ΑΟΖ, είτε γίνει κάποια μονομερής κίνηση από την Ελλάδα για αναγνώριση δικής της ΑΟΖ νοτίως του Καστελόριζου, στην περιοχή που η Τουρκία διεκδικεί για λογαριασμό της. Η Τουρκία πιθανόν να διάλεγε την Κύπρο για να δημιουργήσει το πρόβλημα, πρώτον για να ακυρώσει την ερευνητική δραστηριότητα στα νότια της αλλά και για να μπλοκάρει την Ελλάδα χωρίς να δημιουργηθεί απευθείας πρόβλημα με την Ελλάδα, με την οποία συνυπάρχει ως σύμμαχος στο ΝΑΤΟ.
Τελευταία η Τουρκία προσπαθεί να ελέγξει τις αντοχές της Ελλάδας, στέλνοντας φρεγάτες στη Σκύρο, στο Σούνιο και σε άλλα μέρη. Η Ελλάδα δεν δείχνει να εκνευρίζεται και να αντιδρά έντονα, γεγονός θετικό κατά την άποψή μου, καθόσον ακυρώνει την πράξη της Τουρκίας που είναι ο αντιπερισπασμός και ο εκνευρισμός της άλλης πλευράς. Η Τουρκία πιθανόν θα συνεχίσει ενόσο διαρκούν οι «διαπραγματεύσεις», αν πράγματι αυτές υπάρχουν για την ΑΟΖ νοτίως του Καστελορίζου. Αποψή μου είναι ότι σε αυτή την ΑΟΖ, που είναι και η πλέον ελπιδοφόρα, η Τουρκία θα προσπαθήσει να αποσπάσει συμφωνία συνεκμετάλλευσης. Αν η Ελλάδα και η Τουρκία δεν έρθουν σε συνεννόηση, τότε το πιθανόν είναι να δούμε κάποιο επεισόδιο στο Αιγαίο, με κατάληψη κάποιων νησίδων ώστε να αμφισβητηθεί εκ νέου το status qvo της όλης περιοχής ή ακόμα και πλήρη, αναίμακτη ίσως, κατάληψη του Καστελορίζου, ώστε να ακυρωθεί για ένα σημαντικό διάστημα η όλη διαδικασία χάραξης ΑΟΖ μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδας.
Και στα δύο γεγονότα, πιθανολογώ, ότι η Τουρκία θα προσπαθήσει να κάνει αναίμακτες παρεμβάσεις ώστε να αποφύγει κατακραυγές σε διεθνές επίπεδο και απλά να δείξει αυτό που πάγια κάνει, ότι δηλαδή «εχει τα δόντια» για να δαγκώσει τον αντίπαλο, όταν στις διαπραγματεύσεις η δύναμη που επιδικνύει, δεν φέρνει τα απαιτούμενα αποτελέσματα.
Η Ελλάδα και η Κύπρος θα πρέπει να επεξεργαστούν πλάνο αντίδρασης, που κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να είναι νηφάλιο και όχι με την χρήση όπλων. Η χρήση όπλων θα οδηγήσει σε γενικό πόλεμο και μεγαλύτερη καταστροφή, άρα τα μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα αποτελέσματα θα είναι χειρότερα και για την Ελλάδα και για την Κύπρο. Εκεί θα πρέπει να εστιαστεί η Ελληνική διπλωματία, η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση, καθόσον αυτά τα ζητήματα υπερβαίνουν σε σοβαρότητα αυτά της Οικονομικής Κρίσης. Θα πρέπει να συνεχίσει να αντιδρά νηφάλια στις Τουρκικές προκλήσεις και να δείχνει ηρεμία, και όχι σπασμωδικές αντιδράσεις – κάτι που θα ήθελε πολύ η τουρκική πλευρά.
Η χάραξη της ελληνικής ΑΟΖ και η εκμετάλλευσή της, ειδικά στη Μεσόγειο, είναι μεγάλης και άμεσης σημασίας και θα πρέπει να βρεθεί λύση. Η καλύτερη είναι μέσω μιάς συνεννόησης με την Τουρκία. Αν αυτό δεν επιτευχθεί, σίγουρα θα πρέπει να ετοιμαστεί για το χειρότερο για να μπορεί να επιτύχει άμεση ανάκαμψη, σε περίπτωση που το χειρότερο, πράγματι συμβεί.
Πηγή: http://olympia.gr/2010/12/28/%cf%84%ce%bf-%cf%80%cf%81%cf%8c%ce%b2%ce%bb%ce%b7%ce%bc%ce%b1-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%ad%cf%87%ce%b5%ce%b9-%ce%b7-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%ac%ce%b4%ce%b1-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%bf%cf%81%ce%b9/
