Προηγουμένου Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου

Αγίων Μετεώρων

Ομιλία στο Πανκαλαμπακιώτικο Χοροστάσι 10-7-2011

Σήμερα βγήκα σε χαρά, βγήκα σε πανηγύρι

απ’ όξου  πό τη νεκκλησιά κι πίσ’ απ’ τ’άγιο βήμα

κι’ άκουσα που το λέγανε, ψιλά το τραγουδούσαν,

που θέλ’ αλήθεια για να ζη, ιδώ να τραγουδάει

ιδώ να κλαίει τα πάθια του να χαίρη τις χαρές του

(δημοτικό τραγούδι)

Αξιότιμε κ. Δήμαρχε, άγιε Πρωτοσύγκελλε και εκπρόσωπε του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας, άγιοι Καθηγούμενοι, σεβαστοί πατέρες και οσιώτατες αδελφές, αξιότιμε κ. Αντιπεριφερειάρχα, αξιότιμοι κ.κ. πρώην Δήμαρχοι, Περιφερειακοί και Δημοτικοί Σύμβουλοι, αξιότιμοι κ.κ. εκπρόσωποι των τοπικών αρχών και φορέων, αγαπητοί αδελφοί και φίλοι.

Παρότι δεν είμαστε, ίσως, οι πλέον αρμόδιοι για να μιλήσουμε στην αποψινή ομήγυρη, αναλάβαμε, όμως, με χαρά και προθυμία, την μικρή αυτή εισήγηση γιατί θεωρούμε ιδιαίτερα σημαντική την συνάντηση αυτή όλων των χορευτικών συγκροτημάτων του Δήμου μας. Το παραδοσιακό αυτό χοροστάσι είναι μια νότα ελπίδας και ψυχικής ανάτασης μέσα στην δίνη των τραγικών στιγμών που βιώνουμε στην χώρα μας. Είναι το ζωντάνεμα της μνήμης και της συναίσθησης του ποιοί πραγματικά είμαστε, τι ένδοξη ιστορία κουβαλάμε στους ώμους μας, τι πλούτο παραδοσιακό κατέχουμε, τι ακαταμάχητα πρότυπα ηρώων και μαρτύρων αποτελούν την έμπνευση και το παράδειγμά μας.

Κι όλα αυτά μας τα προσφέρουν τα δημοτικά μας τραγούδια και οι λεβέντικοι χοροί μας, η ανεπανάληπτη αυτή διαχρονική ζωντανή έκφραση του λαού μας, ο σφυγμός και η αναπνοή της φυλής μας• αυτή που ύμνησε τις δόξες και τα ανδραγαθήματα των αγωνιστών, που αφουγκράστηκε τον πόνο και την αγωνία των δοκιμασμένων, που γλέντησε τις χαρές, τα αρραβωνιάσματα και τους γάμους, που μοιρολόγησε την σκλαβιά και τον θάνατο, που ζωντάνεψε κάθε κλαδί και ανθό, κάθε βουνό και ακρογιάλι της απαράμιλλης και μοναδικής ελληνικής φύσης.

Με μια φράση, όπως μας την διατυπώνει ο κυρ-Φώτης ο Κόντογλου, στα δημοτικά μας τραγούδια «δίχως χαρτί και δίχως μελάνι τραγουδιόντανε όσα τραγουδιούνται, το πως έρχεται ο άνθρωπος στον κόσμο, το πως αγαπά, το πως μακαρίζεται».

Η αποψινή εκδήλωση, που με τόση έμπνευση και μεράκι διοργανώνεται από την Δημοτική μας Αρχή, μας δίνει την ευκαιρία, παράλληλα με την αναψυχή, να προβληματισθούμε και να φιλοσοφήσουμε γύρω από την παράδοσή μας, την πίστη μας και τον πολιτισμό μας. Μας δίνει την ευκαιρία να ανατρέξουψε σε μνήμες και βιώματα ως επί το πλείστον ξεθωριασμένα και εγκαταλελειμμένα. Μας δίνει την ευκαιρία να επανατοποθετηθούμε απέναντι στο χθες και στο σήμερα. Να αναρωτηθούμε και να αναζητήσουμε τι είναι αυτό που μας απέκοψε από τα ζωηφόρα νάματα της παραδόσεώς μας και μας οδήγησε κενούς και άνυδρους στην τραγικότητα της αλλοτριώσεως και στην δίνη της ανελέητης κρίσης, που βιώνουμε στις μέρες μας.

Η απάντηση, βεβαίως, σε ένα τόσο κρίσιμο και καθοριστικό ερώτημα δεν θα μπορούσε να δοθεί και να εξαντληθεί στα πλαίσια της αποψινής αναφοράς μας. Βέβαιο, όμως, είναι ότι η σύγχρονη αυτή και πολύπλευρη οικονομική, κοινωνική, θρησκευτική και πολιτική κρίση που βιώνουμε ως Έλληνες είναι πρωταρχικά μία κρίση ταυτότητος• μια κρίση αυτοσυνειδησίας και αυτοπροσδιορισμού. Μία σύγχυση, δηλαδή, και μία αμφισβήτηση των αρχών, των πιστευμάτων μας, των προτεραιοτήτων, των στόχων και των επιδιώξεων που θέτουμε στην ζωή μας και των τρόπων που χρησιμοποιούμε για να τα επιτύχουμε. Μία αναζήτηση και μία αγωνία για τα ουσιώδη και τα σημαντικά της ζωής, γι’ αυτά που μας δίνουν χαρά, που ξεκουράζουν και γεμίζουν την ψυχή μας, που μας προσφέρουν σκοπό και νόημα βίου, που μας χαρίζουν εν τέλει την ευτυχία.

Την απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα, επί αιώνες τώρα, ο λαός μας είχε μάθει να την βρίσκει στην βίωση της παραδόσεώς του. Είχε μάθει να την βρίσκει στην απλότητα και την ομορφιά της ελληνικής φύσεως• είχε μάθει να την βρίσκει στην ολιγάρκεια και την ασκητικότητα του απέριττου, μα και αρχοντικού βίου• στον μόχθο, τον ιδρώτα και την τιμιότητα για την εξασφάλιση του επιούσιου• στα σταράτα λόγια, την ντομπροσύνη και την ειλικρίνεια των σχέσεων, στην συμφωνία κυρίων• στις αληθινές φιλίες, την ανθρωπιά, την αδόλευτη καλωσύνη, την ζεστή αγάπη και την πρόθυμη προσφορά• στα καθαρά μάτια, σε ένα στοργικό βλέμμα, στο σφίξιμο των χεριών• στις εποχές που ήταν ανοικτές οι καρδιές, τα σπίτια και οι γειτονιές• στην αμόλευτη χαρά από τα αγνά αστεία, τα παραμύθια και τα σοφά• στα καρδιακά δημοτικά τραγούδια και στα ρωμαίικα γλέντια• στο φιλότιμο και την ανδρειοσύνη, τον πόθο για την ελευθερία και την αληθινή δημοκρατία.

Την έβρισκε στις κάτασπρες πεζούλες,

τις ανθοστόλιστες αυλές

και τις καταπράσινες και σκιερές κληματαριές,

όπου οι παππούδες κι οι γιαγιές

μαζί με τις κόρες, τις νύφες και τις εγγονιές

τραγουδούσανε τα κάλλη και τις ομορφιές.

Είχε μάθει, πρώτα απ’ όλα, να βρίσκει τις απαντήσεις, το νόημα και τον σκοπό της ζωής του στην πατροπαράδοτη ορθόδοξη πίστη του, στην ζωή της Εκκλησίας, στην χάρη και τα μυστήριά Της. Ο λαϊκός βίος των Ελλήνων ήταν πάντοτε ταυτισμένος με τον εκκλησιαστικό βίο. Η δουλειά και η σχόλη του, η γιορτή και η καθημερινότητά του είχαν την αναφορά τους στο εορτολόγιο της Εκκλησίας μας. Τα πανηγύρια του και οι χαρές του ήταν οι μνήμες των αγίων και οι μεγάλες γιορτές της Εκκλησίας μας. Την αναψυχή και την ανάπαυσή του την έβρισκε στα ξωκκλήσια και τα μοναστηράκια, στις Θείες Λειτουργίες, τις αρτοκλασίες και τις λιτανείες.

Αυτό που, επίσης, γνώριζε καλά και βίωνε ο λαός μας –διδαγμένος από τον Αριστοτέλη ακόμη και την αρχαία ελληνική σοφία– ήταν η αίσθηση του μέτρου. Η ευλογημένη, δηλαδή, και πάντοτε επιτυχημένη, μεσότης• η απλότητα, η λεπτή ομορφιά, η λιτή και απέριττη έκφραση• το μεράκι και η φιλοκαλία σε όλες τις πτυχές της τέχνης του• το μέτρο στην ζωή, στις απολαύσεις, στις δραστηριότητες, στις εκδηλώσεις, στις επιδιώξεις, στα κέρδη.

Αυτό το μέτρο στην ορθοδοξία εκφράζεται με την χαρμολύπη, με την σταυροαναστάσιμη πορεία του κάθε ανθρώπου, με την καρτερικότητα και την υπομονή στις δοκιμασίες και τις θλίψεις. Εκφράζεται με την συμφιλίωση και την υπομονή στις δυσκολίες και τον πόνο, με την ανακάλυψη του αληθινού νοήματος του πόνου, που πάντοτε είναι ωφέλιμος και ευεργετικός για την ζωή μας.

«Εκείνο που τους μάγευε -έλεγε ο Κόντογλου για τους απλούς ανθρώπους του λαού μας- ήτανε η ελπίδα της αθανασίας που βγαίνει από την ορθοδοξία και που τα σκεπάζει όλα με την χαρούμενη πνοή της. Η χαρά του Χριστού είναι ένα άνθος που φυτρώνει μονάχα στις καρδιές που πονούν». Και όπως μας λέει και ο σύγχρονος Γέροντας Μωϋσής Αγιορείτης: «ο πόνος είναι το χνώτο του Θεού στην ζωή μας».

Τίποτε, άλλωστε, δεν είναι μονόπλευρο και μονοδιάστατο στην ζωή μας. Όλα εναλλάσσονται και αλληλοπεριχωρούνται, όλα έρχονται και παρέρχονται. Δόξα και πάθος, χαρά και θλίψη, ανάπαυση και πόνος, ηδονή και οδύνη, πλούτος και πτωχεία, ευτυχία και δυστυχία αλληλοδιαδέχονται η μία την άλλη μέσα στην ζωή και την καθημερινότητά μας. Δρούνε και συνυπάρχουν μέσα στις ίδιες στιγμές, αφήνοντας κάθε φορά την δική τους γλυκιά η πικρή αίσθηση. Η απολυτοποίηση, όμως, αυτών των αισθημάτων και των καταστάσεων οδηγεί στην μιζέρια και τον μαρασμό, που συναντούμε στους νεοέλληνες. «Γι’ αυτούς, έγραφε ο Κόντογλου, η λύπη είναι λύπη, δηλαδή ένα πράγμα πικρό κι’ απελπιστικό, κ’ η χαρά είναι χαρά, ένα πράγμα ευχάριστο, που ικανοποιεί τον εγωισμό τους. Δεν είναι σε θέση να καταλάβουν τον Δαυΐδ, που λέγει στον Κύριο: «εν θλίψει επλάτυνάς με», δηλαδή «με την θλίψη άνοιξες την καρδιά μου».

Εδώ βρίσκεται, πιστεύουμε, η βασική αιτία της σύγχρονης απαξίας και παρακμής, που βιώνουμε ως λαός και ως χώρα. Απεμπολίσαμε αρχές και αξίες, αλλάξαμε ήθη και συμπεριφορές, θέσαμε άλλους στόχους και προτεραιότητες, νοθεύσαμε τα μέσα και τις διαδικασίες, απωλέσαμε το μέτρο, εγκαταλείψαμε την χαρμολύπη. Βγάλαμε τον Θεό από την ζωή μας και επιχειρούμε να τον γνωρίσουμε με την ανθρώπινη λογική μας, η οποία φθάνει, όμως, στην ανάγκη της πίστεως, αλλά όχι στον ίδιο τον Θεό. Τον Θεό τον γνωρίζουμε με τον νου και την καρδιά.

Και γίναμε κοπιώδεις εκζητητές του εύκολου και γρήγορου και πολλές φορές αθέμιτου κέρδους, της ευμάρειας, της άνεσης, της ευκολίας, της καλοπέρασης, του καταναλωτισμού. Ποδοπατήσαμε αρχές, θεσμούς, δίκαια, γραπτούς και άγραφους νόμους, φιλίες, οικογένειες, ανθρώπους. Κλειστήκαμε στον εαυτό μας, στον ατομισμό μας, στο ιδιωτικό μας συμφέρον. Αποκοπήκαμε από τους οικείους μας, τους συναδέλφους μας, τους γείτονές μας, τους συντοπίτες μας. Γίναμε αγχώδεις, νευρικοί, άφιλοι, μονίμως βιαστικοί, κουραστικοί και κουρασμένοι. Γίναμε αλαζόνες, αυτάρκεις και μονίμως αυτοδικαιωμένοι.

Κι όλα αυτά με τίμημα την απώλεια του ίδιου του εαυτού μας, της συνειδήσεώς μας, της ψυχικής μας ηρεμίας και ισορροπίας, της προσωπικής, οικογενειακής και κοινωνικής μας γαλήνης και ευτυχίας.

Ξορκίσαμε από την ζωή μας τον πόνο και την θλίψη και κάθε τι που μας θυμίζει τον θάνατο, αντιπαρήλθαμε τον κόπο και την προσπάθεια, ορθώσαμε γύρω μας χάρτινους πύργους μιας επίπλαστης ευημερίας και μίας εικονικής ευτυχίας. Μιας ευτυχίας και μιας ευημερίας, που εξαντλείται σε οικονομικά μεγέθη και τεχνική πρόοδο, με ελάχιστο αντίκρισμα στην ψυχική μας χαρά και την προσωπική ανακούφιση και εσωτερική μας ανάπαυση. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με μοναδική και μόνιμη μέριμνα την εγκεφαλική μόρφωση, αφήνοντας ατροφική και διψασμένη την ψυχή τους.

Ξεχάσαμε την παράδοσή μας, ξεχάσαμε την πίστη μας, ξεχάσαμε την Ελλάδα! Γιατί, όπως μας λέει ο Κόντογλου: «Όποιος μετρά την ευτυχία και την χαρά της ζωής με τα χοντροειδή μέτρα της υλικής καλοπέρασης, δεν θα καταλάβει τίποτα απ’ την Ελλάδα».

Ο κυρ-Φώτης ο Κόντογλου υπήρξε ένας από τους γνησιότερους εκφραστές της ελληνορθοδόξου παραδόσεώς μας, την οποία είχε ως κύριο θέμα στο συγγραφικό και καλλιτεχνικό του έργο, αγωνίστηκε όσο λίγοι για την προάσπιση και την αναβίωσή της στηλιτεύοντας την ξενομανία και τον μιμητισμό, αλλά κυρίως τήρησε πιστά τις αρχές και τις αξίες της στον προσωπικό του βίο μέχρι το τέλος της ζωής του. Γι’ αυτό και τον χρησιμοποιούμε ως οδηγό μας στην αποψινή μας περιήγηση στην πορεία της παραδόσεώς μας.

Έγραφε, λοιπόν, με διορατικότητα, εδώ και μισό αιώνα περίπου, προφητεύοντας σχεδόν την σύγχρονη τραγική μας διολίσθηση και κρίση:

«Η ψευτιά και ο πνευματικός εκφυλισμός απλώνει μέρα με την ημέρα απάνω στους Έλληνες και τους παραμορφώνει. Έναν λαό που ξεχωρίζει ανάμεσα σ’ όλα τα έθνη και που είναι γεμάτος πνευματική υγεία, πάμε να τον κάνουμε εμείς, οι λογής-λογής καλαμαράδες, κι οι άλλοι γραμματιζούμενοι, σαχλόν, χωρίς πνευματικό νεύρο, χωρίς πνευματική ανδροπρέπεια, χωρίς χαρακτήρα».

Είναι η σύγχρονη λαίλαπα της υποτέλειας, της ξενομανίας, του ραγιαδισμού και του γραικυλισμού που βιώνουμε στις μέρες μας. Το σύνδρομο του δήθεν εκσυγχρονισμού και της ψευτοδιανόησης, που έχει αλλοτριώσει την λεγόμενη «πνευματική ηγεσία» του τόπου μας και την οδηγεί στην άρνηση του ιστορικού μας παρελθόντος, στην απώλεια της ιστορικής μας μνήμης και της εθνικής μας αυτοσυνειδησίας, στην απαξίωση των αρχών και των ιδανικών της παραδόσεώς μας και της φυλής μας.

Η ζωή του Έλληνα έχει ζυμωθεί με την πατρογονική πίστη του, την αγία Ορθοδοξία, την «περιβεβλημένη ως πορφύραν και βύσσον» τα αίματα των μαρτύρων προγόνων του. Έχει ζυμωθεί με την αγάπη για την πατρίδα του, το πάθος και τον πόθο του για την ελευθερία, την θυσία και την αυταπάρνηση για την κατάκτηση και την προάσπισή της.

Αυτός είναι και ο λόγος που όλοι οι δαίμονες της κολάσεως ξεχύθηκαν να ξεριζώσουν από την ψυχή του Έλληνα την ορθόδοξη πίστη του και την εθνική του συνείδηση. Πόλεμος κατά της Εκκλησίας και του Κλήρου, ειρωνεία της ευσέβειας, υποβάθμιση της ελληνικής γλώσσας, εξάρθρωση της ελληνορθόδοξης παιδείας, περιθωριοποίηση και αλλοίωση της πνευματικής κουλτούρας και του πολιτισμού μας και κάθε άλλο αντίθεο και αντεθνικό σχέδιο μπήκε σ  ἐ¬φαρ-μο¬γή.

Είναι γνωστές, άλλωστε, από πολύ παλιά οι πρακτικές και οι μέθοδοι αυτών που κινούν τα νήματα της ιστορίας του πλανήτη και παράγουν ιδεολογία και νοθευμένο τρόπο ζωής, των διαφόρων, δηλαδή, κλειστών ομάδων προωθήσεως και ελέγχου της εξουσίας με πρωτοπόρους τον διεθνή σιωνισμό, την μασσωνία, τα οικονομικά λόμπυ των πολυεθνικών, τις λέσχες επιλεγμένων ατόμων, όπως η Μπίλντεμπεργκ, που κατασκευάζουν ηγέτες μαριονέτες, πειθήνια εκτελεστικά όργανα δικά τους, πριν ακόμη οι λαοί τους επιλέξουν και τους ψηφίσουν. Προεπιλέγουν και προκατασκευάζουν, έτσι, το πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό σύστημα, το σύγχρονο παγκόσμιο κατεστημένο που επιβάλλουν στον κόσμο. Μέσω αυτών των εκλεκτών και δοτών ηγετών κυβερνά τον κόσμο μια πανίσχυρη πολιτική, οικονομική, κοινωνική και θρησκευτική ολιγαρχία.

Σε οικονομικό επίπεδο, πολυεθνικές εταιρείες, οικονομικοί κολοσσοί, εταιρείες κατασκευής οπλικών συστημάτων, πανίσχυρα οικονομικά συμφέροντα και νεόκοποι κροίσοι έχουν ήδη αναλάβει και διεκπεραιώνουν την οικονομική παγκοσμιοποίηση μέσω της οικονομικής εκμετάλλευσης και εξαθλίωσης των ασθενέστερων από τους οικονομικά ισχυρούς. Χαρακτηριστικό και αντιπροσωπευτικό παράδειγμα η οικονομική ανέχεια στην οποία έχουν οδηγήσει την χώρα μας, με μια Ελλάδα υπό κατάρρευση, με μια κυβέρνηση υπό ξένη κηδεμονία και υπουργούς υπό επίβλεψη.

Ο σκοπός τους είναι ορατός και προδιαγεγραμμένος: πρόκειται για την σαφή και οργανωμένη επιδίωξη όχι για την απλή ένταξη, αλλά για την ολοκληρωτική υποδούλωση της πατρίδος μας και του λαού μας στους σχεδιασμούς της παγκοσμιοποίησης, της Νέας Τάξης Πραγμάτων και της Νέας εποχής, για την ένταξη και την δέσμευσή μας στην γιγαντιαία αυτή πολιτιστική, θρησκευτική, οικονομική, εθνική και οικονομική χοάνη που ομογενοποιεί, νωθεύει, μεταλλάσσει, παραλύει, αποδυναμώνει και αποσυνθέτει θεσμούς, πιστεύματα, παραδόσεις, πολιτισμούς, ήθη, αρχές, αξίες, εθνότητες, λαούς και πατρίδες.

Για την βίαιη και άμεση υπαγωγή μας στον ηλεκτρονικό ολοκληρωτισμό που παρακολουθεί, χαρακτηρίζει, στιγματίζει και ενοχοποιεί ο,τι και όσους επιθυμεί, ο,τι και όσους αντιδρούν και αντιτάσσονται στις επιταγές του, για τον βίαιο και άμεσο εγκλεισμό μας στην νέα παγκόσμια ηλεκτρονική φυλακή.

Με αιχμή του δόρατος τις ηλεκτρονικές κάρτες και κυρίως την κάρτα του πολίτη, που συνιστά οξύτατη απειλή για τις ατομικές μας ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα μας οδηγούν ως αγέλη στο μεγάλο παγκόσμιο ηλεκτρονικό μαντρί.

Ας ξέρουν, όμως, οι αρχιτέκτονες της Νέας Τάξης πραγμάτων, που κρίνουν μόνο με το μυαλό και τα νούμερα, ότι «η τύχη μας έχει πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δε μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά». (Μακρυγιάννης)

«Μακάριος» λοιπόν «ο λαός ο γινώσκων αλαλαγμόν», όπως λέγει ο Ψαλμός (Ψαλμ. Πη  (πθ ¬), 16). Χαρά δηλαδή στο λαό που ξέρει να γιορτάζει τα μεγάλα γεγονότα της Ιστορίας του. Να μεθά η ψυχή του από εθνική υπερηφάνεια. Να κάνει άσμα και παιάνα τους ηρωϊσμούς και τις θυσίες της ψυχής του. Να διδάσκει την ανδρεία και τη φιλοπατρία των προγόνων του και να φρονηματίζει τις γενεές που έρχονται. Να εμπνέεται και να αναζωογονείται από τις παραδόσεις και τις παρακαταθήκες τους. Να τιμά και να διατηρεί τα ήθη και τα έθιμά τους. Ο λαός αυτός δεν χάνεται από το πρόσωπο της γης. Διότι έχει προορισμό στη ζωή και έχει να επιτελέσει έργο στην Ιστορία.

Και είναι παρήγορο το γεγονός ότι ακόμη και μέσα από αυτή την τραγική κατάσταση των ημερών μας, μέσα από τα σκοτεινά σύννεφα του εφησυχασμού, της ευμάρειας, της ευδαιμονίας, της άνεσης, της ευζωΐας και της αυτάρκειας• μέσα από τα σκοτεινά σύννεφα της λησμοσύνης, της άρνησης και της απαξίας, θερμαίνει ακόμη και φωτοδοτεί η ηλιαχτίδα της ελπίδας και της επιστροφής.

Το σύνθημα μας το δίνει και πάλι ο κυρ-Φώτης ο Κόντογλου: «Όσοι απομείναμε πιστοί στην παράδοση, όσοι δεν αρνηθήκαμε το γάλα που βυζάξαμε, αγωνιζόμαστε, άλλος εδώ, άλλος εκεί, καταπάνω στην ψευτιά. Καταπάνω σ  αὐ¬τοὺς που θέλουνε την Ελλάδα ένα κουφάρι χωρίς ψυχή, ένα λουλούδι χωρίς μυρουδιά».

Επιβάλλεται, λοιπόν, σθεναρή και άκαμπτη αντίσταση σε όλα τα επίπεδα και προς κάθε κατεύθυνση. Αντίσταση στον αφελληνισμό και την παραχάραξη της ιστορίας μας, αντίσταση στην περιθωριοποίηση και τον υποβιβασμό των αρχών της πίστεως και της πατρίδος μας, αντίσταση στην ποδηγέτηση και τον έλεγχο των επιλογών και της συνειδήσεώς μας, αντίσταση στους σχεδιασμούς και τις επιβολές της Νέας Τάξεως Πραγμάτων και της Νέας Εποχής και των εγχώριων εντολοδόχων τους.

Αντίσταση οργανωμένη και όχι επιφανειακή, που θα στηρίζεται στον προσωπικό μας αγιασμό και τον αναβαπτισμό μας, στα νάματα της ελληνορθοδόξου παραδόσεώς μας. Αντίσταση οργανωμένη σε προσωπικό, οικογενειακό, επαγγελματικό και κοινωνικό επίπεδο.

Ας κάνουμε τα σπίτια μας κρυφά και νέα σχολειά κι ας γαλουχήσουμε τα παιδιά μας με τις παραδόσεις του γένους μας υποκαθιστώντας εμείς την πλημμελή σχολική εκπαίδευση που τους παρέχεται. Να προβάλουμε στα παιδιά μας τα πρότυπα των αγίων και των ηρώων μας, να τους εμπνεύσουμε την φιλοπατρία, να τους διδάξουμε σωστά την γλώσσα μας και την ιστορία μας.

Να τους διδάξουμε το αληθινό νόημα και τον σκοπό της ζωής μας, που είναι ο ουρανός, η πραγματική δηλαδή και μόνιμη πατρίδα μας. Σε αυτή την πρόσκαιρη ζωή είμαστε, άλλωστε, οδίτες και όχι κάτοικοι και ένοικοι της γης. Γι’ αυτό και θα πρέπει να πορευόμαστε εδώ με την προοπτική της αιωνιότητος.

Όλη, άλλωστε, η φιλοσοφία, η κουλτούρα, ο πολιτισμός, η θεολογία και η ανθρωπολογία της ελληνορθοδόξου παραδόσεώς μας συντείνουν πάντοτε και εμπνέουν την αιωνιότητα, την άκτιστη Δόξα και Χάρη του Θεού, την κατά χάριν θέωση του ανθρωπίνου προσώπου. Αυτό ακριβώς είναι που ξεχωρίζει την παράδοσή μας από τις αντίστοιχες παραδόσεις και τους πολιτισμούς των άλλων λαών, ότι μας προσφέρει τον ιδανικότερο σκοπό και τον υψηλότερο προορισμό της ανθρώπινης ζωής.

Αξιότιμε κ. Δήμαρχε,

Κατακλείοντας θα θέλαμε να σας συγχαρούμε εκ καρδίας για την αποψινή σας εμπνευσμένη και ιδιαίτερα σημαντική πρωτοβουλία και να σας ευχαριστήσουμε για την τιμή που μας κάνατε να μας ορίσετε ως εισηγητή.

Παρακαλούμε τώρα τους χορευτές και τους οργανοπαίκτες να βγάλουν όλη την τέχνη και το μεράκι τους για να ευφράνουν και να ξεκουράσουν τις πονεμένες και κουρασμένες ψυχές μας, να μας φυγαδεύσουν από την μέριμνα και την στενοχώρια της καθημερινότητας και της επικαιρότητας και να μας ταξιδέψουν νοσταλγικά στις όμορφες και ευτυχισμένες στιγμές του παρελθόντος.

Πηγή: http://orthodoxia-pateriki.blogspot.com/

Μετατροπή σε μονοτονικό από zoiforos