Δημοσιεύτηκε στην Λεσβιακή εφημερίδα «Δημοκράτης» 7-10-2008
Η πολυτάραχη ιστορία της Ελλάδας, την εξανάγκασε να συρρικνωθεί γεωγραφικά, χάνοντας καίριους και ιστορικούς τόπους. Πόλη, Πόντος, Μικρασία, Αν. Θράκη, Β. Κύπρος κατακτήθηκαν απ’ τους Τούρκους, η Ρωμυλία απ’ τους Βούλγαρους, τη Β. Μακεδονία απολαμβάνει ο Γκρούεφσκυ, τη Β. Ήπειρο οι Αλβανοί, οι παροικίες Ελλήνων σε Αίγυπτο και Παλαιστίνη χάθηκαν, ενώ υπήρξαν μακραίωνοι περίοδοι που όλη η Ελληνική επικράτεια ήταν σκλάβα κατακτητών! Σήμερα αρκούμαστε να αναπολούμε τις θεωρούμενες «χαμένες Πατρίδες» καμαρώνοντας το ξεπούλημα της χώρας μας, όπου λιμάνια, αεροδρόμια, τηλεπικοινωνίες, επιχειρήσεις, πετρέλαια, ζωτικά συμφέροντα καί χρήμα, περνούν σε ξένες ανώνυμες παρέες, εν μέσω φαινομένων «Κωσκοταδισμού και Ζαχοπουλιάδας»!
Και ενώ χάθηκαν τόσοι τόποι για τους οποίους κανείς πλέον δεν ενδιαφέρεται, «κάποιοι» αντί να παραστήσουν τους ανδρείους διεκδικώντας τα πάτρια εδάφη, τους απασχολεί η δήθεν μεγάλη(;) Εκκλησιαστική περιουσία, κάτι που αρνείται η Εκκλησία ως σύνολο φυσικών προσώπων επικαλούμενη το δικαίωμα καί την υποχρέωση να διατηρεί περιουσία από δωρεές των μελών της (σήμερα κάποιοι ηλικιωμένοι συμπατριώτες μας, αφήνουν τις περιουσίες τους σε αλλοδαπούς μετανάστες), ή από αγορές οργανώνοντας φιλανθρωπικά έργα για άτομα με πνευματικές και υλικές ανάγκες, ανεγείρει ναούς, κτίρια για σκοπούς φιλανθρωπίας, αναπληρώνοντας σε πολλές περιπτώσεις το κράτος εκεί που δεν υπάρχει! Από την Εκκλησία παρατίθεται το επιχείρημα ότι ανέκαθεν η περιουσία της προστατευόταν νομοθετικά, κάτι που σεβάστηκαν ακόμα και οι οθωμανοί. Μετά την απελευθέρωση και δημιουργία του Ελληνικού κράτους, με διάφορα νομοθετήματα επιβάλλεται η αναγκαστική απαλλοτρίωση της περιουσίας της. Η αλλοεθνής προτεσταντική αντιβασιλεία του Όθωνα από το 1833-34 διέλυσε 416 Ορθόδοξα μοναστήρια αρπάζοντας περιουσίες, κλέβοντας ιερά σκεύη και κειμήλια που μετά την Άλωση διαφύλατταν οι Μονές. Το 1836 απαλλοτριώθηκαν εκτάσεις των υπολοίπων μοναστηριών και σε ότι άφησαν επιβλήθηκε βαρύτατη φορολογία. Τον 20ο αιώνα το Ελληνικό κράτος απαλλοτρίωσε (νόμοι 1917-1930) Εκκλησιαστικές εκτάσεις αξίας άνω του 1 δισ προπολεμικών δραχμών και το κράτος κατέβαλε στο Γενικό Εκκλησιαστικό Ταμείο μόνο 40 εκατομμύρια δρχ. Τα υπόλοιπα οφείλονται ακόμα! Με νόμο του 1952 η Εκκλησία υποχρεώθηκε να παραχωρήσει στο κράτος τα 4/5 (80%) της καλλιεργήσιμης αγροτικής περιουσίας της, με την δέσμευση ότι η Πολιτεία θα παρέχει κάθε αναγκαία υποστήριξη (υλική και τεχνική), αλλά τελικά αμφισβητώντας την κυριότητα και χαρακτηρίζοντας ως δασικές ή διακατεχόμενες τις εκτάσεις δεν επετράπη στην Εκκλησία να αξιοποιήσει την εναπομείνασα περιουσία της.
Το 1987 ο νόμος Τρίτση επιχειρεί την οριστική αποψίλωση της Εκκλησιαστικής περιουσίας και αποδεικνύεται ότι στο σύνολο της αγροτικής γης της Ελλάδας ανήκουν στο Δημόσιο 43.598.000 στρέμματα, στην τοπική αυτοδιοίκηση 15.553.000 στρ. στους συνεταιρισμούς 1.098.400 στρ. στην Εκκλησία 1.292.300 στρ. που τα 367.000 στρ. είναι δασικές εκτάσεις, τα 735.300 στρ. βοσκότοποι και μόνο τα 189.900 στρ. είναι γεωργική (καλλιεργήσιμη) γη. Δηλαδή, οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις της Εκκλησίας αντιστοιχούν μόλις στο 0,48% του συνόλου της γεωργικής γης της χώρας που μοιράζονται πάνω από 10.000 εκκλησιαστικά νομικά πρόσωπα (Μητροπόλεις, Ναοί, Μονές, προσκυνήματα, Ιδρύματα, κληροδοτήματα κ.λ.π.) που υπόκεινται σε νομικές, διοικητικές δεσμεύσεις και τακτικό έλεγχο από όργανα της Πολιτείας. Μέχρι προσφάτως η Εκκλησία ήταν η μοναδική στην Ευρώπη που κατέβαλε στο κράτος το 35% επί των εσόδων της (κατηργήθη επί Σημίτη). Από το 1830 – 2002 έχει αφαιρεθεί-κλαπεί το 96% της Εκκλησιαστικής περιουσίας, καταρρίπτοντας έτσι τις περί αμύθητης περιουσίας μυθοπλασίες!
Παρόλα αυτά η εν Ελλάδι Εκκλησία λειτουργεί 200 μονάδες προνοιακού χαρακτήρα, 1000 πάσης φύσεως Ιδρύματα και είναι ο μεγαλύτερος φιλανθρωπικός φορέας της Ελληνικής κοινωνίας (π.χ. προσφέρονται ετησίως 7 εκατομμύρια μερίδες φαγητού σε απόρους). Το Ελληνικό Δημόσιο έχει γίνει πολλές φορές αποδέκτης εκτάσεων μεγάλης αξίας τις οποίες παρεχώρησε η Εκκλησία προκειμένου να λειτουργήσουν κατασκηνώσεις, ιδρύματα, γυμναστήρια, στρατόπεδα, κοινόχρηστοι χώροι. Ο μεγαλύτερος κοινωνικός ευεργέτης των Αθηνών είναι η Μονή Ασωμάτων Πετράκη. Σε δωρηθέντα ακίνητά της έχουν ανεγερθεί: Ριζάρειος σχολή, Ακαδημία Αθηνών, Μετσόβιο Πολυτεχνείο, Σκοπευτήριο, Πτωχοκομείο, Μαράσλειος Ακαδημία, Θεραπευτήριο «Ευαγγελισμός», τα Νοσοκομεία Αιγινήτειο, Αρεταίειο, Παίδων, Συγγρού, Λαϊκό, Σωτηρία, Αγγλική Αρχαιολογική σχολή, Αστυνομικές σχολές (Μεσογείων), Ασκληπιείο Βούλας, Γεννάδειος Βιβλιοθήκη, Ορφανοτροφείο Βουλιαγμένης, ΠΙΚΠΑ Βούλας, 142 σχολεία κ.α.
Εδώ στη Μυτιλήνη, κατά καιρούς παραχωρήθηκαν οικόπεδα για ανέγερση κεντρικών σχολείων (γυμνασίου – λυκείου), Δημαρχείου, Δημοτικού θεάτρου, Εθνικής τραπέζης, Δημοτικού κήπου, πάρκου Αγ. Ειρήνης, συντήρηση Νοσοκομείου, ενίσχυση ατόμων και Ιδρυμάτων που η Μητρόπολη ίδρυσε τότε που το κράτος «απουσίαζε».
Εκτός συνόρων, το Οικουμενικό Πατριαρχείο διατηρεί μεγάλο Νοσοκομείο (Μπαλουκλή) με όλες τις κλινικές, γιατρούς, διοικητικό και νοσηλευτικό προσωπικό, φάρμακα και μηχανήματα. Μεριμνά για συσσίτια απόρων, ανακαινίζει ναούς, πληρώνει υπαλλήλους στο Γηροκομείο (150 ηλικιωμένοι) και στο Φρενοκομείο (60 τρόφιμοι). Διατηρεί κολοσσιαία σχολεία, ιδρύματα ακόμα και στο εξωτερικό. Εν κρυπτώ βοηθάει αδυνάτους, ανήμπορους, διωκόμενους, κρυπτοχριστιανούς. «Λαδώνει» για να υπάρχει! Ας ψάξουν οι του κίτρινου τύπου να δουν τι έργο έχει να επιδείξει π.χ. η Μητρόπολη Χονγκ-Κονγκ και Άπω Ανατολής σε 23 χώρες!
Η Εκκλησία έχει προσφέρει πολλά ιδίως στο Ελληνικό κράτος και εάν κατά καιρούς σε κάποιες περιπτώσεις διαφαίνεται ότι αδικείται σκανδαλωδώς το κράτος, ας μην ισοπεδώνονται τα πάντα απ’ τους «καλοθελητές». Μην ξεχνάμε ότι και το σώμα του Χριστού είχε κάποια στιγμή πληγές και αίματα από μαστιγώσεις, καρφιά, λόγχη! Ας αναλογιστούμε ότι υπάρχουν Μητροπόλεις άπορες (π.χ. Κυθήρων), ενορίες με πολλά έξοδα, και Μονές που ζουν 50 ή και πλέον των 100 μοναχών, με φιλοξενούμενους προσκυνητές (300.000 ετησίως στο Άγιο Όρος), κάνοντας ταυτοχρόνως ιεραποστολή, φιλανθρωπικό έργο κ.α. που δεν αναφέρονται απ’ τα κανάλια και τις φυλλάδες.
Ο Γέρων Παΐσιος έλεγε: «Στα Μοναστήρια του Αγίου Όρους άφηναν περιουσίες, για να τρώει ψωμί ο κόσμος επειδή δεν υπήρχαν γηροκομεία, ορφανοτροφεία, ψυχιατρεία, ούτε φιλανθρωπικά ιδρύματα. Έδιναν και μεγάλες εκτάσεις για να έχουν τα Μοναστήρια να δίνουν στους λαϊκούς που είχαν ανάγκη. Βοηθούσαν εκείνα τα δύσκολα χρόνια τον καημένο τον κόσμο υλικά για να τον βοηθήσουν και πνευματικά… Στην Κατοχή ξέρεις πόσο κόσμο βοήθησαν τα Μοναστήρια; Πάρα πολύ! Γι’ αυτό γίνονταν και τα πανηγύρια στις Μονές, όταν γιόρταζε ο Άγιος, για να βρει λίγο ψάρι ο κόσμος να φάει».
