Την παρακάτω Απάντηση του κ. Τζήμα στον π. Γεώργιο Τσέτση αρνήθηκε να δημοσιεύσει ο κ. Παπαχρήστου και το amen.gr που φιλοξένησαν το άρθρο του π. Γεωργίου
Αξιότιμε κ. Παπαχρήστου,
Στις 3 Ιουνίου 2009 φιλοξενήσατε στον δικτυακό σας τόπο amen.gr άρθρο του Μεγάλου Πρωτοπρεσβυτέρου του Οικουμενικού Θρόνου Γεωργίου Τσέτση με τίτλο «ενισταμένων ‘Ομολογία Πίστεως’», που αφορούσε την ομολογία πίστεως κατά του οικουμενισμού, που συντάχθηκε από κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς, και στο οποίο επιθυμώ να απαντήσω υποβάλλοντας ταυτόχρονα το αίτημα να δημοσιευθεί η απάντησή μου αυτή, για λόγους δικαιοσύνης και αντικειμενικότητος, στην ιστοσελίδα σας.
Κατ’ αρχήν θα ήθελα να δηλώσω ότι είμαι ένας από τους προσυπογράψαντες την ομολογία πίστεως και βαδίζω στις «ατραπούς» της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού με πίστη και εμπιστοσύνη στους κανόνες και τους θεσμούς Της, τους οποίους υπηρετώ και στηρίζω στα πλαίσια της τοπικής ορθοδόξου Εκκλησίας που ανήκω, με πίστη και εμπιστοσύνη στους πνευματικούς μας, στους κληρικούς και τους μοναχούς μας. Η ιδιότητά μου ως μέλους της Εκκλησίας, ως μέλους του Σώματος του Χριστού αποτελεί για μένα ουσία και νόημα υπάρξεως, αποτελεί υψίστη τιμή και καύχηση και δεν επιτρέπω σε κανέναν να την υποτιμά, να την αμφισβητεί και κυρίως να την περιγελά.
Τα περί «ενισταμένων» και «παλαιοημερολογητικών ατραπών» όφειλε ο Μεγάλος Πρωτοπρεσβύτερος να σκεφτεί πιο συνετά πριν τα απευθύνει προς τους υπογράφοντες την ομολογία.
Δεν γνωρίζω από πού αντλεί το κύρος της αυθεντίας του και την απολυτότητα των κρίσεων και των αφορισμών του. Την προσωπική υπόληψη, όμως, και την ελεύθερη έκφραση των απόψεων δεν έχει δικαίωμα να την προσβάλλει και να την περιορίζει κανείς, ακόμη κι αν είναι «Μέγας» ἤ «Πρώτος», και αυτό οφείλει να το σέβεται ο Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος.
Για την κάλυψη της ένδειας των επιχειρημάτων και της αδυναμίας αρθρώσεως τεκμηριωμένου αντιλόγου ο προσφορότερος τρόπος δεν πρέπει να είναι η ειρωνεία και απαξίωση των άλλων.
Λυπούμαστε πραγματικά για το επίπεδο της κριτικής του Μεγάλου Πρωτοπρεσβυτέρου. Καμμία αξιόπιστη κριτική στο κείμενο, παρά μόνο ύβρεις και εμπαιγμοί κατά των προσώπων.
Ακόμη και το μοναδικό του επιχείρημα, το οποίο ιδιαιτέρως τονίζει, είναι τόσο αίολο και αντιφατικό, καθώς αναφέρεται σε μια δήλωση της ορθόδοξης αντιπροσωπείας στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.) το 1986, αποσιωπώντας ότι αυτή έχει καταργηθεί εν τοις πράγμασι τόσες μα τόσες φορές στην εικοσαετία που μεσολάβησε. Αναφέρουμε ως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα το τελικό κείμενο της Θ Γενικῆς Συνελεύσεως του Π.Σ.Ε. στο Porto Alegre, το οποίο συνυπέγραψαν και οι ορθόδοξοι αντιπρόσωποι και όπου συνομολογείται ότι «Ομολογούμε Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, όπως αυτή ορίζεται από το σύμβολο Νικαίας-Κων/πολης (381). Κάθε εκκλησία (σημ. που συμμετέχει στο Π.Σ.Ε.) είναι η Εκκλησία καθολική και όχι απλά ένα μέρος της. Κάθε εκκλησία είναι η Εκκλησία καθολική, αλλά όχι στην ολότητά της. Κάθε εκκλησία εκπληρώνει την καθολικότητά της όταν είναι σε κοινωνία με τις άλλες εκκλησίες» (!) (Porto Alegre, Φεβρουάριος 2006).
Αποτελεί ἤ όχι αναίρεση της ορθοδόξου εκκλησιολογίας η αποδοχή της ανωτέρω θέσεως; Αποτελεί ἤ όχι ολοκληρωτική αποδοχή της προτεσταντικής θεωρίας των κλάδων; Αυτή είναι η θεολογία σας π. Γεώργιε; Αυτή είναι η θεολογία των οικουμενικών διαλόγων, που μας καλείτε να αποδεχθούμε; Αυτά διδαχθήκατε και διδάσκετε στα Οικουμενιστικά Κέντρα της Γενεύης, όπου επί σειρά ετών θητεύετε και διακονείτε; Αυτή είναι η θεολογία της Σχολής της Χάλκης από όπου αποφοιτήσατε; Τέτοια θεολογία φιλοδοξεί να διδάξει το Οικουμενικό Πατριαρχείο και αγωνίζεται διακαώς για την επαναλειτουργία της Σχολής της Χάλκης;
Όσο δε για τους ιερούς κανόνες που απαγορεύουν τις συμπροσευχές είναι σαφές και ξεκάθαρο σε τι αφορούν: ο Ι΄ των Αγίων Αποστόλων «ει τις ακοινωνήτω, καν εν οίκω συνεύξηται, ούτος αφοριζέσθω», ο κανόνας ΣΤ΄ της εν Λαοδικεία Τοπικής Συνόδου «περί του μη συγχωρείν τοις αιρετικοίς εισιέναι εις τον οίκον του Θεού, επιμένοντας τη αιρέσει», ο κανόνας ΛΒ΄ της εν Λαοδικεία Τοπικής Συνόδου «ότι ου δει αιρετικών ευλογίας λαμβάνειν, αίτινες εισίν αλογίαι μάλλον, η ευλογίαι» και τόσοι άλλοι του ίδιου περιεχομένου.
Θα πρέπει, επίσης, να ξεκαθαρίσει ο Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος αν αποδέχεται ἤ όχι τους ιερούς κανόνες, ώστε να αποφεύγει τις αντιφάσεις και τις αυτοαναιρέσεις. Η αποδοχή και η επίκληση των κανόνων δεν μπορεί να είναι μονομερής και κατά το δοκούν. Δεν μπορούμε να επικαλούμαστε τους κανόνες μόνον όταν μας εξυπηρετούν, όπως για παράδειγμα για τα δικαιώματα του Οικουμενικού Θρόνου ἤ για το πρωτείο εξουσίας του Πάπα και του Πατριάρχη. Απορεί κανείς με την κατά συρροήν χρήση του 34ου Αποστολικού Κανόνα για την θέση του Πρώτου στην Εκκλησία και παράλληλα για την απεμπόληση τόσων και τόσων ανάλογων κανόνων που απαγορεύουν τις συμπροσευχές και γενικά τα οικουμενιστικά ανοίγματα των ημερών μας.
Κι αυτό, καθώς τρία χρόνια πριν, ενώ ο Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος ήταν ο σχολιαστής στη ΝΕΤ της επισκέψεως του Πάπα στο Φανάρι τον Νοέμβριο του 2006 και δήλωνε: «Υπάρχουν κανόνες παλιοί... τῆς παλιάς εποχής, που απαγορεύουν πραγματικά την συμπροσευχή με τους αιρετικούς. Σε μια εποχή που η αίρεση απέβλεπε στην διαίρεση της Εκκλησίας και η απαγόρευση αυτή αναφερόταν στην αποχή ἤ στη μη συμμετοχή στην ευχαριστιακή σύναξη, στη λειτουργία. Ενώ σε μία εποχή που προσπαθούμε να ενώσουμε τα διεστώτα και να βαδίσουμε προς την χριστιανική ενότητα, η προσευχή, η συμπροσευχή είναι επιβεβλημένη» !!!
Και διερωτώμεθα: από πότε έπαψε η αίρεση να αποβλέπει στην διαίρεση της Εκκλησίας; Άλλαξε μήπως η έννοια και ο χαρακτήρας της αιρέσεως; Έπαψε η αίρεση να αποτελεί παραποίηση και εκτροπή από την αληθεύουσα πίστη; Τι σημαίνει «προσπαθούμε να ενώσουμε τα διεστώτα»; Μήπως να ενώσουμε την αλήθεια με την αίρεση; Αυτή δεν είναι, άλλωστε, και η νέα μέθοδος του διαλόγου; Αποδεχόμαστε δηλαδή «επί ίσοις όροις» όλα τα δόγματα και η αλήθεια καθίσταται το ζητούμενο του διαλόγου.
Αν αυτή είναι η αντίληψη και η τακτική του Μεγάλου Πρωτοπρεσβυτέρου και όσων εκπροσωπεί τότε ας μην απορεί για τις αντιδράσεις του ορθόδοξου πληρώματος και κυρίως ας μην το υποτιμά. Στο εξής θα υπάρξουν περισσότερες και αποφασιστικότερες, που θα λάβουν την μορφή χιονοστιβάδας.
Είναι ίσως φυσικό ο Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος να μην είναι εξοικειωμένος στον διάλογο με τους ορθοδόξους, αφού είναι αφωσιωμένος ολοκληρωτικά στον διάλογο μόνον με τους ετεροδόξους. Είναι, επίσης, φυσικό να μην είναι εξοικειωμένος με την διαποίμανση του ορθοδόξου πληρώματος και την ομολογιακή μαρτυρία του, αφού διακονούσε πάντοτε ολιγάριθμες κοινότητες και κυρίως τα οικουμενιστικά ανοίγματα.
Οφείλει, όμως, να κατανοήσει ότι στην Ορθόδοξη Ελλάδα των συνειδητοποιημένων ορθοδόξων πιστών η οικουμενιστική αυθεντία δεν επιβάλλεται από όσο ψηλά και αν προέρχεται. Στην Ορθόδοξη Ελλάδα οι όποιες αντορθόδοξες επιλογές και τακτικές θα κριθούν και θα κατακριθούν από το ορθόδοξο φρόνημα των Ιεραρχών μας, των κληρικών μας, των μοναχών μας, του πιστού λαού της ζωντανής και ενεργούς Εκκλησίας μας.
Για τον λόγο αυτό και επαναλαμβάνουμε προς τον Μέγα Πρωτοπρεσβύτερο ότι οφείλει να σέβεται και να τιμά τον πιστό λαό του Θεού. Δεν έχει το δικαίωμα ούτε να τον απαξιώνει ούτε να τον περιγελά. Ο πιστός λαός του Θεού γνωρίζει πολύ καλά τα της ορθοδόξου πίστεώς του. Γνωρίζει και για την «εκ του Πατρός μόνον εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος» και για την διαφορά μεταξύ «ομοούσιος» και «ομοιούσιος», που τόσο εμπαικτικά τα θεωρεί άγνωστα ο Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος. Τα γνωρίζει όλα αυτά ο πιστός λαός πρωτίστως μέσα από την αγιοπνευματική εμπειρία, από την συμμετοχή στην αγιαστική και φωτιστική χάρη της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας και όχι από την απνευμάτιστη ακαδημαϊκή θεολογία και την «πλατφόρμα» των διαλόγων του κ. Τσέτση. Τα γνωρίζουν οι αγράμματες και ευλαβείς γιαγιές, που μας ανέθρεψαν και μας γαλούχησαν στα ορθόδοξα νάματα, που η θεολογία τους είναι προϊόν της προσευχής τους, της λατρευτικής ζωής τους και της χαρισματικής εμπειρίας τους, γι’ αυτό και είναι αδιάψευστη και σωτηριώδης.
Τα γνωρίζει πολύ καλά τα της ορθοδόξου πίστεώς του ο πιστός λαός και γι’ αυτό και αντιδρά στα οικουμενιστικά ανοίγματα της εποχής μας. Δεν τον στρέφει κανείς κατά της «πνευματικής του ηγεσίας». Αντίθετα μάλιστα η ίδια η «πνευματική ηγεσία» με τις επιλογές της στρέφεται κατά της ορθοδόξου αληθείας και του ορθοδόξου πληρώματος της Εκκλησίας. Η ίδια η «πνευματική ηγεσία» με τις αντορθόδοξες αποφάσεις και ενέργειές της τίθεται ενάντια στον πιστό λαό, τον οποίο αγνοεί, υποτιμά και χλευάζει, γι’ αυτό και θα τον βρει αντιμέτωπο σε κάθε απόπειρα ενάντια στην ορθόδοξη πίστη του.
Η θεολογία σας μάς είναι γνωστή π. Γεώργιε. Παρακολουθούμε και γνωρίζουμε τα κείμενά σας. Η θεολογία σας -η δική σας και της «πνευματικής ηγεσίας» σας- δεν έχει αντίκρυσμα στην ορθόδοξη πατερική διδασκαλία, στην ορθόδοξη πατερική παράδοση, στην ορθόδοξη δογματική και εκκλησιολογική συνείδηση. Είναι η θεολογία των οικουμενιστικών σαλονιών, των κλειστών ομάδων, των ημετέρων συνέδρων. Είναι η θεολογία της εικόνας, των εντυπώσεων, της διπλωματίας, της πολιτικής, των ισορροπιών και των συσχετισμών. Γι’ αυτό και είναι απνευμάτιστη και κενή. Γι’ αυτό και είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Γι’ αυτό και δεν γίνεται αποδεκτή από τον πιστό λαό του Θεού. Ο πιστός λαός του Θεού «είναι ο γίγαντας που ξυπνήσατε» και θα τον έχετε πάντοτε απέναντί σας.
Τζήμας Σωτήριος
Αρχιτέκτων-Μηχανικός,
Χαριλάου Τρικούπη 1, Τρίκαλα
8 Ιουνίου 2009
Πηγή: http://thriskeftika.blogspot.com/
