Προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών

Δεν υπάρχει κανείς που να αμφιβάλλει πλέον για την ιστορική κρισιμότητα, αν όχι την τραγικότητα, της εθνικής συγκυρίας. Ακόμη και οι δυνάμεις εκείνες που - ενδεδυμένες ψευδώς τον τεχνοκρατικό μανδύα - εγγυώνταν την ασφαλή έξοδο από τη στενωπό που βιώνουμε, «σηκώνουν πλέον τα χέρια ψηλά», επικαλούμενες τη ρευστότητα των διεθνών εξελίξεων και το έλλειμμα των ευρωπαϊκών ηγεσιών.

Τα δεδομένα αυτά δεν είναι ψευδή, αλλά αδυνατούν πλέον να καλύψουν την αποδεδειγμένη ανεπάρκεια των κυβερνώντων να διαχειριστούν την κατάσταση. Το ελληνικό πρόβλημα επιλύεται (;) ερήμην της ελληνικής Κυβέρνησης, πόσω μάλλον του ελληνικού λαού.

Οι διαπιστώσεις αυτές δεν κινούνται από ελατήρια προσωπικής δικαίωσης όσων αντιταχθήκαμε εξαρχής στις καταστροφικές πολιτικές.

Είναι εξάλλου μια δικαίωση πικρή, που δεν έχει την παραμικρή σημασία όταν εκδηλώνεται στα ερείπια του κοινωνικού ιστού. Δίνουν ωστόσο την αφορμή για να καταστεί σαφές - έστω και την ύστατη ώρα - ότι πρέπει να αρθούν όλοι στο ύψος των περιστάσεων, πάντοτε εντός του πλαισίου των θεσμικών καθηκόντων τους.

Η τελευταία αυτή επισήμανση είναι αναγκαία, γιατί δυστυχώς κάποιοι επιμένουν να ορίζουν στρεβλά το θεσμικό πλαίσιο δράσης του καθενός, αποδίδοντας μομφές περί λαϊκισμού και πατριδοκαπηλίας στη διαφορετική άποψη ή, εσχάτως, και στην επιδίωξη της έννομης προστασίας ενώπιον της ελληνικής Δικαιοσύνης.

Είναι οι ίδιοι που διαψεύστηκαν οικτρά από τις εξελίξεις, αλλά επιμένουν στη λογική του ευθέος ή λανθάνοντος αξιολογικού χαρακτηρισμού της πολιτικής διαφωνίας, και μάλιστα με σκόπιμες συγχύσεις.

Τους απαντούμε με μια μείζονα διάκριση.

Ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών δεν είναι συντεχνία. Το λησμονούν γιατί έμαθαν δεκαετίες τώρα να συνδιαλέγονται ωφελιμιστικά με αυτές ή να τις κατευθύνουν εξωθεσμικά.

Τους θυμίζουμε ότι οι ενέργειές μας - κοινωνικές, επιστημονικές και δικονομικές - κινούνται στο πλαίσιο του θεσμικού ρόλου μας ως Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαίου επιφορτισμένου και με την προστασία της έννομης τάξης.

Τους διαβεβαιώνουμε ότι η πρόταξη αυτού του θεσμικού μας καθήκοντος, ακόμη και με τη μορφή πρόκλησης του δικαστικού ελέγχου αποφάσεων που επηρεάζουν τις ζωές όλων μας, είναι η μόνη πατριωτική πράξη που μας έχει απομείνει.

Πολύ σημαντικότερη και από την εύλογη αντίδρασή μας στη στοχευμένη επίθεση προς τα κεκτημένα της νομικής κοινότητας της χώρας.