***

ΟΤΑΝ ΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΥΠΕΡΑΜΥΝΩΝΤΑΙ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΣΙΩΝ,

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΗΘΟΥΝ ΟΤΙ ......ΠΟΛΙΤΙΚΟΛΟΓΟΥΝ;

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΥΠΟΝ ....ΠΟΛΙΤΙΚΟΛΟΓΙΑΣ ;

________Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος  με όσα είπε κατα την προσφώνησή του πρός τά Μέλη της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας κατά τον παρελθόντα Οκτώβριον προέβη σε μια έμμεση υπόδειξη, γιατί δέ ίσως όχι και επίπληξη, πρός τους Αδελφούς του Ιεράρχες. Σε μια αποστροφή του λόγου του είπε τά εξής χαρακτηριστικά:

    ......." Ὀταν εμείς οι Ιεράρχες πολιτικολογούε ή καλλιεργούμε εντάσεις καί υποθάλπουμε ιδεολογικές αντιπαλότητες είναι βέβαιο ότι αυτό εντέλει διευκολύνει τό παιγνίδι της πόλωσης καί αυτούς πού τήν επιθυμούν καί τήν εκμεταλλεύονται αλλά υπονομεύει ουσιαστικά τήν προσπάθειά μας. Ο λαός περιμένει από εμάς νηφαλιότητα καί ειρηνοποιό παρουσία. Όχι θορυβώδη αλλά αποτελεσματική διαχείριση των σοβαρών θεμάτων πού μας συνέχουν καί μας απασχολούν όλους. Άλλο χύνω τό αίμα μου γιά τήν πατρίδα όταν χρειαστεί καί άλλο ευκαίρως –ακαίρως προβάλλω μία εικόνα της Εκκλησίας ωσάν νά είναι θεσμός προσόμοιος του στρατού ή των κομματικών παρατάξεων".

________Σεβαστή μεν η παραπάνω γνώμη του Αρχιεπισκόπου μας, αλλ΄όχι και οπωσδήποτε αποδεκτή! Παρεκαλέσαμε τον Μακαριώτατο να καταστήει σαφλέστερο τό σημείο αυτό της προσφωνήσέως του, να ας διευκρινίσει δηλ. πότε και πού τελειώνουν τα όρια μιας αγωνιώδους κραυγής ενός Αρχιερέως για τα δρώμενα σε βάρος είτε της Εκκλησίας, είτε της ηθικής, είτε της συνοχής της χριστιανικής οικογενείας, είτε της ελληνοχριστιανικής αγωγής της μαθητιώσης νεολαίας, είτε των παραδόσεων της φυλής μας, είτε της εθνικής συνειδήσεως των Ελλήνων, είτε ακόμη της ακεραιότητος της Πατρίδος μας αφ' ενός καί αφ' ετέρου πότε και πού αρχίζουν τά όρια της πολιτικολογίας.  

______Στο σαφές τούτο ερώτημά μας ο Μακαριώτατος απέφυγε να δώσει μια ωλοκληρωμένη καί σαφή απάντηση! Πέταξε τό γάντι καί τό άφησε να σέρνεται.....

______Η ελαχιστότης μας όμως δεν ανήκει σε εκείνους που αντιπαρέρχονται σιωπηλοί τις προκλήσεις! Σηκώνουμε λοιπόν σήμερα το γάντι και συνεχίζουμε την ιδεολογική αντιπαράθεση γνώμης! Αες μη σπεύσουν κάποιοι να παρατηρήσουν, οτι μαχόμεθα τον Αρχιεπίσκοπο! Πρώτον μεν διότι δεν έχουμε μια τευοια διάθεση. Δεύτερον, διότι η Διοίκηση της Εκκλησίας της Ελλάδος δεν είναι μονοπρόσωπη, αλλά συλλογική! Επομένως όλοι μας έχουμε το δικαίωμα ελευθέρας εκφράσεως της γνώμης μας, όλοι μας έχουμε το συνυπέυθυνο στη Διοίκηση των εκκλησιατικών πραγμάτων! Τρίτον, διότι η ταπεινή διακονία μας επί τριάντα τέσσερα (34) συναπτά έτη στον αρχιερατικό θρόνο όχι μόνο μας έχει εμπλουτίσει μέ την αναγκαία εμπειρία, αλλά και ipso jure μας κατατάσσει στη χορεία των μελών της "πρεσβυτέρας" λεγομένης Ιεραρχίας μέ ό,τι καί όσα αυτό συνεπάγεται!  Λοιπόν σηκώνουμε τό γαντι για να διατυπώσουμε μια άλλη, γιατί όχι και αντίθετη άποψη, με κριτήριο το συμφέρον της Εκκλησίας.

______Θα διερωτηθούν ίσως μερικοί: Γιατί άραγε αφήσαμε να περάσει τόσος χρόνος καί μόλις σήμερα σηκώνουμε τό γάντι;  Τόσο πολύ το σκεπτόμασταν; Όχι βέβαια! Απλώς αναμέναμε να έλθει ο Δεκέμβριος για να αντλήσουμε επιχειρήματα από τόν άγιο Αμβρόσιο, τον Αρχιεπίσκοπο Μιλάνου καί έτσι να δώσουμε μια πειστική απάντηση στούς καλοπροαιρέτους, Να δούν, όσοι βεβαίως ενδιαφέρονται για την ανόθευτη αλήθεια, ότι οι Ιεράρχες πολλές φορές ύψωσαν το ανάστημά τους καί ήλεγξαν δημοσίως τους Άρχοντες, εκείνοι παρεβίαζαν τόν ηθικό Νόμο, το νόμο του Θεού! Ωστε η θεωρία περί "πολιτικολογίας των Ιεραρχών" που λανσάρεται στις ημέρες μας, είναι νερό στό μύλο μιας άθεης ή θρησκευτικώς αδιάφορης πολιτικής καταστάσεως! Σε καμμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθή  "παραδοσιακή" εκκλησιαστική συμπεριφορά.

______Παραθέτουμε λοιπόν ένα απόσπασμα από την ταραχώδη ζωή του Αγίου Αμβροσίου και καλούμε τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο κ Ιερώνυμο να προβληματισθή εκ νέου και να αναθεωρήσει την άποψή του. Εμείς, ένα μεγάλο τίποτε της Ιεραρχίας, δεν μπορούμε να αποδεχθούμε την άποψή του. ΌΤνα ένας Ιεράρχης υπερμαχεί υπέρ των ιερών καί των οσίων της Πίστεώς μας και της Πατρίδος μας, απλώς επιτελεί το χρέος του! Δεν πολιτικολογεί, έστω καί αν αναφέρεται σε συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα! Δεν μπορέι δηλ. ο κ. Πάγκαλος να χαρακτηρισει τούς ιερωμένους ως "αντιπαραγωγικούς" καί ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών να μη διαμαρτύρεται για την προσβολή κάποιων χιλιάδων εντίμων εφημερίων καί κληρικών γενικώς! Διότι τότε η σιωπή του Ηγέτη της Εκκλησίας μπορεί να θεωρηθή εἴτε ως δειλία, είτε ως συμπαιγχνία με την εκάστοτε Κυβέρνηση! Και τα δύο αυτά είναι κατακριτέα! 

_________Ας δούμε λοιπόν το παράδειγμα του Αγίου Αμβροσίου και την στάση του απέναντι στον Αυτοκράτορα του Βυζαντίου. Εισαγωγικώς δε μόνον ας μας επιτραπεί να παρουσιάσουμε  τό παράδειγμα του Αγίου Νικολάου, για τον Οποίο το συναξάρι της 6ης Δεκεμβρίου σημειώνει:

    " Ούτος υπήρχεν εν τοις χρόνοις Διοκλητιανού και Μαξιμιανού των τυράννων, πρότερον τη μοναδική πολιτεία διαπρέψας, είτα, δι’ υπερβάλλουσαν αρετήν, την Αρχιερωσύνην εδέξατο. Επεί δε τα χριστιανών ην πρεσβεύων και την ευσέβειαν κηρύττων ελευθέρα φωνή, συλλαμβάνεται υπό των τα πρώτα φερόντων της Πόλεως, και πληγαίς και στρεβλώσεσι παρ’ αυτών υποβληθείς, τη ειρκτή εναπορρίπτεται μετά και άλλων χριστιανών".

Με άλλα λόγια ο άγιος Νικόλαος, υπερασπιζόμενος τα ιερά και τα όσια της πίστεώς μας, είχε δυνατή φωνή και τα έλεγε "ελευθέρα φωνή" δηλ. χύμα καί "τσουβαλάτα", γι αυτό και όχι μόνον συνελήφθη, αλλά και ωδηγήθηκε στη φυλακή! Η υπεράσπιση των ιδανικών και όλων των πολυτίμων πραγμάτων έχει κόστος!

_______Εν τούτοις το μεγαλείο της αρχιερατικής παρεμβάσεως στα δημόσια πράγματα φανερώνεται στη στάση του Αγίου Αμβροσίου, οπως περιγράφεται στην παρακάτω διήγηση. Με απαράμιλλο θάρρος ήλεγξε τον Αυτοκράτορα Θεοδόσιο, λέγοντάς του τα φοβερά τούτα λόγια: "το αμάρτημα σου δεν εξαλείφεται παρά με δάκρυα και ειλικρινή μετάνοια".Θαυμάστε την αρχιερατιή παρρησία σε όλη της την μεγαλοπρέπεια! Τότε οι Αρχιερείς του Υψίστου ησαν ασυμβίβαστοι: Σήμερα εμείς παριστάνουμε τους σώφρονες και τους μετριοπαθείς! Μια ωραία δικαιολογία θα ήταν: "Την αναφέρω πρώτος για να σας προλάβω. "Ξεύρετε, Σεβασμιώτατε Αμβρόσιε, κάθε εποχή έχει τα δικά της χαρακτηριστικά". Δεν αντιλέγω αυτη η τοποθλέτηση είναι εξ ίσου μια πραγματική παρατήρηση, όσο και μια ωραία δικαιολογία! Διαλέγουμε και παίρνουμε ό,τι μας συμφέρει! ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΜΑΣ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ! Ο καθένας σέβεται ή καί χαίρεται τό χάρισμα του άλλου!

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ και ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Αίγιον, 13 Δεκεμβρίου 2010

  ΣΗΜ. Καθώς πλησιάζουμε τη μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων διακόπτουμε τις μαχητικές μας αναρτήσεις, ώστε η προσοχή μας να επικεντρωθή στον Σωτήρα του κόσμου καί Λυτρωτή των ψυχών μας Χριστό. ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, αγαπητοί μου αδελφοί.

***

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ (7 Δεκεμβρίου).

......Αλλ' επέπρωτο να έλθη εις σύγκρουσιν σφοδράν μετ’ αυτού εκ της εξής αιτίας, σύγκρουσιν, η οποία έγινεν αφορμή να αναδειχθή το ηθικόν μεγαλείον του τε επισκόπου και του αυτο­κράτορος. Εν στάσει τινί δηλ. εν Θεσσαλονίκη τω 390 ο όχλος εφόνευσε τον στρατηγόν και ανωτέρους αξιωματικούς. Ο Θεο­δόσιος πληροφορηθείς τα γενόμενα εξεμάνη και διέταξε την σκληράν τιμωρίαν της πόλεως. Ούτω παρασυρθείς ο λαός εις το Ιπποδρόμων κατεσφάγη, 7.000 δε πολιτών επλήρωσαν με το αίμα των τον φόνον του στρατηγού και των αξιωματικών Όταν ο Αμβρόσιος έπληροφορήθη τα της αγρίας σφαγής τόσων πολιτών, ων το πλείστον ήσαν αθώοι, κατεταράχθη, αποστέργων δε να συνάντηση τον αυτοκράτορα, του οποίου αι χείρες απέσταζον από το αίμα, απεμακρύνθη των Μεδιολάνων καταφυγών εις εξοχήν και εκείθεν δι' επιστολής του ήλεγξε τον αυτοκράτορα. «Το αμάρτημα σου δεν εξαλείφεται παρά με δάκρυα και ειλικρινή μετάνοιαν, έγραφεν ούτε αύτοι οι άγγε­λοι και οι αρχάγγελοι είμπορούν να το συγχωρήσουν με άλλον τρόπον. Αυτός ο Κύριος δεν συγχωρεί παρά μόνον τους μετανοούντας. Σε συμβουλεύω, σε προτρέπω, σε παραινώ- δεν τολμώ να τελέσω το Μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας, εάν θελήσης να παραστής κατ' αυτό». Ο Θεοδόσιος ευρέθη εις δυσχερή θέσιν η γλώσσα του επισκόπου ήτο πολύ αυστηρά· τω απηγορεύετο ο εκκλησιασμός. Και την στέρησιν ταύτην ησθάνετο βαθέως, χωρίς να λάβωμεν υπ’ όψιν, ­τι εθίγετο και το αυτοκρατορικόν του αξίωμα. Εθεώρει εαυτόν και αδικούμενον υπό του επισκόπου και άγαν αυστηρώς κρινόμενον, αφ' ου ενεργήσας ως ενήργησεν εν Θεσσαλονίκη είχεν υπ’ όψει το συμφέ­ρον του Κράτους και την εμπέδωσιν της τάξεως. Και με τας σκέψεις αυτάς απεφάσισε να μη λάβη υπ’ όψιν τας συστάσεις του επισκόπου και να μεταβή εις τον ναόν. Αλλ' ο Αμβρόσιος, πλήρης ζήλου ιερού και άτεγκτος εις τας αποφάσεις του εξήλθεν εις την θύραν του ναού και απηγόρευσε την είσοδον εις τον αυτοκράτορα· «δεν εννοείς φαίνεται, ώ βασιλευ, τω είπε, το μέγεθος της μιαιφονίας, την οποίαν διέπραξας, ούτε δε και μετά την πάροδον του θυμού σου ανελογίσθης το τολμηθέν διότι ίσως το βασιλικόν σου αξίωμα σε εμποδίζει να εννοήσης τήν αμαρτίαν. Ανάγκη ­όμως νά λάβης επίγνωσιν της ανθρωπινής φύσεως, η οποία είνε θνητή και να κατανόησες, ­τι από χώμα προερχόμεθα και εις χώμα θα επιστρέψωμεν και να μη αγνοής εξαπατώμενος από την αλουργίδα την βασιλικήν την ασθένειαν του υπ' αυτής καλυπτομένου σώματος. Άρχεις, ώ βασιλεύ, ανθρώπων την αυτήν με σε εχόντων φύσιν άρχεις ομοδούλων διότι ένας είνε ο δεσπότης και βασιλεύς απάντων, ο των απάντων δημιουργός. Με ποίους λοιπόν οφθαλμούς θά ίδης τον ναόν του κοινού δεσπότου; Με ποίους δε πόδας θά πάτησες το άγιόν του δάπεδον; Πώς δε θά εκτείνχις τάς χείρας, άποσταζούσας άπό το αδίκως χυθέν αίμα; Και πώς &ά δεχ&ης εντός τοιούτων χειρών το πανάγιον Σώμα τοΰ Δεσπότου; Ή πώς θα δεχ&ης το τίμιον Αίμα του Δεσπό­του εις στόμα, από το όποιον εξήλθεν η παράνομος διαταγή να χυθή τόσον αίμα; Φύγε λοιπόν και μη επιχειρής δευτέραν παρανομίαν να πρόσθεσες εις την πρώτην και δέξου το επίτι­μων, το όποιον μετ' εμού σοι επιβάλλει άνωθεν ό Θεός, ό τών ­όλων δεσπότης το επιτίμιον τούτο θά σε θεραπεύση και θα σοι αποδώση την ύγείαν της ψυχής».

Υπήρξε δραματική η σκηνή· αυτοκράτωρ πανίσχυρος ηλέγχετο δημοσία παρά του επισκόπου επί μιαιφονία, τω απεκλείετο η εις τον ναόν είσοδος και τω επεβάλλετο νά συγκαταριθμηθή εις την τάξιν των μετανοούντων, ίνα τύχη συγγνώμης. Ο Θεοδόσιος ο Μέγας εδείχθη τω όντι μέγας κατά την στιγμήν ταύτην! Δεν ωργίσθη κατά του τολμηρού επισκόπου· εν συντριβή καρδίας υπέμνησεν απλώς, ­τι και ο Δαυίδ ήμαρτέ ποτέ διπλούν αμάρτημα. Ο Αμβρόσιος επωφελήθη από τους λόγους τούτους και τώ είπε· «Καθώς λοιπόν εμιμήθης τον Δαυίδ εις την αμαρτίαν, ούτω πρέπει να τον μιμηθής και εις την μετάνοιαν». Και ο αυτοκράτωρ τον εμιμήθη· υπετάγη εις το παράγ­γελμα του επισκόπου· ανεχώρησε· και μετά οκτώ μήνας μετα­νοίας και δακρύων εγένετο δεκτός εις την θείαν κοινωνίαν κατά την έορτήν των Χριστουγέννων, αφ' ου εξωμολογήθη δημοσία εν τω ναώ το αμάρτημα του και εζήτησε πρηνής συγγνώμην παρά του επισκόπου.

Ο ζηλωτής επίσκοπος απηγόρευσεν επίσης εις τους βασιλείς να μένωσιν εντός του ιερού Βήματος, ως συνήθιζον άχρι τότε, διότι «η βασιλική αλουργίς κάμνει βασιλείς και όχι ιερείς» και ώρισε τόπον παραμονής των τον χώρον έξω αμέσως προ του ιερού Βήματος.

Έχων υπ’ όψιν ο Αμβρόσιος ­τι πολλαί πλάναι συμβαίνουσι κατά τας δίκας και ­τι πολλοί αδίκως καταδικάζονται και δη και εις θάνατον, έπεισε τον αυτοκράτορα Γρατιανόν να εκδώση διάταγμα να μη εκτελώνται αι θανατικαί ποιναί πριν ή παρέλθη μην από της καταδικαστικής αποφάσεως, ώστε να μεσολαβή χρό­νος ικανός δια την έπανόρθωσιν γενομένης τυχόν αδικίας".

***

ΕΥΡΗΚΑΜΕ ΚΑΙ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ.....

Από το olympia.gr

    Η σιωπή είναι συνενοχή!

    Στην Ορθοδοξία έχουμε Συνοδικό Σύστημα.

    Στην Ορθοδοξία δεν έχουμε Πάπες.

    Ο Αρχιεπίσκοπος δεν έχει τυπικά εξουσία, πέραν της Μητρόπολης του. Είναι πρώτος, μεταξύ ίσων.

    Αλλά έχει επιρροή! Δεν διακοσμητικό στοιχείο!

    Δεν είναι κέρινο ομοίωμα!

    Ο Αρχιεπίσκοπος είναι η φωνή μας!

    Ο Αρχιεπίσκοπος είναι ο Φάρος της Πίστης μας!

    Ο Αρχιεπίσκοπος είναι ο Πνευματικός Ηγέτης, που θα δώσει ελπίδα στους ασθενείς, που θα δώσει βοήθεια στους αδυνάμους, αλλά και θα σταθεί μπροστάρης, να υπερασπιστεί το... ποίμνιο του!Παπάδες έχουμε, δόξα τω Θεώ!

    Αν δεν σας “αρέσει” ο Χριστόδουλος, γιατί υπήρξε Αρχιεπίσκοπος Φώς, δείτε τον Δαμασκηνό που έζησε σε κατοχή.

    Την ώρα που θα μοιράσουν την ύποπτη "κάρτα του πολίτη", δεν μπορείς να είσαι απαθής,Την ώρα που πεθαίνουν άνθρωποι στα σκουπίδια, δεν μπορείς να είσαι απαθής,

    Την ώρα που μένουν άνθρωποι στον δρόμο, δεν μπορείς να είσαι αβρός,

    Την ώρα που ολόκληρη η κοινωνία στενάζει από την κατοχή του ΔΝΤ, δεν μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος,

    Την ώρα που ζούνε με την απειλή της ανεργίας οι πιστοί κι οι οικογενειές τους, δεν μπορεις να λες υπάρχουν συσσιτια έκανα το καθήκον μου!

    Το εγκόλπιο κι η μίτρα, δεν είναι ρούχα, είναι εμβλήματα του γένους. Αν δεν έχεις το ανάστημα να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων, παραιτήσου!

    Ο Αρχιεπίσκοπος ακούει τον λαό, είναι καθημερινά μέσα στον λαό!

    Δεν τον αποφεύγει!

    Ακόμη κι ο Ιησούς όταν χρειάστηκε, έπιασε το φραγγέλιο.

    Η σιωπή είναι συνενοχή!

    Καλή χώνεψη!

Το είδαμε στο Εθνικά θέματα-Ελλάδα.

Πηγή: http://mkka.blogspot.com/2010/12/blog-post_13.html