Πρός
Τό χριστεπώνυμον πλήρωμα
Τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας
Χριστιανοί μου ἀγαπητοί,
Μέ τή συγκατάβαση τοῦ ἁγίου Θεοῦ πανηγυρίζουμε καί ἐφέτος τή μεγαλύτερη ἑορτή τῆς Παναγίας μας. Εἶναι τό Πάσχα τῆς Κυρίας Θεοτόκου, κατά τό ὁποῖο μεθίσταται ἀπό τή γῆ στόν Οὐρανό ὡς Βασίλισσα τῶν Οὐρανῶν καί τῆς γῆς.
Εἶναι ἡ θέση τῆς Παναγίας μας καί μέσα στή λατρεία τῆς ἐκκλησίας μας ὄχι μόνο ξεχωριστή ἀλλά πρωταρχική. Μετά ἀπό τόν Θεάνθρωπο Χριστό βρίσκεται ἡ Παρθένος Θεοτόκος, ἀπό τήν ὁποία πῆρε σάρκα ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί ἡ ὁποία χαριτώθηκε θαυμαστά καί θεϊκά ἀπό τήν ἕνωσή της μέ τόν σαρκωθέντα Κύριο τῶν πάντων.
Κορυφαία θέση κατέχει ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου μας καί στήν καρδιά καί στή σκέψη κάθε πιστοῦ χριστιανοῦ. Ἰδιαίτερη συγκίνηση καί ἀγάπη αἰσθανόμαστε, ὅταν ἀτενίζουμε τήν ἱερά μορφή της. Τό ὄνομά της ἔρχεται στά χείλη μας σέ κάθε δύσκολη στιγμή τῆς ζωῆς μας. Σ’ αὐτή ἐναποθέτουμε τήν ἐλπίδα μας, τά βάσανα καί τούς καημούς μας. Εἶναι ἡ Μεσίτρια πού μεταφέρει τά αἰτήματά μας στόν Παντοδύναμο Κύριο. Εἶναι ἡ Ὑπέρμαχος Στρατηγός, «πάντων θλιβομένων ἡ χαρά καί ἀδικουμένων ἡ προστάτις». Εἶναι «ἡ βακτηρία τῶν τυφλῶν, τῶν πεινασμένων ἡ τροφή, τῶν ὀρφανῶν ἡ βοηθός, ἡ ἐπισκέπτρια τοῦ ἀρρώστου».
Ὁ λαός μας, εἰδικότερα, τήν τιμᾶ καί τήν ἀγαπᾶ, ὅπως ἕνα παιδί λατρεύει καί λαχταρᾶ τή μητέρα του. Δέν τή θεωρεῖ σάν κάτι τό ἄυλο καί ὑπερκόσμιο, ἀλλά σάν μία ζωντανή, γήινη, φιλική παρουσία καί ἔχει σφυρηλατήσει ἕναν ἄρρηκτο δεσμό μέ τή Μεγαλόχαρη. Δέν ὑπάρχει πόλη, χωριό ἤ νησί χωρίς Ναό ἀφιερωμένο στή χάρη της. Οἱ ὡραιότεροι ψαλμοί, δείγματα ἀνυπέρβλητης ποιητικῆς ἔμπνευσης, ἔχουν γραφεῖ γιά τήν «ὑψηλοτέραν τῶν οὐρανῶν καί καθαρωτέραν λαμπηδόνων ἡλιακῶν». Οἱ καλλιτέχνες καί οἱ λογοτέχνες μας ἐμπνεύστηκαν ἀπό τή γλυκειά μορφή τῆς Παναγίας, τραγούδησαν τά θαύματά της, δημιούργησαν ἀριστουργήματα μοναδικῆς ἀξίας. Καί ὅλα αὐτά τῆς τά προσέφεραν ὡς τεκμήρια ἀγάπης καί σεβασμοῦ.
Εἶναι πλέον ἱστορική παράδοση, ὅτι ὁ πρῶτος ζωγράφος τῆς Θεοτόκου εἶναι ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, πού τήν εἰκονογράφησε, ἐνῶ ἐκείνη ζοῦσε ἀκόμη. Ὅταν ὁλοκλήρωσε τήν εἰκόνα της καί τήν παρουσίασε στήν ἴδια, αὐτή ἔμεινε τόσο εὐχαριστημένη, ὥστε εὐλόγησε τή ζωγραφισμένη μορφή της, λέγοντας: «Ἡχάρις τοῦ ἐξ ἐμοῦ τεχθέντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἔσται μετ’ αὐτῆς πάντοτε». Μέ πρότυπο αὐτή τήν εἰκόνα, τή μοναδική πού ὑπῆρχε τότε, ἔγιναν καί ὅλες οἱ μεταγενέστερες. Μέ τόν καιρό, ὅμως, οἱ διάφοροι ἀσκητές ἁγιογράφοι τῆς προσέδωσαν τά χαρακτηριστικά ἐκεῖνα πού εἶναι σύμφωνα μέ τό ἱερό Εὐαγγέλιο καί τήν Παράδοση. Ἔτσι, δημιουργήθηκε ἡ Παναγία μέ τά ἄπειρα ὀνόματα, τά πρόσωπα καί τούς θρύλους.
Ἀκόμη καί οἱ βλάσφημοι συγκλονίζονται στό ἀντίκρισμα τῆς φυσιογνωμίας της καί ἀνακαλοῦνται στήν τάξη οἱ ποικιλώνυμοι ἀσεβεῖς, πού σήμερα εἶναι πολλοί. Ὅμως δέν εἶναι πρόοδος καί ἀπελευθέρωση ἡ ἀσέβεια. Δέν εἶναι ἐκσυγχρονισμός ἡ προώθηση καί ἡ ἐπιβολή κάθε ἰδέας ἔξαλλης, πού ἀντιβαίνει ἀκόμη καί στούς θεμελιώδεις νόμους τῆς φύσης καί τῆς λογικῆς. Τό νά κόβεις τίς ρίζες σου καί νά ἀρνεῖσαι ἀξίες καί πιστεύματα δέν εἶναι ἐπανάσταση, ὅπως ἰσχυρίζονται μερικοί προκατειλημμένοι καί ἐμπαθεῖς διανοούμενοι. Ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τό Θεό, τό ξέφτισμα τῶν παραδόσεων, ἡ παραχάραξη τῆς ἱστορίας καί ἡ ἔλλειψη ἰδανικῶν εἶναι ἡ μεγαλύτερη συμφορά τῶν λαῶν, βεβαιωμένη ὄχι μόνο ἱστορικά ἀλλά καί ἀπό τή σύγχρονη καθημερινότητα. Αὐτό εἶναι τό πρόβλημα τῆς ἐποχῆς μας.
Σήμερα, ἀδελφοί μου, μέ τή μεγάλη θεομητορική ἑορτή της ἡ Παναγία μᾶς ὑπενθυμίζει τή λύση τοῦ προβλήματος. Εἶναι τό μήνυμα τῆς ὑπακοῆς. Καθώς θαυμάζουμε τό ἐξαίσιο θαῦμα τῆς μεταστάσεώς της στούς οὐρανούς, ἀκοῦμε τήν ἱερά παρακαταθήκη της, τό λόγο τῆς διαθήκης της: «Ὅ,τι ἄν λέγῃ ὑμῖν, ποιήσατε», Αὐτό πού σᾶς λέγει ὁ Κύριος νά κάμετε.
Γι΄αὐτό ὅ,τι καί ἄν κάνουμε, ὅπου καί ἄν βρισκόμαστε, ὅποιοι καί ἄν εἶναι οἱ στόχοι μας, πάντα νά θυμόμαστε μέ τόν πρέποντα σεβασμό καί μέ διάθεση ὑπακοῆς τή μεγάλη πνευματική μας Μάνα. Εἶναι δίπλα μας, μᾶς παρακολουθεῖ μέ ἀγωνία, δακρύζει γιά τίς πτώσεις μας, χαίρεται γιά τά ἠθικά πρωτίστως ἐπιτεύγματά μας. Δέεται γιά τή σωτηρία μας. Μᾶς ἀγκαλιάζει μέ τήν ἀγάπη της καί μᾶς θωρακίζει μέ τή δύναμή της.
Θερμός Εὐχέτης πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
***
Μητροπολίτης Γόρτυνος Ιερεμίας,
Η Παναγία το περιεχόμενο όλης της Αγίας Γραφής
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ
ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ
Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, Παρασκευή 15 Αὐγούστου 2014
Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ
1. Σήμερα, ἀδελφοί μου φιλέορτοι χριστιανοί, γιορτάζουμε ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι χριστιανοί, γιατί εἶναι ἑορτή τῆς Μάνας μας Παναγίας. Σήμερα εἶναι ἡ μεγαλύτερη Θεομητορική ἑορτή, ἡ Κοίμηση τῆς Παναγίας μας. Σέ προηγούμενα χρόνια σᾶς εἶπα τά σχετικά μέ τήν γιορτή, γι᾽ αὐτό σήμερα θά σᾶς πῶ λίγα λόγια γενικά γιά τήν Παναγία μας. Ὁ λόγος γιά τήν Παναγία, χριστιανοί μου, εἶναι μία ὁλόκληρη θεολογία, πού λέγεται «Θεοτοκολογία». Ὅποιος χριστιανός γνωρίζει τήν «Θεοτοκολογία», γνωρίζει ὅλη τήν Πίστη μας, γνωρίζει ὅλη τήν Θεολογία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Γι᾽ αὐτό καί ἕνας στίχος τῶν Χαιρετισμῶν λέει στήν Παναγία: «Χαῖρε τῶν δογμάτων Αὐτοῦ (τοῦ Χριστοῦ)τό κεφάλαιον». Ἀπ᾽ ὅλα τά δόγματα τῆς Πίστης μας τό «κεφάλαιον», δηλαδή τό ἀνώτερο δόγμα, πού τά περιλαμβάνει ὅλα, εἶναι ὁ λόγος γιά τήν Παναγία.
Ναί, χριστιανοί μου! Καί τῆς πίστης μας καί τῆς Ἁγίας Γραφῆς γενικά τό περιεχόμενο εἶναι ἡ Παναγία. Ἄν θά ἤθελα μέ μία λέξη νά ἐκφράσω τό περιεχόμενο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, θά ἔγραφα τό ὄνομα ΠΑΝΑΓΙΑ! Γιατί ἡ Παλαιά Διαθήκη σκοπό ἔχει νά προετοιμάσει τήν ἀνθρωπότητα νά δεχθεῖ τόν Μεσσία, τόν Χριστό. Ἀλλά γιά νά ἔρθει ὁ Χριστός, γιά νά σαρκωθεῖ ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, πρέπει νά βρεθεῖ ἡ κατάλληλη ἐκείνη Γυναίκα, ἡ Ὁποία θά γίνει ἡ Μητέρα τοῦ Χριστοῦ. Καί ἐργάζονται λοιπόν στό περιβόλι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης οἱ δίκαιοι Πατριάρχες καί Προφῆτες γιά νά ὑψωθεῖ ἡ ἀρετή τῶν ἀνθρώπων, γιά νά ἀναδειχθεῖ τό ἅγιο καί πανάγιο αὐτό πρόσωπο, πού θά γίνει ἡ Μητέρα τοῦ Μεσσία. Καί ὅταν ἔγινε αὐτό, ὅταν ἡ Παλαιά Διαθήκη ἔβγαλε τήν Παναγία, τήν θυγατέρα τοῦ Ἰωακείμ καί τῆς Ἄννας, τότε σταμάτησε ἡ Παλαιά Διαθήκη, γιατί ἐκπληρώθηκε ὁ σκοπός της. Πραγματικά, τό τέλος, τά «ἔσχατα» τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἄρχισαν ὅταν γεννήθηκε ἡ Παναγία, ἡ Ὁποία θά γεννοῦσε τόν Χριστό. Γι᾽ αὐτό καί ψάλλουμε γιά τήν Παναγία ὅτι Αὐτή εἶναι ἡ «τόν Λόγον ἀνερμηνεύτως ἐπ᾽ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα». «Ἔσχατες ἡμέρες» εἶναι, ὅπως σᾶς εἶπα παραπάνω, τό τέλος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.
2. Καί ἄν θά ἤθελα πάλι νά ἐκφράσω μέ μία λέξη τήν Καινή Διαθήκη θά ἔγραφα πάλι τό ὄνομα ΠΑΝΑΓΙΑ! Ναί! Διαβάζοντας τήν Καινή Διαθήκη βλέπουμε ἀπό τήν ἀρχή τήν Παναγία μας νά δίνει σέ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα τόν Ἰησοῦ Χριστό, τόν Λυτρωτή καί Σωτήρα μας. Καί προχωρώντας στήν Καινή Διαθήκη βλέπουμε καί ἀκοῦμε τόν Ἰησοῦ Χριστό μας ἀπό τόν Σταυρό τοῦ Γολγοθᾶ ψηλά νά παραδίδει τήν Μάνα Του Παναγία σέ ὅλους μας, γιά νά γίνει καί δική μας Μητέρα. Πραγματικά, χριστιανοί μου! Αὐτό πού εἶπε ὁ Χριστός ἀπό τόν Σταυρό Του στόν μαθητή Του Ἰωάννη, «ἰδού ἡ μητέρα σου», τό εἶπε κατ᾽ ἐπέκταση σέ ὅλους τούς χριστιανούς. Ἡ Παναγία λοιπόν εἶναι ἡ Μάνα μας! Καί τί Μάνα!... Ἡ πιό γλυκιά καί εὐσπλαχνική Μητέρα! Καί στήν Πεντηκοστή πάλι, πού συγκροτεῖται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ Παναγία ἦταν ἐκεῖ, στό ὑπερῶον μαζί μέ τούς Μαθητές, γιατί ἡ Παναγία εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Σέ κάποιο ἄλλο παλαιότερο κήρυγμά μου, ἀδελφοί, σᾶς ἀπέδειξα τήν ἀλήθεια αὐτή, ὅτι ἡ Παναγία παραλληλίζεται μέ τήν Ἐκκλησία καί ἡ Ἐκκλησία μέ τήν Παναγία. Αὐτό ἐκφράζεται καθαρά στήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου (κεφ. 12), τό τελευταῖο αὐτό τρομερό βιβλίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὅπου λέγεται γιά τήν ὡραιοτάτη ἐκείνη γυναίκα, τήν λάμπουσα παραπάνω ἀπό τόν ἥλιο, καί ἡ Ὁποία ἐγέννησε τόν Ἄρρενα, πού θά ποιμάνει μέ ράβδο σιδηρά ὅλα τά ἔθνη. Ὥστε, χριστιανοί μου, ὁλόκληρη ἡ Ἁγία Γραφή, καί ἡ Παλαιά καί ἡ Καινή Διαθήκη, κατά τό γενικό της περιεχόμενο, εἶναι ἡ ΠΑΝΑΓΙΑ.
3. Ὅλη αὐτή ἡ δόξα τῆς Παναγίας μας εἶναι ἐπειδή ἔγινε ΘΕΟΤΟΚΟΣ. Νά τήν λέτε τήν λέξη αὐτή γιά τήν Παναγία μας, ἀδελφοί. Γιατί ἡ Ἐκκλησία μας καθόρισε μέ Οἰκουμενική Σύνοδο, τήν Γ´ Οἰκουμενική Σύνοδο, νά τήν λέγουμε. Καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ὑπήκοος στήν ἐντολή αὐτή τῶν ἁγίων Πατέρων της, ἔχει ποτίσει τήν λατρεία της μέ πάμπολλα τροπάρια στήν Παναγία, πού τά λέει «Θεοτοκία». Εἶναι δέ παρατηρημένο ὅτι ὅλοι οἱ ἀσματικοί Κανόνες στούς ἁγίους, κάθε ὠδή τῶν Κανόνων αὐτῶν, τελειώνει μέ Θεοτοκίο. Δηλαδή, ἐνῶ ὑμνοῦμε ἄλλο ἅγιο, ὅμως δέν θά ξεχάσουμε τόν ὕμνο στήν Παναγία μας. Καί μαζί μέ τόν ἅγιο αὐτό, ὅπως ὑμνοῦμε τήν Ἁγία Τριάδα μέ τροπάριο τό «Δόξα Πατρί» τῆς Ὠδῆς, ἔτσι ὑμνοῦμε καί τήν Παναγία μας μέ δικό της τροπάριο στό «Νῦν καί ἀεί» τῆς Ὠδῆς. Ἀλλά τό καλύτερο τροπάριο στήν Παναγία μας, πού ἔχει τήν ὀνομασία «Θεοτόκος», εἶναι ἐκεῖνο τό τροπάριο πού ὅλοι πρέπει νά τό γνωρίζουμε καί νά τό λέμε κάθε μέρα. Εἶναι τό «Θεοτόκε Παρθένε, χαῖρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετά Σοῦ. Εὐλογημένη Σύ ἐν γυναιξί καί εὐλογημένος ὁ Καρπός τῆς κοιλίας Σου, ὅτι Σωτῆρα ἔτεκες τῶν ψυχῶν ἡμῶν». – Μαζί μέ τήν ὀνομασία «Θεοτόκος», ἀδελφοί, νά λέτε καί τήν ἄλλη ὀνομασία Της, τό «Ἀειπάρθενος». Ἔτσι τό τροπάριο πού ἀκοῦμε στήν θεία Λειτουργία, τό «Ὁ μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ...» λέει αὐτές τίς δύο ὀνομασίες τῆς Παναγίας. Λέει ὅτι ὁ Μονογενής Υἱός τοῦ Θεοῦ καταδέχθηκε νά σαρκωθεῖ «ἐκ τῆς ἁγίας Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας». Οἱ δύο αὐτές ὀνομασίες εἶναι μία ὁμολογία Πίστεως ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν, συγχρόνων Νεστοριανῶν καί Προτεσταντῶν, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται νά ποῦν τήν Παναγία μας «Θεοτόκο» καί «Ἀειπάρθενο». Καί ἐπειδή εἶπα περί αἱρετικῶν, προσοχή, νά μήν δέχεσθε τήν «Φραγκο-Παναγιά» τῶν Παπικῶν. Αὐτοί, ὅπως ἔχουν ἄλλη Ἁγία Τριάδα καί ἄλλο Σταυρό καί διαφορετικά Μυστήρια, ἔτσι ἔχουν καί ἄλλη «Παναγία», πού δέν μπορεῖ νά σώσει, γιατί δέν εἶναι ἡ ἀληθινή Παναγιά τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.
4. Πολλά μπορεῖ νά πεῖ κανείς γιά τήν Παναγία μας, ἀδελφοί μου χριστιανοί, ἀλλά καί ὅσα νά ποῦμε γιά τήν θεολογία Της, γιά τήν δόξα Της καί τά θαύματά Της, δέν θά μπορέσουμε ποτέ νά συνθέσουμε ἐπάξιο ὕμνο γι᾽ Αὐτήν. Τελειώνοντας, σᾶς λέγω: Νά ἀγαπᾶτε τήν Παναγία! Νά προσεύχεστε στήν Παναγία! Νά ἀφήνετε τήν καρδιά σας ἐλεύθερη νά μιλάει σ᾽ Αὐτήν, λέγοντας ὅ,τι θέλετε. Σάν τό μικρό παιδί πού λέει στόν πατέρα του «μπαμπά, θέλω καραμέλες», ἔτσι κι ἐμεῖς, νά λέμε στήν Παναγία μας ὅ,τι θέλουμε καί ξέρει Αὐτή!... Ἰδιαίτερα δέ χριστιανοί μου, σᾶς λέγω νά ἔχετε στά σπίτια σας τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας καί μάλιστα νά τήν ἔχετε σέ μία δεσπόζουσα καί κυρία θέση στό σπίτι. Ναί! Ὅλα τά σπίτια καί ὅλα τά καλύβια τῶν φτωχῶν χωριῶν μας νά ἔχουν τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας μέσα τους. Ἀλλά καί πάνω σας, στήν τσέπη σας, καί ὄχι μόνο στά σπίτια σας νά ἔχετε τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας. Γρήγορα θά παραγγείλω στό τυπογραφεῖο νά μοῦ τυπώσουν καί νά μοῦ κατασκευάσουν χιλιάδες μικρές πλαστικοποιημένες εἰκόνες τῆς Παναγίας μας γιά σᾶς τούς χριστιανούς τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως. Παρακαλῶ, μικροί, μεγάλοι, γέροντες καί παιδιά, ὅταν μέ βλέπετε νά μοῦ ζητᾶτε τήν εἰκόνα αὐτή, γιά νά τήν ἔχετε ἐπάνω σας σάν φυλαχτό. Ὅλες οἱ εἰκόνες θά εἶναι λειτουργημένες καί διαβασμένες μέ εἰδική εὐχή γιά τήν ὑγεία καί τήν προστασία σας καί τήν κατά Θεό προκοπή σας.
Χρόνια σας πολλά καί εὐλογημένα ἀπό τήν Παναγία μας, ἀδελφοί μου. Εὔχομαι ἡ Παναγία Δέσποινα νά σκεπάζει ὅλη τήν Μητρόπολή μας καί ὅλη τήν Πατρίδα μας ἀπό ἄκρο σέ ἄκρο. Ἀλλά, ξέχασα: Παναγία Δέσποινα, πολυεύσπλαγχνη Μητέρα τοῦ κόσμου, βάλε τό παντοδύναμό Σου χέρι καί σταμάτα τούς πολέμους καί τίς ἄγριες σφαγές καί τά φρικτά βασανιστήρια, ὅπου καί νά γίνονται αὐτά. Λυπήσου, Παναγία μου, τά νέα παιδιά καί τούς ἀνήμπορους γέροντες.
Καί πάλι χρόνια πολλά, ἀδελφοί μου χριστιανοί.
Μέ πολλές εὐχές,
† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας
***
Καστορίας Σεραφείμ :
"Πρεσβεύει η Παναγία"
(ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ)
Σε μία περίφημη ομιλία του, αδελφοί μου αγαπητοί, που επιγράφεται «Στην λιτανεία της πρώτης Αυγούστου», ο θεόπτης πατέρας της Εκκλησίας Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς μας τονίζει τα εξής χαρακτηριστικά: «Η φιλανθρωπία των θεοφόρων πατέρων, επειδή από τις τέσσερις εποχές του έτους, νοσηρή είναι η θερινή, και από αυτήν περισσότερο ο ίδιος ο Αύγουστος μήνας, λόγω της θέρμης και του καύματος ... για να μας ανακουφίσει από τις ασθένειες, διέταξε να τελούμε αυτό το αγιασμένο νερό του ραντισμού, ώστε αγιαζόμενοι με αυτό, όσοι προσερχόμαστε με πίστη, να παραμένουμε ανώτεροι από τα νοσήματα που μας προσβάλλουν ...
Μας διδάσκουν ακόμη, αν συμβεί σε κάποιον νόσος, να μην τρέχει προς τους μάγους και τους γητευτές, αλλά προς τον Θεό, προς την πρεσβεία των Αγίων, προς τις δεήσεις και ικεσίες και προσευχές των αφιερωμένων και αφοσιωμένων προσώπων, προκειμένου ... να ελευθερωθεί από τα νοσήματα και να πετύχει την ψυχική υγεία και την άφεση των αμαρτημάτων. Γι' αυτό και λέγει ο Απόστολος και αδελφός του Χριστού Ιάκωβος: "Ασθενεί κάποιος ανάμεσά σας; Ας προσκαλέσει τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας και ας προσευχηθούν επάνω του αλείφοντάς τον με λάδι στο όνομα του Κυρίου και η προσευχή που έγινε με πίστη θα σώσει τον άρρωστο και θα τον ανορθώσει ο Κύριος"».
Μας συνιστά λοιπόν, αυτός ο θεοφόρος Πατέρας την επικοινωνία μας με τον Θεό, την εκζήτηση του θείου ελέους, την συμμετοχή μας στην ζωή και στην Παράδοση της Εκκλησίας μας. Μας προτρέπει, ακόμη, να καταφεύγουμε στην ζωή και την μεσιτεία των Αγίων.
Αν οι Άγιοι πρεσβεύουν για την σωτηρία του κόσμου,
αν ικετεύουν τον φιλάνθρωπο Θεό για την ικανοποίηση των αιτημάτων μας, αν η Εκκλησία μας αιτείται την πρεσβεία των Αγίων,
αυτό ιδιαιτέρως γίνεται από την Υπεραγία Θεοτόκο, η οποία, κατά τον Άγιο Ανδρέα Επίσκοπο Κρήτης, κατέχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος.
Και πρώτον. Πρεσβεύει η Παναγία.
Όταν ζούσε στην γη μας, την είχε κοντά της μία μόνο γωνιά της γης• Ναζαρέτ, Βηθλεέμ, Καπερναούμ, Ιεροσόλυμα, Κανά. Τώρα όμως, που βρίσκεται στους Ουρανούς την έχουμε κοντά μας οι πιστοί όλης της οικουμένης. Παντού όπου έχει απλωθεί η Αγία Εκκλησία του Υιού και Θεού της, είναι παρούσα κι εκείνη. (PG, 97, 1100).
Βρίσκεται κοντά μας, δίπλα μας, σε κάθε στιγμή της ζωής μας.
Συμμετέχει στις αγωνίες, στις θλίψεις, στις δοκιμασίες, αλλά και στις χαρές του καθενός μας.
Βρίσκεται μέσα στους Ιερούς Ναούς.
Μνημονεύουμε του ονόματός της σε κάθε Ιερά Ακολουθία. («Της Παναγίας Αχράντου Υπερευλογημένης Ενδόξου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας»).
Προεξάρχει στην Θεία Λειτουργία.
Ασπαζόμαστε τιμητικά την Αγία της Εικόνα.
Αυτήν την ζωντανή παρουσία της την μαρτυρούν επίσης και το πλήθος των θαυμάτων, που ζουν οι Χριστιανοί μας καθημερινά, το πλήθος των Ιερών Ναών και των Ιερών Προσκυνημάτων που στολίζουν την πατρίδα μας και την φρουρούν και την προστατεύουν από πάσης θλίψεως και περιστάσεως δεινής. Την μαρτυρούν το πλήθος των ονομάτων που αναφέρονται στο πάνσεπτο πρόσωπό της: Ακαταμάχητος, Γοργοϋπήκοος, Διασώζουσα, Ευεργέτης, Ελεούσα, Επίσκεψις, Επακούουσα και πολλά άλλα.
Γι' αυτό και ο ευλαβής Ορθόδοξος Χριστιανός, όχι μόνο τον Αύγουστο που γιορτάζουμε το θεομητορικό Πάσχα, που είναι το γεγονός της Κοιμήσεώς της, αλλά πάντοτε, καθημερινά, καταφεύγει με εμπιστοσύνη στην Παναγία και επαναλαμβάνει μαζί με τον ιερό υμνογράφο: «Πρεσβεία θερμή και τείχος απροσμάχητον, ελέους πηγή του κόσμου καταφύγιον. εκτενώς βοώμεν σοι, Θεοτόκε Δέσποινα, πρόφθασον».
Δεύτερον. Πρεσβεύει η Παναγία
Γιατί έχει μεγάλη δόξα και ανυπέρβλητη τιμή στον Θρόνο του Υιού και Θεού της. Βλέπει κατάματα τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, αφού έδωσε κατά την έκφραση του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, «στον Πλάστη το πλασθήναι και στον Υιό του Θεού το ανθρωπισθήναι».
«Ο Υιός και Θεός της δεν λησμονεί ποτέ τα όσα Του προσέφερε η Παναγία Μητέρα Του ... θυμάται πάντοτε την θρέπτρα, δηλαδή εκείνη η οποία Τον έθρεψε με το γάλα της και Τον εβάστασε στην άχραντη αγκαλιά της. Και από αιώνια ευγνωμοσύνη απέναντί της, για να εξοφλήσει κατά κάποιον τρόπο αυτά τα θρέπτρα, εκπληρώνει ότι Του ζητήσει εκείνη. Γι’ αυτό και η πρεσβεία της έχει μεγάλη ισχύ». (ΕΠΕ, 9, 326)
Κι όπως στις δύσκολες στιγμές καταφεύγουμε σε φιλικά μας πρόσωπα, στέλνουμε γράμματα η κάνουμε τηλεφωνήματα και ζητούμε επειγόντως την βοήθειά τους, έτσι καταφεύγουμε και στην Υπεραγία Θεοτόκο. Και μάλιστα, η καταφυγή μας και η εμπιστοσύνη μας στο πρόσωπό της, μαζί με την ολοκάρδια προσευχή μας, λειτουργούν δραστήρια, αθόρυβα και ταχύτατα χωρίς καθυστερήσεις η διακοπές, στο Θρόνο της Θείας Μεγαλοσύνης.
Κι όπως άλλαξε τη βουλή του Υιού της στον γάμο της Κανά, έτσι πάντοτε στο διάβα των αιώνων σε κάθε δύσκολη στιγμή, η πρεσβεία της αλλάζει και πάλι την βουλή του Υιού και Θεού της.
Πόσο δεν μας διδάσκει η πνευματική ευαισθησία κάθε ορθόδοξης ψυχής που εξομολογείται στην Παναγία και ζητάει την εκπλήρωση των αιτημάτων, όταν όλες οι πόρτες της ζωής είναι κλειστές, ικετεύοντας: «Πάντοθεν πολεμούμενος, και παραμυθίαν ουκ έχω πλην σου, Δέσποινα του κόσμου, ελπίς και προστασία των πιστών, μη μου παρίδης την δέησιν, το συμφέρον ποίησον»!
Και ακόμη: «Προς τίνα καταφύγω άλλην, Αγνή; που προσδράμω λοιπόν και σωθήσομαι; που πορευθώ; ποίαν δε εφεύρω καταφυγήν; ποίαν θερμήν αντίληψην; ποίαν εν ταις θλίψεσι βοηθόν; Εις σε μόνην ελπίζω, εις σε μόνην καυχώμαι και επί σε θαρρών κατέφυγον».
Καθήκον μας, λοιπόν, να τιμούμε την Παναγία.
Υποχρέωσή μας να καταφεύγουμε στην σκέπη και την ακαταμάχητη προστασία της.
Το όνομα της Παναγίας δεν πρέπει να απουσιάζει από τα χείλη μας και πολύ περισσότερο από την καρδιά μας, καθώς και η εικόνα της από το σπίτι μας.
Κυρίως όμως, η ζωή μας θα πρέπει να συμβαδίζει με τις αρετές της, αν πραγματικά θέλουμε Αυτή να προΐσταται σε κάθε έκφανσή της.
Επιτρέψτε μου, ακόμη, να σας υπενθυμίσω και να σας παρακαλέσω συγχρόνως για τα κάτωθι:
1. Την περίοδο αυτή, που το αίμα πλημμυρίζει την περιοχή της Μέσης Ανατολής και χάνονται αθώες ψυχές, καθήκον μας είναι η στήριξή τους με κάθε τρόπο, κυρίως δε να προχωρήσουμε σ ἕνα συναγερμό προσευχής, μετανοίας και εκζητήσεως του ελέους του Θεού για τους ανθρώπους αυτούς.
2. Στις 6 Αυγούστου το απόγευμα, παραμονή της μνήμης του Οσίου πατρός ημών Νικάνορος του θαυματουργού και προστάτου μας, θα μεταφερθεί από την Κέρκυρα το χέρι του Αγίου Σπυρίδωνος του θαυματουργού και θα παραμείνει στο Ναό του Αγίου Νικάνορος στην Καστοριά, προς προσκύνηση, αγιασμό, στηριγμό και πνευματική ωφέλεια. Την Παρασκευή το βράδυ, 8 προς 9 Αυγούστου, στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικάνορος θα τελεσθεί Ιερά Αγρυπνία παρουσία του Ιερού Λειψάνου του Αγίου, το οποίο και θα αναχωρήσει το Σάββατο το πρωί.
Το Ιερό Λείψανο του Αγίου Σπυρίδωνος, σύμφωνα με την παράδοση του τόπου μας, φυλασσόταν η πέρασε από την επαρχία αυτή, με τελικό προορισμό το νησί της Κερκύρας. Μάλιστα, όπως μας σημειώνει η εκλεκτή συντοπίτισσά μας Ιφιγένεια Διδασκάλου, οι μεγάλοι στην ηλικία έδειχναν κάθε χρόνο την παραμονή του Αγίου Σπυρίδωνος, στις 11 Δεκεμβρίου, το πέρασμα του Αγίου μέσα από την λίμνη για να ευλογήσει τους Καστοριανούς. Και δεν θα πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας ότι το Ναΐδριο του παλαιού Επισκοπείου, όπως και πάλι μας το υπενθυμίζουν παλαιοί Καστοριανοί, ήταν αφιερωμένο στον Άγιο Σπυρίδωνα. Ευκαιρία, λοιπόν, να προσκυνήσουμε το Ιερό Λείψανο του θαυματουργού Αγίου, ώστε να πάρουμε τον αγιασμό και την χάρη του Θεού και να πετύχουμε την εκπλήρωση των αιτημάτων μας.
3. Αν κάποιος έχει αποκτήσει την κακή συνήθεια να βλασφημεί τα Θεία και ιδιαιτέρως το πρόσωπο της Θεοτόκου, θα πρέπει πάραυτα να σταματήσει το φοβερό αυτό αμάρτημα. Αν ο Υιός του Θεού ανέχεται να βλασφημείται το όνομά Του, δεν ανέχεται όμως να βλασφημείται το όνομα της Παναγίας Μητέρας Του. Η βλασφημία αποτελεί τον δυναμίτη στην ζωη μας, στην οικογένειά μας, στον χώρο της εργασίας μας, δίνοντας δικαίωμα στον αντικείμενο εχθρό να εισχωρεί στην ζωη μας.
4. Θα αποτελεί για μας τούς ιδίους ιδιαίτερη ευλογία να συνηθίσουμε να απευθύνουμε στην Παναγία καθημερινά τούς Χαιρετισμούς η να διαβάζουμε τον Παρακλητικό της Κανόνα. Όσα δεν μπορέσαμε μέχρι σήμερα να λύσουμε με την λογική μας, θα τα πετύχουμε με τον τρόπο αυτό και συγχρόνως θα αποκτήσουμε ειρήνη στην ψυχή μας, ανέκφραστη χαρά και θα φυγαδεύσουμε την ασθένεια του αιώνος μας, το άγχος.
5. Από την 1η Αυγούστου αρχίζουμε να νηστεύουμε. Αυτή η νηστεία είναι μία προσφορά στην Παναγία, η οποία τελειώνει την ημέρα της εορτής, την 15η Αυγούστου, ακριβώς μετά την Θεία Λειτουργία, στην οποία και θα πρέπει να κοινωνήσουμε των Αχράντων Μυστηρίων. Ας αγωνισθούμε στο αγώνισμα της νηστείας των ολίγων αυτών ημερών με σκοπό να προετοιμα-σθούμε κατάλληλα για το μεγάλο γεγονός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Δεν επιτρέπεται η λύση της νηστείας την παραμονή της εορτής για τον οποιο-δήποτε λόγο εκτός ασθενείας και μάλιστα με την πρόφαση ότι συμμετέχουμε σε μία πανήγυρη. Η κατάλυση της νηστείας συνιστά μη συμμετοχή στην γιορτή της Παναγίας και άρα προσβολή του προσώπου της.
6. Σας προτρέπω να παρακολουθείτε καθημερινά στούς Ιερούς Ναούς των Ενοριών σας τον Παρακλητικό Κανόνα προς την Υπεραγία Θεοτόκο. Θα έχετε πολλή χαρά και ευλογία.
7. Σας καλώ στις Ιερές Ακολουθίες που θα γίνουν στις 14 Αυγούστου το βράδυ στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναο Καστοριάς και στούς άλλους πανηγυρίζοντες Ιερούς Ναούς της επαρχίας μας.
Στις 15 Αυγούστου το απόγευμα θα πρέπει να βρεθούμε στην υποδοχή της Ιεράς Εικόνος της Παναγίας από τον Μητροπολιτικό Ναο στην Ιερά Μονή Παναγίας Μαυριωτίσσης, καθώς επίσης και στην Ιερά Αγρυπνία, που θα γίνει στο ιστορικό αυτό Μοναστήρι του 11ου αιώνος στις 22 προς 23 Αυγούστου, απόδοση της εορτής της Κοιμήσεως.
Σας προτρέπω, ακόμη, να συμμετάσχετε στις Ιερές Ακολουθίες στις 30 και 31 Αυγούστου στην Ιερά Μονή Παναγίας της Φανερωμένης στην Αγία Κυριακή επ' ευκαιρία της εορτής της Κατάθεσης της Τιμίας Ζωνης της Θεοτόκου, καθώς επίσης και στις 7 και 8 Σεπτεμβρίου στην Ιερά Μονή της Παναγίας στην Κλεισούρα.
Τελος, σας προτρέπω να συμμετάσχετε στην Αγρυπνία που θα γίνει στην Ενορία σας η σε κάποια γειτονική Ενορία την προπαραμονή της εορτής, 13 προς 14 Αυγούστου, ως ελάχιστη συμμετοχή στο γεγονός της κοιμήσεώς της.
Με αυτές τις σκέψεις εύχομαι να έχετε πάντοτε στην ζωη σας την ευλογία της Παναγίας και την εκπλήρωση από Εκείνη κάθε ευγενούς επιθυμίας σας.
Καλό Δεκαπενταύγουστο.
Με θερμές ευχές
Ο Ε Π Ι Σ Κ Ο Π Ο Σ Σ Α Σ
Ο ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ
***
Ποιμαντορική Εγκύκλιος Μητροπολίτου Δράμας Παύλου,
επί τη εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ
Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ ΕΠΙ Τῌ ΕΟΡΤῌ ΤΗΣ ΣΕΒΑΣΜΙΑΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2014
Π Α Υ Λ Ο Σ
Ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως Δράμας,
πρός
τόν Ἱερόν Κλῆρον καί τούς εὐσεβεῖς καί εὐλογημένους Χριστιανούς τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καί περιπόθητα,
Ὁ ἀνθρώπινος λόγος ἀδυνατεῖ νά ἐξυμνήσει τά μεγαλεῖα τῆς ἐμψύχου κιβωτοῦ τοῦ Θεοῦ, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, τῆς ὁποίας σήμερα ἑορτάζουμε τήν πάνσεπτη κοίμηση καί μετάσταση στά ἐπουράνια σκηνώματα.
Μπροστά στό μεγάλο μυστήριο τῆς Θεοτόκου καί τά πλέον εὔλαλα χείλη σιγοῦν ἀδυνατώντας νά ἐξυμνήσουν τά μεγαλεῖα της. Ἡ κοίμησις τῆς Παναγίας πού ἑορτάζουμε σήμερα, εἶναι ἑορτή χαρμόσυνη, ἑορτή ἀθανασίας. Ἐάν ὁ Κύριος δέν εὐδοκοῦσε νά πάρῃ σάρκα ἀπό τό ἱερό σκήνωμα πού εἶναι ξαπλωμένο στή νεκρική κλίνη, τί θλῖψι ἀλήθεια θά εἴχαμε οἱ ἄνθρωποι, καταδικασμένοι, χωρίς ἑλπίδα στή φθορά καί στόν θάνατο !
Ἡ σωτηρία πού χαρίστηκε στόν κόσμο συντελέσθηκε μέ τή συνεργασία τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. «Αἱ ρήσεις τῶν Προφητῶν καί τά αἰνίγματα» δέν εἶναι πλέον γιά μᾶς τοῦ χριστιανούς αἰνίγματα, ἀλλά χειροπιαστά μυστήρια τῆς πίστεώς μας πού τελεσιουργήθηκαν ἀπό τήν Ἀειπάρθενο κόρη.
Γι’ αὐτό ὅλη ἡ κτίσις σήμερα ἀγάλλεται, ὁρατά καί ἀόρατα, ἔμψυχα καί ἄψυχα, ἀφοῦ ὁ θάνατος ἔγινε ζωή, νικημένος ἀπό τήν πηγή τῆς ζωῆς.
Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης γράφει τά ἑξῆς γιά τήν Παναγία μας : «Ὅθεν, ὅποιος ἐγγίζει εἰς τά ἀγγεῖα, ὁποῦ ἔχουσι τό μύρον, παίρνει εἰς τόν ἑαυτόν του τήν εὐωδίαν, καί ὅποιος πλησιάζει εἰς μίαν μεγάλην πυρκαϊάν δέν ἠμπορεῖ παρά νά λαμβάνῃ ἀπό τήν θερμότητά της, ἔτσι καί πολύ περισσότερον, κάθε ἐνδεής ὁποῦ νά ἔχῃ χρείαν καί νά πλησιάσῃ μέ ταπείνωσιν καί πίστιν εἰς τό οὐράνιον μύρον καί εἰς τό πῦρ τῆς ἀγάπης, τοῦ ἐλέους καί τῆς εὐσπλαγχνίας, ὁποῦ πάντοτε εὐωδιάζει καί πάντοτε ἀνάπτει εἰς τό στῆθος τῆς Παρθένου ̇ ἐξάπαντος θέλει λάβῃ βοηθείας, εὐεργεσίας καί χάριτας, τόσον περισσοτέρας, ὅσον περισσότερον συνεχῶς καί μέ ὅσον μεγαλυτέραν πίστιν καί θάρρος πλησιάσῃ».
Σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό χάραγμα καί τό σκῆπτρον τῆς Ὀρθοδοξίας. Καί ἐνῶ «γυναῖκες λέγονται ἄπειροι καί ἀνθρωποτόκοι ἀμέτρητοι καί παρθένοι μύριαι πλεῖσται καί Μαρίαι εἰσι», γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κυρίως καί ἀληθῶς, «μόνον καί ἰδιώτατον καί κυριώτατον καί σημαντικώτατόν ἐστι τῇ ἁγίᾳ ἀχράντῳ καί ἀειδόξῳ Παρθένῳ ὄνομα τό Θεοτόκος» (Λεοντίου Βυζαντίου, Κατά Νεστοριανῶν).
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἐξυμνώντας τά μεγαλεῖα τῆς Θεοτόκου γράφει : «Πραγματικά, ἄν ἡ εὐγνώμων γυναῖκα πού ἀναφέρεται στό εὐαγγέλιο, μόλις ἄκουσε γιά λίγο τούς σωτηριώδεις λόγους τοῦ Κυρίου, ἀπέδωσε τόν μακαρισμό καί τήν εὐχαριστία στή Μητέρα Αὐτοῦ, ὑψώνοντας τή φωνή της ἀπό τόν ὄχλο καί λέγοντας πρός τόν Χριστό : “μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καί μαστοί οὕς ἐθήλασας”, (Λουκ. 11,27), ἐμεῖς πού ἔχουμε κοντά μας γραμμένα ὅλα τά λόγια, ἀλλά καί τά θαύματα καί τά παθήματα καί τήν δι’ αὐτῶν ἔγερση τῆς φύσεώς μας ἀπό τούς νεκρούς καί ἀνάληψή της ἀπό τή γῆ στόν οὐρανό, καί τήν δι’ αὐτῶν ἐπηγγελμένη σ’ ἐμᾶς ἀθάνατη ζωή καί ἀμετάτρεπτη σωτηρία, πῶς δέ θ’ ἀνυμνήσουμε καί μακαρίσουμε ἀδιαλείπτως τή Μητέρα τοῦ χορηγοῦ τῆς σωτηρίας, τοῦ δοτῆρος τῆς ζωῆς ;».
Ἐφόσον ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἔγινε, τό ἔμψυχον παλάτιον τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ Πατρός, ἀφοῦ ἔγινε ἡ κλίμακα πού μᾶς ἀνεβάζει στόν οὐρανό, ἑπόμενο εἶναι καί ὁ θάνατός της νά γίνει «πορθμεῖον πρός ἀθανασίαν».
Γι’ αὐτό σήμερα δέν ἑορτάζουμε τήν κοίμηση μόνο τῆς Θεοτόκου ἀλλά καί τήν ἔνδοξη μετάστασή της. Πιστεύουμε ὅτι ὁ τάφος δέν μποροῦσε νά κρατήσει στό σκοτεινό του θάλαμο τό πανακήρατο σῶμα, τήν ἔμψυχη κιβωτό τοῦ ζῶντος Θεοῦ. Πέθανε ἡ Παναγία μας, διότι ὡς κτιστό δημιούργημα, ἔπρεπε νά πληρώσῃ τό κοινό πανανθρώπινο χρέος πού εἶναι ὁ θάνατος. Μετετέθη ὅμως, διότι ἡ μετάσταση ἦταν σημεῖο τοῦ ἀφθάρτου θαύματος, κατακλείδα τῶν χαρίτων τῆς Ὑπερευλογημένης Μητρός τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός ἑρμηνεύοντας τό μυστήριο αὐτό γράφει : «Ἔπρεπε ὅπως τό χρυσάφι, ν’ ἀποβάλῃ τή γήινη καί θαμπή παχύτητα τῆς θνητότητας καί σάν μέσα ἀπό τό χωνευτῆρι τοῦ θανάτου ν’ ἀναστηθῇ ἡ σάρκα τῆς Παρθένου ἀπό τό μνῆμα ἄφθαρτη καί καθαρή, ἀκτινοβολώντας ἀπό τό φῶς τῆς ἀφθαρσίας. Σήμερα λαμβάνει ἡ Θεοτόκος ἀρχή τῆς δεύτερης ὑπάρξεώς της, ἡ ὁποία εἶναι ἡ ἀνάσταση ἀπό Αὐτόν πού τῆς ἔδωσε τήν ἀρχή τῆς προηγούμενης ὑπάρξεως, τῆς σωματικῆς» (Ἰω. Δαμασκηνοῦ, Γ΄ Λόγος εἰς τήν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου).
Αὐτή τήν ἀλήθεια τονίζει καί ὁ ἱερός Κοσμᾶς ὁ μελωδός σέ ἕνα ἀπό τά τροπάρια τῆς πρώτης ὠδῆς τοῦ κανόνα τῆς παρούσας ἑορτῆς : «Διό
θνήσκουσα, σύν τῷ Υἱῷ ἐγείρῃ διαιωνίζουσα».
Ἐάν μεταξύ τῆς στρατευομένης καί τῆς θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας ὑπάρχει σύνδεσμος καί κοινωνία, πολύ περισσότερο ὑπάρχει ὁ σύνδεσμος αὐτός μέ τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο ἡ ὁποία σκεπάζει ὁλόκληρο τόν κόσμο μέ τήν μητρική της στοργή. Μᾶς παρακολουθεῖ ὡς στοργική μητέρα, ἡ ὁποία γνωρίζει πολύ καλά τί εἶναι ἀνθρώπινος πόνος, γι’ αὐτό γίνεται ἡ παρηγορία στίς θλίψεις καί βοηθός στίς ποικίλες ἀνάγκες μας.
Ὀρφανοί πού στερηθήκατε τούς γονεῖς σας, ἄρρωστοι, θλιμμένοι, ἁμαρτωλοί μή λυπᾶσθε ̇ ἔχετε μητέρα, τήν Μητέρα τοῦ Θεοῦ. Αὐτή σᾶς φροντίζει στήν ξενητειά, σᾶς τρέφει στή φτώχεια, ἰατρεύει τά πάθη παρηγορεῖ τούς θλιμμένους, μεσιτεύει γιά τή συγχώρεση τῶν ἁμαρτιῶν σας.
Σήμερα ὅλη ἡ Ἑλλάδα ὑμνολογεῖ τό καύχημα τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν. Σῶζε, ἀεί, Θεοτόκε, τήν πτωχή μας χώρα πού ἀγαπᾶ τό ἅγιο πρόσωπό Σου περισσότερο ἀπό ὁτιδήποτε στόν κόσμο.
Γιά σένα ἔκτισε περίλαμπρους ναούς καί ταπεινά ἐρημοκκλήσια στίς πολιτεῖες, στά βουνά, στούς κάμπους, στίς ἀκρογιαλιές κ’ ἔβαλε μέσα ὡς πολύτιμο θησαυρό τήν Ἁγία εἰκόνα Σου.
Οἱ ναοί Σου μοσχοβολοῦν τή χάρη Σου. Τά εἰκονίσματά Σου θαυματουργοῦν, τό περιβόλι Σου, τό Ἅγιον Ὅρος βλαστάνει Ἁγίους. Ἀπό τή χάρη Σου παρηγορούμεθα, τά πτωχά μας σπίτια γίνονται παλάτια. Σύ εἶσαι τό καύχημά μας, ἡ παρηγορία μας, ἡ ἑλπίδα μας, ἡ φοβερά μας προστασία.
Ἀδελφοί μου,
Ἄς προστρέχουμε πρός Αὐτήν μέ πίστη ὅτι ἡ Δέσποινα τοῦ κόσμου μεσιτεύει στόν Υἱό της γιά τή σωτηρία μας ἐπειδή ἐμεῖς δέν ἔχουμε παρρησία στόν Θεό γιά τά πολλά μας ἁμαρτήματα ἐνῶ ἡ δική της μεσιτεία πολλά ἰσχύει πρός εὐμένειαν τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ.
Ἄς τιμήσουμε, ἰδιαίτερα σήμερα, τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο ὡς κυρίως καί ἀληθῶς μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ἐπικαλούμενοι τίς ἱκεσίες καί πρεσβεῖες της. Ἔτσι θά τήν ἔχουμε βοηθό μας στόν παρόντα βίο ἀλλά καί κατά τήν ὥρα τῆς ἐξόδου μας ἀπό τόν μάταιο τοῦτο κόσμο μεσίτρια, ὥστε νά ἀναδειχθοῦμε κληρονόμοι τῆς ἀπορρήτου δόξης τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἀπό τό ἱερό παλλάδιο τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους τήν Ἱερά καί σεβασμία Πατριαρχική καί Σταυροπηγιακή Μονή τῆς Παναγίας τῆς Εἰκοσιφοινίσσης, ἀπονέμω πρός ὅλους σας τήν ἀρχιερατική μου εὐχή καί εὐλογία, εὐχόμενος ἔτη πολλά καί εὐλογημένα ὑπό τήν σκέπη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας. ΑΜΗΝ.
Διάπυρος πρός τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον εὐχέτης πάντων ὑμῶν
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΔΡΑΜΑΣ Π Α Υ Λ Ο Σ
***
Ποιμαντορική Εγκύκλιος Δεκαπενταυγούστου Μητροπολίτου Αιτωλίας Κοσμά
Κ Ο Σ Μ Α Σ
Ο ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ
Προς το Χριστεπώνυμον Πλήρωμα της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως
«Ιδού γαρ από του νυν μακαριούσί με πάσαι αι γενεαί…» (Λουκ. α’, 48)
Σήμερα, αγαπητοί, εορτή της κοιμήσεως και της μεταστάσεως της Παναγίας μας, ημέρα τιμής, δόξης και μεγαλείου της μεγάλης μας μητέρας, ας θυμηθούμε αυτή την προφητεία, την οποία η κυρία Θεοτόκος είπε στη συγγένισσά της Ελισάβετ, την μητέρα του Τιμίου Προδρόμου.
«Άπό τώρα θα με μακαρίζουν όλες οι γενεές».
Αυτή η προφητεία, την οποία με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος είπε η ταπεινή Παναγία μας, πραγματοποιήθηκε και συνεχώς πραγματοποιείται από τότε και μέχρι σήμερα.
Σε εκείνη την επίσκεψι, η Ελισάβετ ομολόγησε ότι το κυοφορούμενο βρέφος της, ο Τίμιος Πρόδρομος, εσκίρτησε και επροσκύνησε «το φως το αληθινό» (Ιω. α , 9), «το φως του κόσμου» (Ιω. η , 12), «τον ήλιον της δικαιοσύνης» (Μαλα χ. δ , 2), τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον οποίο περιέκλειε μέσα της η Παναγία.
Τότε, εκπροσωπούσα τις γενεές των ανθρώπων, η Ελισάβετ εμακάρισε την Θεοτόκο λέγοντας: «Είσαι μακαρία και πανευτυχής, συ που επίστευσες ότι θα πραγματοποιηθούν όλα όσα ο Κύριος δια του αγγέλου Του, σου απεκάλυψε».
Οι δοξολογίες που ακούσθηκαν από τις στρατιές των αγγέλων κατά την γέννησι του Κυρίου είναι και ο μακαρισμός της Μητέρας Του. Αυτή εμακάρισαν και οι ποιμένες. Και ο δίκαιος Συμεών ο Θεοδόχος την εμακάρισε όταν ανήγγειλε το μοναδικό ύψος και την ουράνια αξία του σωτηρίου έργου του Υιού της.
Την Παναγία μας εμακάρισαν και τα πλήθη που άκουγαν τα «θεία ρήματα» από τον Υιό της: «Μακαρία η κοιλία η βαστάσασά σε και μαστοί ους εθήλασας…» (Λκ. ια’, 27).
Πόση τιμή και δόξα δεν απήλαυσε η Παναγία μας μετά την Ανάστασι του Κυρίου!
Απεριόριστος ήταν ο μακαρισμός και ο σεβασμός προς το πάνσεπτο πρόσωπό της και από την πρώτη Εκκλησία των Ιεροσολύμων.
Το αποκορύφωμα όμως των μακαρισμών, της τιμής και της δόξης της, προσφέρθηκε κατά την κοίμησί της.
Οι ιεροί υμνογράφοι, άγιοι πατέρες, όπως ο Ιωάννης Δαμασκηνός, Γρηγόριος Παλαμάς, Μάρκος Εφέσου ο Ευγενικός, ο ιερός Κοσμάς, Επίσκολος Μαϊουμά, Ανδρέας Κρήτης, Μάξιμος ο ομολογητής, Νικόδημος Αγιορείτης και άλλοι, αναφέρονται στις ευσεβείς παραδόσεις γύρω από την τιμή του πανσέπτου σκήνου της κατά την κοίμησί της.
Γράφει για παράδειγμα, ο άγιος Μάξιμος ο ομολογητής στο βιβλίο του «ο βίος της Υπερευλογημένης Δεσποίνης ημών Θεοτόκου», αναφερόμενος στην ιερά κοίμησί της.
«Αίφνης ηκούσθη δυνατή βροντή και ενεφανίσθη μία νεφέλη φερομένη από γαλήνιο άνδρα. Από τη μεγαλειώδη αυτή νεφέλη άρχισαν να κατέρχωνται εις την γην, οι άγιοι ένδοξοι μαθηταί και απόστολοι του Σωτήρος Χριστού συνερχόμενοι επί το αυτό από τα πέρατα της οικουμένης».
Και ενώ έψαλαν και υμνούσαν οι Άγιοι Απόστολοι, έλαβε χώρα η μεγαλειώδης και θαυμαστή άφιξις Χριστού του Υιού και Θεού αυτής, συνοδευομένου από αναρίθμητες στρατιές αγγέλων και αρχαγγέλων… Και εις αυτό το κλίμα η Παναγία μήτηρ του Κυρίου, παρέδωσε την μακαρίαν και αμόλυντον ψυχήν αυτής εις τον βασιλέα και υιόν της και εκοιμήθη ύπνον γλυκύν και εράσμιον».
Συνεχίζοντας ο Άγιος Μάξιμος την αναφορά του στη τιμή και τη δίξα της Παναγίας μας γράφει: «Μετά τρεις μέρες ο τάφος ευρέθη καινός. Οι λωρίδες και η σινδόνη με τα οποία την είχαν περιτυλίξει ευρέθησαν εντός αυτού, το παρθενικόν όμως σώμα απουσίαζε. Μετέστη πλησίον του Υιού και Θεού αυτής ώστε να ζη μαζί με Εκείνον ψυχή και σώματι και να βασιλεύη μαζί του».
«Μετέστη προς την ζωήν μήτηρ υπάρχουσα της ζωής…».
Και η ορθόδοξος Εκκλησία μας έχει την Παναγία μας στην κορυφή της ουρανίου ιεραρχίας, επάνω και πρώτη από όλους τους αγίους και όλα τα αγγελικά τάγματα.
Ημέρα και νύκτα μακαρίζει η Εκκλησία την Παναγία μας και καλεί και εμάς να την μακαρίζουμε, να την υμνούμε, να την δοξολογούμε.
«Μεγάλη ευλογία και ακαταμάχητη βοήθεια λαμβάνουμε από την αδιάλειπτη και θερμή πρεσβεία της Δεσποίνης Θεοτόκου και η οποία είναι η των αγίων αγιωτέρα και ουρανών υψηλοτέρα και Χερουβείμ ενδοξοτέρα και Σεραφείμ τιμιωτέρα και υπέρ πάσαν κτίσιν σεβασμιωτέρα» υπογραμμίζει ο άγιος Γερμανός Κωνσταντινουπόλεως.
Δικαίως λοιπόν μακαρίζεται και τιμάται από αγγέλους και αγίους η Παναγία μας, από τους Μαθητάς και Αποστόλους, δικαίως μακαρίζεται από την ορθόδοξο μητέρα μας Εκκλησία.
Στους μακαρισμούς του ουρανού και της γης, στην τιμή και η δόξα που της προσφέρουν άγγελοι και άνθρωποι, ας προσθέσουμε με πίστι, ταπείνωσι και αγάπη τους δικούς μας μακαρισμούς, τη δική μας τιμή και ευχαριστία προς την Παναγία μας.
Όχι όπως οι Παπικοί με τις υποκρισίες τους και την μαριολατρεία τους η οι προτεστάντες, οι οποίοι αρνούνται τις εικόνες της Παναγίας μας.
Ζώντας την αγία Ορθοδοξία, η οποία κρατά απαραχάρακτη την αλήθεια του Ευαγγελίου και την Ιερά Παράδοσι, με τις ιερές παρακλήσεις του Δεκαπενταυγούστου, τους χαιρετισμούς, τους ύμνους και τα μεγαλυνάρια, ας υμνολογούμε και ας μακαρίζουμε την Παναγία μας κάθε μέρα.
Στη δυσκολία, στην ασθένεια, στην αδικία, στην εγκατάλειψι, στη συμφορά μη φοβόμαστε, μην αποθαρυνόμαστε. Ας καταφεύγουμε στην Παναγία μας. Και εκείνη «πάντα προστατεύει ως αγαθή, τους καταφεύγοντας εν πίστει τη κραταιά αυτής χειρί…».
Ας αγωνισθούμε δε, με ανύστακτο προσωπικό αγώνα να σταματήση η βλασφημία ασεβών συνανθρώπων προς την Παναγία μας.
«Την Δέσποιναν του κόσμου μακαρισμοίς και ύμνοις
πάντες τιμήσωμεν».
Μετά πατρικών ευχών
O ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ
***
ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ MΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΑΤΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ,
ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
"ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ ΩΣ ΑΛΗΘΩΣ
ΜΑΚΑΡΙΖΟΜΕΝ ΣΕ ΤΗΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ"
Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου
Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου
Ἡ Ἁγία μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τιμᾶ τόν Δεκαπενταύγουστο πανευφροσύνως καί πανευβλαβῶς τήν Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, καί πᾶς ἄνθρωπος κλίνει γόνυ ἐνώπιόν της, ἀσπαζόμενος τά πανάχραντα καί πανακήρατα χέρια της, πάνω στά ὁποῖα ἐβάστασε τόν ἐνανθρωπήσαντα Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ἁγία μορφή της εἶναι ἀπείρως λαμπροτέρα ἀπό τόν ἥλιο. Τό βλέμμα της εἶναι ἀσυγκρίτως καθαρώτερο καί ἀπό τόν ξάστερο οὐρανό. Τά χείλη της καί ὁ λόγος της ὑπέρ μέλι γλυκύτερα.
Ἡ πανσεβάσμια Εἰκόνα της συγκεντρώνει τούς πόθους μας, τίς ἐλπίδες μας, τίς χαρές καί τίς λύπες μας. Ἐνώπιόν της καταφεύγομε σέ κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας, εἴτε εὐφρόσυνη, εἴτε δυσάρεστη, γιατί γνωρίζομε ὅτι εἶναι ἡ Μεγάλη μας Μάνα. Ποιός μπορεῖ νά μετρήσῃ τά δάκρυα, πού χύθηκαν μπροστά της στό διάβα τῶν αἰώνων; Ποιός δύναται νά κατανοήσῃ τό μέγεθος τῆς πρός ἡμᾶς θαυμαστῆς προστασίας καί εὐεργεσίας της; Κανένα πρόσωπο στήν ἱστορία δέν ἄκουσε τόσες παρακλήσεις, ὅσες ἡ Θεοτόκος Μαρία. Κανένα πρόσωπο δέν τιμήθηκε περισσότερο ἀπό τήν Παναμώμητο κόρη τῆς Ναζαρέτ, ἀλλ’ οὔτε καί θά τιμηθῇ ποτέ. Κανένα πρόσωπο δέν ὑμνολογήθηκε ποτέ καί οὔτε θά ὑμνολογηθῇ, ὅσο ἡ Κυρία Θεοτόκος.
Εἶναι γιά μᾶς,
- ἡ Ἐλεοῦσα Μητέρα μας,
- ἡ Γλυκοφιλοῦσα Παρηγορήτισσά μας,
- ἡ Γοργοεπήκοος ἀπαντοχή καί καταφυγή μας,
- ἡ Σκέπη καί Προστασία μας,
- ἡ πρός τόν Θεό Μεσίτριά μας,
- ἡ Ὑπέρμαχος Στρατηγός τοῦ Γένους μας.
Οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες ὕψωσαν σέ κάθε γωνιά τῆς Χριστωνύμου Ἑλλάδος, Ναούς καί Μοναστήρια στήν μνήμη της. Ἔκτισαν σέ κάθε χωριό καί κάμπο, σέ κάθε λόφο καί βουνοκορφή, ἐξωκκλήσια καί προσκυνητάρια, γιά νά τήν τιμήσουν καί νά τήν εὐχαριστήσουν γιά τίς θερμές πρός τόν Υἱόν καί Θεόν της παρακλήσεις καί ἱκεσίες της.
Παράλληλα ὅμως μέ τήν τιμή πρός τήν Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, προκειμένου νά τήν εὐχαριστήσωμε, πρέπει πρό πάντων νά ὑπηρετήσωμε τίς ἀρετές μέ τίς ὁποῖες Ἐκείνη ἦταν κεκοσμημένη.
● Νά ἔχωμε βαθειά πίστη στόν Ἕνα καί Μόνο Ἀληθινό Θεό, ὁ ὁποῖος ἐσαρκώθη διά τῶν ἁγίων αἱμάτων τῆς Ὑπεραγίας καί Ἀειπαρθένου Θεοτόκου, γιά νά λυτρώσῃ τό ἀνθρώπινο γένος.
● Νά ἀσκούμεθα στήν ταπείνωση, ἡ ὁποία εἶναι ἡ βάση τῶν ἀρετῶν, κατά τόν Ἱερό Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας μας Ἅγιον Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο.
«ΤόὕψοςτῆςταπεινοφροσύνηςτῆςΠαρθένουεἶναιθαυμαστόκαίἀπόκάθετιἄλλοἐκπληκτικώτερο», σημειώνειὁἍγιοςΝικόδημοςὁἉγιορείτης.
● Νά ὑπακούωμε στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὥστε ἡ ζωή μας νά εἶναι ἐφαρμοσμένο τό ἱερό Εὐαγγέλιο. Ἄν ἡ Παναγία μας δέν ἔλεγε ἐλεύθερα τό «Ναί» στό ἔργο τῆς λυτρώσεως καί τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἐμεῖς δέν θά ἐσωζώμεθα. Τό «ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου», πρέπει νά ἠχῇ στά αὐτιά μας κάθε ὥρα καί κάθε στιγμή.
● Νά ὁμολογοῦμε τήν Μαριάμ ὡς ἀληθῆ καί ὄντως Θεοτόκον, εἰς πεῖσμα τῶν δαιμόνων, οἱ ὁποῖοι τροφοδοτοῦν τούς ἀρρωστημένους νόες τῶν αἱρετικῶν, πού βλασφημοῦν καί ἀμφισβητοῦν τήν ἁγνότητα τῆς Παναγίας μας καί τήν Θεότητα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως οἱ θλιβεροί ἀπόγονοι τοῦ Ἀρείου, τοῦ Νεστορίου καί τῶν ἄλλων θεομάχων, παναγιομάχων καί ἁγιομάχων, μέχρι τούς σημερινούς Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ καί τίς ὅποιες ἄλλες αἱρετικές σατανικές κινήσεις, πού δροῦν ἀνά τόν κόσμο παρασύροντας τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων στόν ὄλεθρο καί τήν κόλαση.
● Νά ζοῦμε μέ σεμνότητα, γιατί Ἐκείνη ἦταν ἡ Πάνσεμνος, γιά τήν ὁποία ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός γράφει χαρακτηριστικά: «Πῶς νά παρουσιάσω τό σεμνότατο βάδισμά σου; Πῶς τό σεμνό ντύσιμό σου; Πῶς τό πρόσωπό σου τό χαριτωμένο; Φρόνηση μεγάλη σέ σῶμα νέας. Ἔνδυμα εὐγενικό καί ὄχι ἐξεζητημένο. Βῆμα συνετό καί συγκρατημένο. Ὕφος σοβαρό, γλυκύ καί ἱλαρότατο...».
● Νά ζοῦμε πνευματική καί Μυστηριακή ζωή, ἔχοντας κοινωνία μέ τόν ἐκ Παρθένου Μαρίας ἐνανθρωπήσαντα Κύριό μας, ἐξομολογούμενοι καί γινόμενοι ὅμαιμοι καί σύσσωμοι Αὐτοῦ μέσα ἀπό τήν συμμετοχή μας στήν Εὐχαριστιακή Τράπεζα.
Ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας, πλέκοντας τῆς Παναγίας μας τό ἐγκώμιο, λέγει:
«Βίος πανάμωμος, ζωή πάναγνη, ἄρνηση κάθε κακίας, ἄσκηση ὅλων τῶν ἀρετῶν, σῶμα λαμπρότερο ἀπό τόν ἥλιο, ἀπό τόν οὐρανό καθαρώτερη, ἀπό τούς χερουβικούς θρόνους ἱερώτερη... Θεῖος ἔρωτας πού ἀπερρόφησε καί ἀφωμοίωσε κάθε ἄλλη ἐπιθυμία τῆς ψυχῆς... Κτῆμα Θεοῦ, ἕνωση μέ τόν Θεό, πού δέν χωρεῖ σέ καμμιά ἀνθρώπινη σκέψη».
● Νά ὑπηρετοῦμε τήν ἀρετή τῆς ἐλεημοσύνης, τήν ὁποία Ἐκείνη, ἡ Παναγία μας δηλαδή, ὑπηρέτησε μέ ὅλη τήν δύναμη τῆς ψυχῆς της. Μιά ἐλεημοσύνη μέ διττήν ἔννοια. Πνευματική, διά τῆς προσευχῆς καί τῆς ἱκεσίας πρός Κύριον, ὥστε νά ἐλεῇ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀλλά καί μέ τήν ὑλικήν ἔννοια, ἀφοῦ τά ἐλάχιστα, ἁπλᾶ καί ἀπέριττα ἱμάτια πού εἶχε ἡ Παναγία μας, τά ἄφησε, κατά τήν ἁγία Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, ὡς ἐλεημοσύνη, ὅταν μετέστη πρός τήν Ζωήν.
Γι’ αὐτό καί στήν Ἑορτή της θά μᾶς δοθῇ ἡ εὐκαιρία, ἐμπράκτως νά μιμηθοῦμε τήν Παναγία Μητέρα μας ὡς πρός τήν ἀρετή τῆς ἐλεημοσύνης, ἡ ὁποία ἀνοίγει γιά τόν ἄνθρωπο, μαζί μέ τίς ἄλλες ἀρετές, τίς πύλες τοῦ Παραδείσου.
Ὡρίσαμε καί ἐφέτος, ἡ ἡμέρα τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου νά ἀφιερωθῇ στούς πτωχούς καί πένητες ἀδελφούς μας, οἱ ὁποῖοι ὑποφέρουν ἐξ αἰτίας τῆς πολυεπίπεδης κρίσεως, πού μαστίζει τήν Πατρίδα μας.
Ἄν συμβάλλωμε ὅλοι, μέ ὅ,τι δυνάμεθα, θά βοηθηθοῦν οἱ ἀδελφοί μας, πού στεροῦνται ἀκόμη καί τῶν ἀπαραιτήτων ἀγαθῶν γιά τήν ἐπιβίωσή τους.
Ἀδελφοί μου καί παιδιά μου,
Ὑψώνω κατ' αὐτάς τάς ἡμέρας ἰδιαιτέρως, τά μάτια τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς μου πρός τήν Παναγία μας, καί τήν παρακαλῶ ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μου, νά πρεσβεύῃ γιά ὅλους σας, γιά τόν ἱερό Κλῆρο, τίς Μοναστικές Ἀδελφότητες, τόν πιστό Λαό τοῦ Θεοῦ. Δέομαι γιά τούς πατεράδες καί τίς μανάδες, πού ἀγωνίζεσθε νά ἀναστήσετε τά παιδιά σας μέσα σέ ἕνα δύσκολο κόσμο. Ἱκετεύω γιά τούς νέους καί τίς νέες μας, πού ἀναζητοῦν ἐλπίδα καί χαρά μέσα σέ μιά ἀπέλπιδα καί ὑλοκρατούμενη κοινωνία.
Παρακαλῶ τήν Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, νά πρεσβεύῃ ὥστε,
- οἱ ἄνεργοι νά βροῦν ἐργασία,
- οἱ ἀπελπισμένοι τήν οὐράνια ἐλπίδα,
- οἱ λυπημένοι τήν παρηγορία,
- οἱ πλανεμένοι τόν δρόμο τῆς ἀληθείας,
- οἱ πονεμένοι τήν χαρά,
- οἱ ἁμαρτωλοί τόν δρόμο τῆς μετανοίας!
Ἀκόμη, ἐκ βάθους καρδίας τήν ἱκετεύω νά φωτίζῃ τούς νόες τῶν Κυβερνώντων τήν Ἑλλάδα, νά κατανοοῦν ὅτι ἡγοῦνται μιᾶς Ὀρθοδόξου στήν πίστη, θεοφρουρήτου, παναγιοφύλακτης καί ἁγιοτόκου Χώρας, μέ ζωντανή τήν ἁγία καί ἱερά παράδοση καί παρακαταθήκη, καί νά νομοθετοῦν σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τήν παράδοση καί τίς πνευματικές ρίζες τοῦ Λαοῦ καί πρός ὄφελος τῆς Πατρίδος μας.
Τέλος, ἀδελφοί μου, σᾶς παρακαλῶ νά ὑψώσωμε τά μάτια μας, καί ἀτενίζοντας τήν Πανσεβάσμια μορφή τῆς Παναγίας μας, νά τήν παρακαλέσωμε ὑπέρ τῶν δεινῶς δοκιμαζομένων Χριστιανῶν στήν Μέση Ἀνατολή, οἱ ὁποῖοι πολλάς βασάνους καί μαρτύρια ὑποφέρουν μέ τήν ἀνοχή τῶν μεγάλων τῆς γῆς, οἱ ὁποῖοι τούς ἀνθρώπους ὡς πρόβατα ἐπί σφαγήν λογίζονται. Νά ἀπαλύνῃ ὁ Θεός τόν πόνο τους, νά τούς λυτρώσῃ ἀπό τά μαρτύρια, νά λυπηθῇ τά ὡς ἀμνούς σφαγιαζόμενα παιδιά, ἀλλά καί κάθε ἄνθρωπο ὅποιας ἡλικίας. Νά σπεύσῃ ἐκεῖ ἡ Παναγία μας καί νά παύσῃ τόν πόλεμο, τό αἷμα, τά δάκρυα καί τίς φρικτές ὀδύνες.
Παιδιά μου περιπόθητα καί εὐλογημένα, ἐσεῖς πού μεγαλύνετε τήν Παναγία μας καί τήν τιμᾶτε μέ τήν προσευχή σας καί τό προσκύνημά σας, μέ τά δάκρυά σας καί τό κερί πού κρατᾶτε στά χέρια σας, μέ τήν κατά Θεόν βιοτή καί πολιτεία σας, μέ τήν ὀρθόδοξη ἐν γένει διαγωγή σας, εὔχομαι νά ἔχετε πλούσια τοῦ Θεοῦ τά ἀγαθά διά πρεσβειῶν της. Νά ἔχετε ὑγεία, οὐράνια χαρά, εὐφροσύνη καί ἀγαλλίαση πνευματική καί τό μέγα ἔλεος τοῦ Κυρίου μας.
Ἰδιαιτέρως εὔχομαι κάθε καλό, κάθε εὐλογία καί ἔτη πολλά καί ἅγια, σέ ὅσους καί ὅσες ἑορτάζετε κατά τήν Ἑορτήν τῆς Παναγίας μας τά ὀνομαστήριά σας.
Σᾶς ἀσπάζομαι ὅλους μέ ἀγάπη πατρική.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+Ο ΠΑΤΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
***
Μήνυμα του Μητροπολίτου Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικής Νικολάου
επί τη εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου
Τὸ πέρασμα τῆς Παναγίας ἀπ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο ἦταν ἕνα πέρασμα σιωπῆς, σεμνότητας, ταπεινοφροσύνης καὶ ἡσυχίας• τόσο ἁπαλό, τόσο ταπεινό, τόσο λιτό. Σὰν νὰ ἔχει μείνει ἐντελῶς ἀμόλυντη ἀπὸ τὴν παχύτητα τῆς ὕλης αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Ἂν ἀνοίξουμε τὰ Εὐαγγέλια, ποὺ τόσα μᾶς λένε γιὰ τὰ θαύματα, ποὺ τόσα πλούσια πράγματα καὶ περιγραφὲς ἔχουν γιὰ τὶς παραβολές, ποὺ τόσα ἀναφέρουν γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴ ζωὴ τῆς Παναγίας, δὲν θὰ βροῦμε σχεδὸν τίποτε ἀπὸ λόγια τῆς Παναγίας.
Δὲν εἶπε, δὲν ἔκανε, δὲν ἔδειξε. Ἦταν. Καὶ αὐτὸ κυρίως τὸ ὁποῖο εἶναι ἡ Παναγία δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ ἦταν μέσα στὴν ἱστορία, στὸ ἱστορικό της πέρασμα ἀπὸ αὐτὸν τὸν κόσμο, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ τώρα εἶναι στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὅσο σιωπηλὴ ἦταν στὴν ἐπίγεια ζωή της, τόσο πλούσια στὸν λόγο εἶναι ἡ Παναγία μας αὐτὴ τὴν στιγμὴ ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ μποροῦμε καὶ ἐμεῖς κατὰ χάριν, πνευματικά, νὰ ἀποκτήσουμε.
Ὅσο λιγότερο ἀκουμποῦμε σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο -δὲν ἐννοῶ μόνο τὴν ἁμαρτία, ἐννοῶ ἀκόμη καὶ τὰ φυσικὰ πράγματα- τόσο πιὸ πολὺ ἐφοδιάζεται ἡ ψυχή μας μὲ προϋποθέσεις πνευματικῆς καταστάσεως. Ἔφθασε ἡ Παναγία, ὅπως λέει τὸ τροπάριό της, νὰ πεθάνει, ἀλλὰ στὴν οὐσία μὲ τὸν θάνατό της νὰ ζεῖ. Αὐτὸς ἀκριβῶς εἶναι καὶ ὁ δικός μας προορισμός. Μαζί μὲ τὴν Παναγία, φεύγοντας ἀπὸ αὐτὸν τὸν κόσμο, ἂν λίγο τὸν ἔχουμε ἀκουμπήσει μόνο, πολὺ θὰ ζήσουμε κατὰ πνεῦμα καὶ στὸν χῶρο τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς χάριτός Του.
Ζῶντας λοιπὸν καρδιακὰ καὶ μυστικά, ἐσωτερικὰ τὴν πνευματικὴ ζωή, παίρνουμε τὴν αἴσθηση καὶ τῆς Παναγίας, παίρνουμε καὶ τὴν ἀπάντηση, ὅση μᾶς χρειάζεται στὰ προβλήματά μας, παίρνουμε τὴ μυστικὴ καὶ ἐσωτερικὴ ἀνάπαυση στὴν καρδιά μας καὶ τὴν ἐμπειρία τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἀπὸ αὐτὴν τὴν ζωή.
***
Εγκύκλιος Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ για την Κοίμηση της Θεοτόκου
Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καί περιπόθητα,
Ἀτενίζοντας τὴν εἰκόνα τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ἔτσι ὅπως ἡ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση ἐξιστορεῖ καὶ φιλοτεχνεῖ, αἰσθανόμαστε πὼς εἴμαστε παρόντες, ὄχι ἁπλὰ σὲ μία ἐξόδιο ἀκολουθία, ἀλλὰ σὲ μία μεγάλη Ἑορτὴ καὶ Πανήγυρη. Δυνάμεις ἀγγελικές, ὁ χορὸς τῶν ἐνδόξων Ἀποστόλων, Πατέρες ἀποστολικοί, Ὑμνογράφοι ἐκκλησιαστικοί, πιστοί, μὰ καὶ δύσπιστοι, πλαισιώνουν τὸ σεπτὸ σκήνωμα τῆς Παναγίας Παρθένου. Καὶ στὸ κέντρο τῆς ἱερᾶς εἰκόνος ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, κρατώντας στὰ χέρια του τὴν ψυχὴ τῆς Μητρός Του. Ναί, βρισκόμαστε ἐνώπιον μίας σπουδαίας Ἑορτῆς, τῆς Ἑορτῆς τῆς «ἑνότητος».
Τὸ ἀνθρώπινο γένος μετὰ τὴν πτώση, μετὰ τὴν ἀπομάκρυνσή του ἀπὸ τὸν Δημιουργό του, ἀπώλεσε πολλὰ ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ δωρήματα ποὺ ὁ Θεὸς τοῦ προσέφερε. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ χαρίσματα τοῦ Θεοῦ, ἦταν καὶ ἐκεῖνο τῆς «ἑνότητος».
Ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὕα, τὰ δύο πρῶτα ἀνθρώπινα πρόσωπα, στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ ἀποτελοῦν τὸν ἕναν ἄνθρωπο. Δημιουργήθηκαν γιὰ νὰ ὑπάρχουν μὲ τὸν τρόπο τῆς Τριάδος. Ἕνας Θεός, τρεῖς ὑποστάσεις. Ἕνας ἄνθρωπος, δύο πρόσωπα ἀρχικά, καὶ μετὰ τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ «αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ κατακυριεύσατε τὴ γῆ», μύρια στὴν ἐξέλιξη τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
Ὅμως αὐτὴ ἡ προοπτική τῆς ἑνότητας διαρρηγνύεται μὲ τρόπο τραγικό. Ὁ ἄνθρωπος δὲν θέλησε νὰ ὁμοιάσει στὸ Θεό. Ἐπιλέγει τὸν τρόπο τῆς ἰδιώτευσης, τῆς αὐτονομημένης πορείας, ὅπου ἡ ἀτομικότητα τοῦ καθενὸς νοεῖται ὡς τὸ κέντρο τῆς δημιουργίας. Στὴν προοπτικὴ αὐτὴ ἡ πλάση ὑπάρχει γιὰ νὰ τὴν κατακτήσεις καὶ νὰ τὴν ἐκμεταλλευτεῖς, οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι εἶναι ξένοι ἢ ἀκόμα καὶ ἐχθροί, καὶ ὁ Θεὸς δὲν ὑπάρχει, ἀλλὰ καὶ ἂν ἀκόμα ὑπῆρξε ποτέ, ἀνακηρύσσεται νεκρός, ἔτσι ὥστε ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀπελευθερωθεῖ ὁριστικὰ ἀπὸ τὴν ἀγάπη Του.
Ἔτσι ὁ κάθε ἄνθρωπος γίνεται ἕνα κομμάτι, ἕνα σπάραγμα, ἕνα θλιβερὸ ὑπόλειμμα τῆς ἀρχαίας ἐκείνης ἑνότητος γιὰ τὴν ὁποία ἦταν πλασμένος. Ζεῖ καὶ πεθαίνει μὲ τὴν ψευδαίσθηση πὼς εἶναι ἀκέραιος καὶ ὁλόκληρος. Μὰ τὸ κενὸ ποὺ νιώθει μέσα του, δὲν μπορεῖ νὰ τὸ γεμίσει οὔτε μὲ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, οὔτε μὲ τὰ ἐπιτεύγματά του, οὔτε μὲ τὴν ἀναγνώρισή του ἀπὸ τοὺς ἄλλους οὔτε ἀπό τόν δῆθεν ἀνθρωποκεντρισμό τῆς ἀριστερᾶς ἤ τόν δῆθεν κοινωνικοκεντρισμό τῆς φιλοσοφίας. Κάτι του λείπει, ἢ καλύτερα, κάποιος ἀπουσιάζει ἀπὸ τὴ ζωή του. Τοῦτος δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν Θεό. Εἶναι Ἐκεῖνος στόν ὁποῖο ἐναντιώθηκε, Ἐκεῖνος ποὺ ἀπέρριψε, Ἐκεῖνος ποὺ λησμόνησε καὶ Ἐκεῖνος ποὺ λαχταρᾶ, ὅσο τίποτε ἄλλο στὴ μίζερη ζωή του, ἀκόμα κι ἂν δὲν τὸ ξέρει, ἀκόμα κι ἂν δὲν τολμᾶ νὰ τὸ συνειδητοποιήσει.
Σ’ αὐτὴ τὴν κεκρυμμένη λαχτάρα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὁ Θεὸς ἀνταποκρίθηκε στέλνοντας τὸν Υἱό του τὸν μονογενὴ στὸν κόσμο, νὰ προσλάβει τὴν ἀνθρώπινη φύση, νὰ γίνει ἄνθρωπος ἀληθινός. Στὸ σχέδιο τῆς Θείας οἰκονομίας ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ γίνεται ἕνας νέος Ἀδάμ, ποὺ ἀποκαθιστᾶ τὴν σχέση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό καί καταδεικνύει τόν ἀληθινόν ἄνθρωπον.
Μὲ τὸ σωτήριο ἔργο τοῦ Κυρίου, κάθε πρόσωπο μπορεῖ νὰ ξαναγίνει ἀκέραιο μετέχοντας στὸ ἐκκλησιαστικὸ γεγονός. Ὅποιος βαπτίζεται στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ μετέχει τῆς Μυστηριακῆς Ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ἑνώνεται μὲ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἑνώνεται μὲ τὴν Ἐκκλησία. Συσωματώνεται, ὁλοκληρώνεται καὶ ἁγιάζεται καὶ τοῦτο τὸ γεγονὸς ἔχει ἐπιπτώσεις σὲ ὅλο του τὸ βίο, ἀγγίζει ὅλη του τὴν ὕπαρξη. Ἡ χαμένη ἑνότητα τοῦ ἀνθρώπου ἐπαναβρίσκεται καὶ ἐπισφραγίζεται στὸ Σῶμα καὶ στὸ Αἷμα τοῦ Λυτρωτοῦ καὶ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Τούτη τὴν ἑνότητα τοῦ Χριστοῦ, ὑπηρετεῖ ἡ Παναγία μητέρα Του, ἀπὸ τὶς ἀπαρχὲς τοῦ βίου της, τότε ποὺ ὡς νήπιο κρατήθηκε στὴν ἀγκάλη τῶν δικαίων γονιῶν της, μέχρι καὶ τὴν ἁγία τελευτή της στὸ χωρίο τῆς Γεσθημανῆς. Δούλη Κυρίου μὰ καὶ σκεῦος ἐκλογῆς κατέστη ἡ Παρθένος Κόρη, ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ κι ἀπὸ συμπόνια πρὸς τὸν ταλαίπωρο ἄνθρωπο. Γι’ αὐτὸ ταπεινὰ καὶ μυστικὰ ἐργάστηκε γιὰ τὴν ἑνότητα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, συμμετέχοντας καὶ συνεργώντας στὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ.
Ἡ Παναγία ἑνώνει τὸν οὐρανὸ μὲ τὴ γή. Ἡ Παρθένος Κόρη ἀπαντώντας στὸν ἀρχαγγελικὸ χαιρετισμὸ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ μὲ τὸ «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου, γενοιτὸ μοὶ κατὰ τὸ ρῆμα σου» ἀποδέχεται νὰ συντελεστεῖ μέσα στὴ μήτρα της τὸ μέγιστο θαῦμα τῆς ἐνανθρωπήσεως. Στὸ ἱερὸ ἐκεῖνο «κατοικητήριο» ὁ Θεὸς συναντᾶ τὸν ἄνθρωπο καὶ ἑνώνεται ὁριστικὰ μαζί του. Ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, σαρκωμένος πλέον, κυοφορεῖται στὰ σπλάχνα τῆς Παρθένου κόρης. Ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, γεννᾶται ἀπὸ τὴν Θεοτόκο, προσλαμβάνοντας ὁλόκληρη τὴν ἀνθρώπινη φύση γιὰ νὰ τὴν θεραπεύσει. Ἡ ἑνότητα τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν ἄνθρωπο εἶναι πλέον γεγονός, γιὰ πάντα συνδεδεμένο μὲ τὸ πρόσωπο τῆς Θεοτόκου.
Ἡ Παναγία ἑνώνει τὰ παλαιὰ μὲ τὰ καινά. Ὁ κόσμος στὸν ὁποῖο ἦρθε ἡ Μαριὰμ εἶναι ἐκεῖνος τῆς προσμονῆς. Ὁ περιούσιος λαὸς τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖνος ποὺ δέχθηκε τὸν Νόμο, τὶς ἐντολὲς καὶ τὶς εὐεργεσίες· ἐκεῖνος ποὺ προσκύνησε εἴδωλα καὶ ψεύτικους θεούς· ἐκεῖνος ποὺ ἀπέκτεινε τοὺς δικαίους καὶ τοὺς προφῆτες· συνεχίζει νὰ περιμένει τὸν Μεσσία, χωρὶς νὰ κατανοεῖ τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ ξεδιαλύνει τὰ σημεῖα καὶ τὰ σύμβολα ποὺ ὁ Θεὸς τοῦ παρέδωσε. Ἡ Θεοτόκος Μαρία γίνεται τὸ πρόσωπο ποὺ ἑρμηνεύει καὶ ἐξηγεῖ, ὄχι μὲ λόγους μὰ μὲ τὴν ἴδια της τὴν ὕπαρξη, πῶς ὁ Θεὸς μὲ ἔργα, μὲ ρήματα, μὲ σύμβολα κατεργάζεται τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι «ἡ φλεγομένη καὶ μὴ καιομένη βάτος», εἶναι «ἡ ἐπουράνιος κλίμαξ», εἶναι «ἡ γὴ τῆς ἐπαγγελίας», εἶναι «ἡ σκηνὴ τοῦ μαρτυρίου», εἶναι «ἡ πύρινη στήλη, τὸ μάννα, ἡ στάμνος, ἡ ἑπτάφωτος λυχνία». Ὅλα τὰ παλαιὰ ἐξηγοῦνται μὲ ἕνα καινὸ νόημα. Ὅλα ὅσα ἔγιναν εἶχαν τὸ νόημά τους, τὸ ὁποῖο τώρα ἀποκαλύπτεται στὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας. Ἔτσι ὁ χρόνος ἑνοποιεῖται, τὰ πάντα προβάλλουν καινὰ καὶ σημερινά. Στὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ, στοὺς καιροὺς τῆς Διαθήκης τῆς Καινῆς ἡ Θεοτόκος προσφέρει τὸ ἀνθρώπινο παρελθὸν καὶ τὸ μεταποιεῖ σὲ ἀέναο παρόν.
Ἡ Παναγία ἑνώνει τὸν ἄνδρα καὶ τὴν γυναίκα. Μία ἀπὸ τὶς πρῶτες ἐπιπτώσεις τῆς πτώσεως ἀποτέλεσε ἡ ἀπόσταση ποὺ δημιουργήθηκε μεταξὺ ἀνδρὸς καὶ γυναικός. Ἀνάμεσά τους παρεμβλήθηκαν ἡ ἐξουσιαστικὴ διάθεση, ἡ κτητικότητα καὶ τελικὰ ὁ φόβος καὶ ἡ ἀντιπαλότητα. Ὁ Χριστὸς στὶς ἀπαρχὲς τοῦ λυτρωτικοῦ του ἔργου παραβρέθηκε σὲ ἕνα γάμο στὴν Κανὰ τῆς Γαλιλαίας. Ἦταν μαζί του καὶ ἡ Μητέρα του. Ἦταν ἐκείνη ἡ ὁποία ἀπευθύνθηκε στὸν Υἱό της, ὅταν ὁ οἶνος τῆς γαμήλιας τράπεζας τελείωσε, ζητώντας του νὰ παρέμβει καὶ νὰ ἐνεργήσει τὰ δέοντα, γιὰ νὰ μὴ μειωθεῖ οὔτε στὸ ἐλάχιστο ἡ χαρὰ καὶ ἡ εὐφροσύνη ποὺ ἀκολουθοῦν τὴν κατὰ Θεῷ ἕνωση ἑνὸς ἄνδρα μὲ μία γυναίκα. Ἦταν ἐκείνη ποὺ ἀπευθύνθηκε στοὺς ὑπηρέτες τῆς ἑορτῆς, προτρέποντάς τους νὰ δείξουν ἀπόλυτη ὑπακοὴ στὰ λεγόμενα τοῦ Υἱοῦ της. Μὲ αὐτὸ τὸν διακριτικὸ τρόπο ἡ Παναγία μας συντελεῖ τὰ μέγιστα στὸν ἐπαναπροσδιορισμὸ μέσα στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας τῆς ἑνότητος τοῦ ἀνδρογύνου. Ἡ ἀνύμφευτος νύμφη, πρέπει ὅλοι νὰ γνωρίζουμε καλά, πὼς εἶναι ἡ ἐγγυήτρια κάθε συζυγικῆς σχέσης καὶ γι’ αὐτὸ σὲ ὅλες τὶς δυσκολίες τοῦ ἔγγαμου βίου, ἄνδρες καὶ γυναῖκες μποροῦμε πρὸς ἐκείνη νὰ προστρέχουμε, γιὰ νὰ ἀπαλλάσσει ἀπὸ πειρασμοὺς καὶ κινδύνους, γιὰ νὰ ἑνώνει τὰ διεστῶτα, μὴ ἐπιτρέποντας τὴν διχόνοια καὶ τὸν χωρισμό.
Ἡ Παναγία ἑνώνει τὴν ζωὴ καὶ τὸν θάνατο. Ὁ «ἔσχατος ἐχθρός» τοῦ ἀνθρώπου κατὰ τὸν ἀπόστολο Παῦλο εἶναι ὁ θάνατος. Ὅμως ὁ Ἀναστάς ἐκ τῶν νεκρῶν, ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς καταργεῖ τὸν θάνατο καὶ ἀπαλλάσσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τούτη τὴν δουλεία. Ἀναρωτιώνται ὅμως οἱ ἄνθρωποι: Μὰ γιατί ὁ θάνατος παραμένει νὰ ὑπάρχει στὴ ζωή μας; Γιατί στερούμαστε πρόσωπα ἀγαπημένα; Γιατί νὰ παλεύουμε μὲ ἀσθένειες καὶ δοκιμασίες; Στὰ ἐρωτήματα αὐτὰ ἡ Κοίμηση τῆς Θεοτόκου ἔρχεται νὰ δώσει ἱκανὲς ἀπαντήσεις, ἔρχεται νὰ παρηγορήσει καὶ νὰ ξεκουράσει. Ἡ Παναγία μας παρ’ ὅλο ποὺ κατέστη «σκεῦος ἀμίαντο», «καθαρὴ καὶ ἄσπιλος», ξένη ἀπὸ κάθε πτώση καὶ ἀπὸ κάθε ἁμαρτία, μετά τήν ἐπέλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γνώρισε καὶ ἐκείνη τὸν θάνατο. Στὴν εἰκόνα τῆς Κοιμήσεως βλέπουμε αὐτὴ τὴ τραγικὴ στιγμὴ τοῦ χωρισμοῦ τῆς παναγίας ψυχῆς της ἀπὸ τὸ ἄμωμο σῶμα της. Ὅμως ἀκριβῶς ἐδῶ ἔγκειται καὶ ἡ κατάργηση τοῦ θανάτου. Ἡ ψυχὴ τῆς κεκοιμημένης Μαρίας δὲν φυλακίζεται στὸν Ἅδη, δὲν παραδίδεται στὸν θάνατο ὁριστικά, ἀλλὰ παραλαμβάνεται ἀπὸ τὸν Υἱὸ καὶ Θεό της, ἐναποτίθεται στὴν ἀγκάλη Του, στὰ χέρια ἐκείνα ποὺ κρατοῦν καὶ ἀσφαλίζουν καὶ σώζουν τὸν ἄνθρωπο. Μὰ καὶ τὸ σῶμα τῆς Παναγίας μας, τὸ ὁποῖο ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους σὲ μνῆμα ἐνταφιάζεται, δὲν ἐγκαταλείπεται στὴ φθορὰ καὶ στὴ σήψη, ἀλλὰ ἀνίσταται ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ παραλαμβάνεται κι αὐτὸ εἰς τὸν οὐρανό. Ἔτσι ἡ Παναγία μὲ τὴν σεπτή Της Κοίμηση καὶ τὴν ἁγία της Μετάσταση ἀποκαλύπτει στοὺς ἀνθρώπους ὅτι ὁ θάνατος πλέον εἶναι ἕνα πέρασμα ἀπὸ τὰ παρόντα στὰ μέλλοντα, ἀπὸ τὰ ὀδυνηρὰ στὰ εὐφρόσυνα, ἀπὸ τὰ φθαρτὰ στὰ ἄφθαρτα, ἀπὸ τὰ πρόσκαιρα στὰ παντοτινά. Ἡ ψυχὴ κάθε κεκοιμημένου, στὰ χέρια τοῦ Χριστοῦ παραδίδεται, καὶ τὸ σῶμα του, στὴ γῆ ἀποτίθεται μὲ τὴν προσδοκία τῆς ἐγέρσεως. Γι΄αὐτὸ ὁ θάνατος στὴ σκέψη τῶν χριστιανῶν ὡς ὕπνος νοεῖται, ὡς κοίμηση καὶ ἀνάπαυση λογίζεται, ἀφοῦ «ἀνάστασιν νεκρῶν» προσδοκοῦμε «καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος».
Στὶς μέρες μας πολὺς λόγος γίνεται καὶ πολλὰ ἐγχειρήματα ἀποτολμοῦνται στὸ πλαίσιο τῆς ἑνότητας μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι σίγουρα σημαντικὸ οἱ ἄνθρωποι νὰ συναισθανθοῦμε πὼς ἡ ζωὴ μας γίνεται μία κόλαση ἀληθινή, ὅταν παραμένουμε κεχωρισμένοι ἀπὸ τὸν Θεό, ἀπὸ τὸν συνάνθρωπο καὶ ἀπὸ τὴν κτίση. Εἶναι σπουδαῖο νὰ θελήσουμε ἀληθινὰ τὴν ἕνωση μὲ τὸν Δημιουργὸ καὶ μεταξύ μας. Ὅμως ἂς μὴ ξεγελαστοῦμε πιστεύοντας ὅτι ἡ ἑνότητα μπορεῖ νὰ εἶναι ἐπίτευγμα τῶν δικῶν μας ἐνεργειῶν καὶ πράξεων. Ἡ ἑνότητα εἶναι ποιότητα θεϊκή· εἶναι γεγονὸς ἐκκλησιαστικό· εἶναι γέννημα τῆς ἀληθείας· εἶναι ἀπότοκος τοῦ δόγματος· εἶναι ἄρνηση τοῦ ψεύδους· εἶναι ἀποδοχὴ τοῦ μαρτυρίου· εἶναι δώρημα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Σ’ αὐτὴν τὴν ἑνότητα καταφάσκουμε, αὐτὴ ζητοῦμε, γι’ αὐτὴν προσευχόμαστε. Ὅλες οἱ ἄλλες, οἱ κοσμικὲς καὶ οἱ ἀνθρώπινες, εἶναι ἐπίπλαστες καὶ περιστασιακὲς καὶ δυστυχῶς ὁδηγοῦν σὲ βαθύτερους χωρισμούς, σὲ μεγάλα δεινὰ καὶ σὲ ἀνείπωτες θλίψεις.
Παρακαλοῦμε τὴν Κυρία Θεοτόκο, τὴν Σκέπη καὶ Προστασία τοῦ γένους τῶν χριστιανῶν, νὰ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ἑνότητα τὴν ἀληθινὴ καὶ σωτήρια, τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀληθείας, τὴν ὁποία τόσο ἔχουμε ἀνάγκη ὅλοι μας.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
Μέ ὅλη μου τήν ἀγάπη
Ο Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ Σ Α Σ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ