από το βιβλίο του «Εικόνες έμψυχοι – Κηρύγματα αγιολογικά(Εξαπλά β΄)»,

Εκδόσεις Αποστολική Διακονία

Αύριο, 27 του μηνός Μαΐου, ή Εκκλησία εορτάζει και τιμά την ιερή μνήμη του οσίου και νέου ομολογητή Ιωάννη του Ρώσου. Ο άγιος Ιωάννης γεννήθηκε στη Ρωσία το έτος 1690, στα χρόνια δηλαδή του Μεγάλου Πέτρου. Στο ρωσοτουρκικό πόλεμο το 1711 ο Μέγας Πέτρος ηττήθηκε κι ο άγιος Ιωάννης, μαζί με χιλιάδες Ρώσους, πιάστηκε αιχμάλωτος. Πολλοί τότε από τους αιχμαλώτους εκείνους, για να γλυτώσουν από τα δεινά της αιχμαλωσίας, αλλαξοπίστησαν κι έγιναν μουσουλμάνοι. Ο άγιος Ιωάννης αγοράσθηκε από έναν Τούρκο αγά, στο Προκόπιο της Καππαδοκίας πού τον έβαλε στο στάβλο, για να φυλάγη και να περιποιήται τα άλογα. Αυτή ήταν μια εργασία και κοπιαστική και υπεύθυνη.

Ο άγιος Ιωάννης ήταν τότε έως 22 ετών, μα ήταν ένας νέος φρόνιμος και γνωστικός, και καθώς γράφει ο Απόστολος, αναθρεμμένος «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Είπε από την αρχή στον Τούρκο αγά, πού τον παρακινούσε να αλλαξοπιστήση, «Άφησε με ελεύθερο στην πίστη μου, και θα είμαι πάντα πρόθυμος στις διαταγές σου. Αν όμως με βιάσης για να αλλαξοπιστήσω, τότε σου παραδίδω την κεφαλή μου παρά την πίστη μου. Εγώ χριστιανός γεννήθηκα και χριστιανός θα πεθάνω». Βλέποντας την πίστη του Ιωάννη κι ακούοντας την ομολογία του, ο αγάς μαλάκωσε και σιγά - σιγά τον συμπάθησε πολύ περισσότερο, πού τον έβλεπε υπομονετικό και ολοπρόθυμο στη δουλειά του.

Ο άγιος Ιωάννης πέρασε τη ζωή του μέσα στο στάβλο, αφοσιωμένος στο έργο του και περιποιούμενος με στοργή τα ζώα. Η αγάπη προς τα ζώα είναι κι αυτή δείγμα της αγιωσύνης, πού και τα ζώα αύτη την αγάπη την καταλαβαίνουν και γίνονται κι αυτά φίλοι με τους ανθρώπους. Το ίδιο ήταν και στον παράδεισο πριν από την πτώση, οπού ο άνθρωπος και η δημιουργία δεν ήσαν επαναστατημένοι και εχθροί μεταξύ τους. Ο άγιος Ιωάννης όχι μόνο αγαπούσε και φρόντιζε τα ζώα, αλλά και κοιμότανε και προσευχότανε μαζί τους. Σε μια γωνιά του στάβλου, επάνω στα ξερά χόρτα και τα άχυρα, εκεί ήταν το κρεββάτι του και το προσευχητήριό του. Η άχνα των ζώων τον ζέσταινε κι ήταν σαν θυμίαμα στην προσευχή και την ψαλμωδία του.

Έτσι ο άγιος Ιωάννης δεν αισθανότανε πώς ήταν αιχμάλωτος, γιατί αιχμαλωσία και δουλεία δεν είναι τα εξωτερικά δεσμά, αλλά τα εσωτερικά πάθη του ανθρώπου. Γι' αυτό πάλι ελευθερία δεν είναι η εξωτερική άνεση και ασυδοσία, αλλά το εσωτερικό φρόνημα του ανθρώπου, η αγαθή συνείδηση και η μυστική πληροφορία της πίστης, πού κατεργάζεται μέσα μας την υπομονή και γεννά την ελπίδα στο Θεό και την αγάπη στους ανθρώπους και σε όλα τα δημιουργήματα του Θεού. Ο άγιος Ιωάννης όλ' αυτά τα ζούσε μέσα του, γι' αυτό, όταν ο αγάς κι η γυναίκα του του έδωσαν δίπλα στο στάβλο ένα μικρό σπίτι, για να μένη εκεί, αυτός προτίμησε τη συντροφιά των ζώων και το αχυρένιο κρεββάτι του στη γωνιά του στάβλου.

Σε ηλικία σαράντα ετών, στις 27 Μαΐου του 1730, ο άγιος Ιωάννης παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Θεού. Όπως διαβάζαμε στην Παλαιά Διαθήκη και το ακούμε πολλές φορές στην ακολουθία του Εσπερινού, «Ευάρεστος τω Θεώ γενόμενος, ηγαπήθη και, ζων μεταξύ αμαρτωλών, μετετέθη. Ηρπάγη, μη κακία αλλάξη σύνεσιν αυτόν ή δόλος απατήση ψνχήν αυτόυ». Ο δίκαιος άνθρωπος αγαπιέται από το Θεό, γι' αυτό κι ο Θεός τον παίρνει από τον κόσμο, μήπως η κακία αλλάξη τη φρονιμάδα του ή η ψευτιά ξεγελάση την ψυχή του. Το ιερό σκήνος του αγίου Ιωάννη, όπως τα σώματα πολλών αγίων, έμεινε στον τάφο ανέπαφο από τη φθορά και είναι πηγή πολλών θαυμάτων στους πιστούς, πού τιμούν τη μνήμη του και ζητούν την πρεσβεία του.

Το 1924, με την ανταλλαγή των πληθυσμών, όταν οι Έλληνες της Μικρός Ασίας ήλθαν στη νέα τους πατρίδα, οι πρόσφυγες από το Προκόπιο της Καππαδοκίας, αφήνοντας εκεί τα σπίτια τους και τους τάφους των πατέρων τους, πήραν μαζί τους το ιερό λείψανο του αγίου Ιωάννη και το έφεραν στο Νέο Προκόπιο της Εύβοιας κοντά στη Χαλκίδα. Μέσα σε εξήντα χρόνια από τότε, κτίσθηκε μεγάλος ναός στο όνομα του αγίου Ιωάννη, όπου κατατέθηκε το θαυματουργό ιερό λείψανο και δημιουργήθηκε εκεί πανελλήνιο προσκύνημα, κάθε μέρα και στη μνήμη του νέου ομολογητή αγίου Ιωάννη του Ρώσου μαζεύονται στο Προκόπι χιλιάδες προσκυνητές. Δοξάζαμε το Θεό για τη χάρη πού δίνει στους Αγίους, κι επαναλαμβάναμε τα λόγια της θείας Γραφής. «Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού». Αμήν.