Κοντά σ’ αυτά, άντε και μισή ώρα εκκλησιασμό, μια τυπική- «για τοκαλό»- Θεία Μετάληψη κι αυτή βιαστική και βουβή ένα πρωινό παραμονής. Μισό ευρώ, άντε κιένα – «ας πάει στο καλό, χαλάλι»- μια ελεημοσύνη σ’ ένα ζητιάνο που εκλιπαρεί στην άκρητου δρόμου…

Χριστούγεννα! Τα’ αφήνω στην άκρη όλα τούτα. Τα παρατώ για λίγο. Αναζητώ το κάτι άλλο.

Μπαίνω σε μια εκκλησιά και ψάχνω την εικόνα της Γέννησης του Θεανθρώπου για να τηνπροσκυνήσω. Τη βρίσκω. Σταυροκοπιέμαι. Τη φιλώ. Είναι στο εικονοστάσι στολισμένη.

Γιορτινή. Γύρω της λουλούδια όμορφα μα, άδεια από κάθε μυρωδιά. Κι αυτά αλλοιώθηκαν σανκαι τους ανθρώπους, σκέφθηκα. Καθισμένος για λίγο, όσο μου το επιτρέπει η βιασύνη των ημερών, επικεντρώνωτο βλέμμα μου στη Φάτνη του μικρού Ιησού. Πόσο διαφέρει αυτό το … έπιπλο από τα δικά μας! Κι η σπηλιά πόσο δεμοιάζει με το δικό μας άνετο και ζεστό σπιτικό…

Σκύβω με δέος ν’ ασπαστώ ξανά τη Φάτνη του Χριστού. Προσκυνώ το Λυτρωτή της Οικουμένης, το φτωχικόμικρούλη, το Μεγάλο Ταπεινό Θεό. Δακρύζω. Σκέφτομαι. Προβληματίζομαι. Ελέγχομαι. Ντρέπομαι. Καταθέτω όλατούτα και τη βαθιά συντριβή μου και αφοσίωση μου στο απέριττο λίκνο του Παντοδύναμου. Υποκλίνομαι στοθησαυροφυλάκιο της άκρας ταπείνωσή Του και της ασύλληπτης υπερούσιας δόξας Του. Χαίρομαι δειλά-δειλά, γιατίμια σκέψη άστραψε στο μυαλό μου. Είπα: «Κι εγώ είμαι μέσα σ’ αυτή τη φτωχική Φάτνη. Αφού η ανθρώπινη φύσηενώθηκε υποστατικά με την άπειρη Θεότητα. Άρα ο σαρκωμένος Άσαρκος Θεός έχει και κάτι από μένα»! Το είπακαι χαμογέλασα. Όμως, χαμογέλασα από ικανοποίηση κι ελπίδα πως υπάρχει άρα και για μένα λύτρωση, Λυτρωτήςή από πίκρα για εκείνο που έπρεπε να είμαι και δεν είμαι, για εκείνο που έπρεπε να ζω και δεν γεύομαι; Δε ξέρω.

Θα το ψάξω. Θα το ψάξω τώρα, πριν βγω από την εκκλησιά και ριχτώ στην καμουφλαρισμένη καθημερινότητα, στογιορτινό κουραστικό περιβάλλον. Θα το ψάξω τώρα. Κάθισα πιο στέρεα στο στασίδι της εκκλησιάς και μονολόγησα:

«Είμαι πνιγμένος στον κόσμο μου. Συζητώ, γελώ, διασκεδάζω μονάχα με τους δικούς μου. Αυτούς μονάχα θεωρώπλησίον. Και να ήταν μόνο αυτό; Μέσα μου φλέγομαι από τις αποπνικτικές για τους άλλους μικρότητές μου και απότα βασανιστικά γλυκά μου πάθη. Ακόμα κινούμαι και ζω στη λάβα των συμφερόντων, ενημερώνομαι καθημερινάγια αποκεφαλισμούς, πολέμους, εμπρησμούς, κλοπές, βιασμούς, αρπαχτές και τα παρόμοια…». Προσευχήθηκα ήκαλύτερα Κύριε, Σου είπα: «Γιατί μπήκες στον κόπο να γεννηθείς; Γιατί ταπεινώθηκες τόσο; Ήλπιζες πως θ’ άλλαζεο κόσμος μετά τα λεγόμενα Σου…; Δεν μ’ αρέσει ν’ αλλάξω. Δε μας αρέσει να αλλάξουμε. Βολευτήκαμε.

Ηδονιζόμαστε μ’ όλα δαύτα». Μα καταλαβαίνω πως δεν πάει άλλο, δεν αντέχω άλλο, γι’ αυτό επιμένω να κοιτώεκείνη τη Φάτνη του Χριστού…

Δε θέλω να ξεκολλήσω το βλέμμα από την εικόνα της Γέννησης. Θέλω να παρατήσω την πολυεπίπεδη ταραχή μου,να μπω και να γευθώ τη γαλήνη, την ειρήνη, τη λιτότητα, την ειλικρίνεια εκείνης της φτωχικής σπηλιάς στηΒηθλεέμ. Εκεί κοντά σ’ Εκείνον που γεννήθηκε, είμαι βέβαιος πως δεν θα ηχούν υπερσύγχρονα όπλα, δεν θαακούγονται απειλές, φωνές, ψεύτικα λόγια, δεν θα υπάρχουν διαπλεκόμενα συμφέροντα, μεθόδευση ήεκμετάλλευση ανθρώπινου μόχθου, μήτε θα βλέπω υποκριτικά χαμόγελα… Θα είμαι μαζί Του και μαζί με τον δίκαιοΙωσήφ, πλάι στους άκακους βοσκούς και στ’ αγαθά κτήνη. Κι όταν απ’ έξω θα ακούω τις απειλές του Ηρώδη, ημεγάλη μάνα, η Παναγιά μου θα με σφίγγει προστατευτικά στην αγκαλιά Της. Εκεί στη φωτόλουστη σπηλιά τηςΒηθλεέμ που δέχθηκε και φιλοξένησε το θεϊκό Βρέφος, εκεί πιστεύω να ησυχάσω, ν’ ανακαινισθώ, να αλλάξω, νασωθώ.

Μακάρι φέτος, η Αγία Φάτνη του Χριστού, να γίνει για μένα και για όλους μας η «πύλη η μετάγουσα» από τη γηστον Ουρανό, από τη χωματίλα στον Παράδεισο. Φίλοι αναγνώστες καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα,διαφορετικά απ’ όλα τα προηγούμενα. Χριστούγεννα με πιο πολύ Χριστό, με πιο μόνιμη Αγάπη, με πιο ειλικρινήαυτοκριτική και με πιο αληθινή μετάνοια.  

Του πρωτοπρ. π. Αθανασίου Γιουσμά

Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, τευχ. 52