Το 46ο γράμμα από τον πνευματικό πατέρα.

Θα σε προσμένω

στο κατώφλι της σιωπής

ν’ αρθρώσης λόγο

στα ερείπια της φλυαρίας μου.

         Το πιο πάνω ποίημα είναι του Πάνου Λιαλιάτση από το βιβλίο του «Χαρμολύπη». Όταν το διάβασα, είπα «μου ταιριάζει!». Μιλώ, γράφω, μιλώ... Κάποτε νιώθω ν’ αργολογώ. Άλλες φορές νιώθω να «αναπαύεται το Άγιο Πνεύμα» μ’ αυτά που λέω ή γράφω. Δεν είναι πάντα το ίδιο.

Ωστόσο, νομίζω ότι υπάρχει και ένα άλλο ουσιαστικό σημείο, που καθορίζει τη φώτιση ή όχι αυτού που διδάσκει, είναι οι ακροατές. Αν έχουν διάθεση κι είναι ανοικτοί στο «ακούσαι λόγον Κυρίου», ο Θεός θα δώσει το λόγο Του.

         Κάποτε ρώτησα τον π. Κύριλλο, ηγούμενο της Μονής Τιμίου Προδρόμου στο Essex της Αγγλίας, αν υπάρχουν σήμερα Γέροντες που έχουν το προφητικό χάρισμα (δηλαδή να γνωρίζουν το θέλημα του Θεού και να το φανερώνουν στους ανθρώπους). Μ’ απάντησε: «Άμα υπάρχουν υποτακτικοί, υπάρχουν και Γέροντες».

         «Δώη σοι Κύριος κατά την καρδιάν σου», αναφέρει ο προφήτης Δαυίδ στον 19ο ψαλμό. Θα δώσει με βάση το βάθος της καρδιάς μας, αν όντως θέλει, διψά και αναζητά. Το ψυχρό, το αδιάφορο, το αμφιταλαντευόμενο, φανερώνει ανειλικρίνεια και απιστία, γι’ αυτό και δεν ανταποκρίνεται ο Θεός της αλήθειας.

         Το Πνεύμα το άγιο μπορεί να φωτίσει τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από την πνευματική τους κατάσταση, προκειμένου να δώσει ο Θεός απάντηση στον προβληματισμό, που τον θέτει ο άνθρωπος ενώπιον Του με πόθο και ταπείνωση.

         Ο άγιος Μάρκος ο Ασκητής, στον Α΄ Τόμο της Φιλοκαλίας, αναφέρει: «Ο άνθρωπος συμβουλεύει τον πλησίον του, καθώς γνωρίζει. Ο Θεός πάλι ενεργεί σ’ αυτόν που ακούει κατά την πίστη του».

         Ο σπόρος, κατά την παραβολή του Σπορέως, εξαρτά την ανάπτυξη και καρποφορία του από το έδαφος. Το έδαφος της καρδιάς μας καλλιεργείται με τη σιωπή, την περισυλλογή, την προσευχή. Έτσι γίνεται έτοιμο ν’ αφουγκραστεί τη φωνή του Θεού, που ακούγεται μέσω ενός κηρύγματος, μίας ομιλίας, ενός βιβλίου, μίας συμβουλής. Άλλοτε ακούγεται μέσα από κάποιων ευχάριστων ή δύσκολων γεγονότων, που ζητούν να μας υπομνήσουν την ομορφιά που χάνουμε μένοντας στα πάθη και τη λανθασμένη ζωή μας.

         Αλήθεια, δεν είναι ο λόγος του Θεού μια σειρά από «πρέπει», ένας κατάλογος από απαγορεύσεις ή καθήκοντα. Είναι το σημείο που μας δείχνει την όντως Ζωή, που δεν βιώνεται αναγκαστικά αλλά ερωτικά, μέσα από την επιθυμία να ζήσουμε τη ζωή Του και να γευτούμε αυτό που στο βάθος ο εαυτό μας ποθεί.

Ο πνευματικός πατέρας και διδάσκαλος δεν είναι παρά αυτός που δείχνει το δρόμο, τη Ζωή. Άλλος είναι «η οδός και η Αλήθεια και η Ζωή». Κατά τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο: «Είμαι απλώς ένα κερί αναμμένο μπροστά σε μια εικόνα. Φωτίζω, για να μπορεί ο κόσμος να βλέπει την εικόνα. Μια μέρα το κερί μου θα σβήσει. Όταν συμβεί αυτό, κάποιος άλλος πρέπει να έρθει και να ανάψει το δικό του κερί μπροστά στην εικόνα. Αυτό που έχει σημασία είναι η εικόνα, όχι το κερί που την φωτίζει».

Μακάρι να γίνομαι κι εγώ για σας το «κερί» που θα σας δείχνει την όντως Ζωή, τη χαρά και την αιώνια αγαλλίαση του Ουρανού.