ΠΩΣ Ο ΛΟΓΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ  ΖΩΗ

Πρώτη ἐπαφή.

Διαβάζω, ἤ ἀκούω τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Πρέπει νά τόν ξαναϊδῶ καί μιά δεύτερη φορά; Ναί· πρέπει. Γιατί, μόνο τότε, θά καταλάβω σωστά, τί λέει· τί μοῦ λέει. Καί ἔχει μεγάλη σημασία αὐτό. Ἀφοῦ μιλάει ὁ Θεός.

Δεύτερη ἐνέργεια.

Καί μετά; Σκέπτομαι. Συλλογίζομαι. Μιλῶ καί συνομιλῶ μέ τόν Θεό. Καί μέ τόν λόγο Του. Τόν ἐρωτάω καί διερωτῶμαι:

-Τί τάχα θέλει, μέ τά λόγια Του αὐτά, νά εἰπεῖ σέ μένα ὁ Κύριος; Τί μοῦ προσφέρει;

Ἄν τό κάνω, κάτι θά βρῶ!

Καί προχωρῶ.

Ξέρουμε, ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἀγαθός, καί πατέρας μας, καί ὁ Λόγος Του γιά μᾶς εὐεργετικός,. Τόν παρακαλῶ:

-Βοήθησέ με, Κύριε, νά καταλάβω αὐτό πού μοῦ λές.

-Βοήθησέ με, νά τό ἀγαπήσω.

-Δυνάμωσέ με, νά θέλω νά τό κάμω.

-Δυνάμωσέ με νά τό κάνω. Νά σέ ἀκούω. Νά ὑπακούω στόν λόγο Σου. Νά ἔχω πίστη.

Καί τέλος;

Πρέπει, νά προσπαθῶ, καί νά τό ζῶ, καί νά τό συνηδητοποιῶ ὅλο καί πιό πολύ, ὅτι: ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, δέν εἶναι λόγια καί σκέψεις, εἶναι ΖΩΗ.

Καί πρέπει νά εἶναι καί γιά μένα ΖΩΗ.

Αὐτά πού διάβασα καί ἄκουσα, πρέπει νά τά κάνω ΖΩΗ.

-Νά τά κάνω, ἕνα κομμάτι τῆς ζωῆς μου. Νά τά κάνω ΖΩΗ μου.

+ὁ Ν.Μ.

ΤΑ ΠΕΤΑΜΕΝΑ ΛΕΦΤΑ

Μοῦ γράφει ὁ κ. Ἀθαν. Κόλλιας:

Τό 1971 ἐπήγαμε μέ τήν σύζυγό μου Ἑλένη στήν Ρόδο. Ἐμείναμε ἐκεῖ μία ἑβδομάδα. Τό τελευταῖο βράδυ καθίσαμε στήν παραλία. Δίπλα μας ἦταν καί ἕνα ἄλλο ἀνδρόγυνο. Στίς 8 τό βράδυ ἦλθε καί ἕνα βαποράκι. Ἦρθαν δύο νέα παιδιά καί ἔκατσαν στό ἴδιο τραπέζι. Καί ἄρχισαν νά διηγοῦνται, τί εἶδαν στό μοναστήρι πού εἶχαν πάει.

Τά λόγια τους μοῦ ἄρεσαν. Ζήτησα συγγνώμη καί ἐρώτησα.

-Ποῦ εἶναι τό μοναστήρι αὐτό;

-Στήν Σύμη.

-Καί πῶς πᾶνε ἐκεῖ;

-Τό πρωΐ θά πάρετε ἀπό ἐδῶ τό καραβάκι. Θά πᾶτε. Καί τό βράδυ θά σᾶς φέρει πάλι ἐδῶ.

-Κρῖμα! Πολύ θά τό ἤθελα. Ἀλλά αὔριο πρωΐ φεύγουμε γιά τήν Ἀθήνα.

-Ἄ, δέν πειράζει. Ἄν θέλεις, βάλε κάτι μέσα σέ ἕνα μπουκαλάκι, πέταξέ το στήν θάλασσα, καί παρακάλεσε τόν ἅγιο Ταξιάρχη νά τό πάει στό μοναστήρι του. Καί θά τό πάει.

- Θά στείλω!

Μά ἀμέσως παρενέβη ἡ σύζυγός μου. Εἶπε αὐστηρά:

-Νά μήν στείλεις. Θά πᾶνε τά λεφτά χαμένα.

-Θά στείλω! Καί ἄς πᾶνε χαμένα.

Ἦταν νύχτα. Ἐφύγαμε γιά ὕπνο. Καί στό δρόμο ἀλλάξαμε γνώμη.

-Δέν πᾶμε αὔριο γιά λίγες ἡμέρες στήν Κῶ;

Ἐπήγαμε καί ἐμείναμε ἐκεῖ μιά ὁλόκληρη ἑβδομάδα. Καί ἐξέχασα ἐντελῶς τόν Ταξιάρχη καί τό μπουκάλι. Τό θυμήθηκα, ὅταν πηγαίναμε γιά τό καράβι, νά γυρίσωμε στήν Ἀθήνα.

Λέω λοιπόν στήν Ἑλένη:

-Προχώρει σύ. Ἐγώ θά πάω μιά στιγμή νά πάρω ἕνα πεπονάκι καί λίγα σταφύλια γιά τό δρόμο. Δεκαπενταύγουστος εἶναι. Τί θά φᾶμε;

Δέν ἤθελε. Ἀλλά ἐγώ δέν τήν ἄκουσα.

Γύρισα βιαστικά στό σπίτι πού ἐμείναμε καί ζήτησα ἀπό τήν οἰκοδέσποινα ἕνα μπουκαλάκι. Μοῦ ἔδωκε. Ἐπῆρα καί λίγα φροῦτα ἀπό τό μανάβη (πεπόνι καί σταφύλια) καί μπήκαμε στό βαπόρι γιά Ἀθήνα.

Ἄκουσα τά σχολιανά μου. Ἀλλά ἔκαμα τόν κουφό. Καί ἐπέρασε.

Στόν δρόμο, κοιτούσαμε τά παράλια καί ξεχαστήκαμε. Τό βράδυ κοιμηθήκαμε. Καί ξυπνήσαμε στό Σούνιο. Μοῦ λέγει ἡ γυναίκα μου.

-Δέν φέρνεις τά φροῦτα νά φᾶμε κάτι; Θά φθάσωμε στό σπίτι στίς 11.00.

Ἄνοιξε τήν τσάντα καί βρῆκε μέσα τό μπουκάλι.

-Ὥστε τό πῆρες!

-Τό πῆρα. Ἀλλά δέν τό ἔρριξα γιά νά μήν πᾶνε τά λεφτά μας χαμένα.

Μετά ἀπό λίγο βγήκαμε στό κατάστρωμα. Εὑρῆκα μία πρόφαση καί κατέβηκα πάλι κάτω. Ἐπῆρα τό μπουκαλάκι. Ἔβγαλα 50 δρχ. (χαρτονόμισμα τότε· 150 € σημερινά). Τό δίπλωσα σέ λίγο χαρτί. Καί τό ἔβαλα μέσα στό μπουκάλι. Ἀλλά δέν εἶχε φελλό. Ψάχνω στό καράβι νά βρῶ. Πουθενά φελλός. Βούλωσα τό μπουκάλι μέ χαρτί ἐφημερίδας. Τό ἔδεσα καί μέ μιά κλωστή. Καί τό ἐπέταξα στήν θάλασσα· καί εἶπα:

-Ἄν τό θέλει ὁ ταξιάρχης νά πάει, θά πάει.

Στήν Ἑλένη δέν εἶπα τίποτε.

Πέρασαν ἀπό τότε Αὔγουστος, Σεπτέμβριος, Ὀκτώβριος, Νοέμβριος. Στά τέλη τοῦ Νοέμβρη ἐπῆγα στό χωριό μου. Ἐκεῖ ξαναθυμήθηκα τό μπουκαλάκι.

-Βρέ, τί νά ἔγινε;

Στίς 12 Δεκεμβρίου γύρισα.

Ὅταν μπῆκα στό σπίτι ἡ γυναίκα μου μέ περίμενε μέ ἕνα γράμμα στό χέρι. Ἦταν ἀπό τή Μονή τοῦ Πανορμίτη στή Σύμη. Γράμμα τοῦ ἡγουμένου. Καί ἀπόδειξη γιά 50 δρχ. Τά ἔδειξα στή γυναίκα μου μέ τά λόγια.

-Βλέπεις, ἄπιστε Θωμᾶ; Τό ἔρριξα. Καί τά λεφτά σου δέν πῆγαν χαμένα.

-Ἴσως ὁ ταξιάρχης δέν μέ ἄφησε νά ρίξω τό μπουκαλάκι στή θάλασσα τότε πού ἤμαστε κοντά (δηλαδή στήν Ρόδο ἤ στήν Κῶ), ἀλλά στό μακρινό Σούνιο, γιά νά στερεώσει τήν  πίστη τῆς κυρίας μου.

*       *       *

Πόσα τέτοια συμβαίνουν.

Μεγάλα τά ἔργα τοῦ Ἁγίου.

Μεγάλα τά τῆς πίστεως κατορθώματα.

+ὁ Ν.Μ.

ΕΧΟΥΜΕ ΑΓΓΕΛΟ;

Τό Δεκέμβριο τοῦ 2006 βρέθηκε στήν Ἑλλάδα ὁ διάσημος γερμανός σκηνοθέτης Βίμ Βέντερς. Σέ μία ἐδιαφέρουσΑ συνέντευξή του (BHMAGAZINO σελ. 32, ἐφημ. ΒΗΜΑ 24-12-2006,), γίνεται λόγος καί γιά τήν ταινία του «Τόσο μακρυά, τόσο κοντά».

Ἡ πρώτη σκηνή τῆς ταινίας ξεκινᾶ μέ  λόγια ἀπό τό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιο:

-Λυχνάρι γιά τό σῶμα εἶναι τό μάτι. Ἄν λοιπόν τό μάτι σου εἶναι καθαρό, ὅλο τό σῶμα σου θά εἶναι γεμᾶτο φῶς. Ἄν ὅμως τό μάτι σου εἶναι χαλασμένο, τότε ὅλο τό σῶμα σου θά εἶναι βυθισμένο στό σκοτάδι (Ματθ. 6, 22-23).

 Ὁ Βέντερς γεμίζει τήν μουσική τῆς ταινίας μέ διάφορες φωνές· ὅλες ἀναφέρονται στόν Θεό Λόγο· ἐνῶ οἱ ἄγγελοι δέν εἶναι πλέον συμβολικές φιγούρες, ἀλλά ἀγγελιοφόροι τοῦ Λόγου. 

-Ἄν ἔκανα ὁτιδήποτε ἄλλο μέ αὐτούς τούς χαρακτῆρες, θά πρόδιδα ὅλη μου τήν ὕπαρξη, ὁμολογεῖ ὁ σκηνοθέτης καί συνεχίζει:

-Δέν δεχόμουν πιά τόν συμβολισμό τῶν ἀγγέλων, τούς πίστευα. Ὁπότε, ἔτσι ἔπρεπε νά τούς δείξω. Μιλοῦσαν μόνο γιά τόν Θεό, γιατί ὡς ἄγγελοι δέν εἶναι παρά μεσάζοντες. Τό μήνυμά τους ἀπέκτησε, λοιπόν, μεγαλύτερη σημασία ἀπό τούς ἥρωες τῆς ταινίας.

*    *     *

Ἕνας τόσο κοσμικός ἄνθρωπος καταλήγει σέ τόσο πνευματικές διαπιστώσεις. Καί διακηρύσσει τήν πίστη του στήν ὕπαρξη καί δράση τῶν ἀγγέλων. Πόσο πιό φυσικό εἶναι, γιά μᾶς, τό σχετικό αἴτημά μας στήν θεία Λειτουργία, λεγόμενο μάλιστα δυό φορές! Παρακαλοῦμε, λοιπόν, ἐκεῖ:

-Ἄγγελον εἰρήνης, πιστόν ὁδηγόν, φύλακα τῶν ψυχῶν και τῶν σωμάτων ἡμῶν, παρά τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα.

Ζητᾶμε, λοιπόν, φύλακα-ἄγγελο. Καί ὁ Θεός ὁπωσδήποτε μᾶς τόν στέλνει! Ὅμως μέ κάποιες προϋποθέσεις, ὅπως μᾶς λέει ὁ ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος:

-Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ξεχνάει τό (πνευματικό) καθῆκον του ἤ δέν ἐνδιαφέρεται πιά γιά τό καθῆκον (δηλ. ἔχει πάθει ἠθική ἀναλγησία) τότε ὁδηγεῖται στήν ὑπερηφάνεια. Τότε ἀπομακρύνεται ὁ ἄγγελος φύλακας «ὁ πλησίον αὐτοῦ ὁ κινῶν τήν μέριμναν τῆς δικαιοσύνης» (ἐκεῖνος πού τοῦ λέει δηλ. τί εἶναι τό σωστό νά κάνει), καί πλησιάζει ὁ ἀλλότριος, ὁ ξένος «ἄγγελος», δηλ. ὁ δαίμονας. Καί τοῦτο εἶναι πολύ φυσικό, ἀφοῦ οἱ ἄγγελοι σιχαίνονται τήν ὑπερηφάνεια.

Γι᾿ αὐτό καί ὀνομάζουμε τόν ἄγγελο, φύλακα τῶν ψυχῶν πρῶτα καί τῶν σωμάτων ὕστερα. Τόν ὀνομάζουμε καί πιστόν ὁδηγόν γιατί μᾶς προφυλάσσει ἀπό τίς πλάνες καί τά σφάλματα στήν ὀρθή πίστη τοῦ Χριστοῦ.

Τώρα, κάθε πιστός ἔχει τόν δικό του φύλακα-ἄγγελο, ὅπως οἱ ἅγιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Αὐτός ὁ ἄγγελος εἶναι καί ὑπόδειγμα ζωῆς γιά μᾶς, ἐφόσον λέμε στό «Πάτερ ἡμῶν»:

-Γενηθήτω τό ὄνομά Σου ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς. Νά γίνει τό θέλημά Σου πάνω στή γῆ (ἀπό ἐμᾶς), ὅπως γίνεται στόν οὐρανό (ἀπό τούς ἀγγέλους).

Στό ἑξῆς, ἄς φροντίζουμε, μέ περισσότερο ζῆλο νά ἐπικαλούμαστε τόν φύλακα-ἄγγελο σέ βοήθεια, ἀλλά ταυτόχρονα νά ἀγωνιζόμαστε νά καθαρίζουμε τούς ἑαυτούς μας ἀπό κάθε μολυσμό σαρκός καί πνεύματος. Ὥστε νά παραμένει μέ προθυμία κοντά μας ὁ φύλακας-ἄγγελος ὅλες τίς ἡμέρες τῆς ζωῆς μας.

Ἀρχιμ. Ν. Κ.

 Ἁγίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ

ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΕΙΡΗΝΗ....

Ὁ ὅσιος Σεραφείμ ἔλεγε:

-Φρόντισε νά ἀποκτήσεις μέσα σου εἰρήνη· φρόντισε νά ἀποκτήσεις πνεῦμα εἰρήνης, πνεῦμα εἰρηνικό, καί θά τό ἰδεῖς, τριγύρω σου θά σώζονται χιλιάδες.

Καί πρόσθετε.

-Ὅσο πιό πολύ ἕνας ἄνθρωπος γεμίζει τόν ἐσωτερικό του κόσμο μέ διάθεση εἰρηνική, μέ πνεῦμα εἰρήνης, τόσο πιό πολλά χαρίσματα θά παίρνει (μέ τήν λαβίδα) κάθε φορά πού κοινωνάει.

Καί ἐπεξηγοῦσε:

-Ἄν θέλεις νά ἔχεις μέσα σου εἰρήνη: μήν κρίνεις· καί μή κατακρίνεις· ποτέ· μέ κανένα τρόπο· κανέναν!

-Ἄν θέλεις νά μάθεις νά μή κρίνεις καί νά μήν κατακρίνεις, πρόσεχε!

•Μήν ἀφήνεις τόν ἑαυτό σου, νά ἐπηρεάζεται ἀπό ἄλλους.

•Μή συμφωνεῖς μέ τά λόγια τους.

•Γίνε κουφός, καί νεκρός, γιά ἐκεῖνα πού   σοῦ ὑποβάλλουν.

+ ὁ Ν.Μ