***
Ποιμαντορική Eγκύκλιος Μητροπολίτου Αιτωλίας & Ακαρνανίας ΚΟΣΜΑ,
για το νέο έτος 2012
Εν Ιερά Πόλει Μεσολογγίου τη 22ᾳ Δεκεμβρίου 2011
Αριθ. Πρωτ.: 1232
Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ
( ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 40 )
Ο ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ
ΚΟΣΜΑΣ
Προς το Χριστεπώνυμον Πλήρωμα της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως
Ανέτειλε νέο έτος. Η αγάπη και το έλεος του Τριαδικού μας Θεού μας έφερε στην αρχή ενός ακόμη έτους. Δώρο του Θεού μας είναι ο χρόνος και οφείλουμε να τον αξιοποιούμε θεάρεστα και σωτήρια (Εφεσ. ε’, 16). «Θελήματι Θεού το επίλοιπον εν σαρκί βιώσαι χρόνον»(Α’ Πέτρ. δ’, 2) μας προτρέπει ο Απόστολος Πέτρος.Ο ουράνιος Πατέρας της αγάπης θέλει και αυτή τη νέα χρονική περίοδο να Του προσφέρουμε καρπούς μετανοίας, ριζική μεταστροφή, ανακαινισμό του εσωτερικού μας ανθρώπου.
Κι όλοι μας επιθυμούμε να είναι έτος σωτηρίας και αληθινής ευτυχίας. Από την προσωπική πορεία του καθενός μας, θα εξαρτηθή η πορεία όλου του νέου χρόνου, η πρόοδός μας, η επιτυχία μας, η ευτυχία μας.
Πολλοί διακηρύσσουν ότι εισερχόμαστε στο νέο έτος με πρωτοφανείς δυσκολίες και απαισιόδοξες προοπτικές. Αυτά ας μη μας αποθαρρύνουν. Ας μη μας αφαιρέσουν την ελπίδα, την αισιοδοξία, την δραστηριότητά μας. Όσοι μιλάνε απαισιόδοξα, έπαυσαν να πιστεύουν στον Παντοδύναμο Θεό μας, να στηρίζωνται στην παρουσία Του, στην αγάπη Του, στη σκέπη Του, στην πρόνοιά Του. Στηρίζονται στο ασθενικό και σαλευόμενο εγώ τους, στη φιλαυτία τους, στις υλιστικές θεωρίες τους, στα χρήματά τους, στους ισχυρούς-αδυνάμους της γης. Δεν δέχτηκαν το φως του Χριστού, δεν φωτίστηκαν για να γνωρίσουν τον αιώνιο οδηγό, ο οποίος θα τους οδηγήση σε απλανείς δρόμους, δεν θέλησαν τη χάρι του Αγίου Πνεύματος για να πληρωθούν από τα δώρα Του: την πίστι, την χαρά, την ειρήνη. Κλυδωνίζονται οι ίδιοι και θέλουν να σώσουν τους άλλους και την πατρίδα μας. Όσο κι αν χωρίς Θεό, όλοι αυτοί έγιναν κήρυκες της απαισιοδοξίας και της καταστροφής, μη μας επηρεάζουν.
Αυτό το νέο έτος, ελάτε όλοι μας να στερεώσουμε μέσα μας τη θερμή πίστι στον Τριαδικό Θεό μας. Να αγωνισθούμε να διαφυλάξουμε ανόθευτη την ορθόδοξο αλήθεια, να τη ζήσουμε με συνέπεια, να την ομολογήσουμε σε όλη την πατρίδα μας, για να έχουμε ασάλευτο θεμέλιο και οικοδόμημα αιώνιο στην πορεία της ζωής μας.
Μην επιτρέπουμε αιρετικοί και κακόδοξοι όπως π.χ. μάρτυρες του Ιεχωβά, παπικοί, Πεντηκοστιανοί, οικουμενιστές να αλλοιώσουν την αλήθεια των πατέρων μας, να μας φέρουν την εκκοσμίκευσι, να αμβλύνουν την εμπιστοσύνη μας στον ουράνιο Πατέρα. Υπάκουοι στην αποκαλυφθείσα αλήθεια του Ευαγγελίου, ας αγωνισθούμε να καλλιεργήσουμε αρετές, τις αρετές που μας υποδεικνύει ο σαρκωθείς Κύριος ως άνθρωπος στη γη, τις αρετές του σήμερα εορταζόμενου Μεγάλου Αγίου Βασιλείου, να αγιάσουμε τους εαυτούς μας, να ενωθούμε με το Χριστό μας δια του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας.
Αλήθεια, το πιστεύουμε; Τι μπορούμε να φοβηθούμε όταν γίνουμε και ζούμε ως «σύσσωμοι και σύναιμοι Χριστού»;Όποιες κι όσες δυσκολίες κι αν συναντήσουμε, τότε, με ηρωικό φρόνημα θα ομολογούμε, όπως και ο Απ. Παύλος το «πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ» (Φιλιπ. δ’, 13)
Ας θελήσουμε αυτό το νέο έτος και να αγαπήσουμε ειλικρινά και αδιάκριτα όλους τους συνανθρώπους μας. Ας απομακρύνουμε τις επιφυλάξεις, τις καχυποψίες, τις αντιπάθειες, τις ψυχρότητες, τις εχθρότητες. Με του Χριστού μας την αγάπη, ας γίνουμε όλοι αδελφοί εν Χριστώ. Ας σκύψουμε με αγάπη και στοργή στο πρόβλημα κάθε δοκιμαζομένου αδελφού.
Με την ευκαιρία αυτή, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω και να σας συγχαρώ για την αξιέπαινη προσφορά σας στον Έρανο Αγάπης της Ιεράς Μητροπόλεώς μας. Με συγκινήσατε και με διδάξατε. Πολλοί μοιράσατε την πτωχεία σας με τους φτωχότερους αδελφούς μας. Κερδίσατε αυράνιο μισθό, άφθαρτο. Έτσι με την αγάπη ηνωμένοι, ας προχωρήσουμε. Και δυνατοί θα είμαστε και ειρηνικοί και χαρούμενοι, γιατί η αληθινή αγάπη, «έξω βάλλει τον φόβον» (Α’ Ιω. δ’, 18).
Αν όλοι οι Έλληνες θελήσουμε να θερμάνουμε την πίστι μας, να αγιάσουμε και να ενώσουμε τον εαυτό μας με τον παντοδύναμο Κύριο, και αν ενωθούμε μεταξύ μας με την αληθινή καθαρή αγάπη, θα γίνουμε ισχυροί εν πολέμω, θα αναλάβουμε τις δυνάμεις μας, θα αναπτερώσουμε το ηθικό μας, θα σώσουμε χάριτι Θεού τους εαυτούς μας και την πατρίδα μας. Όπως τόσες φορές χωρίς ψευτοαφεντικά σώθηκε η Ελλάδα, έτσι και σήμερα με τον γνήσιο αγώνα μας και τη βοήθεια του σαρκωθέντος και περιτμηθέντος Κυρίου και Θεού μας, Ιησού Χριστού, για τη δική μας σωτηρία, θα ζήση και θα μεγαλυνθή.
Ως Επίσκοπος και πατέρας που σας αγαπά ειλικρινά και προσεύχεται για όλους σας, εύχομαι ολόψυχα αυτό το νέο χρόνο να χαρίση ο Κύριος στον καθένας σας, στην οικογένειά σας, στα καλά κι ευλογημένα παιδιά σας, υγεία ψυχής και σώματος, ειρήνη, επιτυχία, πρόοδο, χαρά, ολοκληρωμένη ευτυχία και σωτηρία.
Αγαπητοί,
«Γρηγορείτε, στήκετε εν τη πίστει, ανδρίζεσθε…» (Α’Κορ. ιστ’, 14)
«Ελπίσατε επί Θεώ ζώντι…τω Σωτήρι πάντων ανθρώπων» (Α’Τιμ. δ’, 10)
«Μεθ’ ημών ο Θεός» (Ματθ. α’, 23).
Με την αγάπη του ενανθρωπήσαντος Κυρίου
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ
***
Εγκύκλιος Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ για το νέο έτος
ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙ ΤΗι ΠΡΩΤΗι ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΤΟΥΣ 2012
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΦΑΛΗΡΟΥ, ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΡΕΝΤΗ
Σ Ε Ρ Α Φ Ε Ι Μ
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΚΛΗΡΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΙΑΣ ΑΥΤΟΥ
Τέκνα μου ἀγαπητά καί περιπόθητα,
«Τὰ μὲν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος τοῖς δὲ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενος κατὰ σκοπὸν διώκω» (Φιλιπ. γ', 14)
Ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου εἶναι πολύ ἐπίκαιρος σήμερα στήν ἀλλαγή τοῦ ἔτους, πού εἶναι μία τομή, συμβατική ἔστω, ἀνάμεσα στό παρελθόν καί στό μέλλον.
Ζωή δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει, ἂν δέν ἀφήσουμε τά περασμένα ν' ἀνήκουν στό παρελθόν καί δέν ἐλευθερώσουμε τό παρόν ἀπό τά δεσμά τοῦ παρελθόντος. Ἀλλιῶς πνίγεται τό μέλλον κάτω ἀπ' τό φορτίο τοῦ παρελθόντος. Βέβαια, κάτι - πολλά - ἀπ' τό παρελθόν παραμένουν στό παρόν καί ἀποτελοῦν τό ἔδαφος, τή βάση γιά τό μέλλον...
Ὁ ἄνθρωπος ἔχει τήν ἱκανότητα νά διατηρεῖ τό παρελθόν μέ τήν ἀνάμνηση καί νά χωρίζεται ἀπ' τό παρελθόν μέ τή λήθη. Ἡ ἰσορροπία ἀνάμεσα στήν ἀνάμνηση καί στή λήθη - ἀνάμεσα στό θυμάμαι καί ξεχνῶ - εἶναι ἕνα δεῖγμα ὑγείας, πού κάνει δυνατὴ τήν πορεία πρός τό νέο. Ὅποιος διατηρεῖ πολλά, μπορεῖ νά τοῦ γίνουν ἐμπόδια στό δρόμο του. Ἀναμνήσεις, τραύματα, συνήθειες τοῦ παρελθόντος μπορεῖ νά δηλητηριάζουν τό παρόν. Ἀλλά καί ξερίζωμα ὁλοκληρωτικό ἀπό τό ἔδαφος τοῦ παρελθόντος ὁδηγεῖ ἄτομα καί λαούς στό ἐσωτερικό κενό, στήν ἀπουσία παρόντος καί στήν ἀπώλεια τοῦ μέλλοντος.
Τό νά ξεχνᾶμε, λοιπόν, εἶναι ἀναγκαῖο γιὰ τήν ἀνανέωση τῆς ζωῆς. Καί ὑπάρχει πρῶτα - πρῶτα μία φυσική, θά λέγαμε, λήθη, πού συμβαίνει αὐτόματα. Αὐτή μᾶς κάνει νά ξεχνᾶμε ὅ,τι εἶναι καθημερινό, ἐπουσιῶδες, χωρὶς σημασία. Ἔτσι ξεχνιοῦνται οἱ περισσότερες μέρες τῆς ζωῆς μας.
Ἀλλὰ ὑπάρχει καί ἕνα ἄλλο εἶδος λήθης, ὅταν ξεχνᾶμε κάτι συνειδητά, ἐπειδὴ θέλουμε νά τό ξεχάσουμε. Ὅταν ἡ ἀνάμνησή μᾶς πονᾶ ἤ μᾶς βαραίνει, τείνουμε νά ξεχνᾶμε ὅ,τι ἐνοχλητικό. Ἔτσι ξεχνᾶμε, ἴσως, εὐεργεσίες, πού μᾶς ἔγιναν, γιατί μᾶς φαίνεται δύσκολη ἡ εὐγνωμοσύνη. Ξεχνᾶμε κάποια ἀγάπη, πού μᾶς προσφέρθηκε, γιατί δέν φανήκαμε ἀντάξιοί της. Ξεχνᾶμε, ἀκόμη, ἕνα παλιὸ μῖσος, γιά νά μή δηλητηριάζει τήν πνευματική μας ὑγεία. Ξεχνᾶμε κάποια ἐνοχή μας, ἴσως, γιατί μᾶς ἐνοχλεῖ ἡ ἀνάμνησή της. Ὅλα αὐτὰ δὲν εἶναι μία φυσική, ἀσυνείδητη λήθη, ἀλλά μιά σκόπιμη καί συνειδητή. Ἀπωθοῦμε ὅ,τι δὲν μποροῦμε ν' ἀντέξουμε, θάβοντας το μέσα μας.
Ἀλλὰ ἐνῶ ἡ φυσική, ἡ μὴ συνειδητὴ λήθη μᾶς ἐλευθερώνει ἄπο διάφορα μικροπράγματα χωρὶς σημασία, ὅ,τι συνειδητὰ θέλομε νά ξεχάσουμε δὲν μᾶς ἀφήνει εὔκολα. Ἡ ἀνάμνηση μπορεῖ νά προβάλει κάθε στιγμὴ ὀδυνηρή. Μόνο ἕνας τρόπος ὑπάρχει γιὰ πραγματικὸ χωρισμὸ ἀπ' ὅ,τι μᾶς ἐνοχλεῖ ἀπ' τὸ παρελθόν, γιά πραγματικὴ ἀπελευθέρωση ἀπ' τό παρελθὸν : ἡ μετάνοια∙ ἀλλαγὴ νοοτροπίας, σκέψεως, ζωῆς, πορείας. Ἡ μετάνοια μόνη ὁδηγεῖ ὄχι στή λήθη τῆς ἐνοχῆς, ἀλλὰ στήν ὁμολογία τῆς ἐνοχῆς, ποὺ ἔχει σάν συνέπεια τήν ἀπελευθέρωση ἀπ' τήν ἐνοχή μέ τήν ἄφεση, τήν συγχώρηση. Μποροῦμε νά ξεχάσουμε, ὄχι γιατί αὐτό πού ξεχνᾶμε εἶναι χωρίς σημασία, ἀλλά γιατί ἀναγνωρίζομε τήν ἐνοχή μας. Γιατί ξέρομε ὅτι μέ τήν ἄφεση συγχωρήθηκε, ξεχάσθηκε στήν αἰωνιότητα. Αὐτὸ ἐννοεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅταν λέγει ὅτι «ἐπιλανθάνεται» τα ὀπίσω, ξεχνᾶ ὅσα βρίσκονται στό παρελθόν.
Αὐτό τό εἶδος τῆς λήθης, αὐτό τόν τρόπο νά ξεχνάμε, χρειάζονται καί ὅλες οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις, πού ἀναπτύσσονται μέσα στό χρόνο. Χωρὶς τήν ἐπαναλαμβανόμενη, σιωπηλὴ συγγνώμη δέν μποροῦμε νά ζήσουμε μέ τούς ἄλλους. Αὐτή ἡ συγγνώμη περιέχει μίαν ἀντίφαση : ξεχνῶ, μολονότι θυμᾶμαι. Χωρὶς αὐτό δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει καμμιά ἀνθρώπινη σχέση. Κι αὐτή ἡ συγγνώμη δέν ἐκφράζεται πάντα μέ λόγια. Εἶναι σιωπηλή, ἐκδηλώνεται μέ τήν προθυμία μας νά ἀποδεχόμαστε ἐκεῖνον πού τυχόν μᾶς πλήγωσε. Ἔτσι θεραπεύονται τά τραύματα καί ἀνανεώνονται οἳ ἀνθρώπινες σχέσεις.
Μποροῦμε νά ζοῦμε μόνο γιατί ἡ ἐνοχή μᾶς συγχωρήθηκε, μέ τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ, καί ξεχάστηκε στήν αἰωνιότητα. Καί μποροῦμε ν' ἀγαπᾶμε μόνο ὅταν προσφέρομε καί δεχόμαστε τή συγγνώμη τῶν ἄλλων.
Ὅμως ἐκεῖνο πού γεμίζει μέ ἀγωνία τόν ἄνθρωπο εἴναι ὅτι κι ὁ ἴδιος μιά μέρα θά ξεχασθεῖ. Μάταια προσπαθοῦμε μέ τήν ὑστεροφημία νά πολεμήσουμε αὐτὴν τήν λήθη. Οἱ προτομὲς καί τά μνημεῖα τῶν μεγάλων ἐρειπώνονται κάποτε καί ὅλοι μία μέρα ξεχνιοῦνται. Ὁ πανδαμάτωρ χρόνος, ὅπως λέει ὁ ποιητής : «Ἀπὸ τήν στάμναν χύνει τά ρεύματα τῆς λήθης, καί τά πάντα ἀφανίζει». Καί ὅμως ὁ ἄνθρωπος δέν θέλει νά ξεχασθεῖ. Ὑπάρχει κάτι ποῦ μπορεῖ νά μᾶς σώσει ἀπ' αὐτό; Ναί. τό ὅτι ἐρχόμαστε ἀπ' τήν αἰωνιότητα καί πορευόμαστε πρός τήν αἰωνιότητα εἶναι τό μόνο πού μᾶς σώζει ἀπ' τήν ἀγωνία πού μᾶς γεννᾶ ἡ σκέψη ὅτι θά ξεχασθοῦμε.
Μόνο ἐπειδή εἴμαστε ριζωμένοι στήν αἰωνιότητα, πέραν τοῦ παρελθόντος καί τοῦ μέλλοντος, δέν θά ξεχασθοῦμε. Δηλαδή μόνο ὅταν μετέχουμε «ἐν Χριστῷ» στή ζωή τοῦ Θεοῦ, πού σημαίνει ἁπλά, ὅτι μένουμε ἐνσωματωμένοι στήν Ἐκκλησία καί ζοῦμε τή ζωή πού γεννᾶ μέσα μας τό Ἅγιο Πνεῦμα. Τότε ξεχνᾶμε ὅσα πρέπει νά ξεχάσουμε ἀπ' τό παρελθὸν καί μέ τήν ἄφεση ἐλευθερωνόμαστε ἀπό τά δεσμά του καί «ἐπεκτεινόμεθα» μέ θάρρος πρός τό μέλλον, πού κρατᾶ ὁ Θεὸς «ὁ καιροὺς καὶ χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ θέμενος» στά χέρια Του.
Δέ φοβόμαστε οὔτε τό παρελθὸν οὔτε τό μέλλον. Γιατί τό παρόν μας βρίσκεται ἤδη στήν αἰωνιότητα τοῦ Θεοῦ.
Ἕνα τέτοιο παρὸν ἐν Θεῷ, καὶ εὐλογημένο ἀπό τόν Θεό, ἃς εἶναι γιά ὅλους μας καί ὃ καινούργιος χρόνος 2012.
Καλή Χρονιά, πνευματικά παραγωγική καί εὐλογημένη!
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
***
Αλεξανδρουπόλεως: "Η Εκκλησία δεν αποστρέφεται το χρόνο
αλλά φανερώνεται μέσα του"
Αναλυτικά η εγκύκλιος του Σεβασμιωτάτου:
"Αδελφοί μου, αδελφές μου• καλή χρονιά!
Ο άνθρωπος αντιμετωπίζει το χρόνο ως αυτονόητο παράγοντα της ζωής και νομίζει ότι τον γνωρίζει. Όταν όμως συμβεί να διερωτηθεί για τη φύση του και θελήσει να την προσδιορίσει, διαπιστώνει την άγνοια και την αδυναμία του. Αυτό συμβαίνει όχι μόνο σε προσωπικό, αλλά και σε πανανθρώπινο επίπεδο. Οι αρχαίοι Έλληνες ζούσαν το χρόνο ως αυτονόητο δεδομένο χωρίς να πολυπραγμονούν για την ταυτότητά του.
Οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι και γενικά ο εξωβιβλικός κόσμος αποδέχονταν την κυκλική θεώρηση του χρόνου. Σύμφωνα μ' αυτήν, ο κόσμος δεν ξεκινάει από κάποια αρχή ούτε κατευθύνεται προς κάποιο τέλος. Γι' αυτό και σε τελική ανάλυση δεν υπάρχει καμμιά πραγματική πρωτολογία ούτε εσχατολογία. Ο χρόνος είναι ένας κύκλος, η αρχή συμπίπτει με το τέλος και το τέλος είναι μια καινούργια αρχή. "Όλα τα πράγματα επανέρχονται", έλεγαν οι Πυθαγόρειοι ή "γίνονται καινούργια που παίρνουν τη θέση των παλαιοτέρων που καταστρέφονται", έλεγαν ο Ηράκλειτος, ο Εμπεδοκλής κ.ά.
Ο Πλάτωνας παρατήρησε ότι ο χρόνος δεν υπήρχε πάντοτε αλλά δημιουργήθηκε με τον χώρο, και διαβεβαίωσε ότι αν κάποτε καταλυθεί ο ουρανός θα καταλυθεί μαζί του και ο χρόνος (Τίμαιος 38b).
Ο Αριστοτέλης διερωτήθηκε αν υπάρχει ο χρόνος (Φυσικά Δ 9,217b 31) και απάντησε αρνητικά. Το εκάστοτε "νυν" δεν μπορεί να θεωρηθεί χρόνος, έλεγε, επειδή είναι η άχρονη στιγμή από την οποία διέρχεται το μέλλον πριν γίνει παρελθόν. Σε μια προσπάθεια να συνδέσει το χρόνο με την κίνηση, επινόησε τον λεγόμενο "ψυχολογικό χρόνο" και τέλος καταστάλαξε στο γεγονός ότι ο "χρόνος αποτελεί έκφραση της ανθρώπινης ψυχής" (Φυσικά Δ 14, 223a 16 κ.ε.).
Η βιβλική θεώρηση του χρόνου είναι διαφορετική. Στη Βίβλο, ο χρόνος ταυτίζεται με το περιεχόμενό του. Τα ιστορικά γεγονότα δεν είναι κατανοητά χωρίς το χρόνο και ο χρόνος δεν είναι νοητός χωρίς γεγονότα. Εξάλλου η πίστη στη δημιουργία του κόσμου "εκ του μηδενός", που είναι άγνωστη στην αρχαία ελληνική σκέψη, υπαγορεύουν την ευθύγραμμη θεώρηση του χρόνου. Ο κόσμος έχει κάποια αρχή και κατευθύνεται σε κάποιο τέλος. Ο Θεός, που είναι Δημιουργός και Κύριος του κόσμου, είναι και Κύριος του χρόνου και της ιστορίας, συμπορεύεται με το λαό του και φανερώνεται στην ιστορία του.
Με την έλευση του Χριστού και την παρουσία του μέσα στον κόσμο, εισάγεται μια καινούργια προοπτική στο χρόνο. Το έσχατο προσφέρεται μέσα στο παρόν και κάθε στιγμή της ιστορίας προσλαμβάνει εσχατολογικό χαρακτήρα (Ιω. 5,25). Σε αντίθεση με την Παλαιά Διαθήκη, για την Εκκλησία ο χρόνος και η ιστορία προσανατολίζονται στην αιωνιότητα.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την περί χρόνου αντίληψη της Εκκλησίας, έχει η σχετική διδασκαλία του Μεγάλου Βασιλείου. Ο χρόνος, για τον μεγάλο Καππαδόκη, συνδέεται οργανικά με το χώρο και δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς αυτόν. Η δημιουργία υπήρξε ακαριαία, οπότε χρόνος και χώρος δημιουργήθηκαν αχρόνως με τη θέληση του Θεού. Εισάγει για πρώτη φορά στην φιλοσοφία την έννοια της αϊδιότητος του Θεού και θεωρεί ότι η υπεροχή του αϊδίου απέναντι στο αιώνιο είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερη από την υπεροχή του αιωνίου απέναντι στο χρονικό. Και αυτό είναι φυσικό, αφού ο χρόνος και ο αιώνας συνδέονται με τον κτιστό κόσμο, αισθητό ή υπεραισθητό, ενώ το αΐδιο ανήκει στον άκτιστο και προαιώνιο Θεό ("Εις Εξαήμερον" 2,8 PG 29,182D-184Α και "Κατά Ευνομίου", 2,17, PG 29, 608 C).
Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης αποδέχεται την έναρξη του χρόνου ταυτόχρονα με τη δημιουργία του κόσμου και την εξελικτική πορεία τους μέχρι κάποιο τέλος.
Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής προσθέτει εμπειρικά, πως όταν ο άνθρωπος ενωθεί με το Θεό, απαλλάσσεται από την αλλοίωση που προκαλεί ο χρόνος (Προς Θαλάσσιον, PG 90, 760 A).
Ο ιερός Αυγουστίνος, θέτοντας τη σφραγίδα του και ευρύτερα στη μεταγενέστερη παράδοση του δυτικού χριστιανισμού, διατύπωσε τη θεωρία ότι ο χρόνος δεν πρέπει να ζητηθεί έξω από το σύμπαν αλλά μέσα σ' αυτό και μάλιστα όχι στον εξωτερικό κόσμο αλλά στο νου του ανθρώπου (Εξομολογήσεις 11, 14-5, PL 32,815 και εξής)
Παρόμοια θεώρηση για το χρόνο συναντούμε αργότερα στον Λάϊμπνιτς (1646-1716) ενώ ο Νεύτων (1642-1727) υποστηρίζει ότι χρόνος και χώρος, με ανεξάρτητη υπόσταση από τα φαινόμενα που συμβαίνουν μέσα τους, είναι τα όργανα με τα οποία ο Θεός ενεργοποιεί την απανταχού παρουσία του στον κόσμο και βρίσκεται έτσι ταυτόχρονα στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον. Η δυαλιστική αυτή άποψη του Νεύτωνα, κυριάρχησε στη φυσική μέχρι τον αιώνα μας, ενέπνευσε μεν τον Κάντ αλλά απορρίφθηκε τελείως από τον Αϊνστάιν με τη θεωρία της σχετικότητος και του χρόνου. Το νέο μέγεθος του χωροχρόνου, καθιστά το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον σχετικά, επειδή εξαρτώνται από την κινητική κατάσταση του παρατηρητή. Ο εβραϊκής καταγωγής Αϊνστάιν, στη θεωρία της σχετικότητος που διετύπωσε, δεν μπόρεσε να αποφύγει τη βιβλική παράδοση που βίωνε μέσα του.
Σήμερα οι επιστήμονες βεβαιώνουν ότι ο χρόνος, όπως και ο χώρος, δεν επηρεάζει μόνο τα πράγματα και τις δυνάμεις του κόσμου αλλά και επηρεάζεται από αυτά. Δεν μπορούμε να μιλούμε για γεγονότα μέσα στο σύμπαν χωρίς τις έννοιες του χώρου και του χρόνου, δεν μπορούμε να μιλούμε για το χώρο και το χρόνο χωρίς τα γεγονότα μέσα στο σύμπαν, όπως δεν έχει νόημα να μιλούμε για χρόνο και χώρο έξω από το σύμπαν (S. Hawking, "Το χρονικό του χρόνου" μτφ. Κ.Χάρακα, Αθήνα 1989, σελ.67).
Αγαπητοί μου,
Ως άνθρωποι, βιώνουμε την απάτη του κοσμικού χρόνου που οδηγεί στην απομόνωση, στην απογοήτευση και στο θάνατο.
Ως χριστιανοί, καλούμεθα να αξιοποιήσουμε σωστά το χρόνο μας και να τον επενδύσουμε στην προοπτική της αιώνιας ζωής (Εφεσ. 5,16 και Κολ. 4,5).
Αϊνστάιν και Γρηγόριος Θεολόγος συμφωνούν στο ότι η σχετικότητα και η ανωμαλία της παρούσης ζωής δεν αποτελούν αρνητικές καταστάσεις ή απλά επεισόδια, αλλά δυνατότητες για τη μετάθεση εκ "των ορωμένων και σαλευομένων επί τα εστώτα και μη κινούμενα" (Γρηγ.Θεολόγου, Λόγος 7,19PG 35,780Β). Στην προοπτική αυτή όλα βρίσκουν τη θέση και τη δικαίωσή τους. Τίποτε δεν εγκαταλείπεται. Τίποτε δεν παραθεωρείται. Τίποτε δεν αντιμετωπίζεται ως συμπτωματικό. Ο Θεός είναι ο Κύριος του κόσμου και της ιστορίας, ο Παντεπόπτης και Παντοκράτωρ. Η χαρά και ο πόνος, η επιτυχία και η αποτυχία, η πρόοδος και η καταστροφή δεν αλληλοαφανίζονται, αλλά προσφέρονται ως μέσα για την ολοκλήρωση του ανθρώπου• για την καθολική καταξίωση της ζωής του, που πραγματοποιείται στην Εκκλησία.
Η Εκκλησία δεν αποστρέφεται το χρόνο, αλλά φανερώνεται μέσα στο χρόνο. Δε λυπάται γι' αυτό που έφυγε, ούτε αγωνιά γι' αυτό που έρχεται. Το κλείσιμο της ημέρας που περνάει γίνεται απαρχή της ημέρας που έρχεται. Ο Εσπερινός είναι που μας εισάγει στην καινούργια ημέρα και όχι ο Όρθρος. Κι ενώ ο άνθρωπος μπορεί να στενοχωρείται γι' αυτό που έχασε ή να χαίρεται γι' αυτό που περιμένει, ενώ μπορεί να λυπάται για το παρελθόν και να φοβάται για το μέλλον, η Εκκλησία, μας καλεί σταθερά και αδιατάρακτα σε μιά πορεία εμπιστευμένη στα χέρια του Θεού. Ό,τι έγινε δεν αλλάζει. Ό,τι χάνεται δεν ξανακερδίζεται.
Όμως η Εκκλησία εντάσσει δημιουργικά το παρελθόν μας στο παρόν αφού το διορθώσει με την μετάνοια. Δεν αφήνει να χύνονται μάταια δάκρυα για το παρελθόν μας, αλλά αρδεύει με αυτά το παρόν μας, ώστε να ανθοφορήσουν και να καρποφορήσουν στο μέλλον μας. Έτσι επεκτείνει το σώμα της στην ιστορία και κινείται μέσα στον κόσμο με τον δικό της χρόνο. Συνοδεύει τον κοσμικό χρόνο και εκβάλλει στην αιωνιότητα. Με αυτόν τον τρόπο συγκρατεί τον άνθρωπο και τον κόσμο σε ενότητα. Αποτρέπει την αποσύνθεση. Κατευθύνει την ολοκλήρωση καθιστώντας το μυστήριο της παρουσίας του Χριστού, ενεργό μέσα στο χρόνο
Το λοιπόν, αδελφοί, «Μην προσαρμόζεσθε στη νοοτροπία αυτού του κόσμου, αλλά να μεταμορφώνεσθε συνεχώς προς το καλό. Έτσι θα μπορείτε να διακρίνετε ποιο είναι το θέλημα του Θεού, το καλό και αρεστό σ' εκείνον και το τέλειο. Μη φρονείτε για τον εαυτό σας παραπάνω απ' ό,τι πρέπει να φρονείτε, αλλά να σας διακρίνει η μετριοφροσύνη και η σύνεση. Θυμηθείτε πως ο Θεός είναι που χάρισε στον καθένα σας ό,τι έχετε. Παράδειγμα το σώμα μας: έχουμε πολλά μέλη, δεν επιτελούν όμως όλα την ίδια λειτουργία. Έτσι και το πλήθος των χριστιανών, είμαστε ένα σώμα χάρη στο Χριστό. Καθένας μας αποτελεί μέλος του σώματος, που μέλη του είναι και όλοι οι άλλοι. Η αγάπη σας να είναι ειλικρινής. Να αποστρέφεστε το κακό και να ακολουθείτε το καλό. Να δείχνετε με στοργή την αγάπη σας για τους άλλους. Να συναγωνίζεστε ποιος θα δείξει περισσότερη εκτίμηση στον άλλον.
Μην είστε οκνηροί σε ό,τι πρέπει να δείχνετε ζήλο, να έχετε πνευματικό ενθουσιασμό, να υπηρετείτε τον Κύριο. Η ελπίδα να σας δίνει χαρά. Να έχετε υπομονή στις δοκιμασίες. Να επιμένετε στην προσευχή. Να βοηθάτε τους άλλους όταν βρίσκονται σε ανάγκη και να επιδιώκετε να φιλοξενείτε. Να προσεύχεστε για το καλό των διωκτών σας, να ζητάτε την ευλογία του Θεού γι' αυτούς και όχι να τους καταριέστε. Να χαίρεστε με όσους χαίρονται και να λυπάστε με όσους λυπούνται. Να έχετε ομόνοια μεταξύ σας.
Μην είστε υπερήφανοι, αλλά να συναναστρέφεστε και τους απλοϊκούς συνανθρώπους σας. Μην έχετε την ψευδαίσθηση πως είστε σοφοί. Αν κάποιος σας κάνει κακό, μην του το ανταποδίδετε. Φροντίζετε να κάνετε το καλό σε όλους τους ανθρώπους. Όσο εξαρτάται από σας, να ζείτε ειρηνικά με όλους. Μην εκδικείσθε σεις κανέναν, επειδή αυτό είναι δουλειά του Θεού την ώρα της κρίσεως. Όπως λέει η Γραφή: δική μου είναι η εκδίκηση, εγώ θα τους ξεπληρώσω, λέει ο Κύριος. Αν, λοιπόν, πεινάει ο εχθρός σου, δωσ’ του να φάει• αν διψάει, δωσ’ του να πιει. Έτσι θα τον κάνεις να αισθανθεί τύψεις και ντροπή. Μην αφήνεις να σε νικήσει το κακό αλλά να νικάς το κακό με το αγαθό (Ρωμ. 2-5 και 9-21).
Κάθε άνθρωπος οφείλει να υποτάσσεται στις ανώτερες εξουσίες, επειδή όλες οι εξουσίες είναι δοσμένες από το Θεό. Να αποδίδετε σε όλους ό,τι τους οφείλετε: φόρο και δασμό σ' όποιον οφείλετε φόρο και δασμό, σεβασμό και τιμή σ’ όποιον οφείλετε σεβασμό και τιμή. Να μην χρωστάτε σε κανέναν, εκτός βέβαια από την αγάπη που οφείλετε πάντοτε ο ένας στον άλλο. Όποιος αγαπάει τον άλλο, έχει τηρήσει το σύνολο των εντολών του Θεού. Όλα αυτά σας τα λέω επειδή, όπως ξέρετε, είναι κοντά το τέλος.
Ήρθε η ώρα, ξυπνήσετε από τον ύπνο. Επειδή, τώρα, η τελική σωτηρία βρίσκεται πιο κοντά μας, παρά τότε που πιστέψαμε. Η νύχτα όπου να 'ναι φεύγει και η ημέρα κοντεύει να ‘ρθει. Γι’ αυτό ας πετάξουμε από πάνω μας τα σκοτεινά έργα κι ας φορέσουμε τα όπλα του φωτός. Η διαγωγή μας ας είναι κόσμια, τέτοια που ταιριάζει στο φως. Ας πάψουν τα φαγοπότια και τα μεθύσια, η ασύδοτη και ακόλαστη ζωή, οι φιλονικίες και οι φθόνοι. Ντυθείτε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και μην αφήνετε τον αμαρτωλό εαυτό σας να σας παρασύρει στην ικανοποίηση των επιθυμιών σας (Ρωμ.13, 1,7,8 και 11-14).
Να δέχεστε όποιον έχει ασθενική πίστη, χωρίς να επικρίνετε τις απόψεις του. Όταν ζούμε, ζούμε για τον Κύριο, όταν πεθαίνουμε, πεθαίνουμε για χάρη του Κυρίου. Είτε, λοιπόν, ζούμε είτε πεθαίνουμε, ανήκουμε στον Κύριο. Γιατί λοιπόν, εσύ, ο ασθενικός στην πίστη, κατακρίνεις τον αδελφό σου; Και συ, ο ισχυρός στην πίστη, γιατί περιφρονείς τον αδελφό σου; Όλοι μας θα σταθούμε μπρος στο Χριστό, για να δώσουμε λόγο. Γι’ αυτό, λοιπόν, ας σταματήσουμε να κατακρίνουμε τους άλλους. Κοιτάξτε να μη βάζετε πρόσκομμα ή εμπόδιο στον αδελφό σας. Μη ξεχνάτε πως η Βασιλεία του Θεού δεν είναι φαγητά και ποτά, αλλά δικαιοσύνη, ειρήνη και χαρά, που δίνει το Άγιο Πνεύμα. Ας επιδιώξουμε, λοιπόν, ό,τι φέρνει την ειρήνη και ό,τι συντελεί στην πνευματική οικοδομή του συνόλου της Εκκλησίας (Ρωμ.14, 1,4,8,10,13,17,19).
Όσοι έχουμε δυνατή πίστη, οφείλουμε να ανεχόμαστε τις αδυναμίες των άλλων και να μην κάνουμε ό,τι μας αρέσει. Η συμπεριφορά του καθενός μας να είναι αρεστή στον πλησίον, ώστε να τον βοηθάει να προκόβει στο αγαθό και έτσι να συντελεί στην οικοδομή της Εκκλησίας. Είθε ο Θεός, που χαρίζει την υπομονή και την ενθάρρυνση, να σας δώσει την ομόνοια, σύμφωνα με το θέλημα του Ιησού Χριστού (Ρωμ. 15, 1,2,5).
Γι’ αυτό να ενισχύετε και να βοηθάτε ο ένας τον άλλο, όπως άλλωστε κάνετε. Σας προτρέπουμε, αδελφοί, να συμβουλεύετε τους άστατους, να παρηγορείτε τους λιγόψυχους, να στηρίζετε τους αδύνατους στην πίστη και να δείχνετε μακροθυμία σε όλους. Προσέχετε, να μην ανταποδίδετε ο ένας στον άλλο το κακό, αλλά να επιδιώκετε πάντα το αγαθό και μέσα στην Εκκλησία και σ' όλο τον κόσμο. Να είστε πάντοτε χαρούμενοι. Να προσεύχεστε αδιάκοπα. Να ευχαριστείτε το Θεό για το κάθε τι. Αυτό είναι το θέλημα του Θεού, όπως αποκαλύφθηκε σε σας, διά του Χριστού. Μη σβύνετε τη φλόγα των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος. Μη περιφρονείτε τα κηρύγματα των ιερέων, αλλά να τα εξετάζετε όλα και να κρατάτε ό,τι είναι χρήσιμο. Να απέχετε από κάθε λογής πονηρό. Είθε ο Θεός, που δίνει την ειρήνη, να σας κάνει ολοκληρωτικά δικούς του. Και ας διατηρηθεί άμεμπτη ολόκληρη η ύπαρξή σας, το πνεύμα, η ψυχή και το σώμα σας, μέχρι τον ερχομό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού (Θεσσαλ. 5, 11,14-23).
Ευχέτης προς Κύριον για όλους σας
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
✥ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΝΘΙΜΟΣ
***
Πρωτοχρονιάτικο Μήνυμα του Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου
ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ & ΑΛΜΥΡΟΥ
κ.κ. ΙΓΝΑΤΙΟΥ
ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ 2012
Αγαπητοί μου πατέρες και αδελφοί, παιδιά μου εν Κυρίω αγαπημένα.
Μπροστά στο ξεκίνημα κάθε νέας χρονιάς, στεκόμαστε πάντοτε με ανάμικτα συναισθήματα. Συναισθήματα μελαγχολίας για τον χρόνο που περνάει, συναισθήματα χαράς και αισιοδοξίας για το νέο ξεκίνημα που μάς περιμένει. Αλλά και ο ίδιος ο χρόνος ασκεί επάνω στον κάθε άνθρωπο μία διπλή επίδραση: Από τη μία, γνωρίζει πώς να φθείρει τις δυνάμεις και τα έργα του, από την άλλη, όμως, γνωρίζει και πώς να γιατρεύει πληγές και να προσφέρει νέες ευκαιρίες.
Το τί σημαίνει ο χρόνος για τον καθένα από μας, το καθορίζει το νόημα και οι απαντήσεις που έχουμε δώσει στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής μας.
Για εκείνον που περιόρισε την ύπαρξή του στην απλή επιβίωση και την άφησε να άγεται και να φέρεται από τα πάθη του και τις περιστάσεις, ο χρόνος αποτελεί ταξίδι από χίμαιρα σε χίμαιρα και από ματαίωση σε ματαίωση. Για εκείνον, όμως, που έσπασε τα σύνορα αυτής της γης και θέλησε να αναζητήσει αιώνιες αλήθειες πίσω από τους κύκλους του χρόνου, η ανθρώπινη ιστορία παίρνει νόημα από την αναγνώριση του σχεδίου της αγάπης του Θεού και την λυτρωτική επέμβασή Του στα ανθρώπινα δρώμενα. Αυτή η ενατένιση, όχι μόνο γεμίζει τον άνθρωπο με ασφάλεια και ελπίδα, αλλά τού προσφέρει και προσανατολισμό δράσης και δημιουργίας.
Η ανάγκη για τέτοιου είδους προσανατολισμό γίνεται επιτακτικότερη σε χρόνους δύσκολους, σε χρόνους όπως οι δικοί μας. Η φετινή πρωτοχρονιά μας διχάζει. Αφήνουμε πίσω μας ένα έτος γεμάτο δυσκολίες και αισθανόμαστε την ελπίδα και την αισιοδοξία που τόσο διψάει η ψυχή μας, να συγκρούονται με ειδήσεις και προβλέψεις δυσοίωνες. Κάθε μας έργο και κάθε μας προοπτική, τόσο για μας, όσο και για τα παιδιά μας, κινδυνεύει να χαραχτεί ανεπανόρθωτα από την απαισιοδοξία και την απόγνωση. Και αυτό αποτελεί έσχατο κίνδυνο, χειρότερο από την οικονομική δυσπραγία και τα πολιτικά αδιέξοδα.
Τις ώρες αυτές, τις ώρες που καλωσορίζουμε μία ακόμη νέα χρονιά, μάς δίνεται η ευκαιρία να στρέψουμε την πλάτη στη μοιρολατρία και στο συναίσθημα της ματαιοπονίας, που γκρεμίζει κάθε μελλοντικό όραμά μας. Οφείλουμε κυρίως να ποτίσουμε τις ψυχές των παιδιών μας με όνειρα και αισιοδοξία. Θα είναι τα εφόδιά τους, όταν οι δυσκολίες θα χτυπήσουν και τη δική τους πόρτα. Μεγαλύτερο, όμως, όπλο γι’ αυτούς θα αποτελέσει η ζωντανή και ατράνταχτη πίστη, μία πίστη που περιμένουν να την αναγνωρίσουν πρώτα στα δικά μας πρόσωπα και τη δική μας ζωή.
Οι μέρες που έρχονται δοκιμάζουν αυτή την πίστη μας. Πίστη στο Θεό της αγάπης, που δεν άφησε και δεν θα αφήσει ποτέ τον άνθρωπο έρμαιο των λαθών και των παθών του. Το σχέδιό Του για την σωτηρία μας ξεκίνησε μία νύχτα στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας, συνεχίζεται, όμως και στις μέρες μας. Δεν γνωρίζουμε τις διαδρομές του. Γνωρίζουμε, όμως, τον σκοπό Του, που δεν είναι άλλος από το ξεχείλισμα χαράς, αλήθειας και ζωής για τον κάθε άνθρωπο και για ολόκληρη την ανθρωπότητα, μέσα από την μετάνοια και την επιστροφή σε αλήθειες ζωογόνες και αιώνιες.
Εμείς, ως μέλη της Εκκλησίας του Χριστού, ως μέλη της Εκκλησίας της ελπίδας, έχουμε τη δυνατότητα να γίνουμε συνεργάτες αυτού του σχεδίου. Δεν κλείνουμε τα μάτια στα δεινά. Πάς θα μπορούσαμε άλλωστε; Όλοι μας, ο καθένας στην προσωπική του ζωή, τα υφιστάμεθα. Λυπούμεθα, αλλά όχι «καθώς και οι λοιποί, οι μη έχοντες ελπίδα». (Α Θεσ. 5:23) Προσδοκούμε, αλλά όχι καθώς εκείνοι, που στήριξαν όλες τις ελπίδες τους σε διασκέψεις και δοσοληψίες των ισχυρών. Η λύπη μας αποτελεί εργαλείο περισυλλογής και αυτοκριτικής και η προσδοκία μας ταυτίζεται με την προσδοκία του Θεού για ένα καλύτερο κόσμο, μέσα από την ανάληψη της προσωπικής ευθύνης και την πηγαία, διακριτική και άοκνη αγάπη.
Αδελφοί μου,
Πολλοί είναι ο οι λόγοι που η ιστορία αυτού του τόπου ταυτίστηκε με την Ορθοδοξία. Ένας από του κυριότερους, είναι πως η Εκκλησία, όπως και η πατρίδα μας, έμαθαν να βλέπουν την κάθε πτώση, όχι ως κατάληξη μίας αποτυχημένης διαδρομής, αλλά ως έναρξη μίας αναστάσιμης εξόδου. Για την χρονιά που έρχεται, η Εκκλησία μας, όχι απλώς αρνείται να συμμετάσχει στην εδραίωση της κατήφειας και του πένθους, αλλά με κάθε τρόπο υψώνει λάβαρο λυτρωτικής εξόδου από την κατήφεια και τη ραθυμία, αυξάνοντας την ένταση όλων των δραστηριοτήτων της, που συμβάλλουν στην εδραίωση της ανθρωπιάς και της δημιουργίας. Ανοίγει διάπλατα τις πόρτες της, καλεί σε ενίσχυση των φιλανθρωπικών της δράσεων, καλεί σε συμμετοχή στις πνευματικές και ιεραποστολικές της πρωτοβουλίες, καλεί στην κατάθεση νέων ιδεών και πρωτοβουλιών. Πάνω απ’ όλα, όμως, καλεί σε φρόνημα ανδρείας, χαράς και ελπίδας. Την ώρα που αμαρτίες παλιές σαπίζουν τις δομές του κόσμου τούτου, η Εκκλησία καλείται να παραμείνει το αλάτι αυτού το τόπου, το αλάτι της πατρίδας μας, το αλάτι της Οικουμένης. Είναι στο δικό μας χέρι το αλάτι να μην μωρανθεί. Ο Θεός δεν θα το επιτρέψει, αν δεν το επιτρέψουμε πρώτα εμείς.
Καλή χρονιά, ελπιδοφόρα και πλημμυρισμένη
από το φως και την αγάπη του Χριστού.
Με όλη μου την πατρική αγάπη
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ
***
Πρωτοχρονιάτικο Μήνυμα του Μητροπολίτου Γλυφάδας κ. Παύλου
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΓΛΥΦΑΔΑΣ,
ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ, ΒΟΥΛΑΣ, ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΒΑΡΗΣ
ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΠΑΥΛΟΥ 2 – 166 73 – ΒΟΥΛΑ Τηλ. 210-9658849 fax: 210- 9657210
Ἀριθμ. Πρωτ. 1509/27.12.2012
ΕΟΡΤΙΟΝ ΜΗΝΥΜΑ, ΕΠΙ Τῌ ΕΝΑΡΞΕΙ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ 2012
Ἀδελφοί μου καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Ἀρχή ἑνός νέου ἔτους.
Οἱ λευκές σελίδες τοῦ ἡμερολογίου τῆς νέας χρονιᾶς
ἄρχισαν ἤδη νά καταγράφουν, ἐδῶ καί λίγες ὧρες,
τό ὑλικό, πού θά οἰκοδομήσει
τήν ἱστορία αὐτοῦ τοῦ ἐνιαυτοῦ.
Ἡ ἀρχή ἔγινε,
ἡ ἱστορία ὅμως, πού θά περιγράφουν οἱ σελίδες τοῦ βιβλίου
θά ἐξαρτηθεῖ ἀπό τή θέση, πού θά πάρουν
οἱ πρωταγωνιστές τῆς ζωῆς,
πού εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι,
τά μοναδικά ἔλλογα πλάσματα ἐπί τῆς γῆς.
Εἴμαστε δέ τά μοναδικά ἔλλογα πλάσματα,
πού ζοῦν σ’αὐτή τή γωνιά τοῦ σύμπαντος,
ἐπειδή ὁ «Ποιητής οὐρανοῦ καί γῆς»
μᾶς τίμησε, δημιουργώντας μας,
κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσίν Του.
Αὐτό σημαίνει, πώς ἄν ὁ ἄνθρωπος
λειτουργήσει σύμφωνα μέ τά μέτρα
τῶν δυνατοτήτων, πού τοῦ χορηγήθηκαν,
θά «ἐργάζεται καί θά φυλάσσει» τήν γῆ θεϊκῶς,
καί θά τήν κάνει ἀπό τώρα, μιά πρόγευση τοῦ Παραδείσου,
ἄλλως θά τήν κάνει μιά πρόγευση τῆς ἀβύσσου.
Ἡ ἱστορία τῆς νέας χρονιᾶς θα γραφτεῖ ἀπό μᾶς,
καί ἐάν δεχτοῦμε στή ζωή μας,
«Τόν ἀρρήτῳ σοφίᾳ συστησάμενον τά πάντα Θεόν Λόγον» (Τροπάριον η’ ᾠδῆς ἑορτῆς),
θά ζοῦμε καθημερινά μέσα στόν Χριστό,
«τῷ πλουσίως διανέμοντι τῷ κόσμῳ, τό μέγα ἔλεος»(Τροπάριον Αἴνων ἑορτῆς) .
Ὁ Κυρίαρχος ὅλης τῆς δημιουργίας, δέν εἶναι ὁ χρόνος, ἀλλά ὁ Χριστός.
Γράφει πολύ ὄμορφα ὁ οὐρανοφάντωρ Μέγας Βασίλειος:
«Μήπως ὁ χρόνος δέν εἶναι κάτι,
τοῦ ὁποίου τό μέν παρελθόν ἐξηφανίσθη,
τό μέλλον του ἀκόμη δέν ἐνεφανίσθη,
τό δέ παρόν πρίν καλά-καλά γίνει ἀντιληπτό,
διαφεύγει ἀμέσως ἀπό τά χέρια τῆς αἰσθήσεως ;» (ΕΠΕ 4,39).
«Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεός τόν οὐρανόν καί τήν γῆν» (Γεν. 1,1).
Ἡ κάθε ἀρχή ὑπάρχει
«οὔτε τυχαίως, οὔτε ματαίως,
ἀλλά γιά νά ὑπηρετήσει ἕνα σκοπό ὠφέλιμο» (Μεγ. Βασιλείου, ΕΠΕ 4,43).
Αὐτό τό ἔτος, πού ἄρχισε,
καί ὁ χρόνος, πού θά διαβοῦμε,
μᾶς χορηγοῦνται,
κατά τόν Μέγα Βασίλειο:
ὡς «σχολεῖο ψυχῶν λογικῶν καί ἐκπαιδευτήριο θεογνωσίας» (ΕΠΕ 4,43).
Ὁ Θεός «διά τῶν ὁρατῶν καί τῶν αἰσθητῶν,
χειραγωγεῖ τό νοῦ πρός τή θεωρία τῶν ἀοράτων» (Μεγ. Βασιλείου, ΕΠΕ 4,43).
Τό ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος:
«Τά ἀόρατα αὐτοῦ ἀπό κτίσεως κόσμου,
τοῖς ποιήμασι νοούμενα καθορᾶται» (Ρωμ. 1,20).
Αὐτό σημαίνει πρακτικά, πώς
ὁ χρόνος πού μᾶς παρέχεται, ἀποτελεῖ δωρεά,
προκειμένου νά ζήσουμε τά ὁρατά καί τά αἰσθητά,
καί εἶναι μιά εὐκαιρία, γιά νά στραφεῖ ὁ νοῦς μας, πρός τή θεωρία τῶν θείων.
Σημειώνει ὁ ἐκ Καισαρείας Θεοφόρος Πατήρ:
«Ὅπως ἡ ἀρχή τῆς ὁδοῦ, δέν εἶναι ἀκόμη ὁδός
καί ἡ ἀρχή τῆς οἰκίας, δέν εἶναι ἀκόμη οἰκία,
ἔτσι καί ἡ ἀρχή τοῦ χρόνου, δέν εἶναι ἀκόμη χρόνος» (Μεγ. Βασιλείου, ΕΠΕ 4,43).
Ἡ εὐκαιρία εἶναι μοναδική,
λειτουργῆστε τήν ἀρχή τοῦ ἔτους θεϊκῶς,
μέ βαθιά ἐμπιστοσύνη στόν Ἄχρονο Κυρίαρχο τοῦ σύμπαντος καί τοῦ χρόνου,
τοιούτως ὥστε, ἡ διάρκειά του νά ἀναδειχθεῖ
ἀληθῶς ἔτος Κυρίου.
Οἰ εὐκαιρίες πού μᾶς δίνονται,
μέσα σέ μιά παρόμοια νέα ἀρχή
εἶναι πολυμερεῖς:
Μποροῦμε νά ἀρχίσουμε μέ τή βασική ἀρετή
τῆς πλήρους ἐμπιστοσύνης στό Θεό.
«Ἀρχή σοφίας φόβος Κυρίου» (Παροιμ.1,7).
Ὑπάρχει, ἐάν θέλετε, ἡ ἐναρκτήρια δυνατότης
τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ δρόμου τῆς δικαιοσύνης.
«Ἀρχή ὁδοῦ ἀγαθῆς, τό ποιεῖν τά δίκαια» (Παροιμ. 16,7).
Ἴσως κάποιος ἐπιθυμήσει, νά μελετήσει καί νά μιμηθεῖ
τά ἀξιώματα, πού ἔθεσε ὁ Δημιουργός στήν ἀρχή τῆς δημιουργίας,
«Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεός».
«Ὡς ἀγαθός τό χρήσιμον,
ὡς σοφός τό κάλλιστον,
ὡς δυνατός τό μέγιστον» (Μεγ. Βασιλείου, ΕΠΕ 4,46).
Κανείς δέν δύναται νά ἀρχίσει
κάτι χρήσιμο,
κάτι πολύ ὡραῖο,
κάτι πολύ μεγάλο,
ἄν δέν καταλήγουν στόν Χριστό
καί δέν δοξολογοῦν Ἐκεῖνον.
Μιά νέα χρονιά ἀρχίζει.
Μήν ἀφήσετε τόν χρόνο νά ῥέει
χωρίς τόν Κυρίαρχο τοῦ χρόνου, τόν Χριστό.
Χωρίς Ἐκεῖνον, ὁ χρόνος μας εἶναι,
μιά χαμένη περιπλάνηση ἑνός βιολογικοῦ ὀργανισμοῦ,
πού τό μόνο, πού τόν συνδέει μέ τή γῆ, εἶναι ὁ νόμος τῆς βαρύτητας,
ἐνῷ τίποτε δέν τόν ἑνώνει μέ τόν οὐρανό.
Κάνετε ἀρχή, ἀπό ὅπου θέλετε,
ἀπό τήν ἐμπιστοσύνη στό Θεό;
Ἀπό τήν δικαιοσύνη;
Ἀπό τό χρήσιμο;
Ἀπό τό ὡραῖο;
Ἀπό τό μέγιστο;
Ὅλες οἱ δυνατότητες εἶναι ἀνοικτές.
Ἄν ὅμως τά καθημερινά προβλήματα τῆς ζωῆς σας, σᾶς ἔχουν κουράσει,
ἄν εἶστε ἕτοιμοι νά κλειστεῖτε στόν ἑαυτό σας,
ἄν βρίσκεστε στά πρόθυρα μιᾶς ψυχολογικῆς καταρρεύσεως,
καί ἄν ὁδηγεῖστε ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς, σέ ἀπόγνωση καί ἀπελπισία,
καί δέν δύνασθε οὔτε στόν Χριστό νά στραφεῖτε καί νά τόν δεῖτε κατάματα,
τότε, τήν ὥρα αὐτή τῆς μεγάλης κρίσεως,
ὁ Μέγας Βασίλειος προτείνει, ( ΕΠΕ 4,367)
νά κάνουμε μιά νέα ἀρχή ἀπό κάτι ἀπρόσμενο.
Μᾶς προτείνει τόν βιβλικό στίχο:
« Ἐθαυμαστώθη ἡ γνῶσίς σου ἐξ’ ἐμοῦ»( Ψαλμ 138,6), πού σημαίνει:
«Παρατήρησα τόν ἑαυτό μου καί διδάχτηκα καλῶς τήν ὑπερβολή τῆς σοφίας Σου».
Τήν ὥρα, δηλαδή, τῆς δαιμονικῆς ἐσωστρέφειας,
ὅπου μόνο τόν ἑαυτό μου βλέπω,
εἶναι δυνατόν νά τεθοῦν τά θεμέλια, γιά μιά νέα ἀρχή,
ἄν διακρίνω τήν σοφία, μέ τήν ὁποία μέ ἔπλασε ὁ Θεός
καί καταλάβω, πώς εἶμαι εἰκόνα Του.
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
στό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως,
ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας
φανερώνεται, «ὡς εὐκαιρία μετανοίας» (Ἀποκ. 2,21).
Ἀξιοποιήσατέ την, ἀκολουθοῦντες
τόν τρόπο, πού προτείνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος:
«Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει,
ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε,
πάντα ὑμῶν ἐν ἀγάπῃ γινέσθω»
«Ἀγρυπνεῖτε, μείνετε στέρεοι στήν πίστη,
νά εἶστε γενναῖοι καί δυνατοί,
ὅλες τίς πράξεις σας, νά τίς κάνετε μέ ἀγάπη» ( Α’ Κορ. 16,13).
Εὔχομαι τό παρόν ἔτος,
τόν εὐλογημένον αὐτόν δρόμο νά ἀκολουθήσετε,
καί ὁ χρόνος σας θά γίνει, γιά σᾶς καί τίς οἰκογένειές σας,
σωτήριον ἔτος Χριστοῦ.
Ὁ Ἐπίσκοπός Σας καί Ποιμενάρχης Σας.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΓΛΥΦΑΔΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ, ΒΟΥΛΑΣ, ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ και ΒΑΡΗΣ
ΠΑΥΛΟΣ ὁ Α΄
