Είναι γνώρισμα, όλων των αιρετικών και των σημερινών οικουμενιστών, να μετονομάζουν τον αυστηρό έλεγχο για την πλάνη και την αίρεσή τους σε κατάκριση και ιεροκατηγορία. Πρέπει να κάνουμε σαφές πως είναι άλλο η κατάκριση και η ιεροκατηγορία και άλλο ο αυστηρός έλεγχος και η ομολογιακή και απολογητική αντιπαράθεση με την αίρεση και τον αιρετικό.

Δεν ασχολούμαστε με τα κρύφια της ψυχής και της ζωής κανενός. Δεν καταγγέλλουμε τον ιερέα ως κλέφτη, ως αμαρτωλό, πόρνο, απατεώνα και κανέναν άλλον. Αυτό είναι κατάκριση και ιεροκατηγορία. Να ασχολείσαι με τις ποικίλες αμαρτίες του συνανθρώπου σου και να τις καταμαρτυρείς ή και να συκοφαντείς λέγοντας οικτρά ψέματα, προσβάλλοντας την ιερότητα του προσώπου του αδελφού σου.

Όμως, όταν κηρύττει κάποιος δημόσια, με έργα και λόγους την πλάνη και την αίρεση, τον οικουμενισμό και την μασονία, τότε έχουμε υποχρέωση και εντολή από τους Πατέρες (έχω πολλές φορές αναφέρει τα πατερικά χωρία σε άρθρα μου) να τον ελέγχουμε, να τον καταγγέλλουμε και να αντιδρούμε απέναντί του.

Στην δημόσια έκφραση της αίρεσης, ακόμα και από Σύνοδο, είμαστε υποχρεωμένοι να αντιδράσουμε δημόσια. Αν δεν το κάνουμε, είναι βαρύτατη αμαρτία. Και αυτό όχι μόνο για τους κληρικούς, αλλά οι πατέρες ζητούν και από τους λαϊκούς να αντιδρούν με δημόσιο λόγο δυναμικά στην αίρεση και στον αιρετικό θεολόγο, ιερέα, επίσκοπο ή πατριάρχη.

Τελειώνω τη σύντομή μου αναφορά, κάνοντας μια σύνοψη των παραπάνω γραφομένων μου με την εξής διατύπωση που πηγάζει από την εμπειρία της Εκκλησίας: Σε θέματα Πίστεως, υπερβαίνονται τα όρια των εκκλησιαστικών δικαιοδοσιών και ουδείς επιτρέπεται να σιωπά «κινδυνευούσης της Πίστεως», ακόμη και οι εκκλησιαστικώς υφιστάμενοι.

Αυτά προς διευκρίνιση για τα διλλήματα και την πλανεμένη διδασκαλία περί κατακρίσεως που προσπαθούν να μας επιβάλλουν οι πάσης φύσεως Οικουμενιστές.

Πηγή: http://katanixis.blogspot.gr/2013/08/blog-post_2584.html