Παραβρέθηκα ένα βράδυ στον έρημο περίβολο ενός μοναστηριού, στην εξής τραγική σκηνή: Ένας  πατέρας στέκει όρθιος και ακουμπάει στον πέτρινο τοίχο του μοναστηριού , για να μην πέσει. Μέσα στην παραζάλη του πόνου που του προκαλεί το θέαμα που βλέπει , νιώθει τα πόδια του να μην  τον κρατάνε:  Ο γιος του ένα παλικάρι είκοσι χρονών , καταματωμένος είναι πεσμένος καταγής . Χτυπάει με δύναμη το πρόσωπό του  επάνω στις πλάκες του δαπέδου: «Σκότωσέ με», λέει με πνιχτή φωνή. 

       Ο δύστυχος  πατέρας  τον ακούει και στέκει βουβός . Η καρδιά του πονάει  που βλέπει το παιδί του σ΄ αυτήν την κατάσταση. Εύχεται  να ήταν  αυτός στη θέση του παιδιού του, να υπέφερε αυτός, αντί το παιδί του.

        Οι γονείς που αγαπούν τα παιδιά τους εύχονται  να έρθει το κακό σ΄ αυτούς, αντί στα παιδιά τους. Το ίδιο προσεύχονται οι άγιοι για τον κόσμο: ο Θεός να δώσει σ΄ αυτούς τις αρρώστιες που βασανίζουν τον κόσμο.  

        Με τη λογική δεν μπορεί κανείς  να καταλάβει πως ο πατέρας ή η μητέρα ή αυτός που αγαπάει κάποιον , γίνεται αυτός θεληματικά το αθώο θύμα, για να μην πληρώσει ο αγαπημένος του που έσφαλε..

        Με τη λογική δεν μπορούμε να καταλάβουμε τη θεληματική θυσία για χάρη της αγάπης. Όταν λέμε ο Χριστός θα βαστάξει το φορτίο μας εννοούμε η αγάπη του Χριστού θα βαστάξει το φορτίο μας.

     Έτσι ενώ με τη σοφία του νου  φαίνεται παράξενο πως ο Θεός αφήνει να τον σταυρώσουν, με την σοφία της καρδιάς είναι παράξενο το αντίθετο, να αγαπάει κανείς και να μην θυσιάζεται γι΄ αυτόν που αγαπάει. Έτσι καταλαβαίνουμε τη θεληματική θυσία των γονιών χάριν των παιδιών τους ή τη θεληματική θυσία των πατριωτών που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία της πατρίδας τους.

      Μόνο οι αληθινά  πιστοί ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεός  καταλαβαίνουν το νόημα του Σταυρού του Χριστού. Και μόνο αυτοί που στηρίζονται σταθερά στην πραγματικότητα, σ΄ αυτό που συμβαίνει και όχι στις επινοήσεις της λογικής, στους λογικούς συλλογισμούς, στα επιχειρήματα και στις θεωρίες.

      Το νόημα του σταυρού του Χριστού και τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, ότι καυχώμαι στο Χριστό εσταυρωμένο, ενώ τα καταλαβαίνουν οι απλοί άνθρωποι, δυσκολεύονται να τα καταλάβουν οι μορφωμένοι και οι διανοούμενοι. Ο λόγος είναι ότι οι απλοί άνθρωποι στηρίζονται στην πραγματικότητα και προσεγγίζουν το σταυρό όχι με τη σοφία του νου , με τις νοητικές επινοήσεις και με τα λογικά επιχειρήματα, αλλά με τη σοφία της καρδιάς.

       Οι απλοί άνθρωποι στηρίζονται στην πραγματικότητα που είναι  ότι ο Ιησούς Χριστός , Αυτός που σταύρωσαν οι Εβραίοι δυο χιλιάδες χρόνια πριν από σήμερα,  είναι ο Θεός, ότι ο Θεός είναι αγάπη και ότι όλοι οι άνθρωποι που αγαπούν κουβαλούν το σταυρό τους, γιατί η αγάπη είναι μεγάλος σταυρός. Έτσι συλλαμβάνουν το νόημα οι απλοί άνθρωποι με την καρδιά τους, ενώ η λογική με τους συλλογισμούς και τα συμπεράσματα δεν μπορεί να συλλάβει το νόημα του σταυρού.

      Καυχιέμαι στον Ιησού Χριστό, τον Κύριο και Θεό μου, εσταυρωμένο, λέει ο Απόστολος Παύλος,  . Αν ο Χριστός δεν σταυρώθηκε είναι ψεύτικο το κήρυγμά μου.

Η χριστιανική πίστη στηρίζεται στην ιστορική πραγματικότητα, στο ιστορικό πρόσωπο του Ιησού Χριστού και σ΄αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα, ότι  η αγάπη είναι βαρύς σταυρός.

«Ρεθεμνιώτικα Νέα»