Θεολόγου - Φιλολόγου

από την ιστοσελίδα του:  www.sostikalogia.com

Υπάρχουν άνθρωποι που είναι ανόητοι, και ας μη το γνωρίζουν, και ας μη το παραδέχονται οι ίδιοι καθώς και άλλοι που τους γνωρίζουν. Το ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι ανόητοι δε σημαίνει βέβαια ότι δεν έχουν νουν, όπως όλοι οι άνθρωποι, αλλά ότι  ο νους τους δεν έχει σοφία.

Αυτό έχει ως συνέπεια να είναι βραδυκίνητοι στο να πιστεύουν στα λόγια του Θεού. Το είπε ο Ίδιος ο Κύριος  με τα εξής λόγια, «και αυτός είπε προς αυτούς˙ ω ανόητοι και βραδείς τη καρδία του πιστεύειν επί πάσιν οις ελάλησαν οι προφήται!»  (Λουκ. κδ’, 25 ).

Πώς να έχει σοφία ένας νους, όταν ο άνθρωπος που τον έχει δεν έχει φόβο Θεού; Ούτε στην αρχή της σοφίας δε βρίσκεται αφού «αρχή σοφίας φόβος Κυρίου,» (Ψ. 110,10 ).

Όμως  δε χρειάζεται  απελπισία γιατί όλα διορθώνονται αφού «Τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστιν.» ( Λουκ. ιη’, 27 ).

Έτσι δεν είναι δύσκολο να παύσει κανείς να είναι ανόητος άνθρωπος, όπως αυτός προσδιορίστηκε παραπάνω. Είναι  εύκολο  γιατί  αφού   διαθέτει   ως άνθρωπος νουν αρκεί να τον τροφοδοτήσει έστω με λίγη σοφία. Η τροφοδότηση αυτή είναι απλή  και ο τρόπος  της υποδεικνύεται από τον Ιάκωβο τον Αδελφόθεο, «Ει δε τις υμών λείπεται σοφίας, αιτείτω παρά του  διδόντος   Θεού  πάσιν  απλώς    και μη ονειδίζοντος, και δοθήσεται αυτώ˙ αιτείτω δε εν πίστει, μηδέν διακρινόμενος» ( Ιακ. α’, 5-6 ).

Γιατί  λοιπόν  να είναι κανείς, και μάλιστα να παραμένει ανόητος άνθρωπος, αφού ο Θεός χορηγεί σοφία; «Δεν είναι κρίμα κι’ άδικο δεν είναι κι’ αμαρτία » να ‘χει  ο άνθρωπος  το νου  άδειο από   σοφία;

Πάντως είναι ωραίο πράγμα όχι βέβαια να είναι κανείς ανόητος αλλά να ομολογεί ότι ήταν ή ότι είναι ακόμη ανόητος και να λέει π. χ. Πόσο ανόητος ήμουν ή, αν είναι ακόμα, πόσο ανόητος είμαι που ενώ υπάρχει ο θρόνος της χάριτος δεν προσέρχομαι σ’ αυτόν. Αν πει αυτό  και δε  θέλει να μείνει μόνο στα λόγια δεν έχει παρά να πειθαρχήσει στα παρακάτω λόγια.

«προσερχώμεθα ουν μετά παρρησίας τω θρόνω της χάριτος, ίνα λάβωμεν έλεον και χάριν εύρωμεν εις εύκαιρον βοήθειαν» (Εβρ. δ’, 16 ).

Έτσι δε θα είναι ανόητος άνθρωπος αλλά σοφός, όπως άλλωστε πρέπει να είναι  ο  άνθρωπος.  Αλλά  δυστυχώς,  «άνθρωπος εν τιμή ων ου συνήκε, παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις  και  ομοιώθη  αυτοίς.» (Ψ. 48, 21).

Δε λέει έγινε κτήνος, αλλά  «ομοιώθη αυτοίς», γιατί τα κτήνη είναι ανόητα, επειδή δεν έχουν νου ενώ ο άνθρωπος γίνεται  ανόητος,  επειδή  ενώ  έχει  νου δεν  έχει   σοφία,  όπως   αναφέρθηκε στην    αρχή.  Με    άλλα    λόγια    τα  κτήνη  είναι   «φύσει»   ανόητα   και δεν     αλλάζουν   ενώ   ο   άνθρωπος, όταν είναι   ανόητος   σύμφωνα   με    τα  παραπάνω,    είναι   «θέσει» ανόητος και μπορεί να παύσει πλέον να είναι.