Zoiforos.GR
Το 45ο γράμμα από τον πνευματικό πατέρα.
Αν η Κυριακή του Θωμά μάς μιλά για την απαίτηση του λογικού να «δει και να αγγίξει το άφθαρτο αναστημένο σώμα του Ιησού Χριστού, η Κυριακή των Μυροφόρων μας υποδεικνύει την τόλμη της καρδίας, που υπερβαίνει τη λογική και τη δειλία, ώστε να ζητήσει το σώμα του Ιησού, να το ενταφιάσει και να το ράνει με μύρα, σ’ ένα εχθρικό περιβάλλον.
Φαίνεται ότι η καρδιά έχει μιαν άλλη «λογική». Η ενοποίηση του λογικού με την καρδιά συνιστά τη φυσιολογική ύπαρξη, χωρίς εσωτερικές συγκρούσεις και διαμάχες.
Η ζωή, για όσους δεν κατάφεραν αυτή την ενοποίηση, έχει πολλές «συγκρούσεις συνειδήσεως». Άλλα απαιτεί το λογικό κι άλλα η καρδία. Το «θέλω» μας εναντιώνεται στο «θέλω» του Θεού, μέχρι να κατανοήσουμε ότι ο Θεός θέλει αυτό που εμείς στο βάθος θέλουμε. Γιατί δεν είναι δυνατό το θέλημα του Θεού να μην αναπαύει.
Οι Μυροφόρες γυναίκες, ακούοντας στον παραλογισμό της καρδιάς τους, βαδίζουν προς τον τάφο «όρθρου βαθέως», ανυποψίαστες για το τι θα συναντήσουν. Αυτή η πορεία τους, με κίνδυνο την κοινωνική απόρριψη και όχι μόνο, είχε κόστος. Ωστόσο δεν το υπολογίζουν, γιατί η αγάπη τους προς το Διδάσκαλό τους καλύπτει τις όποιες δυσκολίες και συνέπειες.
Νομίζω ότι η απουσία της χαράς και της εσωτερικής πληρότητας πηγάζει από το γεγονός ότι η πίστη μας στο Χριστό περνά από υπολογισμούς και εγωκεντρικά κριτήρια. Δεν έχει το στοιχείο της αυταπάρνησης και της αυτοθυσίας. Δεν αφηνόμαστε στα χέρια Του, παρά μόνο αν γνωρίζουμε το τι θα συμβεί παρακάτω. Η λογική καθορίζει την πορεία κι όχι η αγαπώσα καρδία.
Όμως τις εκπλήξεις της Χάριτος τις απολαμβάνουν αυτοί που τολμούν να πορευτούν στηριζόμενοι στην αγάπη στο πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού, ακόμα και την ώρα που φαίνεται «νεκρός εν τω μνήματι». Γιατί, καθώς οι Μυροφόρες, θα γνωρίσουν δυναμικά ότι «ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε».
Ασφαλώς, ζώντας σε μια λογικοκρατούμενη κοινωνία, που συγχρόνως είναι και ωφελιμιστική, το Ευαγγέλιο γίνεται σκάνδαλο και μωρία. Η προσπάθεια ταύτισης του Ευαγγελίου σε τέτοια κοινωνία, οδηγεί στην εκκοσμίκευση που αλλοιώνει τα πνευματικά αισθητήρια. Η αντίδραση, ως το «ετέρως οράν τα πράγματα» και η μετάνοια, ως νέα ζωή, δεν φέρει απλά μέσα μας ικανοποίηση και ευχαρίστηση, αλλά χαρά, ζωή και φως. Μας αποκαλύπτει την αιώνια ζωή και γεμίζει την ύπαρξη με τη ζωντανή παρουσία του ζώντος Κυρίου. Δεν είναι ωραίο αυτό;