Το πρώτο κόμμα, που τοποθετείται και μάλιστα ορθότατα, για το άθλιο κατασκεύασμα που φέρνουν στη Βουλή, είναι η Δημοκρατική Αναγέννηση. Για να δούμε, τι στάση θα τηρήσουν τα άλλα κόμματα.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ Δ.Α.:

Το νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης που διακηρύσσει ότι τάχα αποβλέπει στην καταπολέμηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας είναι Δούρειος Ίππος κατάλυσης του θεμελιώδους συνταγματικού δικαιώματος της Ελευθερίας του λόγου. Η μεταφύτευση στη χώρα μας των διατάξεων του διαβόητου γαλλικού νόμου Γκεσσό με τις οποίες ποινικοποιείται η «εκμηδένιση της σημασίας ιστορικών γεγονότων» και κατασκευάζεται η... κερκόπορτα της «πρόκλησης εχθροπάθειας», ανοίγουν το δρόμο για την επιβολή μιας βάναυσης λογοκρισίας που θυμίζει άλλες εποχές και άλλους τόπους. Να αποσυρθεί τώρα το επίμαχο νομοσχέδιο.

***

Σχόλιο αναγνώστη:

Με το τέλος του εμφυλίου πολέμου οι νικητές, η άρχουσα τάξη που ξεπήδησε από τα ερείπια ενός άγριου πολέμου που έφαγε τις σάρκες των ελληνικών νιάτων, είτε πολεμούσαν από την μία ή την άλλη μεριά, έστισε ένα βάρβαρο νομικό πλαίσιο που ποινικοποιούσε το φρόνημα και τις ιδέες με κορύφωση την “αναμόρφωση” στην Μακρόνησο.

Ακρογωνιαίος λίθος του νομικού συστήματος ήταν ο Αναγκαστικός Νόμος 509/1947 που μεταξύ άλλων τιμωρούσε όσους επεδίωκαν:

«αμέσως ή εμμέσως την εφαρμογήν ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπόν την διά βιαίων μέσων ανατροπήν του πολιτεύματος, του κρατούντος κοινωνικού συστήματος ή την απόσπασιν μέρους εκ του όλου της επικρατείας»

Ο νόμος Καστανίδη: “για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του Ποινικού Δικαίου” δεν διαφέρει σε τίποτα, όσον αφορά το πνεύμα, από τον 509. Εκσυγχρονίστηκε ως προ την ορολογία εισάγοντας τον νεολογισμό εχθροπάθεια “εχθροπάθεια κατά ομάδας ή προσώπου” σε αντικατάσταση του “κρατούντος κοινωνικού συστήματος”

Κοινό χαρακτηριστικό του Νόμου 509 που μαζί με τον αμερικανικής εμπνεύσεως Α.Ν. 516/1948 αποτέλεσαν τα θεμέλια που στήθηκε το αυταρχικό κράτος την μεταπολεμικής Ελλάδας, και του Νόμου Καστανίδη είναι ότι τιμωρούν πρωτίστως το φρόνημα και δευτερευόντως μόνο την πράξη. Από την άλλη, σε πολλές περιπτώσεις καθιερώνουν την αρχή της συλλογικής ευθύνης.

Αυτός ο νόμος είναι μία θεσμική οπισθοδρόμηση που μας πηγαίνει πίσω στα χρόνια του αυταρχισμού και της “εχθροπάθειας” της μετεμφυλιακής Ελλάδας κατά παντός που αγωνιζόταν για Ελευθερία του λόγου, Ελευθερία από τον φόβο, Ελευθερία από την ένδεια, για Δημοκρατία.

Πηγή: http://taxalia.blogspot.com/2011/12/blog-post_9356.html