από την ιστοσελίδα http://www.dide.ach.sch.gr/thriskeftika/news/apallagi.htm
Χωρίς να υπάρχει κάτι προηγούμενο, μέσα στο κατακαλόκαιρο, έστειλε το Υπ. Παιδείας και Θρησκευμάτων μια εγκύκλιο στα σχολεία, για την απαλλαγή από το μάθημα των θρησκευτικών, χωρίς, απ’ ότι φαίνεται να συζητήσει προηγουμένως, ούτε με το αρμόδιο δικό του όργανο, το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο αλλά ούτε και με κανένα σύμβουλο της ειδικότητας των θεολόγων. Τον στόχο αυτής της εγκυκλίου, εμείς τουλάχιστον δεν μπορούμε να τον κατανοήσουμε. Προκύπτουν, εύλογα νομίζουμε τα ακόλουθα ερωτήματα.
Παραδέχεται δηλαδή το ίδιο το υπουργείο ότι καταπίεζε μέχρι τώρα τις θρησκευτικές συνειδήσεις των πολιτών του; Αναγνωρίζει δηλαδή ότι καταπιέζονται και οι συνειδήσεις των χριστιανών μαθητών όταν διδάσκονται τα άλλα θρησκεύματα; Μπορούν οι χριστιανοί μαθητές να ζητήσουν απαλλαγή από τη διδασκαλία του βιβλίου της Β΄ Λυκείου, στο οποίο γίνεται αναφορά στα μεγάλα θρησκεύματα; Αισθάνθηκε κανείς καταπίεση στην τελετή των Ολυμπιακών αγώνων του Πεκίνου με τις αναφορές στον Κομφούκιο, ο οποίος κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Μάο- επειδή για το καθεστώς θεωρούνταν «εχθρός του λαού»- κατέληξε να γίνει τελικά και η πιο πολύπαθη θρησκεία;
Η προκειμένη εγκύκλιος, κατά τη γνώμη μας, δε λύνει το πρόβλημα αλλά μάλλον του προσδίδει μεγαλύτερες διαστάσεις διότι:1) Οι θρησκευτικές ιδιαιτερότητες δεν θα καλύπτονται αλλά θα φανερώνονται, αφού η διαίρεση θα είναι πλέον οφθαλμοφανής. Οι χριστιανοί μέσα στην τάξη και οι υπόλοιποι έξω απ’ αυτήν. 2) Το μάθημα ως επιλεγόμενο, στο περιεχόμενο του θα καταλήξει σταδιακά καθαρά ομολογιακό-κατηχητικό. Αυτό σημαίνει ότι κάθε θρησκευτική κοινότητα ή ομάδα θα διεκδικήσει τη διδασκαλία του από δικούς της δασκάλους, των οποίων τα πτυχία δεν θα έχει εκδώσει το ΥΠΕΠΘ και δε θα μπορεί να τους ελέγξει, όπως άλλωστε συμβαίνει σε κάποιες περιοχές της πατρίδας μας. Μελλοντικά τον ίδιο κίνδυνο θα αντιμετωπίσει το μάθημα της ιστορίας. 3) Το ίδιο το υπουργείο υποβαθμίζει τις Θεολογικές του σχολές από ΑΕΙ και με συγκεκριμένο επιστημονικό αντικείμενο, με κύκλους μεταπτυχιακών σπουδών και διδακτορικά, σε κατηχητικές σχολές της Εκκλησίας της Ελλάδος. Είναι νομίζουμε τιμιώτερο, εάν επιμείνει σ’ αυτή την επιλογή του, να τις καταχωρίσει στα μηχανογραφικά των υποψηφίων ως κατηχητικές σχολές και όχι ως θεολογικές, τμήματα των ΑΕΙ.
Εάν τελικά στόχος είναι να μη παραβιάζεται η θρησκευτική συνείδηση των μαθητών και των οικογενειών τους, θα έπρεπε το υπουργείο να σπεύσει με ευθύνη και σοβαρότητα να τροποποιήσει τους στόχους και το περιεχόμενο των αναλυτικών προγραμμάτων σπουδών του συγκεκριμένου μαθήματος και τα οποία είναι νόμος του κράτους, με ισχύ για όλους τους πολίτες του, και να προχωρήσει στη συγγραφή νέων βιβλίων τα οποία θα ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες των πολιτών. Κανείς δε μπορεί να ισχυριστεί ότι σήμερα έχουμε τα τέλεια βιβλία, και αυτό βέβαια ισχύει για όλα τα μαθήματα.
Λύση οριστική και ωφέλιμη παιδαγωγικά και κοινωνικά υπάρχει με την προϋπόθεση ότι όλες οι ενδιαφερόμενες πλευρές θα αφήσουν κατά μέρος τις αγκυλώσεις και τις προκαταλήψεις τους. Να παραδεχθούμε ότι η ελληνική γραμματεία δε σταματά στην αρχαία Ελλάδα. (Η Ευρώπη το έχει καταλάβει). Το μάθημα των θρησκευτικών, λόγω των συνθηκών που διαμορφώνονται σήμερα είναι απαραίτητο για όλους τους τωρινούς μαθητές και μελλοντικούς πολίτες. Το γνωστικό του αντικείμενο μπορεί και πρέπει να διευρυνθεί και να αποκτήσει περισσότερο πλουραλιστικό και θρησκειολογικό χαρακτήρα. Είναι η εποχή που θα πρέπει να κατανοήσουμε, και όχι να αποκρύψουμε περισσότερο, τη θρησκευτική διαφορετικότητα του άλλου, του διπλανού, σαν να είναι κάτι κακό. Να ανακαλύψουν οι μαθητές μας, μέσα στον πλούτο των θρησκευτικών κειμένων, προτάσεις για να ξεπεράσουμε τα τεράστια προβλήματα του σύγχρονου πολιτισμού (κοινωνικά, οικολογικά, βιοηθικά διλήμματα κλπ), γιατί όχι και μερικές φορές και προσωπικά μας προβλήματα. Τέτοιες δυνατότητες δεν παρέχονται από κανένα μάθημα της εγκύκλιας παιδείας. Με αυτό το άνοιγμα θεωρούμε πως αυτονόητα το μάθημα μπορεί και πρέπει να αποκτήσει υποχρεωτικό για όλους ανεξαιρέτως χαρακτήρα. Διαφορετικά το ζήτημα της προστασίας των θρησκευτικών ιδιαιτεροτήτων που υποτίθεται ότι υπερασπίζεται η πολιτεία απλώς θα αφήσει τους χριστιανούς ακάλυπτους, ενώ για όλους τους υπόλοιπους θα ισχύει αυτό που λέει και ο λαός «ο κόσμος τόχει τούμπανο και μείς κρυφό καμάρι».
