από την «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ» της Ι. Μ. Ναυπάκτου & Αγίου Βλασίου
τεύχος 146 Σεπτέμβριος 2008
Οι τρεις πρόσφατες εγκύκλιοι του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων για το μάθημα των Θρησκευτικών στα Σχολεία δημιούργησαν έντονες συζητήσεις, αρνητικές η θετικές. Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος συζήτησε το θέμα και απεφάσισε να παραμείνη η κατάσταση όπως είχε καθορισθή με εγκύκλιο της πρ. Υπουργού κ. Γιαννάκου, δηλαδή να απαλλάσσεται από την διδασκαλία των θρησκευτικών όποιος επικαλείται λόγους συνειδήσεως.
Θεωρώ ότι το θέμα αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό και εντοπίζονται τρεις πλευρές, ήτοι το αν, το πως και το ποιός.
Το «αν» αναφέρεται στο αν πρέπει να διδάσκεται το μάθημα των θρησκευτικών. Η απάντηση σε αυτό είναι θετική, όπως το επιβάλλει και το 16ο άρθρο του Συντάγματος, στο οποίο πρέπει να εντοπισθούν οι φράσεις: «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους», «την ανάπτυξη της θρησκευτικής συνειδήσεως» και «την διάπλαση σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες».
Νομίζω ότι αυτό που ίσχυε μέχρι τώρα συνδύαζε και την διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών και την ελεύθερη συνείδηση των μαθητών. Άλλωστε, αυτό είχε αποφανθή και το Συμβούλιο της Επικρατείας. Αυτή είναι και η πρακτική που εφαρμόζεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν οι μαθητές απαλλάσσονται από το μάθημα των θρησκευτικών, χωρίς αιτιολογία, αυτό θα ανοίξη τους ασκούς του Αιόλου και για άλλα μαθήματα, όπως την ιστορία, την κοινωνιολογία, την γυμναστική, τα αρχαία Ελληνικά κλπ. και θα αφήση τα παιδιά εντελώς ανυπεράσπιστα στους κινδύνους από διάφορα σύγχρονα ιδεολογικά και θρησκευτικά ρεύματα που δημιουργούν καταστρεπτικά αποτελέσματα.
Το «πως» έχει ιδιαίτερη σημασία, κατά την άποψή μου, που συνδέεται με το πως θα διδάσκεται το μάθημα των θρησκευτικών, ποιό θα είναι το περιεχόμενό του. Δεν έχω μελετήσει τα υπάρχοντα βιβλία των θρησκευτικών, αλλά έχω την άποψη ότι πρέπει να διδάσκεται η ιστορία του τόπου και ο πολιτισμός του, του οποίου σημαντικό μέρος κατέχει η θρησκεία, ακόμη και οι θρησκείες και τα σύγχρονα θρησκευτικά ρεύματα, με έναν πολύ ωραίο και έξυπνο τρόπο. Άλλωστε, οι σημερινοί νέοι πρέπει να μελετούν την ιστορία, τον πολιτισμό και την παράδοση του τόπου και τις θρησκείες, γιατί αυτό τους δίνει, εκτός των άλλων, και την δυνατότητα να αποκτήσουν την πολιτιστική ταυτότητά τους και να μη γίνονται θύματα κάθε τυχοδιώκτου. Και σε αυτό έχει ευθύνη η Πολιτεία.
Το «ποιός» θα διδάσκη το μάθημα των θρησκευτικών και αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία. Στα Σχολεία της περιοχής μας εργάζονται καλά οι θεολόγοι εκπαιδευτικοί. Όμως απ' ο,τι ακούμε από άλλες περιοχές, είναι δυνατόν ο καθηγητής θρησκευτικών να κινήται μεταξύ του τελείως αδιάφορου-άσχετου έως του συντηρητικού. Η Πολιτεία πρέπει να ενδιαφερθή και για το θέμα αυτό.
Η γενική μου εντύπωση είναι ότι οι θεολόγοι Καθηγητές προσφέρουν στην παιδεία, γιατί το μάθημα τους δίνει την δυνατότητα, αν είναι έξυπνοι και ευσυνείδητοι, να βοηθήσουν τα παιδιά με την προσωπικότητά τους, το ήθος τους και την πείρα της ζωής, αφού τους βοηθά σε αυτό η ποικιλία των θεμάτων του μαθήματος. Οι θεολόγοι, όπως και άλλοι καθηγητές, έχουν την ευκαιρία να αναπληρώνουν τυχόν κοινωνικές και οικογενειακές ελλείψεις και προσωπικές ψυχολογικές αναπηρίες των σημερινών παιδιών και να τους συμπαραστέκονται στα πολλά προβλήματά τους, ως πνευματικοί γονείς και εκπρόσωποι της κοινωνίας. Άλλωστε σήμερα, τουλάχιστον στην πατρίδα μας, δεν ισχύει το σύνθημα «η θρησκεία είναι το όπιον του λαού», αλλ' ότι το ποικιλότροπο όπιο (ναρκωτικά, καταστροφικές ιδεολογίες και λατρείες) είναι η θρησκεία του λαού. Έτσι, μεγαλύτερη σημασία πρέπει να δοθή στο «πως» και το «ποιός».
(Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα "Εμπρός" Ναυπάκτου, στις 12-9-2008)
