από την εφημερίδα «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ» - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1998
Ο καθηγητής Αντώνης Μανιτάκης σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε στην “Ελευθεροτυπία” στις 3 Ιουνίου, κρίνοντας την απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας την σχετική με το μάθημα των Θρησκευτικών, γράφει: “Το Σύνταγμα δεν ορίζει ούτε βέβαια επιτάσσει, όπως εσφαλμένα και παραπειστικά αναφέρουν συγγραφέας και απόφαση, ότι σκοπός της παρεχόμενης παιδείας είναι η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης των Ελληνοπαίδων “σύμφωνα με τις αρχές του ορθοδόξου χριστιανικού δόγματος”. Η διάταξη του άρθρου 16 παρ. 2 μιλά για ανάπτυξη θρησκευτικής συνείδησης γενικά..... Και μάλιστα επειδή πρόκειται για καλλιέργεια θρησκευτικής συνείδησης, που αφορά ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες, ο στόχος δεν μπορεί να επιδιωχθεί με την υποχρεωτική μετάδοση πίστης, αλλά με τον εκούσιο και συνειδητό ενστερνισμό της θρησκευτικής παράδοσης και των διδαγμάτων ζωής και λατρείας μιας θρησκείας, της θρησκείας που επιλέγει ο μαθητής μαζί με τους γονείς του”.
Στις παραπάνω απόψεις πρέπει επιγραμματικά να παρατηρηθούν τα εξής:
Πρώτον, το άρθρο 16 παρ. 2 του Συντάγματος πρέπει να ερμηνεύεται σε συνδυασμό με το άρθρο 3 παρ. 1, που ορίζει ότι επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι “τής Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας”.
Το νομοθετικό σώμα έχοντας υπόψη αυτό τον συνδυασμό όρισε με τον εκπαιδευτικό νόμο 1566/85, ότι η εκπαίδευση πρέπει να υποβοηθήση τους μαθητές και τις μαθήτριες “.. να διακατέχονται από πίστη προς την πατρίδα και τα γνήσια στοιχεία της Ορθόδοξης Χριστιανικής Παράδοσης”.
Δεύτερον, το σχολείο δεν επιδιώκει “τήν υποχρεωτική μετάδοση πίστης”.
Η πίστη - δηλαδή η εμπιστοσύνη - δεν μεταδίδεται υποχρεωτικά. Το σχολείο, κατά την έκφραση του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, ανοίγει την πόρτα της Εκκλησίας, μέσα, όμως, περνά όποιος θέλει.
Όσο για την ελεύθερη επιλογή της θρησκείας από τον μαθητή και τους γονείς του αυτή είναι σεβαστή και κατοχυρωμένη από την νομοθεσία που ισχύει.
Είναι ευνόητο, όμως, ότι έφοσον δεν δηλώνεται κάποιο άλλο δόγμα, ή θρησκεία, ή έστω η αθεΐα, θεωρείται αυτονόητο ότι η επιλογή του μαθητή και των γονέων του είναι η πίστη της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού, δηλαδή η Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη.
Είναι γνωστό, βέβαια, ότι το μεγάλο πρόβλημα της σύγχρονης Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν είναι η μαχητική αθεΐα, ή η δράση επικίνδυνων αιρέσεων (υπάρχουν οπωσδήποτε και αυτές), αλλά η αδιαφορία και η πνευματική νωθρότητα, που συνδέονται με την καταναλωτική νοοτροπία και βουλιμία.. Οπότε, όταν κάποιος δεν δηλώνει άθεος ή οπαδός μιας αίρεσης, δεν σημαίνει ότι είναι υποχρεωτικά συνειδητός Ορθόδοξος Χριστιανός.
Η Πολιτεία, όμως, σεβόμενη την πολιτιστική παράδοση που έχει κληρονομήσει - η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την Ορθοδοξία - και εφαρμόζοντας το Σύνταγμά της, οφείλει να καλλιεργήση την θρησκευτική συνείδηση της νεολαίας με την Ορθόδοξη πίστη των Πατέρων μας, εκπληρώνοντας τον ρόλο του παιδαγωγού σ’ αυτούς που άφησαν μέσα τους να νεκρωθή η πίστη.
Τον καιρό που ακούγονται φωνές για την αποϊεροποίηση της Πολιτείας, μπορεί η άποψη αυτή να ακούγεται σε κάποιους ως θεοκρατική. Πάντως είναι ακραιφνώς ελληνική.
(Ο συγγραφέας έγραψε το άρθρο με αφορμή επιθέσεις εναντίον του μαθήματος το 1998).
πηγή: http://aktines.blogspot.com/2009/08/blog-post_8399.html
