Ζωηφόρος

Τα μεγάλα «όχι» και τα μεγάλα «ναι»

Η Ελλάδα δεν συγκροτήθηκε ως έθνος-κράτος μετά από 16 αιώνες αποδεχόμενη τους διεθνείς κανόνες του κατεστημένου των αυτοκρατοριών ή της συγκυρίας του εκάστοτε παρόντος.

Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα είχε μείνει αυτό που ο πρωθυπουργός της ανύπαρκτης Μακεδονίας, Ν. Γκρουέφσκι, θέλει να ισχυρισθεί: Μια επαρχία της Τουρκίας, όπως για παράδειγμα οι ιστορικά άτυχοι Κούρδοι, που προσπαθούν ακόμη και σήμερα να απελευθερώσουν τα εδάφη τους και να συγκροτήσουν έθνος κράτος στην Ανατολή.

Αν η Ελλάδα, για παράδειγμα, το 1810-1820 ακολουθούσε τη λογική των ισχυρών, των ...αυτοκρατορικών αυλών της Ευρώπης, θα εναρμονιζόταν με τη συνταγή του υπουργού Εξωτερικών του ανακτοβουλίου της Αυστρίας, Μέττερνιχ, όπως σήμερα υπακούει τον Σόιμπλε, και δεν θα δοκίμαζε την εθνικό-απελευθιρωιική της επανάσταση. Θα είχε θεωρήσει απολύτως λαϊκιστές και σίγουρα εξτρεμιστές και τρομοκράτες τους Φιλικούς και θα είχε μείνει εντός του «αστικού πλαισίου» της εποχής, που ήταν η παραμονή στην επικράτεια του Σουλτάνου. Άλλωστε, οι τότε Γραικοί και Ρωμιοί, τηρουμένων των αναλογιών των εποχών, μπορεί να είχαν και περισσότερα δικαιώματα και περιθώρια ευημερίας από τα σημερινά εντός της υπό σύσταση γερμανικής Ευρώπης. Για τον λόγο αυτό, ο Ερντογάν και κάποιοι από τους ισλαμιστές υπουργούς του στέλνουν μηνύματα ότι προτίθενται να μας δεχθούν πίσω στη Μεγάλη Τουρκία της Ανατολής που βλέπουν στα όνειρα τους. Η Ελλάδα τότε, η υπόδουλη, η αναλφάβητη, η για αιώνες χωρίς κυ­ριαρχία, είπε «όχι» στον ντετερμινισμό που παρουσίαζε η διεθνής νομενκλατούρα της εποχής.

Και όχι μόνον ξεσηκώθηκε, αλλά αποτέλεσε και τη θρυαλλίδα για το Ανατολικό Ζήτημα, τη διάλυση της Οθω­μανικής Αυτοκρατορίας. Την αφετηρία για τη συγκρότηση εθνών στα Βαλκάνια και στη βάση αυτή των εθνών-κρατών στην Αραβία και την Αφρική στη συνέχεια. Με τη μόνη διαφορά ότι τα σύνορα της Ελλάδος δεν χαράχθηκαν σε κάποιον χάρτη της αποικιοκρατίας, έστω του τέλους της αποικιοκρατίας, αλλά κατακτήθηκαν μέσα από την απελευθέρωση ελληνικών πλη­θυσμών, στη βάση της γλώσσας, της παράδοσης, του κριτηρίου της φυλής, στην ανώτερη ηθική της συγκρότησης έθνους κράτους.

Φυσικά, θα πουν κάποιοι ότι στο Ναυαρίνο πολέμησαν στόλοι των Μεγάλων Δυνάμεων. Ότι οι Έλληνες στη μέση της Επανάστασης απορροφήθηκαν από τον διχασμό και, αντί των Οθωμανών, εξαντλήθηκαν στο να πολεμούν μεταξύ τους. Και λοιπόν; Η επιλογή της εθνικοαπελευθερωτικής τους επανάστασης ξετύλιξε τον αυτοματισμό της Ιστορίας. Κατέληξαν να έχουν τη βάση του έθνους κράτους τους. Την απαρχή της εποποιίας τους. Δεν πέτυχαν τη συγκρότηση εύκολα. Δολοφονήθηκε ο Καποδίστριας και χάθηκε η Ελβετία του Νότου. Τους επιβλήθηκε η βαυαρική Αρχή, χάθηκαν μέσα στον εξωτερικό δανεισμό και τη διαφθορά. Η κομματοκρατία βασίσθηκε στα συμφέροντα των ξένων Μεγάλων Δυνάμεων.

Η ιστορία του έθνους, όμως συνεχίσθηκε. Αρχές του 20ού αιώνα, έχοντας προηγηθεί οικονομικές χρεοκοπίες και μια μεγάλη ήττα από τους Τούρκους, μια νέα Φιλική Εταιρεία, η Εθνική Εταιρεία, συγκροτημένη πλέον από την εθνική αστική τάξη των Ελλήνων, σε συντονισμό με τον Στρατιωτικό Σύνδεσμο, μια πρόωρη ρεπούμπλικα, με νέους ήρωες τον αξιωματικό Παύλο Μελά και τους μακεδονομάχους, τον θρόνο, τον Ελ. Βενιζέλο και η απόλυτη νίκη στους Βαλκανικούς Πολέμους, 1912-1913. Η περίφημη Συνθήκη Των Σεβρών, το Τέλος του Ανατολικού Ζητήματος υπέρ των Εθνών.

Μια πολύ Μεγάλη Ελλάδα σε σχέση με εκείνη του 1830. Μικρότερη Ελλάδα σε σχέση με τα εθνικά οράματα. Και υστέρα διχασμός, αλλά και το μεγάλο «ναι» στην πρόκληση της αξιοποίησης της διεθνούς εντολής, με το πέρασμα ελληνικών στρατευμάτων στην απέναντι ακτή. Επί του εδάφους πλέον της Τουρκίας, που δεν είναι πια Οθωμανική. Η υπερβολή και ο διχασμός. Η υπερβολή του να κάνουμε ελληνικό το Βυζάντιο, απέναντι στη διεθνή βούληση. Διχασμός ανάμεσα στην επιρροή των ηπειρωτικά δυνάμεων της Ευρώπης με τις ναυτικές Γερμανία-Αγγλία, επί των ελληνικών δομών. 1922, η Μικρασιατική Καταστροφή, το πέρασμα εκατοντάδων χιλιάδων προσφυγών Ελλήνων, αλλά όχι Ελλαδιτών, στη χώρα που ακόμη δεν είχε συγκροτηθεί και αναπτύξει τα δεδομένα της. Η ήττα γραμμένη σε συμβατικά κείμενα στη Συνθήκη της Λοζάννης. 

Στρατηγική η ήττα αυτή τη φορά, αλλά το έθνος επεβίωσε. Μεσοπόλεμος. Διχασμός και ρευστότητα. Διεθνής ύφεση, αλλά και ελληνική ανασυγκρότηση, με κυβερνητισμό από τον Μεταξά. Νέος Παγκόσμιος Πόλεμος. Η Ελλάδα δια του κυβερνήτη και του Λαού επιλέγει ένα περήφανο «όχι» στις δυνάμεις του άξονα. Με το σκεπτικό της πρόβλεψης ότι θα επικρατήσουν οι ναυτικές δυνάμεις στις ηπειρωτικές και η Ελλάδα θα βρεθεί με απελευθερωμένα τα Δωδεκάνησα και τη Β. Ήπειρο. Νίκη επί του ιταλικού φασισμού, εμπλοκή της Γερμανίας, τριπλή κατοχή, αντίσταση, πείνα, αντίποινα, νίκη των ναυτικών δυνάμεων, επέκταση του έθνους-κράτους. Εμφύλιος ένοπλος από τους χειρότερους στην ιστορία του Έθνους. Καταστροφή και χρεοκοπία. Ανασυγκρότηση 1950. Ήττα στην Κύπρο τη δεκαετία του 70. Ήττα στα σημεία στο Αιγαίο με τις «γκρίζες ζώνες» το 1996.

Τα μεγάλα «όχι» απέναντι στην Τουρκία και τη Γερμανία καθόρισαν την πορεία του έθνους κράτους. Το μεγά­λο «ναι» στη γερμανική Ευρώπη του ευρώ κινδυνεύει να καθορίσει το μέλλον με απουσία έθνους-κράτους. Η απόλυτη ήττα. Προλαβαίνουμε να πούμε ακόμα ένα «όχι» στον σύγχρονο Μέττερνιχ και να μείνουμε ζωντανοί. Ας μην το αργούμε...

Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΥ

Από την εφημερίδα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ», 25/10/2013

Πηγή:  http://forapartida-forapartida.blogspot.gr/2013/10/blog-post_2801.html

 

 

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel