Βρέθηκα στον Έβρο, ένα από τους πιο επιμήκεις νομούς της Ελλάδος και επιβεβαίωσα τα ανάμικτα αισθήματά μου. Η συσπείρωση του λαού γύρω από την Εκκλησία και τον Στρατό, η παρουσία πολλών συνοριοφυλάκων που επιτέλους έκλεισαν τις διόδους των λαθρομεταναστών και η συνέχιση των έργων για την αντιαρματική τάφρο είναι μερικά από τα καλά νέα. Όμως υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Η Τουρκία χρηματοδοτεί τη μουσουλμανική μειονότητα για να αγοράζει τη γη των Χριστιανών και η τουρκική Τράπεζα ΖΙΡΑΤ θα ανοίξει κατάστημα και στο Διδυμότειχο. Το ελληνικό κράτος λόγω κρίσης και με τη λογική του «Καλλικράτη» συρρικνώνει υπηρεσίες και αναγκάζει τον κάτοικο του Βορείου Έβρου να αισθάνεται αποκομμένος και απομονωμένος.

            Μού έλεγαν το εξής χαρακτηριστικό παράδειγμα: Ένας αγρότης από το Ορμένιο για να οδηγήσει την μητέρα του σε Επιτροπή ιατρών, που θα επιβεβαιώσουν την αναπηρία της, πρέπει να πάει στην Αλεξανδρούπολη, η οποία απέχει 190 χιλιόμετρα. Και για να είναι εκεί στις 8 το πρωί θα χρειασθεί έξοδα για ΚΤΕΛ ή βενζίνη συν έξοδα διαμονής σε ξενοδοχείο. Γιατί αυτή η συγκεντρωτική λογική; Μήπως πρέπει να αντιμετωπίσουμε με μεγαλύτερη ευαισθησία τα προβλήματα των ακριτικών περιοχών; Γιατί ο κάτοικος του Έβρου να έχει την ίδια φορολογία στο πετρέλαιο με την Αθήνα, όταν είναι πασιφανές ότι οι Εβρίτες έχουν να αντιμετωπίσουν πολύ πιο χαμηλές θερμοκρασίες και για περισσότερο χρονικό διάστημα;

            Είναι  επικίνδυνο να δημιουργείται στους Θρακιώτες η αίσθηση εγκατάλειψης από την κεντρική κυβέρνηση. Και είναι δυσάρεστο το ότι διατηρούνται σε ισχύ νομοθεσίες που ευνοούν προκλητικά τους Μουσουλμάνους και αδικούν τους Χριστιανούς. Καλό θα ήταν να καταργηθεί η διάταξη Σιφουνάκη, η οποία μειώνει υπερβολικά τα πρόστιμα των αυθαιρέτων μόνο για τη μουσουλμανική μειονότητα. Ας στηρίξουμε τους Χριστιανούς της Θράκης να παραμείνουν στη γη τους.