Τελικά η παλίντονος αρμονία του Ηρακλείτου ποτέ δεν ήταν τόσο επίκαιρη όσο σήμερα. Ας θυμηθούμε για λίγο μόνο το απόσπασμα αυτό του σκοτεινού φιλοσόφου : «οδός άνω κάτω μία και ωυτή». Προσαρμοσμένη αυτή η φράση στα πολιτικά δρώμενα του σύγχρονου κόσμου θα μπορούσε να περιγράψει κρυφές ισορροπίες τόσο αθέατες στον κοινό νού. Πράγματι τεχνηέντως έχει γίνει αντικείμενο ευρύτερης αποδοχής ο διαχωρισμός των ελληνικών μαζών σε δεξιούς και αριστερούς. Οι δεξιοί είναι ποιοι άραγε; οι αριστεροί επίσης ποιοι είναι; Μήπως και οι δύο είναι η ανηφόρα και η κατηφόρα ενός ενιαίου δρόμου ,ενός πολιτικού συστήματος το οποίο κυβερνά μέσα από το διχασμό και την αποσύνδεση των μαζών από τις πραγματικές αξίες ενός ανωτέρου αγαθού που το Ελληνικό Έθνος πάντοτε πρέσβευε;
Ο Περικλής σε μία έξοχη στιγμή του Επιταφίου παραδίδει την πιο μεγάλη αλήθεια για ένα έθνος που θέλει να γίνει σοβαρό κράτος. Το ιδανικό ενός εθνικού πνεύματος πέρα από την ύλη που θέλει να δημιουργήσει το ωραίο και το καλό διά του κράτους επί της γής ευρίσκεται πέρα από την ύλη, πέρα από το ατομικό συμφέρον, είναι η μοναδική αιτία για την οποία όλοι πρέπει να πολεμήσουν όλοι πρέπει να ευτυχήσουν. Αυτό το ιδανικό είναι η μεγάλη στιγμή ενός Έθνους το οποίο μπορεί και πράττει ως Κράτος στιγμές του Είναι που τόσο ωραία έχει συλλάβει. Είναι οι στιγμές που το Έθνος ως Κράτος δημιουργεί κοινωνία, τέχνη, πολιτισμό και καθίσταται λίκνο παγκόσμιου φωτισμού. Αυτές οι στιγμές ωθούν τους ανθρώπους στους δρόμους, αυτές οι στιγμές τους ενώνουν μπροστά σε ένα ξεκάθαρο Εθνικό και Κρατικό αύριο. Υπάρχουν τέτοιες στιγμές στους κομματικούς που συνεχώς πορεύονται σε πορείες διαμαρτυρίας; Υπάρχουν τέτοιες στιγμές στους «αγανακτισμένους» που ετέχθησαν μετά από την κύηση ενός αρρώστου κράτους και όχι ενός κράτους υγιούς και πνευματικά ανωτέρου; Η απάντηση είναι όχι. Ούτε οι κομματικοί ούτε οι αγανακτισμένοι είναι οι βαθύτερες εφεδρείες που θα προωθήσουν ιστορικά την Ελλάδα. Διότι εμφανίσθηκαν ως υλικά παράγωγα μιάς μίζερης καθημερινότητας και όχι ως πνευματικές αιτίες ενός καλλιτέρου αύριο πέρα από την υλική πτώση και την εξωτερική ελεγχόμενη κακομοιριά στην οποία κάποιοι τεχνηέντως σπρώχνουν την Ελλάδα. Εάν κάποιος ιδεί τελείως εξωτερικά τους αγανακτισμένους(οι οποίοι είναι περισσότερο άτομα που δεν θέλησαν να πολεμήσουν σαν αριστεροί για πράγματα και ιδανικά για τα οποία μόνο οι αριστεροί πολεμούν, άρα θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι οι μη αριστεροί(αστοί-λαϊκοί δεξιοί) που ενώνονται με τους αριστερούς κάτω από υλικές επιδιώξεις διότι θεωρούν ότι μόνο ένα καλό υλικο περιβάλλον θα φιλοξενήσει μία ανεξάρτητη πατρίδα τη στιγμή κατά την οποία η Ελλάδα αυτή τη στιγμή απαιτεί αποκάλυψη του βαθύτερου χαρακτήρα της που ευρίσκεται στο Αγαθό που αντιπροσωπεύει πέρα από την ύλη και την καλή καθημερινότητα των πολλών) και τους κομματικούς της αριστεράς θα διαπιστώσει το αυτονόητο. Κοινά ιδανικά ενώνουν όλους τους διαμαρτυρομένους αυτή τη στιγμή στην Ελληνική Επικράτεια. Αυτό είναι πλήρως κατανοητό εάν σκεφθούμε την κοινή υλική πηγή από την οποία εκπορεύεται ο καπιταλισμός και ο κομμουνισμός. Ποιά είναι αυτή η πηγή; Η κοινή θέληση του μετα διαφωτιστικού(αστού)ανθρώπου αλλά και του μαρξικού(προλετάριου ανθρώπου)να σκοτώσει το πνεύμα υπό την έννοια να το μεταλλάξει σε ύλη, βιομηχανική και τεχνολογική που θα του μεταφέρει τον παράδεισο της γένεσης επί της γής. Οι αγανακτισμένοι αστοί μαζί με τους προλετάριους υλιστές συνθέτουν την εικόνα ενός Ελληνικού κράτους που εξωτερικεύεται πλήρως μέσα από τη θέληση των πολλών να συνεχισθεί η ευτυχία που διασφαλίζεται υλικά και μόνο μέσα από το τρίπτυχο ψωμί-δουλειά-καθημερινή απόλαυση του τεχνολογικά άρτιου αστικού κόσμου. Το 42 όμως κεφάλαιο του Επιταφίου δίδει άλλη δυναμική στον αγώνα για ένα ανώτερο Έθνος –Κράτος –την οποία εγώ προσωπικά δεν έχω ιδεί στους σημερινούς μαζανθρώπους «Από αυτούς εδώ τους νεκρούς όμως ούτε έδειξε κανείς δειλία επειδή προτίμησε την απόλαυση του πλούτου για περισσότερο χρόνο, ούτε με την ελπίδα που δίνει η φτώχεια ότι δηλαδή αν γλίτωνε αυτή τη φορά από αυτή θα μπορούσε να γίνει και πλούσιος προσπάθησε να αναβάλει τον κίνδυνο της μάχης».
Εδώ ο λόγος του Περικλέους είναι διττός. Από την μία μας δείχνει ποιος είναι και γιατί ο πόλεμος ο πραγματικός για το Έθνος- Κράτος και από την άλλη μας δίδει όλες τις αιτίες που φθάσαμε ως Ελλάδα εδώ που φθάσαμε. Το ότι εξωτερικεύθηκαν οι αστοί αγανακτισμένοι μαζί με τους μόνιμα αγανακτισμένους προλετάριους φανερώνει απλά ότι όταν το Έθνος ως ιστορική εσωτερικότητα παραγωγής ανωτέρων αξιών προς την οδό του Είναι αντικαθίσταται από ένα σύνολο ανθρώπων που θέλουν την υλική τους ευημερία μέσα από την τεχνολογική άνεση και εξέλιξη τότε οι πραγματικοί εξουσιαστές αυτού του κόσμου άνετα ελέγχουν τους μαζανθρώπους και σκοτώνουν και δημιουργούν κράτη κατά την προτίμησή τους. Διότι αυτή τη στιγμή έχουν βγεί στους δρόμους οι πολλοί όχι οι λίγοι εκλεκτοί που με τις ιδέες θα φωτίσουν το δρόμο των Ελλήνων προς την ιστορική τους συνέχεια. Ένα ήρεμο μάτι παρατηρεί ότι λείπει η έννοια της αυτοκριτικής και της θυσίας από τους αγανακτισμένους, δηλαδή λείπει το ότι πρέπει όλη αυτή η γενιά των Ελλήνων να πολεμήσει με συγκεκριμένο πλάνο και σκοπό τους πραγματικούς εξουσιαστές αυτής της διάστασης από το να βγαίνει με τις κατσαρόλες στους δρόμους. Η παιδεία όμως και η πραγματική γνώση λείπει από τους πολλούς, τα επιχειρήματα είναι πεζά και η εξουσία αυτού του κόσμου δεν φοβείται. Μόνο εάν κάποιος Σωκράτης εμφανισθεί κάπως η εξουσία θα θορυβηθεί…..
Το γνωσιολογικό κενό των αγανακτισμένων δυστυχώς συμπληρώνεται από το αξιολογικό κενό-γι αυτό και ο Πλάτων θέλησε τη γνώση των φιλοσόφων να την μεταβάλει σε αξία ηγετικού κυβερνήτου. Έχουν τη δύναμη οι αγανακτισμένοι να δημιουργήσουν εθνική τράπεζα, εθνικές υπέραγορές, να καταργήσουν τους φόρους και να εθνικοποιήσουν τον Ελληνικό πλούτο;
Ως γνωστόν ο παρών κόσμος είναι το έσχατο υλικοεμπειρικό προϊόν του διαφωτισμού. Ο διαφωτισμός περιόρισε το λόγο σε μία αισθητική εργαλειακή κατάσταση αφαιρώντας το ενορατικό και φαντασιακό περίβλημα. Ένα περίβλημα τόσο απαραίτητο για την ανώτερη οντική πορεία του ανθρώπου. Η σύνθεση των όσων συνέβησαν στον αντίποδα της πνευματικής ανάπτυξης του ανθρώπου-βιομηχανική ανάπτυξη, τεχνολογική ανάπτυξη, μαζική παραγωγή αγαθών-οδήγησαν σε ένα νέο μοντέλο ανθρώπου και νέου υλικομαζικού κόσμου το οποίο εκφράσθηκε τέλεια μέσα από τη δυαδική ανάπτυξη του ανθρώπου. Μέχρι εκείνη τη στιγμή η μάχη εξέλιξης της ανθρώπινης προσωπικότητας ήταν ανάμεσα στον πεπαιδευμένο και στον βάρβαρο(Αρχαία Ελλάδα),στον φωτισμένο και στον αμαρτωλό(χριστιανική περίοδος).Τώρα η μάχη είναι ανάμεσα στους αστούς(σημερινοί αγανακτισμένοι)και στους προλετάριους(μόνιμα κομματικά αγανακτισμένοι).Όπως στους Ελληνιστικούς χρόνους οι πεπαιδευμένοι νευρίασαν τον Καβάφη διότι αναμίχθηκαν με τους βαρβάρους ,όπως στις μεγάλες αυτοκρατορίες οι χριστιανοί αναμίχθηκαν με τους αμαρτωλούς ,με τον ίδιο τρόπο η σημερινή έσχατη οικονμική παγκοσμιοποίηση μετράει τα θύματά της βγάζοντάς τα στο δρόμο. Και τους αγανακτισμένους αστούς και τους προλεταρίους. Η καταμέτρηση είναι σωτηριώδης για της εξουσία. Κανονίζει η δυναστεία αυτού του κόσμου πώς θα ελέγξει αυτά τα μαζικά ακίνδυνα ουσιαστικά κινήματα. Θα τους δώσει χρόνο να ξεθυμάνουν και όταν η ηλεκτρονική διακυβέρνηση προχωρήσει ουσιαστικά η δυναστεία αυτού του κόσμου δεν θα φοβείται κανένα. Σε ένα κόσμο οικονομικής παγκοσμιοποίησης όπου ηλεκτρονικά όλα θα ελέγχονται οι αθρόες μάζες δεν φοβίζουν κανένα εξουσιαστή ο οποίος πλέον έχει μάθει να ελέγχει τα πάντα. Μέσα από την πλήρη τεχνολογική εξέλιξη(ανανεώσιμες πηγές, ανακύκλωση, ηλεκτρονική υπέρεξέλιξη)ο παράγων άνθρωπος έχει υποκατασταθεί από τον παράγοντα ανθρωπορομπότ τον πλήρη ελεγχόμενο από την εξουσία αυτού του κόσμου. Θεωρώ ότι ο Σωκρατικός ανθρωπισμός ο οποίος θεμελίωσε τον πολιτισμό μας εκπνέει και τη θέση λαμβάνει ο ο τεχνολογικά ελεγχόμενος άνθρωπος(τεχνολογικός ανθρωπισμός).Λίγο πριν από αυτή την μεταλλακτική στιγμή οι φωνές των αγανακτισμένων και προλεταρίων μαζών κανένα δυνάστη αυτού του κόσμου δεν φοβίζει.
Καθαρά ιστορικά εάν αντιμετωπίσουμε το όλο θέμα το κίνημα των αγανακτισμένων καταδεικνύει ότι ο κόσμος του διαφωτισμού πνέει τα λοίσθια. Ο κόσμος του διαφωτισμού δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει το βαθύτερο και ενορατικό άνθρωπο, τον εσωτερικό άνθρωπο ο οποίος μπορεί να ζήσει μέσα σε ένα ευρύτερο κόσμο από αυτόν που ούτως ή άλλως ως υλική παράμετρος διαβιοί. Ο διαφωτιστικός λόγος(Χόρκχάϊμερ, Μαρκούζε κ.λ.π)είναι καθαρά λόγος προς ναυτιλλομένους που θέλουν να ζήσουν καλύτερα μέσα σε ένα υλικό και ντετερμινιστικά καθορισμένο και κλειστό κόσμο. Η βιομηχανική επανάσταση γέμισε τον κόσμο με όλα εκείνα τα υλικά αγαθά που άνετα απομόνωσαν τον άνθρωπο από τον εσωτερικό και συμπαντικό εαυτό του. Τώρα που ο άνθρωπος καταλαβαίνει ότι «ουκ επ άρτω μόνο ζήσεται», τώρα που η εξουσία του παίρνει το δόλωμα από το στόμα διότι δεν τον χρειάζεται άλλο-ηλεκτρονικά ελέγχει τα πάντα και ετοιμάζει τον πλήρως ελεγχόμενο ηλεκτρονικά άνθρωπο-τώρα αυτός ο άνθρωπος ιχθύς φωνάζει. Όμως φωνάζει χωρίς το λόγο εκείνο εσωτερικότητας και αληθείας που θα φόβιζε τους εξουσιαστές αυτού του κόσμου. Οι εξουσιαστές αυτού του κόσμου φοβούνται μόνον αυτούς που θα ανοίξουν και πάλι την ξεχασμένη οντική οδό προς την επόμενη διάσταση των πραγματικά φωτισμένων ανθρώπων.
Έχω εξάλλου την υπόνοια ότι το όλο κοινοβουλευτικο σύστημα λίγο πριν να εξαντληθεί ως νέος Κρόνος θέλει να καταβροχθίσει τα παιδιά του. Εάν το ίδιο το σύστημα το πράξει τότε ως δημοκρατία θα κατηγορηθεί ως δειμοκρατία. Οι μάζες είναι όργανα στα χέρια του συστήματος και οι καλύτεροι επιτελείς του. Χωρίς να το καταλαβαίνουν δουλεύουν για το σύστημα όταν απαξιώνουν τους ήδη απαξιωμένους και άλλους εκφραστές του συστήματος(βουλευτές κ.ο.κ). Κάνουν το μεγαλύτερο καλό σε ένα σύστημα που πλέον δεν θέλει άλλο τον κοινοβουλευτισμό. Καλλίτερα. Δεν τον χρειάζεται άλλο. Οι μάζες ελέγχθηκαν άρα τώρα τα πιόνια μπορούν να εξαφανισθούν.Φαντασθείτε οι βουλευτές να κρίνονταν με στοιχεία από την ίδια την Βουλή και από ανθρώπους που θα καταλάμβαναν την εξουσία και θα αποκαθιστούσαν την αλήθεια. Από ανθρώπους που συγκεκριμένα θα έλεγαν ανά βουλευτή τι συνέβη, που θα αποκάλυπταν πλήρως την αλήθεια. Η μαζική εξαφάνιση βουλευτών και συστημάτων είναι το καλύτερο συγχωροχάρτι σε ένα ούτως ή άλλως εγκληματικό και υπό αίρεση σύστημα.
Οι αγανακτισμένοι από την μία πλευρά και οι προλετάριοι αλλά και οι οργανωμένοι κομματικά από την άλλη συνθέτουν το όλο κυκλικό πάζλ της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας και όπως στην αρχή αυτού του πονήματος είπαμε, αυτό το κυκλικό πάζλ αποδεικνύει τον Ηρακλείτειο λόγο ότι η ανηφόρα και η κατηφόρα είναι μία οδός. Η Ελλάδα σήμερα εγκλωβισμένη σε ένα κύκλο που αποτελείται από ανθρώπους φυλακισμένους στις ίδιες μας τις ανάγκες, από ανθρώπους που δεν μπορούμε να σπάσουμε αυτόν τον υλικό κύκλο και με θυσία να ιδούμε την άνω οδό της Πλατωνικής Πολιτείας, αργοπεθαίνει σφιχτά δεμένη στην υλική ζώνη ασφαλείας που οι δυνάστες της την έχουν δέσει.
Μία σύντομη επισκόπηση στην ιστορία του συγχρόνου Ελληνικού κράτους πολύ θα βοηθήσει. Η προεπαναστική παιδεία από τον Κοραή έως τον Μοισιόδακα-δυστυχώς –αφήρεσε το ενορατικό στοιχείο από τον νέο Έλληνα, το Παρμενίδειο στοιχείο θα λέγαμε, αυτό που τόσο έντονα ανακαλύπτεται-δειλά-δειλά-στο λόγο του Γοργίου στο Ελένης εγκώμιον. Ο νεοέλληνας κατέστη ένα ντετερμινιστικά καθορισμένο μέγεθος, και η αφαίρεση του ιδεαλιστικού στοιχείου από την προσωπικότητά του τον απομόνωσε ιστορικά, τον απομάκρυνε από τις ρίζες του-ας θυμήσουμε την χαμένη ενορατικότητα του Τιμαίου. Μετά τον πόλεμο του 1940 οι κυβερνήσεις δεν προσπάθησαν να αποκαταστήσουν το Ελληνικό Υποκείμενο ως τέτοιο. Τεχνηέντως διατηρήθηκε η κομματική διάσπαση του Ελληνικού Υποκειμένου σε δεξιό και αριστερό. Όμως ο Περικλής στο απόσπασμα που παραθέσαμε μας μίλησε για το Υποκείμενο που θα έπρεπε να υπάρχει σήμερα στο Ελληνικό Κράτος. Το υποκείμενο που εθνικά είναι ένα μπροστά στα συμφέροντα και στην πολιτιστική ιστορία και εξέλιξη της Ελλάδας. Οι σοσιαλδημοκρατικοί ακροβατισμοί του Πλαστήρα, οι αριστερές(;)αντιπαραθέσεις του με το παλάτι, το διχαστικό πνεύμα ανάμεσα σε δεξιούς και αριστερούς(οι οποίοι εθνικά είναι ένα)η τεχνική διατήρηση του ψυχρού πολέμου εντός της Ελληνικής κοινωνίας από το 1950 έως και σήμερα καταδεικνύει ότι η Ελληνική κοινωνία έπρεπε να διχασθεί. Διότι εάν ήταν ενωμένη όταν έπρεπε και πεπαιδευμένη σήμερα η Ελλάδα με τέτοιο ουρανό, γή και θάλασσα θα ήταν μία υπερδύναμη. Τώρα που τα κομμάτια της Ελληνικής κοινωνίας εξαντλημένα από την πολύχρονη υλική και κρατική χρήση αποκαλύπτονται είναι αργά. Δεν φοβίζουν αυτούς που τώρα δεν χρειάζονται τον άνθρωπο διότι με τις μηχανές ελέγχουν το παν και ετοιμάζονται για την παγκόσμιο δικτατορία τους. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι τώρα επελέχθη τεχνηέντως να εξαφανισθεί η Ελλάδα και η μία περιφέρεια που θα χτισθεί επάνω στα ερείπια της Ρωμυλίας του Ρήγα και του Ίωνος Δραγούμη να αποτελέσει τον διακομιστή κάποιων προς την Ανατολή.
Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή δεν χρειάζεται φθαρμένες φωνές που απλά ανακυκλώνουν ό.τι λανθασμένο έχει γίνει όλα αυτά τα χρόνια. Η Ελλάδα χρειάζεται πνευματική ένωση με το παρελθόν της που αρχίζει από τον Όμηρο και εξαπλώνεται ιστορικά προς τα χρόνια μας. Η Ελλάδα χρειάζεται παιδεία που θα την βοηθήσει να αναπτύξει τον ζωτικό της χώρο. Επάνω στα ερείπια αυτού του κράτους μπορεί η Ελληνική διασπορά να ξαναχτίσει ένα χώρο δικό της. Ένα χώρο που θα μπορεί να εκμεταλλευθεί κάθε πνευματικό ή υλικό παράγοντα. Εάν στα επόμενα χρόνια οι Έλληνες προσδιορισθούν σε σχέση με την Ελληνική ιστορία και τον ρόλο τους μέσα σε ένα ανώτερο κόσμο θα μπορέσουν να ανακτήσουν τα ηνία μιάς νέας Κρατικής υπόστασης που θα ξαναονομασθεί Ελλάδα. Αυτό όμως θα κατορθωθεί μέσα από μελέτη και βαθύτατο αναστοχασμό. Μέσα από προτάσεις και πλήρες πρόγραμμα ανασυγκρότησης αυτού του τόπου. Μέσα από πλήρη αντιπαράθεση με το χθές και όσους το αντιπροσωπεύουν. Επίσης θα κατορθωθεί όταν οι νέοι Έλληνες που τώρα περιγράψαμε θα αντιπαρατεθούν πραγματικά και καταιγιστικά με όσους έφθασαν εδώ την Πατρίδα μας. Οι κατσαρόλες και οι ύβρεις δεν φοβίζουν κανένα. Ανενόχλητοι οι αποδοκιμασμένοι πηγαίνουν στις οικίες τους και αναπαύονται. Ιδέες, ιδέες και πράξη μιάς πραγματικά νέας Ελλάδας είναι ό,τι φοβίζει αυτούς που οδήγησαν εδώ την χώρα μας.
Έρρωσθε.
