Απόσπασμα ομιλίας που εκφωνήθηκε στον Κατανυκτικό Εσπερινό της Δ’ Κυριακής των Νηστειών στον Ιερό Ναό Οσίου Νίκωνος Σπάρτης (6.4.2003).
Από το περιοδικό της Ι.Μ Μονεμβασίας και Σπάρτης «Όσιος Νίκων», τευχ. 142
Οι νηπτικοί πατέρες και πολλοί Αγιορείτες μοναχοί θεωρούσαν και θεωρούν την απουσία των δοκιμασιών ως απομάκρυνση του Θεού απ’ τη ζωή τους. Η υπομονή στις δοκιμασίες και στους πόνους που προσφέρουν σβήνει αμαρτίες και καταθέτει έντοκα γραμμάτια στην ουράνια τράπεζα. Δεν αποζητάμε φυσικά νοσηρά τον πόνο στη ζωή μας. Ούτε o κάθε υγιής κι όποιος καλοπερνά σημαίνει πως τον έχει εγκαταλείψει η χάρη τού Θεού. Χρειάζεται φωτεινή και προσεκτική διάκριση. Όταν o χριστιανός δεν έχει ενστερνισθεί το γνήσιο oορθόδοξο κι απαραίτητο ασκητικομαρτυρικό φρόνημα της αγίας μητέρας μας Εκκλησίας στη ζωή του, o στοργικός ουράνιος πατέρας μας, του βάζει ένα κανόνα κι αυτό που δεν γνώρισε και κέρδισε με τον εκούσιο αγώνα, το κερδίζει τώρα ακούσια υπομένοντας ασθένεια, σωματική ή ψυχική, προσωπική ή αγαπητού του προσώπου, με ξαφνικό πένθος, με απρόσμενη πτώχευση, με κίνδυνο τροχαίου ατυχήματος, μ’ έκτακτη κατηγορία, συκοφαντία, ειρωνεία, κοροϊδία ή υποτίμηση και μάλιστα καθαρίζεται κιόλας. Πόση ωφέλεια θα είχαμε αν βλέπαμε τις δοκιμασίες μας ως δώρο Θεού όπως πράγματι είναι.
Ο Πολυεύσπλαχνος, Πανοικτίρμων, Πανάγαθος και Πολυέλεος Θεός δεν εκδικείται και δεν τιμωρεί ποτέ. Δεν υπάρχει κακότητα στη θεότητα, που είναι η αυτοαγαθότητα. Στο Θεό δεν υπάρχει κοσμικό φρόνημα, ανθρώπινη δικαιοσύνη, νομική κατοχύρωση κι απαίτηση, αλλά πνεύμα αγάπης, που δεν μπορεί εύκολα να συλλάβει o ανθρώπινος νους. Τα παιδέματα γίνονται πνευματικά παλαίσματα που ωραιοποιούν καταπληκτικά τον άνθρωπο ψυχικά και τον ωριμάζουν τέλεια. Ο σοφός Παροιμιαστής λέγει πως όποιον αγαπά o Θεός τον παιδεύει, μάλλον τον εκπαιδεύει. Ο σύγχρονος ορθολογιστής άνθρωπος αδυνατεί να κατανοήσει το μεγαλείο αυτό της αγάπης του Θεού πατέρα, που παιδαγωγικά επισκέπτεται το πλάσμα του διά δοκιμασιών, για να το συνετίσει. Τώρα αν άλλοι πειράζονται πολύ, αν και δίκαιοι, κι άλλοι διόλου, αν κι άδικοι, δεν μπορούμε να δώσουμε απόλυτες ερμηνείες στα σχέδια του Θεού. Για τους δίκαιους οι αδικίες γίνονται αφορμές μεγαλύτερης αιώνιας δόξης και για τους άδικους παρατείνεται η ζωή τους για να μετανοήσουν. Η προσευχή είναι ένα δυνατό βοήθημα στην αντιμετώπιση των ποικίλων πόνων της ζωής. Στην προσευχή γεννιέται η ελπίδα ότι η υπομονή στους πόνους αυτής της ζωής θα πληρωθεί στην άλλη ζωή. Αυτό δίνει μια μεγάλη και υπέροχη παρηγοριά στον κάθε αγωνιστή του παρόντος στίβου. Ο Θεός μας είναι Θεός ελέους και οικτιρμών, δεν θα μας αφήσει απαραμύθητους κι’ ανευλόγητους. Σ’ αυτή τη ζωή ακόμη θα μας δώσει τα προοίμια της αιώνιας δόξας και της ανεκλάλητης χαράς της Βασιλείας του.
Δίχως Θεό o άνθρωπος είναι ανέλπιδος και μη πιστεύοντας στην ανταπόδοση της άλλης ζωής o πόνος της παρούσης είναι ανοημάτιστος. Τα βάσανα κι οι καημοί, οι πόνοι και τ’ άλγη, οι oδύνες και οι στεναγμοί, γίνονται βουνά αβάσταχτα, που πλακώνουν τον άνθρωπο, τον λυγίζουν, τον γονατίζουν, τον μελαγχολούν, τον απομονώνουν και τον νεκρώνουν πρόωρα. Έτσι χάνει τη χαρά και της παρούσης και της άλλης ζωής. Ενώ o πιστός είναι πάντα ελπιδοφόρος κι εμπιστευόμενος τον Χριστό ενισχύεται, ενδυναμώνεται, αναπτερώνεται το βαρύ και πικρό του πόνου γίνεται, ελαφρό και γλυκό. Μαθαίνει τα χούγια του Θεού κι αισθάνεται μυστικά την πικρότητα των δοκιμασιών, των πειρασμών και των περιπετειών να μετατρέπεται σε γλυκειά ψυχική υγεία. Αισθάνεται τότε ότι η προσευχή του εισακούσθηκε, o Θεός επείδε στη δέησή του, δεν του ήλθαν όπως τα ήθελε o ίδιος, αλλ’ όπως τα ήθελε o Θεός.
Ο αφιερωμένος στο Θεό άνθρωπος θα γεύεται τον παράδεισο από εδώ, ακόμη και μέσα από κακουχίες, ταλαιπωρίες κι αντιξοότητες, θα δοξάζει το Θεό και θα τα δέχεται όλα τα oοδυνηρά ως ευεργετικές επισκέψεις του, θα πλημμυρίζει από ευφροσύνη και πνευματική αγαλλίαση κι ας μην είναι φτασμένος, ονομαστός, διάσημος, πλούσιος και δυνατός. Η αγάπη του στο Θεό θα τον καίει και η αγάπη του Θεού θα του πυρπολεί την καρδιά, ώστε να μην αφήνει χώρο για καμιά άλλη ξένη αγάπη.
Συχνά o πόνος των δοκιμασιών γίνεται μαλακτικός για την πέτρινη καρδιά μας. Έτσι βλέπουμε πονεμένους ανθρώπους αληθινά ταπεινούς. Τότε o πόνος έχει επιτύχει του σκοπού του. Μας έχει δώσει το πιστοποιητικό εισόδου μας στο Παράδεισο, αφού κατά τον Γέροντα Τύχωνα τον Ρώσσο τον Αγιορείτη κανένας ταπεινός δεν θάναι στη κόλαση!
πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com
