Οἱ πολιτικοί σκέπτονται τίς ἐπιπτώσεις πού θά ἔχῃ αὐτή ἡ ἔλευσις στό ἐσωτερικό καί στό ἐξωτερικό. Στό ἐσωτερικό μπορεῖ νά προκαλέσῃ ἀναταραχές ἀπό λαϊκές ἀντιδράσεις καί νά ἔχῃ πολιτικό κόστος στά κόμματα πού θά υἱοθετήσουν τήν ὑποδοχή. Στό ἐξωτερικό τυχόν ἄρνησις θά προκαλέσῃ τήν ἀντίδρασι τῶν ἑταίρων μας στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωσι καί πιθανόν δυσμενῆ στάσι ἔναντι τῶν ἑλληνικῶν θεμάτων. Εἶναι γνωστό ὅτι ἡ διπλωματία τοῦ Βατικανοῦ χρησιμοποιεῖ πολιτικές πιέσεις γιά νά ἐπιτύχῃ τοῦ σκοποῦ της.
Ἀλλά καί στόν ἐκκλησιαστικό χῶρο θά προκαλέσῃ προβλήματα.
Ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωσις προσβλέπει στόν Πάπα ὡς πρός τόν θρησκευτικό της ἡγέτη, ἐφ' ὅσον ὁ Πάπας διεκδικεῖ τόν ρόλο τῆς ἡγεσίας μιᾶς χριστιανικά ἄχρωμης πανθρησκειακῆς ἰδεολογίας, πού προβάλλεται ὡς ἡ μεταχριστιανική θρησκεία τῆς Εὐρώπης καί πού ἔχει πολλά τά κοινά μέ τήν θρησκεία τῆς Νέας Ἐποχῆς. Οἱ πανθρησκειακές συμπροσευχές τῆς Ἀσσίζης, καί τελευταῖα τῆς Ρουμανίας, ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ Πάπα, ἐντάσσονται στό πλαίσιο αὐτό.
Σγχρόνως τό Βατικανό δέν παραιτήθηκε ἀπό τίς βλέψεις του γιά ἐκκλησιαστική ὑποταγή τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία κρατεῖ την παραδοσιακή Πίστι καί δέν ἔχει ἐκκοσμικευθῆ, ὅπως οἱ χριστιανικές “Ἐκκλησίες” τῆς Εὐρώπης.
Ἡ Οὐνία εἶναι ἕνα δυνατό ὅπλο γιά τήν ἐπίτευξι τοῦ σκοποῦ αὐτοῦ. Ἀκόμη καί στήν πατρίδα μας, πού ἡ Οὐνία εἶναι ἀσήμαντη μειονότης, ὁ Πάπας διατηρεῖ Ἕλληνα καί Ἀρμένιο Οἰνίτας ἐπισκόπους. Ὑπάρχει ἀκόμη ὠργανωμένη οὐνιτική παρουσία καί προπαγάνδα γιά τούς Κόπτας, τούς Ἀρμενίους, τούς Μελχίτας καί τούς λοιπούς Χριστιανούς τῆς Ἀνατολῆς.
Εἶναι ἀκόμη γνωστό ὅτι ἡ Οὐνία κατέφαγε τό ἥμισυ τοῦ πληθυσμοῦ τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας καί μέγα μέρος τῶν Ἐκκλησιῶν Πολωνίας, Οὐκρανίας, Μολδαβίας καί ἄλλων.
Ἐπειδή τό Βατικανό δέν ἐπέτυχε τόν ἐξουνιτισμό ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων, χρησιμοποιεῖ ἐκτός ἀπό τήν Οὐνία καί τούς διαλόγους, τά κοινά συμπόσια και συνέδρια, τά ταξίδια τοῦ Πάπα καί ἄλλα εἰρηνικά μέσα, μέ τά ὁποῖα ἐπιδιώκει νά διεισδύσῃ στόν Ὀρθόδοξο χῶρο, νά ἀλλάξῃ τό κλῖμα δυσπιστίας, πού γιά ἱστορικούς λόγους ἐπικρατεῖ, καί γιά νά προωθήσῃ τήν ἕνωσι-ὑποταγή στην Ρώμη.
Τό ἐρώτημα εἶναι: Ἔχουμε τό δικαίωμα νά ἀγνοήσουμε ὅτι μέ τήν “ἀθώα” ἐπίσκεψι τοῦ Πάπα ἐπιδιώκονται αὐτοί οἱ σκοποί;
Τό ἑλληνορθόδοξο Γένος μας μέχρι σήμερα ἀντιστάθηκε ἡρωϊκά στον ἐκλατινισμό καί ἐξουνιτισμό του. Καί πολλές φορές αὐτήν τήν ἀντίδρασι την ἐπλήρωσε ἀκριβά, ὅπως συνέβη μέ τίς Σταυροφορίες.
Σήμερα θά ὑποκύψουμε, γιά νά μή χάσουμε τήν φιλία τῶν Εὐρωπαίων καί τίς εὐρωπαϊκές ἐπιχορηγήσεις;
Ὁσάκις πάλι ἔγιναν ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων παραχωρήσεις, ἀκολούθησαν μεγάλες συμφορές, ὅπως τό συλλείτουργο Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν στήν Ἁγία Σοφία τίς παραμονές τῆς πτώσεως ἀκολούθησε ἡ ἅλωσις, καί την ἐνδοτική στάσι τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα ἀκολούθησε ὁ ἀφανισμός τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Πόλεως.
Δυστυχῶς τό Βατικανό καί ὁ νῦν Πάπας, ὄχι μόνο δέν μᾶς ἔδωσαν δείγματα ἀλλαγῆς στάσεως καί φρονήματος, ἀλλά παρά τίς ἀγαπολογίες προωθοῦν τήν Οὐνία καί ἐργάζονται γιά τήν διάλυσι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐθνῶν. Τά γεγονότα εἶναι γνωστά καί δέν χρειάζεται νά τά ἐπαναλάβω.
Δέν θά εἶναι γενναῖο ἐκ μέρους μας νά δεχθοῦμε τόν Πάπα, ἐπειδή τον φοβούμεθα ἤ ἐπειδή ἐπιδιώκουμε τήν εὔνοιά του.
Ἄν πραγματικά ἀγαποῦμε τόν Πάπα καί ὅσους τόν ἀκολουθοῦν, θα πρέπει νά τοῦ εἰποῦμε τήν ἀλήθεια μέ ταπείνωσι καί χριστιανική ἀγάπη:
«Δέν μποροῦμε νά Σᾶς δεχθοῦμε: Γιατί ἡ ἐπίσκεψίς Σας δέν θά ἀποτελῇ ἁπλό κοινωνικό γεγονός, ἀλλά ἐκ τῶν πραγμάτων θά ἔχῃ συμβολικό χαρακτῆρα.
Γιατί μέ πολλές πράξεις Σας ἐνεργεῖτε ἀντίθετα ἀπό τούς λόγους ἀγάπης πού ἐκφωνεῖτε.
Γιατί μέχρι σήμερα διώκετε τούς Ὀρθοδόξους ἀδελφούς μας, ὅπου ἐπικρατεῖ ἡ Οὐνία.
Γιατί διωρίσατε νούντσιο στήν Ἑλληνική Κυβέρνησι, παρά τήν ἔκκλησι πού Σᾶς ἀπηύθυνε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος.
Γιατί στό πρόσωπό Σας συνδυάζετε τήν κρατική καί τήν ἐκκλησιαστική ἐξουσία, παρά τήν ρητή ἐντολή τοῦ Κυρίου: «Ἀπόδοτε τά Καίσαρος Καίσαρι καί τά τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ» (Λουκ. κ΄ 25).
Γιατί μέ τό ἀλάθητο καί τό πρωτεῖο Σας μεταβάλατε τήν Ἐκκλησία σε ἀνθρωποκεντρικό ὀργανισμό καί ἔτσι κηρύσσετε ἕτερο εὐαγγέλιο ἀπό ἐκεῖνο πού ἐκήρυξε ὁ Κύριος καί Σωτήρ μας.
Ὅμως, ἐπειδή Σᾶς ἀγαποῦμε, ἐλπίζουμε ὅτι τό θαῦμα μπορεῖ νά γίνῃ, και ἡ πάλαι ποτέ ἁγία καί ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Παλαιᾶς Ρώμης νά ἐπανέλθῃ στήν Ἀποστολική της Πίστι. Τότε ἐμεῖς ἤ οἱ ἀπόγονοί μας θά Σᾶς ὑποδεχθοῦμε ὡς τόν πρῶτο τῇ τάξει ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας καί θά χαροῦμε μία αἰωνία χαρά.
Μέχρι τότε μένουμε πιστοί στό Εὐαγγέλιο πού παρελάβαμε καί πιστεύουμε (Γαλ. α΄ 9), ὥστε, ὅταν οἱ Χριστιανοί τῆς Δύσεως (Ρωμαιοκαθολικοί ἤ Προτεστάνται) ἀποφασίζουν νά ἐπιστρέφουν στήν ἀληθινή Πίστι, νά ὑπάρχῃ ἡ ἀκαινοτόμητη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πού θά τούς δέχεται.
Ἐάν παρ' ἐλπίδα, λόγῳ τῶν πιέσεων πού θά ἀσκηθοῦν, ἡ Ἑλλάς ἀποδεχθῇ τήν ἔλευσί Σας, θέλουμε νά γνωρίζετε ὅτι ἡ ἡμέρα τῆς ἐλεύσεώς Σας για τούς πιστούς Ἕλληνας Ὀρθοδόξους θά εἶναι ἡμέρα ἀποφράς καί ἡμέρα πένθους, γιατί θά βλέπουν νά προσβάλλωνται οἱ ἅγιες παραδόσεις τοῦ εὐσεβοῦς Γένους μας καί νά σείωνται τά πνευματικά του θεμέλια. Ἀλλά καί Ἐσεῖς, ἀντί νά κερδίσετε, θά χάσετε, γιατί θά προκαλέσετε τό κοινό Ὀρθόδοξο αἴσθημα καί θά ἀνακαλέσετε στήν μνήμη μας ὅλες τίς συμφορές πού περάσαμε ἐκ μέρους Σας καί διά μέσου τῶν αἰώνων ἐκ μέρους τῶν προκατόχων Σας».
Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου
†Ἀρχιμ. Γεώργιος
Ἐδημοσιεύθη εἰς τήν ἐφημερίδα «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ», Πέμπτη 26 Αὐγούστου 1999, ἀρ. φύλ. 527 (886).