Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου

από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»

***

Κοινωνικός Μοναχισμός

Σήμερα αδελφοί μου αγαπητοί, εκτός από τη μνήμη των αγίων ενδόξων εννέα μαρτύρων των εν Κυζίκω μαρτυρησάντων, η αγία μας Εκκλησία επιτελεί τη μνήμη και του οσίου πατρός ημών Μέμνονος του θαυματουργού.

«Τον κόσμον αποταξάμενος δια τον Θεόν, και δικαίως και ευαρέστως πολιτευσάμενος εν υπακοή και υποταγή, γέγονε Μοναχών αρχηγός» λέγει το ιερό Συναξάριο.

Χάριν του θεού απαρνήθηκε τον κόσμο, και ασπάστηκε το μοναχικό βίο και αφού πολιτεύτηκε με δικαιοσύνη και υπακοή με ταπείνωση και σωφροσύνη επιβλήθηκε στις συνειδήσεις των αδελφών του Μοναχών και αναδείχτηκε Ηγούμενος και πνευματικός αρχηγός.

Και πάλιν εξακολούθησε να ασκήται στην αρετή, να καλλιεργή μέσα στην όσια του ψυχή την πραότητα, την ταπείνωση και την αγάπη για όλο τον κόσμο και τον μοναχικό και τον αμόναχο. Γι' αυτό και απόκτησε από το Θεό ιδιαίτερη χάρι και ωπλίστηκε με χάρισμα θαυματουργικό.

Αξίζει να μνημονέψωμε τα υπέροχα του θαύματα από τα οποία επήρε και την προσωνυμία «θαυματουργός».

Στις ήμερες του έπεσαν σύννεφα ολόκληρα από ακρίδες καταστρεπτικές στους αγρούς και της Μονής και των γύρω χωρίων. Οι άνθρωποι με θρήνους και κλαυθμούς έβλεπαν όλα τους τα σπαρτά να καταστρέφωνται από τη φοβερή των ακριδών επιδρομή. Άλλα ο άγιος ελυπήθηκε «τους πόνους εκείνων και τον κάματο» και με θερμή προσευχή εσύναξε των ακριδών τα σύννεφα και τάρριξε και τάπνιξε στον εκεί ποταμό. Έτσι απάλλαξε τον τόπο από τα «ολέθρια σμήνη».

Σε άλλο πάλι τόπο πού δεν είχε καθόλου νερό και ο κόσμος υπέφερε, με προσευχή ολόθερμη «ύδωρ εξήγαγε, ο και μέχρι του νυν αεννάως βρύει, εις δόξαν Χριστού» κατά το Συμεών το Μεταφραστή.

Καταστάθηκε έτσι ο προστάτης τω δεινοπαθούντων και όλοι σε ώρες κινδύνων αυτόν προσέβλεπαν με εμπιστοσύνη και την αρωγή του εκλιπαρούσαν με πίστι. Και όταν ένα πλοίο εκινδύνευσε να καταποντισθή στο βυθό της θάλασσας, «αθρόας ζάλης εμπεσούσης», οι ναύκληροι πού βρισκόταν μεταξύ ζωής και θανάτου θυμήθηκαν τον πεπαρρησιασμένο μεσίτη του Θεού, τον όσιο Μέμνονα και με προσευχή τον επροσκάλεσαν σε βοήθεια και ο άγιος, όπως άλλοτε ο άγιος Νικόλαος, «εφάνη συν αυτοίς πηδαλιούχων το πλοίον και προθυμοποιών, και συντόμως εις λιμένα διασώζων». Ο ίδιος ο όσιος πήρε στα χέρια του το τιμόνι και σαν κυβερνήτης αλάνθαστος έφερε το καράβι σύντομα σε λιμάνι γαλήνιο και σίγουρο.

Ακόμη ο θαυματουργός άγιος είχε καταστήσει το Μοναστήρι του κέντρο φιλανθρωπίας και πηγή ελέους και βοηθείας ακολουθώντας τη γραμμή του κοινωνικού Μοναχισμού πού είχε χαράξει ο άγιος και Μέγας Βασίλειος. Και όπως ο σοφός της Καισαρείας και της οικουμένης διδάσκαλος εχρησιμοποίησε τις περιουσίες των Μοναστηριών για την ανέγερσι και συντήρησι των περίφημων του ευαγών ιδρυμάτων, της Βασιλειάδος, αλλά και τους Μοναχούς τους εκατέβαζε στην Καισαρεία για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους μέσα σ' αυτά και να απαλύνουν τον διάχυτο και πολύ πόνο, έτσι και ο όσιος Μέμνονας ο θαυματουργός «οσάκις οι γεωργικοί πληθυσμοί της περιοχής του περιήρχοντο εις μεγάλην στεναχωρίαν, ο Μέμνων προσήρχετο βοηθός από τας οικονομίας του μοναστηρίου του».

Μάλιστα δε ο ίδιος μετέβαινε και σε μάκρυνες ακόμη πόλεις για να συλλέξη συνδρομές και προσφέρη έτσι περισσότερα για τη ανακούφισι των πτωχών και πασχόντων. Με αυτά και αλλά πολύ περισσότερα θαύματα, με αυτά και άλλα μεγαλύτερα της αρετής τα εφόδια σε βαθειά γεράματα ετελείωσε τη ζωή του τη θεοφιλή και ευεργετική, ευσεβείς μου αδελφοί, ο όσιος Μέμνονας.

Γι΄ αυτό και η γη και ο ουρανός τον ετίμησαν. Πλήθη ανδρών και γυναικών ακόμη δε και παιδιών από πάμπολλες πολιτείες και χωριά, όλοι όσοι είχαν ποικιλότροπα από τον όσιον ευεργετηθή στην κηδεία του επρόστρεξαν και με τα θερμότερα τους δάκρυα και τις πιο εγκάρδιες ευχές στην αιωνιότητα τον επρόπεμψαν. Όντως «μνήμη δικαίου μετ' εγκωμίων»

κατά το σοφό Σολομώντα.

 Άλλα δόξα τω θεώ, αγαπητοί μου αδελφοί, το παράδειγμα του οσίου Μέμνονα και ο Μοναχισμός των τελευταίων χρόνων κατά πολύ το έχει μιμηθή, παρά την πασιφανή πνευματική του παρακμή.

Και στην Αττική και στην Κρήτη και στη Θεσσαλία και στην Πελοπόννησο και στην Ήπειρο και στη Μακεδονία θα βρήτε Μοναστήρια πού συντηρούν και μέσα στα κτίρια τους και έξω απ' αυτά Οικοτροφεία, Ορφανοτροφεία και Γηροκομεία. Πρό παντός όμως, και καυχώμεθα εν Κυρίω γι' αυτό, το ιδικό μας Μοναστήρι, η ιερή του Λειμώνος Μονή με την ολόθυμο συμπαράστασι του Σεδασμιωτάτου μας Δεσπότη και αύθέντη αγίου Μηθύμνης κ.κ. Ιακώβου συνεχίζει την παράδοσι του αγίου Κτίτορος Ιγνατίου του Αγαλλιανού άλλα και την παράδοσι της όσιας θεοκτίστης της Μηθυμναίας, η οποία στο Μοναστήρι του Μολύβου το ήδη από τους Σαρακινούς κατεστραμμένο είχεν εγκαταστήσει αργαλιούς και ύφαινε και επρόσφερε ρούχα στους πτωχούς και τα ορφανά.

Μάλιστα δε έχει το ιερό μας Μοναστήρι το προβάδισμα απ΄ όλα τα Μοναστήρια της Ελλάδος, στο φιλανθρωπικό έργο γιατί στις τεράστιες κτιριακές του εγκαταστάσεις συντηρεί Οικοτροφείο Γυμνασιοπαίδων, Γηροκομείο, Ορφανοτροφείο και Κατασκηνώσεις Μαθητών Δημοτικών Σχολείων, και επί πλέον βοηθεί και παρακολουθεί πλήθος φοιτητών και ιεροσπουδαστών και με τη διδασκαλία της Βυζαντινής Μουσικής παρουσιάζει κατ' έτος σε6αστόν αριθμό ιεροψαλτών πού γλυκαίνουν και ευφραίνουν τις ακοές των πιστών. Ποιος τώρα ημπορεί να ειπή, αγαπητοί μου αδελφοί, ότι τα Μοναστήρια δεν μας χρειάζονται; ότι ο Μοναχισμός εχρεωκόπησε; Κανείς ασφαλώς.